Alleen dobberend achter Cayo Jutias, Cuba

Cuba Cayo JutiasDe Puff vaart ’s morgens vroeg langs en gooit een zakje ‘comfortfood’ over. Als troost. Met een lief briefje. Hier scheiden onze wegen. Zij gaan verder richting Havana. Wij naar Amerika. Rationeel kan ik het heel goed uitleggen. Ze kunnen niets meer voor ons doen. Emotioneel heb ik het er best moeilijk mee als ik ze door het smalle rif naar buiten zie varen, terwijl ik de route plot. We zijn helemaal alleen…

Nou ja, helemaal alleen. “Bloebber, Bloebber?” Klinkt het door de marifoon. Het is de Capitaineria Santa Lucia. Ze willen weten hoe de vlag er voor staat en of we al weg gaan. Gevolgd door een heleboel meer Spaanse palabras (woorden) die we niet begrijpen. We leggen uit dat we zeker nog een paar dagen blijven liggen. No veinto! En voor de rest ‘no entiendo’ (we snappen het niet). Ze gaan akkoord en laten ons verder met rust.

Het eiland is een vette worst waar we net niet bij kunnen

Daar liggen we dan. Dobberend voor een eiland, met spierwit strand, dennenbomen en blauw helder water. We kunnen er niet heen. Links ligt een wrak van een motorboot, die twee maanden geleden op het rif gelopen is. Troosteloos. Ontmanteld. Het liefst springen we in onze dinghy en gaan we op verkenning. Maar we hebben de grenspolitie beloofd niet van boord te gaan, dus we durven geen risico te nemen. We hebben tenslotte al een officiƫle waarschuwing op zak, worden gedoogd en beseffen heel goed dat het bijzonder is dat we hier zo ver van toezicht mogen blijven liggen. Normaal worden ze erg zenuwachtig van een uitgeklaarde boot voor anker, zo dichtbij de kust van Cuba.

Ondertussen zoeken we van alles uit via de SSB. Nou ja, wij?! We vragen vooral andere mensen dat voor ons te doen.

  • Wat voor soort lager moeten we hebben?
  • En hoe haal je dat ding er uit?
  • Naar welke haven kunnen we varen?
  • Waar kunnen we het water uit en mogen we zelf werken aan de boot en ook op de boot slapen? Dat klinkt allemaal heel gewoon, maar is het niet in Amerika! Een DIY (do-it-yourself) boatyard is in Florida niet zo gebruikelijk. Langs de oostkust liggen vooral dure marina’s voor motorboten. De havens met een travellift of kraan moeten we met een loep zoeken.
  • Wat doet het weer de komende dagen?
  • Waar kun je in Amerika allemaal inklaren? We waren voorbereid op Fort Launderdale, dat is nu een stapje te ver.

En ga zo maar door… Allemaal vragen waar we normaal met goed werkend internet snel antwoord op krijgen. Maar onze situatie is momenteel niet normaal. En we schakelen via de SSB andere nensen, met internet, in om e.e.a. voor ons op te zoeken. De SSB mag dan ‘een achterhaald systeem’ zijn, maar het werkt tenminste en iedereen helpt ons op afstand. Geweldig! Ik heb nog niet eerder zo veel mail verstuurd met Sailmail en ben bang dat we over ons maandlimiet gaan. Als ik Sailmail een mailtje stuur en onze situatie uitleg krijg ik een mail terug met de mededeling “take all the time you need”! Toppertjes! s’ Avonds komt er een Russische zeilboot de baai binnen varen. Ha leuk weer mensen, we zwaaien. “See you tomorrow” roept hij wanneer hij voorbij vaart en voor ons ankert. Maar de volgende morgen gaat hij vroeg anker op en vaart naar de volgende baai. We liggen weer alleen.

En zo vliegen de dagen voorbij, terwijl wij aan de boot werken en op een goed weergaatje wachten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *