Het is onze dag niet

WIER!!!! Again....

WIER!!!! Again….

We gaan om 8 uur anker op…. denken we… Maar hoe hard we ook op de knop drukken het ankerlier  doet niets…. Het blijft akelig stil op het voordek… We zetten wat schakelaars om, bewegen wat verbindingen etc. maar het ankerlier blijft zwijgen.

De Keltische achterburen hadden gisteravond aangegeven dat ze graag om 8 uur weg willen en wij liggen boven hun anker, dus we besluiten niet langer te dralen en het anker handmatig op te trekken. Althans, Ben doet dat terwijl ik rustig naar voren motor. De achterburen kunnen weg en het ankerlier moet maar even wachten tot in de volgende baai.

Al gauw kunnen we geweldig zeilen. De wind is oost, ongeveer 20 knopen en alle zeilen staan bij. We lopen meer dan 7 knopen. Eenmaal ‘buiten’ moeten we kiezen, langs de west- of oostkust van Grenada? De eerste route hebben we al twee keer gedaan. We nemen de onbekende oostkust – over de Atlantische zee-  naar Prickly Bay. Het is rustig, stabiel weer en er staan haast geen golven. Een uitgelezen kans!

NOT!! Grr##??....

NOT!! Grr##??….

No fish today
De vislijn hangt buitenboord. Plok! We hebben beet…. Toch? Of is het wier? We passeren namelijk enorme wiervelden… De lijn staat strak gespannen en is moeilijk binnen halen, cm voor cm… en dan zien we inderdaad een enorme berg wier achter de boot hangen. We passeren nog een streep wier…. Pats! De lijn knapt. Sjips, daar gaat 50 meter lijn en twee lokazen. Als we tussen de eilanden door zijn is er geen wier meer te zien… we hadden iets langer moeten wachten met de vislijn.

Halverwege het eiland, voor Birds Island beginnen de zeilen te klapperen… de wind is weg…. We zetten de motor bij en motorzeilen om de punt van het eiland heen. Aan de zuidkant staat beduidend meer wind en de motor kan gelukkig weer uit.

Een blik op Prickly Bay vanaf de oostkant

Een blik op Prickly Bay vanaf de oostkant

We vliegen het laatste stukje naar Prickly Bay en gooien het anker naast de Sylfer uit. Gelukkig hebben we voor het laten zakken van het anker geen ankerlier nodig. Dit gebeurd in ‘vrije val’. Ik zet de schakelaar om en haal het wiel over en hups daar gaat het anker en 40 meter ketting. Daarna plons ik te water om te kijken of we goed liggen, maar ik zie geen hand voor ogen. Ik zie zelfs de boot niet goed, moet de boot op 1,5 meter naderen om het onderwaterschip te kunnen zien. Waarschijnlijk te veel zand in het water. Ondertussen gaat Ben op zoek naar het defect van het ankerlier… het lijkt iets kleins… De voetschakelaar op dek is OK. Het relais werkt…. Morgen maar verder zoeken.

Internet en boatboys

He, ze hebben internet in Tyrell Bay. Dit is van de Carriacou Childrens Foundation. Tegen een vrijwillige bijdrage krijgen we het wachtwoord in het Slipway restaurant naast de marina. Hierna kunnen we internetten zoveel we willen. Het is niet altijd even snel, maar wel slim opgezet. Stoppen we even, dan raken we de connectie kwijt en moeten we opnieuw inloggen. Zijn we langer bezig, dan moeten we zo nu en dan ook opnieuw inloggen. Op deze manier gaan ze tegen dat mensen ingelogd blijven als ze niets doen en grote bestanden of nog veel erger films downloaden. Daarnaast brengen ze op een mooie manier hun Foundation onder de aandacht. Het is perfect om je mail te checken (als je dat hebt ten minste… en nee we hebben nog steeds geen mail) of de website bij te werken. Dat winkels als Island Waterworld en Budgetmarine dit niet hebben. Ze bereiken de perfecte doelgroep (bootjes mensen) en ze krijgen een mooi platform om hun spullen en aanbiedingen onder de aandacht te brengen. Slimme combi!

Boatboys

Warrior de filosoof

Warrior de filosoof

Boatboy 1 “Need any wine?” … No sorry man, we have enough. “Fish?” Ahhh, we have fish for at least three days in the fridge. “What did you do with the head?” Hij had hem graag voor de soep willen hebben. Ik heb hem twee ziplock zakken met Wahoo moten meegegeven, wij hebben toch te veel. Een andere doos breng ik naar de Noordhinder, die net voor anker is gegaan iets verderop in de baai.

’s Avonds komt Warrior, de filosofische boatboy die we nog kennen van vorig jaar, langszij. We willen geen oesters uit de mangrove, want we hebben zeker nog voor twee dagen vis. “What did you do with the head?” Ok, ok, sorry, de volgende keer bewaren we de kop. Als we er zelf niets mee doen zijn er genoeg mensen die we er blij mee kunnen maken! We spreken af dat we hem weten te vinden als we wat nodig hebben. Ok? “No, not ok. An agreement is a fools comfort”. Zijn pocket is leeg en aan afspraken heeft ie niks. Biertje dan? “Ohhh, I came to the right boat.” Daarna moet hij gauw verder, want het wordt al donker en hij heeft nog cash nodig. Maar morgen komt hij terug, en maakt hij tijd voor een praatje! Cheers man!

