Informatie voor zeilers over Grand Cayman, Cayman Islands

Geplaatst door 14 maart 2016 door Ing

We gaan weer een stapje verder naar het Noorden. Het weer nodigt niet echt uit (het wordt steeds kouder en we liggen inmiddels weer onder een dekbed!) maar de volgende stap is Cuba en dat land roept! Wat denk je… Obama gaat er heen. De Stones gaan er heen… En geven nog een gratis concert ook… Dan MOET Blabber er ook gewoon heen. It’s the place to be!

Wat vinden we van Grand Cayman? Het is een perfecte locatie voor bevoorrading, reparaties, spullen die nog gekocht moeten worden en de laatste klussen aan je boot. Ze hebben echt alles hier. En je kunt nog even goed internetten voor je in Cuba offline gaat… Tja en George Town is een echt cruiseschip-plaatsje. Vol winkels met gadgets, parfum, zonnebrillen, t-shirts met de opdruk ‘I’ve been to Hell’, drank en Cubaanse sigaren. De eigen stijl is door orkaan Ivan grotendeels van het eiland weggevaagd en het ‘oude’ Cayman vind je voornamelijk aan de oostkant van het eiland. Maar de Mastic Trail geeft een mooie indruk van hoe de natuur ooit was. Helaas zijn we door de harde wind niet naar Stingray City geweest. Maybe next time…

Inklaren & uitklaren

Om in te klaren moet je je melden bij George Town Port Security. Als het druk is (en die kans is groot metgemiddeld een paar cruiseschepen per dag) dirigeren ze je naar een gratis oranje mooring voor George Town. Zodra er plaats en tijd is wordt je opgehaald door een Port Security bootje en varen zij voor je uit naar de kade voor Cusoms & Immigration.
Kosten inklaren: gratis. Je krijgt een permit voor een maand. Deze kun je wel verlengen.
De Musquito doctor is afgeschaft, er wordt niet meer gesprayd!
Wil je naar de andere Cayman eilanden zeilen, dan moet je wel uitklaren en op het andere eiland weer inklaren. Dit is alleen mogelijk op Brac.
Uitklaren: je kunt alleen met je paspoort & bootpapieren naar douane en immigratie.

Gebruikte kaarten en guides

Open CPN (tablet) en Navionics (plotter)
Free Cruising Guide van de Cayman Islands van Frank Virgintino
Google Earth kaarten van de Cayman Islands in OpenCPN
De waypoints naar Governors Creek: klik hier voor de waypoints

Voorzieningen

De ankerplaats in Governor Creek is geweldig. Rustig en goed beschut bij slecht weer. Vooral Noordenwind. De aanloop is een beetje ondiep, maar als je de waypoints volgt kom je niet onder de twee meter. Daarna lig je op een meertje dat rustiger is dan het IJsselmeer!
Mooring voor George-Town: Gratis
Drink water: gratis in de marina en bij de aanlegsteiger in Mitchell’s Creek
Dinghydock: gratis in de marina en bij de aanlegsteiger in Mitchell’s Creek
Internet van de jachtclub: gratis
Gasfles vullen: bij de gasfabriek. 6 kilo voor 8 dollar
Er zijn drie grote supermarkten om inkopen te doen: CostUless (vlakbij de dinghydock), Fosters en Kirks supermarkt.
Er zijn twee grote watersportzaken Harbour House Marina en Kirks Marine. En bij Parkers kun je ook veel handige spullen krijgen.
Verplaatsen doe je naast liften vooral met de bus. De kosten naar West Bay zijn 2 $ CI en voor de bus naar East Point betaal je 3,50 $ CI. Ongeacht waar je in- of uitstapt.
Voor de liefhebber… ze hebben op Grand Cayman een eigen bierbrouwerij Cay Crew en een Tortuga Rum & Cake Factory.

