Tijdens ons uitstapje naar Shelter Bay Marina hebben we een briefje op het prikbord gehangen waarop we ons aanbieden als linehandlers voor een tocht door het Panama kanaal. Als we met eigen zeilboot niet door het Panama kanaal gaan, kunnen we op z’n minst een keer met andere meevaren! Als je als zeilboot door het kanaal vaart moet je naast een flinke donatie ook aan een aantal andere verplichtingen voldoen, omdat de autoriteiten doodsbenauwd zijn dat je de wanden van de sluis beschadigd:

• Je hebt 4 linehandlers nodig, die elk een lijn naar de wal in de sluis begeleid > dat zijn wij!
• Aan de zijkant van de zeilboot worden autobanden gehangen
• Je hebt extra lange lijnen nodig
• En je hebt uiteraard een permit nodig

We worden al vrij snel gebeld door Mark & Amanda, een stel kiwi’s die na een reis van 11 jaar met hun zeilschip de Balvenie (het wordt steeds beter… een boot met de naam van een schotse single malt whisky!) op de terugweg zijn. De laatste etappe is door het kanaal en dan ‘nog even’ de Pacific over op weg naar hun thuis in Nieuw Zeeland. In de afgelopen 11 jaar hebben ze geen sluis gezien en nu moeten ze door 6 sluizen!

Follow tha big ship…

We pakken de bus van 7 uur naar het winkelcentrum Quatro Alto in Colon. Daar moeten we wachten op de Shuttlebus van 11.15 uur naar Shelter Bay Marina. Het is laagseizoen en we kunnen zonder problemen gratis mee rijden. Amanda staat ons op te wachten en samen lopen we naar de Balvenie, die aan het einde van de steiger ligt. Mark en Amanda hebben alles al geregeld als wij samen met Rick, een local die van linehandling zijn werk heeft gemaakt en in het hoogseizoen wel 5 keer per week door het kanaal gaat, aan boord stappen.

Vast gebonden aan de Zwitsere zeilboot Kyory

We vertrekken rond 16.00 uur en hebben nog tijd om een duik in het zwembad te nemen. Helaas gooit een flinke onweersbui met een plens regen roet in het eten. Het voordeel is dat we dat alvast hebben gehad en niet meer krijgen als we door de eerste sluizen varen! Rond 16 uur gooien we de lijnen los en vaart Mark de boot naar “The Flats”, een gebied voor de eerste Gatun sluis waar we wachten op de pilot. Nog zo’n verplichting.

Tijd voor een paar opvallende Panama kanaal weetjes:

• Het kanaal is 81 km lang, of kunnen we beter schrijven kort… ? Het Noord-Oostzee kanaal is langer met zijn 96 km!
• In 1881 hebben de Fransen eerst een poging gewaagd een kanaal te graven tussen de Caribische zee en de Stille Oceaan. Ziektes, het weer en een gebrek aan geld nekte dit project en in 1889 werd de compagnie failliet verklaard
• In 1904 waren het de Amerikanen die het werk hervatten. In 1914 was het kanaal een feit en vorig jaar bestond het kanaal 100 jaar.
• Vanaf 2000 hebben de Amerikanen het kanaal volledig over gedragen aan Panama en is het hun grootste bron van inkomsten.
• Jaarlijks gaan er 14.000 schepen door heen
• De laagste tol werd betaald door een zwemmer die door het kanaal zwom. Hij betaalde 36 cent
• De hoogste tol ligt rond de 250.000 euro
• Het ‘nieuwe’ uitgebreide Panama kanaal in is bijna klaar… De opening is geen grapje en op 1 april 2016.
• In Nicaragua bouwen de Chinezen naarstig aan de grote concurrent The Nicaraguan Grand Canal

Voor de lezers die meer willen weten klik hier.

De sluisdeuren gaan achter ons dicht…

Going up up up
Het is ongelofelijk om te zien hoe dicht de pilotboot de Balvenie nadert zonder deze te raken en toch de pilot af te zetten. Als de pilot aan boord is varen we samen met Frank op het Zwitserse zeilschip Kyrory naar de Gatun sluizen die ons tot 26 meter boven zeehoogte brengen in 3 etappes. Voor de sluis wordt ons schip aan de Kyory gebonden en varen wij achter een groot vrachtschip de eerste sluis binnen. Terwijl we naar binnen varen wordt het donker. Vanaf de kant en een enorme hoogte gooien medewerkers van het kanaal een knoertharde monkeyfist naar de punt van onze boot. Ben en Ric vangen ze op en binden de boot aan stuurboordzijde vast. Op de Kyory doen ze hetzelfde maar dan aan bakboordzijde. Daarna is het een kwestie van de lijnen aantrekken en de boot in het midden van de sluis houden. Het water gutst naar binnen, de muggen steken ons helemaal lek en het is hard werken om de boot mooi in het midden van de sluis te houden. We passeren 3 sluizen voor we het Gatun meer opvaren.