Catch of the day: A Wahooooooooo

De Wahoo is binnen!

De Wahoo is binnen!

Bequia – Om 7 uur halen we het anker op en varen weg uit de Admiralty Bay. We worden uitgezwaaid door twee grote schildpadden, verder is iedereen nog in diepe rust. De vislijn hangt uit. Terwijl we de zeilen uitrollen varen we weer door enorme wiervelden heen. Ben voelt eens aan de vislijn… deze staat zo strak als een snaar. Met moeite haalt hij de lijn stukje bij beetje binnen. We verwachten een enorme klomp wier… hij voelt geen beweging, het lijkt ook wier… maar ik zie een vin boven het water uit. We hebben een vis! Niets geen wier. Nu komen we echt in actie. Ben gaat door met het binnen halen van de vis, terwijl ik de spullen voor deze ‘operatie’ bij elkaar zoek; rum, hamer, puts, fileermes, bord om op te snijden en mijn oude ‘viskloffie’. Als ik naar achteren loop hoor ik Ben zeggen “het is een Barracuda”, mmmm jammer, die kun je hier beter niet eten… Als ik op het achterdek sta heeft Ben hem al achter de boot half om hoog hangen. Dit beest is GROOT en zeker geen Barracuda, hij heeft strepen! Ik giet wat rum in zijn bek om hem te kalmeren, dat helpt en Ben tilt hem moeiteloos tussen de reling door op het achterdek. Wow, wat een mooi beest. Zeker een meter lang. In onze kajuit hangt een overzicht met grote vissen die je in de Atlantic kunt vangen, onze wishlist zeg maar, en deze staat er op: het is een Wahoo. VINK! De grootste vis die we totnutoe gevangen hebben. We zijn diep onder de indruk.

Hoe fileer je een Wahoo?

Hoe fileer je een Wahoo?

Wahoo fileren… hoe doe je dat?
Ben geeft hem een paar tikken op de kop en dan is de beurt aan mij. Maar hoe ga je een vis van een meter fileren? Waar begin je? En dat ’s morgens vroeg. Het lijkt wel of die beesten het er om doen. We hadden de zeilen nog niet eens goed staan, zo snel hing ie er aan! Ik ga er bij zitten, dit wordt een lange klus… Ok, laat ik beginnen met het wegschrapen van de schubben …. Huh…?? Hij heeft helemaal geen schubben. De prachtige gestreepte huid is zo glad als een aal. Dat scheelt weer een hoop troep.

Onze 'wishlist'

Onze ‘wishlist’

Ik snijd de buik open om alle ingewanden er uit te halen. Daarna begin ik te fileren op de graat, terwijl Ben alle tupperware bakken die we aan boord hebben bij elkaar zoekt. We halen er 6 dozen vol grote moten vis af. Er moeten wat blikjes bier uit, maar dan past het allemaal in de koelkast. Het aas moet nog verwijderd worden uit zijn bek, maar die zit stevig vast en dit klusje bewaren we voor later. We zetten de kop en staart in een emmer. Hij is zo groot dat hij boven de emmer uitsteekt met zijn gevaarlijke bek en scherpe tandjes. Wij weten wat we de komende dagen eten: Wahoo!!

Daar komt regen aan!

Daar komt regen aan!

Is er verder nog wat gebeurd deze tocht?
De zeiltocht is geweldig. Er staat lekker veel wind uit het oosten en we lopen gemiddeld 5,5 knopen, met uitschieters naar 7 knopen en meer. Terwijl we richting Carriacou zeilen bouwen de donkere wolken zich boven Canouan, Mayreau en Union Island, een paar eilanden die we aan stuurboord passeren, op. We zien bijna de eilanden niet meer. Het plenst! Het water is dus niet een uurtje, maar een volledige dag te laat! Wij varen tussen de meeste buien door, maar krijgen ook een flinke plens regen op ons dek. En dat vinden we heerlijk, alle visresten worden lekker weggespoeld. Beter kunnen we niet hebben.

Inklaren is super easy

Inklaren is super easy

Inklaren in Carriacou
’s Middags om 14.00 uur lopen we Tyrell Bay van Carriacou binnen. Ruim op tijd om in te klaren. We zijn hier eerder geweest en toen moesten we nog in- & uitklaren in de hoofdstad Hillsborough. Sinds eind vorig jaar hebben ze nu ook een kantoortje naast de marina en kunnen we tot 16.00 uur inklaren. Kosten 65 EC. We mogen een maand in Grenada blijven. Willen we langer blijven, dan kunnen we voor 50 EC verlengen met een maand. Voorlopig denken we het hier wel mee te redden!

Drie keer raden wat wij eten vanavond? O ja, de kop hebben we overboord gezet, want er kwamen vliegen en meeuwen op af.