The Mastic Trail

Leuke uitstapjes op Grand Cayman

Lange strandwandeling langs Seven Mile Beach, die geen zeven mijl is!
Go to Hell, er is niet veel, maar grappig en je kunt er voor weinig een ouderwetse ansichtkaart naar het thuisfront sturen.
Stingray City
Mystic Trail
De Farmers Market: op woensdagmiddag van 12 tot 17.00 uur bij Camana Bay.
Of de versmarkt aan het einde van het vliegveld. Alle dagen open, behalve op zondag

Uit de kombuis: Callaloo stamppot

Geplaatst door 12 maart 2016 door Ing

Reageer

Op de plaatselijke Farmersmarket bij Camana Bay hebben ze veel lokale groente, fruit, brood, kruiden, kip en eieren. Allemaal lokaal geproduceerd door de mensen die hier wonen. De meeste lokale mensen verbouwen trouwens groente in hun eigen groententuin. Hiervoor hoeven ze niet naar de supermarkt. Het ziet er allemaal fantastisch uit en ruikt heerlijk. “Wat is het? Wat kunnen we er mee doen?” Ze geven zonder problemen antwoord op al mijn vragen of ik nou wel of niet iets koop. Geweldig. En ik ben verbaasd door de producten die ze allemaal verbouwen op een eiland dat overwegend gortdroog oogt. Munt, Rozemarijn, larier, wortelen, verschillende soorten sla, tomaat, om van te watertanden. We kopen uiteindelijk een papaya, Callaloo en Ackee.

Ackee van de Fresh Farmers Market in Camana Bay

Ackee

We worden getriggerd door een vrucht die er uit ziet als een soort bloem: de Ackee. De nationale vrucht van Jamaica. Ooit meegenomen door Captain Blight en consorten. Echt een prachtige vrucht om te zien. Maar ook heel giftig als je niet netjes wacht tot de bloem zich opent. Te vroeg plukken heeft dus geen zin. Eenmaal open kun je alleen het witte gedeelte binnen in eten. De pit is giftig en moeten we ook verwijderen. Om het ons makkelijk te maken krijgen we een zakje gepelde Ackee. De vrucht is dus overgewaaid uit Jamaica en wordt hier overwegend gegeten bij Codfish.

Caribbean meets Holland

Op de markt hebben we naast een dozijn Ackee ook een bos Callaloo gekocht. Een soort wilde spinazie en dan de Jamaicaanse variant, die schijnt weer anders te zijn dan de soort die we op Trinidad & Tobago en Bequia hebben gegeten. Ik ga deze keer voor fushion: een beetje Caribisch (Callaloo) en een beetje Hollands (stamppot). De aardappelen snijd ik in partjes en kook ik in de snelkookpan. Trallalaa, na vier minuten onder druk zet ik het vuur uit en laat de pan zelf afkoelen. Jullie lezen het goed, ik heb maar 4 minuten gas nodig in plaats van de gebruikelijke 20 minuten! Het blijft leuk. Kun je je voorstellen hoeveel gas ons dat gaat schelen? We hebben net weer een gasfles laten vullen bij het gasbedrijf op Grand Cayman. Geen probleem trouwens, mensen waren erg vriendelijk en met een adapter van Amerikaans naar Europees konden wij zonder problemen onze Europeese gasfles vullen voor 8 dollar. We doen ongeveer twee maanden met deze gasfles van 6 kilo. Ik ben benieuwd hoe lang we er nu mee doen. Wordt vervolgd!

Terug naar de stamppot. Ik bak tijdens het wachten wat vlees, een uitje, knoflook en roerbak daar de gesneden Callaloo doorheen. De aardappels stamp ik als de druk er af is. Daarna roer ik de groente en vlees er door heen. Klodder Zaanse mosterd er bij. Et voila! Tropische Callaloo stamppot. Past ook echt bij het weer vandaag! Maar daarover zal ik niet meer klagen.

