Bonaire vanaf de scooter

We hebben een spiksplinternieuwe scooter gehuurd en tuffen met een snelheid tussen de 40 en 60 km per uur over het eiland. Als eerste rijden we richting de zoutpanelen aan de oostkant van het eiland en passeren onderweg een paar door Piet Boon ontworpen huizen. We houden wel van het strakke ontwerp, maar missen de Caribische kleurtjes.

De zoutpanelen; de witte piramides van Bonaire

De Rode Slavenhuisjes

Bij de zoutpanelen worden we weer geconfronteerd met de minder goede daden van de Nederlanders uit het verleden. De Nederlanders hadden o.a. behoefte aan zout om vis in te bewaren. Op Bonaire werden slaven ingezet om dit zout te winnen. Een hondenbaan. Bloedheet, letterlijk oogverblindend en na een lange werkdag sliepen ze in piepkleine (slaven)huisjes. Een hondenhok is er nog groot bij. Er zitten geen ramen in en om naar binnen te gaan moest je zelfs bukken. Kun je je voorstellen dat ze hier vaak met meerdere personen in een huisje sliepen? De slavenarbeiders woonden eigenlijk zelf in Rincon, een klein plaatsje op het midden van het eiland, ongeveer 8 uur lopen van de zoutpanelen. Deze wandeling ondernamen ze op hun enige vrije dag. Ze gingen dan op familiebezoek en werken op hun landje. Daarna moesten ze weer het hele stuk weer terug wandelen voor een nieuwe werkweek. Gelukkig werd in 1863 de slavernij afgeschaft.

De Obelisk

De witte slavenhuisjes

De blauwe obelisk

Zout nodig?

Er staan op 4 plekken slavenhuisjes en daarnaast staat een obelisk. Elke locatie (de slavenhuisjes en de obelisk) is in een kleur van de Nederlandse vlag geschilderd (rood, wit en blauw), met als toegift voor de vierde locatie oranje (naar de wimpel). De kleuren waren er niet voor niets. Als er in het verleden een schip aan kwam varen werd er in Kralendijk een vlag met een van deze kleuren gehesen, zodat het schip wist naar welke locatie hij moest varen om zijn zout op te halen.

De zoutpanelen zijn in het verleden in handen geweest van Akzo Nobel en het zout werd voornamelijk gebruikt voor verf. Nu is het in handen van Cargill en 80% van het zout gaat nog steeds naar de industrie.

Als we verder door brommen zien we op een plek in de verte de flamingo’s (te ver om een goede foto van te maken) en we passeren de 30 meter hoge en nog immer werkende vuurtoren ‘Spelonk’ uit 1909. Deze ziet er dankzij de opknapbuurt van Rijkswaterstaat in 2012 bijzonder goed uit. De lichten branden sinds 2008 branden op zonne-energie. Dus ook hier is de vuurtoren wachter een uitgestorven beroep en hoeft er alleen nog maar 1X per maand onderhoud gepleegd te worden.

The Cadushy Distillery

Free tasting bij Cadushy: de cactuslikeur uit Ricon
In Ricon, het oudste dorpje op Bonaire, zit sinds een paar jaar de Cadushy Distillery. Naast en achter het voormalige en enigste theater op het eiland, Cinelandia, wordt likeur gemaakt van de Kadushy cactus. Het stikt hier tenslotte van de cactussen (lijkt wel ‘onkruid’ dus waarom er niet iets mee doen?). De cactussen worden met de hand geplukt en geschild. De schil gaat daarna op alcohol en wordt later samengevoegd met limoen die ook op alcohol heeft gestaan. Er worden nog een paar geheime kruiden aan toegevoegd en samen vormt het de cactuslikeur. Lekker fris, met een mooi groen kleurtje. Naast de Bonaire likeur van de Kadushy cactus, hebben ze voor meer eilanden een eigen likeur met een speciaal ingrediënt dat op dat eiland te vinden is gemaakt. Dit levert een mooie collectie likeuren op.

Proost in alle talen

Captain Don, de pionier die er voor zorgde dat Bonaire op de duikkaart kwam te staan
En sinds kort maken ze ook whisky, rum en vodka. De whisky draagt de naam ‘Captain Don’, naar de Amerikaanse man die als pionier in 1962 naar Bonaire kwam en niet meer wegging. Hij bouwde het eerste hotel en bedacht dat de onderwaterwereld een goede trekker was om mensen te verleiden naar Bonaire te komen op vakantie. Later startte hij ook een duikresort. En daarmee was hij medeverantwoordelijk voor de groei van de duiksport op Bonaire. Daarnaast was hij beschermer van de onderwaterwereld en de persoon die er voor heeft gezorgd dat wij achter een mooring liggen, i.p.v. ankeren. Bijzonder, hij was een goede marketeer voor Bonaire! Ik heb me vooral de whisky laten smaken, lekker rokerig!

Lost and found!