Vastgebonden aan een mooring voor de nacht op het Gatun meer

Eenmaal op het meer gaat de pilot weer van boord, binden we beiden schepen vast aan een enorme boei waar Rick boven op springt om de lijnen te beleggen. We mogen de volgende morgen pas weer verder varen als een andere pilot weer aan boord is. Hij wordt om 7 uur verwacht. Tijd voor eten en ontspanning. Amanda heeft zich enorm uitgesloofd en de catering aan boord is geweldig. Dat moet ook wel, want het wordt van de zeilschepen verwacht dat ze de pilot in de watten leggen. Doen ze het niet, dan kan een pilot zelfs catering bellen en aan boord laten bezorgen op kosten van de kapitein. Dus voor de overige opstappers is het ook een waar feest om mee te varen en op het gebied van eten & drinken in de watten gelegd te worden. Na afloop pakt Mark de gitaar en zingt toepasselijk “Wish you were here” van Pink Floyd in de diep donkere nacht, terwijl de Frank de Zwitser staat te swingen achter zijn fornuis als hij eten bereid voor zijn 4 lokale linehandlers.

We zijn gespot!

’s Morgens om 6 uur staan we op en lonkt het zoete water …. Er is alleen een klein probleempje. Er wonen krokodillen in het meer. We hebben ze zien liggen op de oever, zonnebadend en maar liefst 2,5 meter lang!!! Onze wens om in zoet water te badderen wint het van de angst en we springen achter de boot te water. Snell ff soppen en weer terug aan boord. Heerlijk!

Going down down down, 3 sluizen
Vandaag hebben we onze oranje Hollandse shirts aan, zodat we door het thuisfront te herkennen zijn op de webcam van de Miraflores sluizen! Een andere pilot stapt om 7 uur pronto aan boord. De Kyory blijft achter, zijn pilot is er nog niet. Zoals het er nu naar uit ziet gaan we met een groot auto schip door de sluizen van Miraflorers. Het is ongeveer 25 tot 30 km varen, dus we verwachten rond het middaguur bij de sluizen aan te komen. We gooien de lijnen los en tuffen over het meer. Het is rustig op het kanaal. Het water is bruin en we varen langs de boomresten. Eens was dit een jungle, daarna hebben ze het kunstmatig onder water laten lopen voor het kanaal en koppen van de bomen steken nog parmantig boven het water uitsteken. Bizar om te zien. Met gemiddeld 6 knopen tuffen we over een rustig kanaal steeds een stapje dichter bij de Stille Oceaan. We hebben zo snel gevaren dat het plan wordt omgegooid als we voor de sluis liggen.

Balvenie loopt de Miraflores sluis binnen

We gaan met de Discovery, een klein cruisebootje, door de Miraflores sluizen en mogen zelfs bij hun aanleggen, zodat wij, de linehandlers alleen maar hoeven toe te kijken en foto’s mogen maken als we door de eerste sluis varen en de cruiseboot voor ons aanlegt. Het water gaat met een noodgang naar beneden. In de laatste sluis lukt het Lilian om een screenshot van ons te maken als we de sluis binnen varen. De deuren gaan langzaam open en daar ligt de Stille Oceaan. De kiwi’s zijn er stil van. Na dertien jaar varen zij naar huis…. We kunnen er echter niet te lang bij stil staan. Bij de Balboa jachtclub gaat eerst de pilot van boord en later volgt Rick met de autobanden en lange lijnen. Daarna varen wij om de rots naar de ankerplaats met uitzicht op Panama City. We blijven nog een nachtje slapen en kunnen ons ontspannen na een zeer geslaagde doortocht. Tijd voor een toast en single malt Balvenie! Frank, onze Zwiterse buurman op het kanaal komt 3 uur later aanvaren… Proost!

De volgende morgen, vier bussen en een dag reizen later zijn we weer op de Blabber boot. Back in the Caribbean! Our home.

Meer foto’s op de website van de Balvenie.