Hitchhiking to Hell, Cayman Islands

Geplaatst door 11 maart 2016 door Ing

Reageer

We liften naar Hell. De dure auro’s willen alleen niet stoppen. Ze kijken niet eens. Na de tiende auto die voorbij rijdt stopt er gelukkig een echte Caymanian. Hij woont slechts een paar minuten van Hell en wil ons daar wel afzetten. Ondertussen verteld over de eiland geschiedenis en dat de bar in Hell niet meer bestaat omdat de broers het na de dood van hun vader samen niet eens werden… dit soort achtergrond verhalen maakt het liften voor ons zo leuk. Het contact met de lokale bevolking en de uiteenlopende verhalen. Met name Mitchell (1988) en Ivan (2004) hebben grote indruk gemaakt op deze constructor. Dat waren ook meteen de ergste orkanen waar de Cayman Islands mee te maken hebben gehad. De Cayman Islands worden elke 2,34 jaar wel getroffen door een zware tropische storm. Het is dus niet echt een plek om te blijven tijdens het hurricane seizoen. Veels te snel zijn we in Hell. Vanaf hier gaan we verder lopen.

De route

This is what hell must look like

In het souveniers winkeltje worden we begroet door een oude man in een fout en veels te strak duivelspakje (sorry geen foto, dit was te erg…) die vraagt “How the Hell are you”. Deze begroeting zet zich voort in de andere winkeltjes en het postkantoor. Als we verder lopen roepen ze “Have a hell of a day”. Tja wat vinden we er van, Hell? Er is niet veel in Hell. Alleen een paar souveniers winkels, een postkantoor en een dichtgetimmerde bar. Achter deze winkeltjes zitten de zwarte puntige rotsformaties die waarschijnlijk de reden van de plaatsnaam zijn. We mogen er van een afstandje naar kijken.

What the Hell do you do here?

Een prachtige groene leguaan, die in eeen boom ligt te zonnen, gaapt ons verschrikt aan. Ja sorry, wij weten eigenlijk ook niet wat we hier doen. Het oogt een beetje toeristisch. Toch knap dat je met weinig en een leuke naam een hele toeristische massa in beweging kunt krijgen. Hell wordt o.a. druk bezocht door de cruiseboten, waarvan er soms vier per dag voor de kust van Grand Cayman liggen. Hell, zelfs wij trappen er in! Dus ze moeten iets goed doen…

A stroll…

Seven Mile Beach

We wandelen verder naar de kust. Passeren een dolfijnenshow en turtle farm. Grand Cayman heeft wat met schildpadden. Columbus noemde de eilanden destijds Los Tortugas vanwege de vele schildpadden die hij zag. Geen idee waar de latere naam Cayman Islands vandaan kwam. Er zijn hier geen krokodillen, toch? De latere (VOC en piraten) schepen gingen op weg naar Europa altijd even langs De Caymans om schildpaddenvlees in te slaan. Dit was lang houdbaar, omdat ze de schildpadden in leven hielden tot ze gegeten werden. En nu wordt er op het eiland nog steeds schildpaddenvlees gegeten. Weliswaar vlees dat wordt gekweekt aan de overkant van de Turtle Farm. Beetje bizar deze combi. Links ga je schildpadden ‘knuffelen’ en rechts kun je ze eten. Mmmm beiden niet aan ons besteed. De hele noorpunt bestaat trouwens uit zwarte harde puntige rotsen. Nadat we de kop gerond hebben komen we uit op de Seven Mile Beach. Grappige is dat ie geen seven mile lang is, dus waar die naam nou weer vandaan komt…? Hell, wat maakt het uit, het is een prachtige wandeling!

The Mastic Trail, Cayman Islands

Geplaatst door 10 maart 2016 door Ing

Het begin van The Mastic Trail

Ze hebben op Grand Cayman maar 1 Trail: The Mastic Trail. En die gaan we vandaag lopen, samen met de crew van de Sylfer, Night Sky en La Paloma. De Night Sky en de Sylfer pakken een auto en wij pakken samen met La Paloma de public bus. Er is alleen een probleempje, hoe komen we daar? Het pad ligt halverwege het eiland en na een lift naar de stad blijken er nauwelijks bussen die kant op te gaan. Het is zondag en dan wordt er niet gewerkt. We hadden geen slechtere dag kunnen kiezen. Bus chauffeur Kennedy, ‘the Black one!’ zoals hij zelf zegt, beweert dat er helemaal geen bussen rijden, maar op het moment dat hij dat zegt komt Derrick net de hoek om rijden met de Public Bus naar East point! Yes. We hebben een bus.

