In de Alcantara marina bleek nog een Nederlandse boot te liggen, met een windpilot. Aangezien wij deze nog moeten installeren ging Ben even een kijkje nemen. Eenmaal bij de boot bleek het de Tara van Jacomiene en Roel. Ik heb in het voorjaar samen met hun de RYA First Aid cursus gedaan en sinds die tijd vooral gemaild! We werden meteen aan boord uitgenodigd en hebben de nodige verhalen uitgewisseld.

Zij hebben iets meer de tijd om te genieten van al het moois dat Portugal te bieden heeft, omdat ze hebben gekozen voor een route langs Zuid-Amerika. De Atlantische oversteek is daardoor wat later en in de tussentijd hebben ze meer tijd voor Portugal en pakken ze Gambia ook nog mee. Wij zijn jaloers op de hoeveelheid tijd. Wij voelen vanaf het begin een soort druk … ‘we kunnen niet te lang blijven liggen, we moeten verder’. We willen graag de Algarve, Marokko en de Canarische eilanden ook nog bezoeken en in december hebben we onze eerste echte deadline: de Atlantische oversteek. In de Kaap Verden komt een vriend van ons die als opstapper mee gaat naar de overkant van het grote water en deze mogen we niet missen!

Daarnaast wordt het gevoel van ‘druk’ ook nog eens gevoed door een soort ´zijn we niet te laat?´… Een grote groep Nederlandse vertrekkers, die eerder zijn vertrokken uit Nederland, varen voor ons uit. Elke keer als we denken dichterbij te komen, gaan zij er net weer vandoor…  Ze liggen inmiddels in de Algarve. Net als de Harmattan, die heeft vandaag ook koers gezet richting de Algarve. Hij gaat in 1 keer door. Wij zijn nog helemaal niet klaar met Lisabon en willen graag ook nog meer van de omgeving zien… Hebben we hier nog wel tijd voor? Of zijn we inderdaad aan de late kant….?

Ach we leggen ons er maar bij neer, we zijn gewoon de hekkensluiters, de man met de rode lantaarn, kortom de bezemwagen van de Nederlandse vloot vertrekkers…  er moet toch iemand de laatste zijn. Ondertussen genieten we nog even van al het moois!