We zeilen in recordtijd van Providencia naar The Cayman Islands

Geplaatst door 9 maart 2016 door Ing

Laatste blik op Captain Morgan

Mister Bush (onze agent om uit te klaren) weet niet wat hem overkomt als er op 1 dag, en ook nog eens op zondag, maar liefst zes schepen tegelijkertijd komen uitklaren. Een beetje sip kijkt hij ons aan “gaan jullie ook al weg, jullie zijn er net”… Tja leg iemand van het mooie Providencia maar eens uit dat je door moet… Het uitklaren gaat overigens heel soepel. We laten zondagochtend onze paspoorten achter bij Mister Bush en kunnen deze om 17 uur met stempel en Zarpe (uitvaarbewijs) weer ophalen. Kosten 50 dollar.

Palaver met de andere zeilboten

Palaver

In de ochtend houden we palaver met de vijf andere schepen, waarmee we gezamelijk naar de Cayman Islands varen. La Paloma (Duitsland) en Sylfer (Nederland) kennen we al, maar we maken voor het eerst kennis met SiBella (USA), Night Sky (Canada) en Spinvinn (Noorwegen). Een gemêleerd gezeldschap. Voertaal is Engels. We bespreken de route, vertrektijd en tijden dat we contact met elkaar zoeken via de VHF en/of SSB. Gerard van de Sylfer werpt zich op als netcontroller.

Daarna krijgen we het nog even heel druk. Boodschappen, vers brood en ‘groenvoer’ voor onderweg. Wat extra kopieën van onze spaanse crewlist, routeplanning en informatie over de boot. Terwijl Ben de boot vaarklaar maakt, leg ik alles slingervast, kook in mijn nieuwe snelkookpan twee maaltijden en pak de Grabbag. We bunkeren 100 liter water bij Mister Cosinforso. Een ontzettend vriendelijke man, die niets anders wil dan ons email adres als ‘betaling’ voor het water. Om vijf uur halen we de paspoorten op bij Mister Bush en dan zijn we er klaar voor. We maken de internetkaart op en zetten de wekker op 5.30 uur.

This is Colombia Coast Guard….

Informerly sailing together

De volgende morgen halen we het anker op bij het eerste licht. De SiBella is al vertrokken. Terwijl het ochtendlicht onze boot beschijnt varen we om Morgan’s Head de baai uit. Al snel kunnen de zeilen op en gaat de motor uit. De vislijn gooien we uit. De grotere boten varen al snel uit ons zicht. Samen met La Paloma vormen we de achterhoede. “Ben, je wordt opgeroepen door een oorlogsvoertuig”, roept Sylfer op kanaal 68 van de VHF. Die hadden we niet gehoord, omdat we op het verkeerde kanaal stonden, we zetten de VHF terug op 16 en geven antwoord. De man aan de andere kant stelt meteen allemaal vragen…. “Who are you”, vraagt Ben. Het blijkt The Colombian Coastguard, at your service. We zien een mast aan de horizon snel dichter bijkomen en er blijkt inderdaad een heel groot grijs oorlogsschip aan vast te zitten. De coastguard dus. Sorry, no problem. We beantwoorden de vragen. Hij wil ook weten of we in een soort van wedstrijd zitten. In een keer zes zeilschepen op deze meestal rustige wateren vinden ze een beetje vreemd. Onze Canadeese buurman van de Night Sky omschrijft het even later mooi als ‘informaly sailing together’ “. Nadat ze alle schepen hebben opgeroepen, nemen ze afscheid met ‘Have a safe trip. We’re standing by on 16, if you need help.’ Dat is fijn om te weten. De koers is om Quita Sueno bank heen richting het eerste waypoint op 15.32.600 N en 081.10.500W.

Bonito!

Bonitoooooo

Ik trek wat aan de vislijn. Deze geeft een beetje weerstand. Het lijkt wel of er wier aan de lijn hangt. Langzaam hengel ik de lijn binnen om het wier er af te halen. Het gaat heel gemakkelijk. Als ik weer achterom kijk zie ik een vissebek! Huh, er hangt een vis aan?! “Ben, ik heb een vis!!” Ben komt snel naar buiten “Waar?” Trots houd ik de vis omhoog, “hier, ik dacht dat het wier was, het voelde zo licht”. Blijkt het een kleine Bonito. Een mooi hapje voor twee personen. Op het wiebelende achterdek maak ik hem gauw schoon. Pffff, dat valt niet mee. Na deze vis houden we het dan ook meteen voor gezien. De boot schudt zo heen er weer. We zijn beiden wat katterig.