Naar Mastic Trail

“The whahatttt?” vraagt hij verbaasd als we uitleggen dat we naar de noordkant van de Mastic Trail willen. Hij kent het niet. We leggen uit dat het wandelpad is, dat aan de Noorkant begint halverwege de weg naar Rum Point. “Do you need any drinks or food for underway” vraagt hij bezorgd. Hij vind het maar niks dat we een pad in the middle of no where gaan lopen. Uiteraard gaan we goed voorbereid op weg en hebben we alles in ons rugzakje. We spotten het Mastic Trailbord aan de linkerkant van de weg en vragen de chauffeur te stoppen. Derrick geeft ons zijn telefoonnummer en haalt ons in principe om 15 uur op aan de zuidkant weer op.

Vitamientjes in de survival kit

The Mastic Trail: We lopen van Noord naar zuid

De Mastic Trail is een 200 jaar oud pad dat ooit werd gebruikt door de boeren om het vee van de zuidkant van het eiland naar de vruchtbare landbouwgronden in het noorden te brengen. We lopen eerst nog een klein stukje over de weg naar het begin van de Trail. Bij het begin van het pad hangen sinaasappels. We halen er een paar uit de boom en nemen ze mee voor onderweg. We krijgen in ieder geval geen last van scheurbuik!

Al snel lopen we tussen de bomen over een smal, hobbelig, keihard pad met rotsen (limestone). Onze schoenen worden aardig op de proef gesteld. Het pad is bijzonder gevarieerd, het loopt van noord naar zuid dwars over het eiland langs verschillende gebieden zoals een 2 miljoen jaar oud woodland, dry forrest en een mangrove moeras.

The one and only Mastic Tree

Het pad is vernoemd naar de enorme Mastic Trees. Halverwege het pad staat deze enorme boom, meteen ook op het hoogste punt van de Trail, met zijn 18 meter. Het hout van deze boom werd o.a. gebruikt voor scheepsbouw. Inmiddels zijn er niet veel meer van deze bomen en is het een beschermde boomsoort op dit eiland. De boeren liepen hier trouwens vroeger gewoon op blote boeten, om hun schoenen te sparen. Ik moet er niet aan denken, ik heb al moeite op mijn schoenen!

Verschillende tropische bomen en beesten

Onderweg spotten we naast de Mastic Tree, Koningspalmen, Mangobomen, Tamarinde, Kalebas ook veel Red Birch. Vaak gekscherend ‘Touristtree’ genoemd vanwege de rode afgebladerde vellen op de bast die veel gelijkenissen vertonen met de toeristen die een dagje strand gepakt hebben! De wortels van deze boom zijn gewoon verweven met het keiharde limestone, ongelofelijk.

Een Cubaanse boomkikker

Naast de bijzondere bomen spotten we ook een slapende Cuban Tree Frog op een palm blad, de Cayman Papegaaien fladderen over ons heen, een specht boort een gaatje in een omgevallen boom en ik stap bijna op een slag, die snel wegglijd tussen het groen. Jikessssss. Gelukkig zijn de slangen op de Cayman Islands ongevaarlijk voor mensen. Die slapende boomkikker moet echter oppassen!

Slechte vogelspotters

Aan het einde van het trail staat een bord dat ons vertelt wat we allemaal gemist hebben. Vooral veel vogels. We hoorden ze wel, maar zagen ze niet. We zijn geen goede vogelspotters. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat we steeds naar die hobbelige ondergrond moesten kijken. Ik wil nog geen voortanden missen! En als we stil bleven staan werden we ook nog gebeten door Musquitos!

Even blussen….

Blussen met water van de brandweer in Frank Sound

Aan het einde van de route zit rechts het brandweerstation. Continu bemand door drie mannen. Ze werken vierentwintig uur en hebben daarna drie dagen vrij. “We durven het bijna niet te vragen… Maar hebben jullie koud water?” Natuurlijk en voor de liefhebber staat er zelfs een frisdrankautomaat. De brandweerwagens glimmen er over. Aangeschaft na hurricane Ivan. De orkaan die in 2004 90% van het eiland verwoest heeft. Naast de brandweerkazerne is net een nieuwe school gebouwd die ook gebruikt wordt als shelter.

