Dachten we toch stiekum Nederland binnen te glippen, stond de AIS niet uit en worden we tóch gespot! (Foto Lilian)

Ok, het weer is goed. Daar gaan we dan. Het is tijd voor onze laatste etappe naar Nederland. De zon komt op terwijl we de lijnen losgooien. Langzaam varen we achteruit in de krappe haven. Eenmaal op het kanaal naar buiten zien we de Sotirius voor ons. Samen varen we richting Nederland. Het is mega-koud. Ik heb Mijn thermohemd, t-shirt met korte en lange mouwen, dikke trui en zeiljack weer aan. Op mijn hoofd een fleece muts en om mijn nek een sjaal. Ergens daartussen kun je nèt mijn ogen zien. Een Michelin mannetje is er niets bij. Het is een lange tocht langs de Zeeuwse kust, Rotterdam en aan het einde van de middag komen ein-de-lijk de Hoogovens van IJmuiden in zicht. Vijf jaar geleden gingen we hier links af richting het sui-je. Het avontuur tegemoet. Nu komen we thuis. Tranen schieten in mijn ogen.

Gesnapt! (Foto Lilian)

Tot ziens zilte zee. Hallo zoet water

Voor ons slaan de zeearmen van IJmuiden zich verwelkomend open. We varen naar binnen. Ahhhhh, dit voelt goed. Veilig. Voor de openstaande sluis zwaaien we nog een keer naar de Sotirius. Zij slaan rechtsaf, naar de haven van IJmuiden. Wij profiteren nog even van het lange licht en gaan door. De sluis zuigt ons naar binnen, we staan even te klunsen en binden dan de lijnen vast. Daarna is het wachten tot we aan de andere kant weer worden uitgespuugd. Ik sta op de voorpunt met de lijn in mijn hand. Op de kant zie ik twee mensen zwaaien. Ik kijk tegen het zonlicht in en zie het niet goed. Zijn dat…?

Martin en Lilian van de Indian Summer staan op de kant als we de sluis van IJmuiden binnen varen…

Ja hoor, het zijn Martin & Lilian! “Maar hoe weten die nou dat we hier zijn, we hadden onze AIS toch uitgezet?” vraag ik aan Ben. Zijn gezicht is ook een groot vraagteken. Maar Lilian helpt ons snel uit de droom. Hij stond niet uit! Wat we verkeerd hebben gedaan weten we niet, maar ons plan om stiekum Nederland binnen te piepen is mislukt. De AIS stond aan en zond al die tijd onze voortgang uit. Martin en Lilian hebben ons via Shipfinder gevolgd en zijn de eerste die ons spotten en verwelkomen in Nederland terwijl we in de sluis liggen. We zwaaien terug terwijl de sluisdeuren aan de andere kant open gaan.

Cheers! (Foto Lilian)

Snel leggen we de boot tegen de kant en drinken samen een Caribisch biertje op de behouden thuiskomst. Daarna varen wij door via het Noordzee kanaal naar de warme moederschoot die IJsselmeer heet.

Op het Markermeer komen we onze oude buurman tegen!

Als we de volgende morgen vroeg op pad zijn voor de laatste etappe, komen we de volgende bekende tegen. Onze oude buurman uit de Houtribhaven van Lelystad. We gooien de motor uit, binden de schepen aan elkaar vast en drijven tussen de groene waterplanten terwijl we bijkletsen.

Man oh man, wat een waterplanten op het Markermeer. Het spuit er uit. Zou het daarom Fonteinkruid heten?

Na een uurtje gooien we los. We liggen bijna op de kant, zouden we nu nog even vast komen te zitten. Dat laten we niet gebeuren. We moeten verder naar Hoorn, waar we hebben afgesproken met Martin & Lilian. “Slow down niet te snel, kijk om je heen” lijken de waterplanten te roepen, terwijl ze ons omringen en wij een weg door ze heen naar het noorden moeten ploegen. Menig schip om ons heen verliest zijn vaart door dit hardnekkige Fonteinkruid!

Wat een feest. Martin & Lilian staan klaar met Champagne! Hik!

In Hoorn staat de Champagne klaar en worden we nog een keer warm onthaald door Martin & Lilian. Wat een geweldige ontvangst. Niets meer aan toe te voegen. Plop!

We worden door de Into The Blue-crew warm onthaald met champagne, haring en aardbeien! Wow.

De volgende dag zeilen we door naar mijn geboortestad Enkhuizen. Daar ligt de Into the Blue met Cees & Marianne. De hele morgen hebben ze boten moeten afhouden en als we binnenvaren is de plek naast hun nog steeds vrij. Met vlaggen, mutsen en slingers, champagne, haring en aardbeien worden we binnengehaald. Wow! Weer zo’n warm ontvangst en nog meer Champagne. Waar hebben we dit aan verdiend? We worden er stil van!

En dan realiseren we ons dat we er zijn. Terug in Nederland. Veilig! We hebben elkaar en onze Blabber zonder kleerscheuren thuisgebracht. Daarnaast hebben we een waanzinnig avontuur beleefd. Met alleen maar mooie memories! Dat is iets om trots op te zijn. Proost! Op dromen die uitkomen. Als ik op bed lig hoor ik nog net het vertrouwde carillon van Enkhuizen. Met een brede glimlach en tevreden val ik in slaap. We zijn thuis! Zzzzz…