Blabber bepaalt de koers tussen de banken voor Nicaragua

Voor de kust van Nicaragua zeilen we tussen de banken met de naam Thunder Knoll en Rosalinda bank heen. De laatste is populair bij de vissers. Het ruim moet vol, daarna keren ze terug naar huis. Dat kan soms wel vier weken duren! Die banken klinken eng, maar ze zijn nog steeds 25 meter diep! Voordeel van die banken is een enorme stroming en deze keer de goede kant op. De wind komt inmiddels uit het oosten. We vliegen er over. Het voelt alsof we op een op hol geslagen paard gesprongen zijn. We moeten ons stevig vasthouden aan de manen. Blabber bepaalt zijn eigen route! Hij negeert onze tracklijn naar het noorden en houdt consequent NO of NW aan. We stellen de zeilen, meer zeil, minder zeil en sturen de windpilot bij. Maar Blabber laat zich niet temmen, hij heeft een eigen wil en draaft door. In volle galop. Dansend op de golven. Hij bepaald zijn eigen koers. Wij kunnen ons alleen maar schrap zetten en volhouden totdat hij uitgeraasd is. Niet echt comfortabel, zelfs een boek lezen komt er niet van. Maar het is wel kicken. We klokken zelfs 10 knopen! Het gemiddelde ligt op een gegeven moment dik boven de 7,5 knopen. Zo hard hebben we nog nooit gelopen. Als we zo snel blijven zeilen komen we woensdagavond al aan! We hadden op donderdag ochtend gerekend…

Geen zin om de Matterhorn te beklimmen

Eenmaal langs de banken passeren we een scheepvaart route. De AIS komt tot leven en naast onze buddy’s (we hebben van de schepen waarmee we opvaren ‘buddy’s’ gemaakt), zien we ook vrachtschepen op weg naar Cartagena, Jamaica etc. Tijdens mijn nachtwacht zie ik de lichten van een tanker die Matterhorn heet wel heel dichtbij komen. Hij ligt met 12 knopen snelheid zogezegd op ramkoers. Ik stel onze koers bij en stuur achter hem langs. Althans dat probeer ik, want hij lijkt nog steeds op ons af te sturen. Ik laat deze ‘berg’ graag aan ons voorbij gaan en rem nog een beetje af. Hij vaart uiteindelijk op 1 mijl langs ons heen. Ik kan de motor horen. Wat ben ik nog steeds blij met onze AIS!

Welcome on the Cayman Islands!

Welcome to the Cayman Islands

Nog een laatste dagje op zee. Het waait minder en de zee is een stuk rustiger. Ik kan weer normaal zitten aan boord en flans nog snel een gastenvlag van de Cayman Islands in elkaar. Hiervoor gebruik ik een oude Engelse vlag. Over de rode stukken naai ik blauwe lappen van een oude Nederlandse vlag. Twee witte rondjes er in met een kriebel en klaar. Het leuke van het zelf maken van de vlag is dat je ook meteen ziet wat er in staat. In dit geval een schildpad. We hijsen de gastenvlag en de gele (Q) vlag in het want.

Cayman DIY flag!

Zo van een afstandje ziet de vlag er net echt uit! Ondertussen houden we de vaart er in om voor het donker aan te komen. We horen op de VHF een voor een de andere -grotere- zeilschepen de Port Security van George Town oproepen. Wij moeten nog even door en gooien de vislijn weer uit. Ze willen helaas niet meer bijten. Flatgebouwen doemen op aan de horizon. Eenmaal dichterbij blijken het cruiseschepen! Er liggen er vier voor George Town, de hoofdstad van Grand Cayman.

De mooringplaats voor George Town

We roepen de George Town Port Security op. Acht uur na de eerste zeilboot van ons ‘informele cluppie’, lopen wij samen met La Paloma, ook George Town binnen. We zijn te laat om in te klaren. Het kan wel, maar dan moeten we een overtime fee betalen voor het overwerk van de ambtenaren. Als alternatief bieden ze ons een gratis oranje mooring aan en mogen we de volgende morgen samen met La Paloma als eerste inklaren! Drie keer raden wat we doen?!! Als we aan de mooring liggen komt het Port Security bootje langszij. “Welcome to the Cayman Islands”! Hij overhandigt ons alvast de papieren voor morgen ochtend en wenst onze een rustige nacht.

En dan komt het besef. WE DID IT! 360 mijl in 58 uur. Maar twee nachten op zee. Retesnel dus. Dit is een Blabber record! Biertje?

Voor de liefhebber nog even de feiten:

Totale tocht: 360 mijl in 58 uur
Gepasseerd: Nicaragua en Honduras, de Quita Sueno Bank, Rosalinde Bank en Thunderknoll Bank
Gebruikte kaarten & gidsen: OpenCPN, ingescande Google Earth kaarten Cayman Islands, Free Cruising Guide Frank Virgintino
Gevangen: Bonito
Kosten uitklaren Providencia / Colombia: 50 dollar
Kosten inklaren & mooring Cayman Islands: gratis!