Cheers! Een welverdiend Cay Brew biertje

Cay Brew en Jerk Chicken

Buschauffeur Derrick komt ons na een telefoontje weer ophalen. Hij neemt de lange route en werpt zich op als tourguide. Links en rechts wijst hij ons op gebouwen en vertelt wetenswaardigheden.Als hij hoort dat we snakken naar een echt Cayman biertje en wat te eten weet hij wel een pub. Zelf neemt hij een colaatje en neemt op zijn dooie gemak plaats aan een tafeltje. Buiten staat de public bus gewoon te draaien. Er zit zelfs nog een passagier in. Na het eerste biertje geeft de passagier het wachten op en loopt verder naar zijn bestemming. Wij bestellen nog een biertje. Het smaakt goed, beetje kruidig. Het wordt gebrouwen op het eiland. Helaas zijn ze op zondag dicht anders had Derrick ons daar ook nog heen gereden voor een paar free samples! Derrick weet ook nog een goed tentje waar we gegrilde Jerk Chicken kunnen eten en rijd weer een stukje verder met de public bus. Geweldig. We hebben onze eigen prive chauffeur. Voor de prijs van een buskaartje! De uit Jamaica afkomstige Jerk Chicken en Pork zijn lekker spicy door de Scotch Bonnet peper en inderdaad heerlijk en de saus die we er bij krijgen ook. Maar ik krijg het recept niet losgepeuterd. Het is zwaar geheim. Ik krijg wel een paar free samples mee voor thuis!

Terug in de hoofdstad George Town houdt Derrick een public bus naar West Bay voor ons aan en gaan we na een geweldige ervaring retour Governors Creek.

Tips voor de Mastic Trail van Blabber

Totale lengte: 4 kilometer, hoogste punt, 18 meter. Het pad is geen loop. Dus als je geen vervoer hebt geregeld aan de andere kant moet je ook weer terug lopen of liften of wachten op de bus.
Neem voldoende water mee, trek stevige schoenen aan (de ondergrond kan behoorlijk Rocky en hard zijn) en smeer je in met Deet tegen de Musquitos.
Op het pad kun je niet verdwalen, er staan overal borden
Als je begint aan de zuidkant (1e weg links na de brandweerkazerne Frank Sound), zie je een bord met alle beesten die je onderweg kunt zien. Dit bord staat niet aan de noordzijde.

Inklaren op de Cayman Islands

Geplaatst door 10 maart 2016 door Ing

We volgen het Port Security bootje naar de kade

Na een relaxte nacht aan de mooring, haalt om 9 uur het Port Security bootje ons op. Samen! Ze verwachten in de loop van de dag een koufront uit het noorden en we mogen tegelijkertijd met La Paloma inklaren. Op de mooringplaats waar we nu liggen is het niet goed liggen met een Noordenwind. Er staat dan te veel swell. Zelfs de cruiseschepen (die niet hebben gecancelled), gaan op een andere plek aan de zuidkant van het eiland ankeren. We liggen nu al behoorlijk te rollen op de golven, dus willen graag zo snel mogelijk verder varen naar de beschutte Northern Bay voor een veilige ankerplek. We moeten de boot parkeren bij een stenen kade, zonder bescherming.nwij hebben uiteraard alle fenders buiten hangen. Een midden bolder op de kade ontbreekt. Aan stuurboordzijde ligt een rotsblok. En de tenders van de cruiseschepen die af en aan varen bezorgen veel golven. Niet echt fijn liggen dus. Maar we hebben geen keuze. Om in te klaren moet je aan deze wal liggen.

Voor het invullen van het papierwerk moet de kapitein meelopen. Het inklaren gaat gelukkig heel soepel. De ‘Spray doctor’ (tegen musquitos) die nog in de cruisegidsen wordt genoemd hebben ze afgeschaft! En we hoeven nergens voor de betalen! Nadat we zijn i geklaard gaan we vol gas achteruit langs het enge rotsblok en gauw koers richting de Governors Creek, waar ook de andere schepen liggen.

