Nargana /Diablo rivier – Het zoete water roept! De eilandengroepen waar we hierna heen gaan, liggen meer naar buiten, verder van het vaste land. Het zijn voornamelijk onbewoonde eilandjes, met prachtige snorkelplekken! Dus we gaan veel meer zwemmen en dat betekent ook meer douchen, lees meer (drink)water gebruiken! Op deze eilandjes is geen zoet water te verkrijgen. Sterker nog, op kokosnoten na is er helemaal niets! Dus alles wat we nu nog kunnen verzamelen is mooi meegenomen en rekt ons verblijf in de San Blas. We besluiten nog een keer de Rio Diablo op te gaan. Deze keer varen we feilloos door de branding en laveren tussen de bomen & takken door naar binnen, geen golf van achteren meer die ons weet te verrassen (drie maal is scheepsrecht). Vervolgens varen we – al pompend met de hand, want de dinghy loopt steeds sneller leeg- de rivier op, tot de dinghy niet meer verder kan. We trekken haar op de rechteroever bij een mooi strandje.

Terwijl Ben – net als de lokalen op de achtergrond- alle waterflessen (90 liter) vult, was ik de bootkussens. Als deze klussen geklaard zijn knip ik Ben’s haar, midden in de rivier, terwijl de vissen aan zijn tenen knabbelen.

Kennen jullie een mooiere locatie voor een knipbeurt? Als alles klaar is duiken we nog een keer in het grote zoet waterbad. Schoon en opgefrist dinghy’en we retour boot. Wat is zoetwater toch lekker.

Drinkwater
We raken behoorlijk ingeburgerd! Maar we zijn nog niet helemaal om. Willen we volledig inburgeren, dan moeten we het water uit de rivier ook drinken. Dat is voor nu nog een brug te ver. In Sapzurro hebben we alle plastic waterflessen met drinkwater vol gegooid. Deze hebben we nu voor we de rivier opgingen in onze watertanks gegooid. Dit is goed voor totaal 200 liter drinkwater. Hiermee moeten we het nog een paar weken uithouden in de San Blas. Zeker nu we het zoete water uit de Diablo rivier gebruiken voor onze douche-, was- en afwasbeurten. Dat scheelt toch gauw 5 liter drinkwater per dag. Tja, je moet wat als je geen watermaker hebt! We worden steeds inventiever. En als het echt niet meer anders kan hebben we nog zuiveringspilletjes die we in het drinkwater kunnen gooien.

Boodschappen met Molly
Op het eiland doen we de laatste boodschappen. Deze keer niet in de winkel, maar bij Molly, de politieman in het dorp. We zijn hem al een aantal keren tegen gekomen terwijl hij door het dorp stapt met aardappelen, wortels en witte kool in een krat, vers van zijn kostgrondje. De tienda’s zijn volgens hem muy caro (duur)! Hij verkoopt gewoon alles voor 1 dollar. Lekker simpel, daar houden wij wel van! En als hij het zelf niet heeft weet hij wel een ander adresje op het eiland. We volgen Molly over de nauwe zandpadjes tussen de rieten huisjes en komen op plaatsen waar we nog niet eerder geweest zijn. Zo woont in een van de steegjes familie van Molly. Hij klopt aan. Hebben jullie nog bananen? Jawel, ze hebben nog een tros rode banen. Deze zijn muy dulce. We krijgen er ook nog twee pina’s bij. Daarna neemt hij ons mee naar de bakker. Deze zit aan de andere kant van het dorp, ook weer in een rieten hutje. Aan de buitenkant lijkt het een woonhuis. Dit hadden we zelf niet gauw gevonden. We stappen het rieten hutje binnen. Alles wordt verlicht door de enorme flatscreen waar vader & moeder naar kijken. Ze kijken op en zeggen ons vriendelijk gedag. In het kleine kamertje er naast bakt zoonlief in de oven van een groot gasfornuis de broodjes. Hij haalt ze net uit de oven. We nemen 10 kleine witte puntjes en een stokbrood, ze geuren heerlijk en zijn nog warm als we onze tanden er in zetten. Het stokbrood haalt de boot niet! Onze voorraden zijn weer op peil. We kunnen voorlopig nog even rondvaren in de San Blas.