Er staat een lekker windje rond de 15 knopen uit het oosten en Blabber loopt geweldig richting Grenada met een vaart rond de 6 knopen. En dan ineens gebeurt het…. BEET!!! We hebben de lijn al vele malen buiten de boot gehangen, een keer hing er zelfs een tonijn aan, maar deze wist zich tijdens het binnen halen los te worstelen… Verder hebben we geen beet meer gehad…
Totnutoe dan. De adrenaline vliegt door de kuip. Ben haalt de lijn zo snel mogelijk binnen terwijl ik – als een heuse operatie zuster- alle instrumenten verzamel: emmer … check, fileermes … check, snijplank … check, handschoenen… check en natuurlijk rum om de vis mee te verdoven.
Eenmaal in de emmer verdoven we de vis en op het achterdek snijdt Ben zo snel mogelijk zijn kop er af. Die we overigens hergebruiken als aas aan de lijn. De rest gaat in een doos in de koelkast voor later. Tjongejonge wat is zo’n beest sterk en snel. Ik ben blij dat we eerst met een visje van zo’n 30 cm mogen oefenen. Stel je voor dat het een vis van een meter was… !! O ja, we denken dat het een stekelmakreel was.
We zeilen overigens zo lekker dat we in een keer doorgaan naar Grenada en Carriacou overslaan. Vlak voor zonsondergang gaan we voor anker in St. Georges, de hoofdstad van Grenada, achter de Bella Ciao en de Full Circle. Daar genieten we van ons eerste zelf gevangen visje. Heerlijk!