De ingang naar Governors Creek: een slootje!

Schuilen tegen een Northerly in de Northern Sound

We varen langs de Seven Mile Beach, om de noordpunt heen naar de ingang van de Northern Sound. Het laatste stukje is nog best spannend. Gerard/Sylfer heeft ons de waypoints doorgegeven, maar als de dieptemeter terug springt naar twee meter vijftig, slikken we toch even. Eigenlijk vreemd want het hele IJsselmeer is vaak niet dieper dan 3 meter en toch worden we zenuwachtig van dit soort ondieptes.

Vlak voor de ingang naar Governors Creek wordt het nog ondieper met twee meter en dan komt de ‘verlichting’, we varen tussen de staken via een geultje naar het binnenmeer. Het geultje is niks meer dan een sloot. We zijn niet op een eiland in de Caribbean, dit is gewoon Europees binnenwater. Ik zou bijna zeggen Friesland. Alleen de huizen met grasvelden zijn ietsje groter uitgevallen. Zeg maar veel groter. En luxer. En in de tuin staan borden met mega grote letters over ‘goede manieren’ en “No wake. It’s the law. Thank you”. Dit ziet er wel heel Amerikaans uit. Midden op het meer laten we op 4 meter ons anker vallen. Laat maar komen dat koufront! Wij liggen als een huis! Vanaf de wal horen we een bladblazer (!!).

Route 1 is de Blabber route, beetje ondiep. Route twee is beter!

Waypoints voor aanloop Nothern Bay en Governors Creek*

Waypoint 1 Aanlooppunt Nothern Bay: 19.22.857 N / 081.19.510 W > tussen rode boei en witte staak
Waypoint 2: 19.22.496 N / 081.19.753 W > kanaal door, na dit waypoint links ongeveer 0,4 mijl.
Waypoint 3: 19.22.000 N / 081.19.499 W > na dit waypoint rechtsaf.
Waypoint 4: 19.21.293 N / 081.20.400 W > achter deze waypoint zit een ondiepte.
Waypoint 5 ingang naar Governors Creek: 19.21.446 N / 081.21.994 W > tussen de staken door.

*Gebruik van de waypoints is op eigen risico, haha. Good luck!

We zeilen in recordtijd van Providencia naar The Cayman Islands

Geplaatst door 9 maart 2016 door Ing

Reageer

Laatste blik op Captain Morgan

Mister Bush (onze agent om uit te klaren) weet niet wat hem overkomt als er op 1 dag, en ook nog eens op zondag, maar liefst zes schepen tegelijkertijd komen uitklaren. Een beetje sip kijkt hij ons aan “gaan jullie ook al weg, jullie zijn er net”… Tja leg iemand van het mooie Providencia maar eens uit dat je door moet… Het uitklaren gaat overigens heel soepel. We laten zondagochtend onze paspoorten achter bij Mister Bush en kunnen deze om 17 uur met stempel en Zarpe (uitvaarbewijs) weer ophalen. Kosten 50 dollar.

Palaver met de andere zeilboten

Palaver

In de ochtend houden we palaver met de vijf andere schepen, waarmee we gezamelijk naar de Cayman Islands varen. La Paloma (Duitsland) en Sylfer (Nederland) kennen we al, maar we maken voor het eerst kennis met SiBella (USA), Night Sky (Canada) en Spinvinn (Noorwegen). Een gemêleerd gezeldschap. Voertaal is Engels. We bespreken de route, vertrektijd en tijden dat we contact met elkaar zoeken via de VHF en/of SSB. Gerard van de Sylfer werpt zich op als netcontroller.

Daarna krijgen we het nog even heel druk. Boodschappen, vers brood en ‘groenvoer’ voor onderweg. Wat extra kopieën van onze spaanse crewlist, routeplanning en informatie over de boot. Terwijl Ben de boot vaarklaar maakt, leg ik alles slingervast, kook in mijn nieuwe snelkookpan twee maaltijden en pak de Grabbag. We bunkeren 100 liter water bij Mister Cosinforso. Een ontzettend vriendelijke man, die niets anders wil dan ons email adres als ‘betaling’ voor het water. Om vijf uur halen we de paspoorten op bij Mister Bush en dan zijn we er klaar voor. We maken de internetkaart op en zetten de wekker op 5.30 uur.

This is Colombia Coast Guard….

Informerly sailing together

De volgende morgen halen we het anker op bij het eerste licht. De SiBella is al vertrokken. Terwijl het ochtendlicht onze boot beschijnt varen we om Morgan’s Head de baai uit. Al snel kunnen de zeilen op en gaat de motor uit. De vislijn gooien we uit. De grotere boten varen al snel uit ons zicht. Samen met La Paloma vormen we de achterhoede. “Ben, je wordt opgeroepen door een oorlogsvoertuig”, roept Sylfer op kanaal 68 van de VHF. Die hadden we niet gehoord, omdat we op het verkeerde kanaal stonden, we zetten de VHF terug op 16 en geven antwoord. De man aan de andere kant stelt meteen allemaal vragen…. “Who are you”, vraagt Ben. Het blijkt The Colombian Coastguard, at your service. We zien een mast aan de horizon snel dichter bijkomen en er blijkt inderdaad een heel groot grijs oorlogsschip aan vast te zitten. De coastguard dus. Sorry, no problem. We beantwoorden de vragen. Hij wil ook weten of we in een soort van wedstrijd zitten. In een keer zes zeilschepen op deze meestal rustige wateren vinden ze een beetje vreemd. Onze Canadeese buurman van de Night Sky omschrijft het even later mooi als ‘informaly sailing together’ “. Nadat ze alle schepen hebben opgeroepen, nemen ze afscheid met ‘Have a safe trip. We’re standing by on 16, if you need help.’ Dat is fijn om te weten. De koers is om Quita Sueno bank heen richting het eerste waypoint op 15.32.600 N en 081.10.500W.

Bonito!

Bonitoooooo

Ik trek wat aan de vislijn. Deze geeft een beetje weerstand. Het lijkt wel of er wier aan de lijn hangt. Langzaam hengel ik de lijn binnen om het wier er af te halen. Het gaat heel gemakkelijk. Als ik weer achterom kijk zie ik een vissebek! Huh, er hangt een vis aan?! “Ben, ik heb een vis!!” Ben komt snel naar buiten “Waar?” Trots houd ik de vis omhoog, “hier, ik dacht dat het wier was, het voelde zo licht”. Blijkt het een kleine Bonito. Een mooi hapje voor twee personen. Op het wiebelende achterdek maak ik hem gauw schoon. Pffff, dat valt niet mee. Na deze vis houden we het dan ook meteen voor gezien. De boot schudt zo heen er weer. We zijn beiden wat katterig.

Blabber bepaalt de koers tussen de banken voor Nicaragua

Voor de kust van Nicaragua zeilen we tussen de banken met de naam Thunder Knoll en Rosalinda bank heen. De laatste is populair bij de vissers. Het ruim moet vol, daarna keren ze terug naar huis. Dat kan soms wel vier weken duren! Die banken klinken eng, maar ze zijn nog steeds 25 meter diep! Voordeel van die banken is een enorme stroming en deze keer de goede kant op. De wind komt inmiddels uit het oosten. We vliegen er over. Het voelt alsof we op een op hol geslagen paard gesprongen zijn. We moeten ons stevig vasthouden aan de manen. Blabber bepaalt zijn eigen route! Hij negeert onze tracklijn naar het noorden en houdt consequent NO of NW aan. We stellen de zeilen, meer zeil, minder zeil en sturen de windpilot bij. Maar Blabber laat zich niet temmen, hij heeft een eigen wil en draaft door. In volle galop. Dansend op de golven. Hij bepaald zijn eigen koers. Wij kunnen ons alleen maar schrap zetten en volhouden totdat hij uitgeraasd is. Niet echt comfortabel, zelfs een boek lezen komt er niet van. Maar het is wel kicken. We klokken zelfs 10 knopen! Het gemiddelde ligt op een gegeven moment dik boven de 7,5 knopen. Zo hard hebben we nog nooit gelopen. Als we zo snel blijven zeilen komen we woensdagavond al aan! We hadden op donderdag ochtend gerekend…

Geen zin om de Matterhorn te beklimmen

Eenmaal langs de banken passeren we een scheepvaart route. De AIS komt tot leven en naast onze buddy’s (we hebben van de schepen waarmee we opvaren ‘buddy’s’ gemaakt), zien we ook vrachtschepen op weg naar Cartagena, Jamaica etc. Tijdens mijn nachtwacht zie ik de lichten van een tanker die Matterhorn heet wel heel dichtbij komen. Hij ligt met 12 knopen snelheid zogezegd op ramkoers. Ik stel onze koers bij en stuur achter hem langs. Althans dat probeer ik, want hij lijkt nog steeds op ons af te sturen. Ik laat deze ‘berg’ graag aan ons voorbij gaan en rem nog een beetje af. Hij vaart uiteindelijk op 1 mijl langs ons heen. Ik kan de motor horen. Wat ben ik nog steeds blij met onze AIS!

Welcome on the Cayman Islands!

Welcome to the Cayman Islands

Nog een laatste dagje op zee. Het waait minder en de zee is een stuk rustiger. Ik kan weer normaal zitten aan boord en flans nog snel een gastenvlag van de Cayman Islands in elkaar. Hiervoor gebruik ik een oude Engelse vlag. Over de rode stukken naai ik blauwe lappen van een oude Nederlandse vlag. Twee witte rondjes er in met een kriebel en klaar. Het leuke van het zelf maken van de vlag is dat je ook meteen ziet wat er in staat. In dit geval een schildpad. We hijsen de gastenvlag en de gele (Q) vlag in het want.

Cayman DIY flag!

Zo van een afstandje ziet de vlag er net echt uit! Ondertussen houden we de vaart er in om voor het donker aan te komen. We horen op de VHF een voor een de andere -grotere- zeilschepen de Port Security van George Town oproepen. Wij moeten nog even door en gooien de vislijn weer uit. Ze willen helaas niet meer bijten. Flatgebouwen doemen op aan de horizon. Eenmaal dichterbij blijken het cruiseschepen! Er liggen er vier voor George Town, de hoofdstad van Grand Cayman.

De mooringplaats voor George Town

We roepen de George Town Port Security op. Acht uur na de eerste zeilboot van ons ‘informele cluppie’, lopen wij samen met La Paloma, ook George Town binnen. We zijn te laat om in te klaren. Het kan wel, maar dan moeten we een overtime fee betalen voor het overwerk van de ambtenaren. Als alternatief bieden ze ons een gratis oranje mooring aan en mogen we de volgende morgen samen met La Paloma als eerste inklaren! Drie keer raden wat we doen?!! Als we aan de mooring liggen komt het Port Security bootje langszij. “Welcome to the Cayman Islands”! Hij overhandigt ons alvast de papieren voor morgen ochtend en wenst onze een rustige nacht.

En dan komt het besef. WE DID IT! 360 mijl in 58 uur. Maar twee nachten op zee. Retesnel dus. Dit is een Blabber record! Biertje?

Voor de liefhebber nog even de feiten:

Totale tocht: 360 mijl in 58 uur
Gepasseerd: Nicaragua en Honduras, de Quita Sueno Bank, Rosalinde Bank en Thunderknoll Bank
Gebruikte kaarten & gidsen: OpenCPN, ingescande Google Earth kaarten Cayman Islands, Free Cruising Guide Frank Virgintino
Gevangen: Bonito
Kosten uitklaren Providencia / Colombia: 50 dollar
Kosten inklaren & mooring Cayman Islands: gratis!

blabber op reis

Collect moments, not things.

Categorie archief: Cayman Islands

Informatie voor zeilers over Grand Cayman, Cayman Islands

Uit de kombuis: Callaloo stamppot

Hitchhiking to Hell, Cayman Islands

The Mastic Trail, Cayman Islands

Inklaren op de Cayman Islands

We zeilen in recordtijd van Providencia naar The Cayman Islands