Providencia verkennen op de scooter, Colombia

Geplaatst door 8 maart 2016 door Ing

Reageer

O jee, er komt een weergaatje aan…. Veels te vroeg natuurlijk, want we zijn nog helemaal niet uitgekeken op het eiland Providencia. Sterker nog, we liggen er net! Er valt nog zoveel te ontdekken en vooral te hiken. Maar als zich mooi zeilweer aandient voor drie achtereenvolgende dagen op zee, moeten we als goed zeilers dat weerwindow pakken! De schaduwzijde van reizen met een zeilboot. Soms komt het afscheid te vroeg. Er liggen momenteel vier andere zeilboten in de baai die al drie weken op een mooi weergaatje wachten. Nog drie weken wachten op het volgende weergaatje duurt voor ons te lang. We moeten doorrrrrrr. We willen graag naar Cuba, verder naar het Noorden. Wachten we te lang, dan wordt de tijd om Cuba te verkennen ook steeds korter, vanwege het naderende hurricane seizoen. En zo is er altijd wel wat. Helaas pindakaas. We moeten dus sneller vertrekken dan de bedoeling is en dat betekent dat we nog maar een dag over houden om het hele eiland te zien…. De scooter is daarvoor het uitgelezen vervoersmiddel! We gaan via de westkant het eiland rond.

Almond Bay

De weg is prima. Achterop zitten is geen probleem en zo hard gaan we niet. We toeteren en zwaaien wat af naar de locals die relaxt voor hun huisjes zitten. First stop is bij de grote cementen octopus. Er loopt een paadje naar Almond Bay. Momenteel is de zee wat ruiger dan normaal, er is weinig strand en ligt veel wier. Mister ‘Robinson’ heeft er een klein restaurantje gebouwd en schenkt vers kokoswater. Hij droomt van een zeilreis met een boot.

De volgende stop is Bahía Aguadulce (Freshwater Bay)

Hier speelt het beperkte toeristische leven op Providencia zich af. Zo toeristisch is Providencia eigenlijk niet. Het is heel wat anders dan San Andres. Maar hier zitten voornamelijk de hotels, resorts en hostels en aan het strand verschillende barretjes en restaurantjes. Het is een stuk drukker in dit dorpje.

Hoe leuk kun je een bushokje maken?

Hoe leuk kun je een bushokje maken?

Onderweg passeren we langs de kant van de weg bushokjes in de vorm van een Krab, Albatros, Octopus en een rog. Toch bijzonder voor een eiland waar naast de schoolbus geen enkele bus rijdt! Ze kennen hier alleen de motortaxi. En zoals een meisje wachtend in een bushokje vertelt, je moet maar afwachten of er eentje langskomt en de goede kant op gaat.

Paardrijwedstrijden op Bahía Suroeste (South West Bay)

In Southwest Bay worden normaal op zaterdag paardrijwedstrijden gehouden op het strand. Maar vandaag niet. Er is weinig strand en er ligt veel troep. De wedstrijden worden voornamelijk in juni gehouden. We rijden weg van de kust het ‘binnenland in’ en pakken de weg naar ‘El Pico’, The Peak, oftewel de hoogste berg op Providencia die bovenaan een mooi 360 graden view over het eiland geeft. Deze berg hadden we graag beklommen en verschillende toerguides van jong (6 jaar) tot ouder (de bouwvakker die aan het begin van de weg een terras bouwt) bieden zich aan om ons naar de top te begeleiden. “Manana”, another day.

Lobster eten in Manzanillo Beach

Tussen de middag belanden we op de zuidpunt in Manzanillo Beach bij de Roland Roots Rasta Bar. Onze timing is goed, want je kunt hier lekker eten. Bij de bar bestellen we wat te drinken en voor het eten moeten we een hokje verder lopen naar de keuken.

We gaan voor de zwarte krab, maar die blijken ze niet te hebben. Geen seizoen? Het wordt ons niet helemaal duidelijk. Dan gaan we voor de lobster. Terwijl we wachten op ons eten neemt een man met zijn bordje lobster plaats in een hangmat. Dit is wel een hele relaxte laidback manier van je lunch eten! De lobster was trouwens fingerlicking good!

De trek van de Zwarte Landkrab

Providencia is bekend vanwege de trek van de Zwarte landkrabben. Deze krab leeft voornamelijk op het land. Maar in april/mei gaan de dames naar zee om te broeden. Ze leggen hun eieren vlak bij zee. Na twee weken wordt de larf losgelaten op zee en drijft en ontwikkelt zich op de stroom. Alleen de ‘gelukkige en sterke’ larven komen uiteindelijk na 20 dagen met de stroom terug en gaan dan aan land. De trek is dus twee keer te zien! Een bijzonder fenomeen, wat wij helaas niet kunnen meemaken. We zijn net te vroeg. Maar tijdens deze rondtocht op de motor worden we wel overal herinnerd aan de krab.

De oostkant van Providencia

Aan de oostkant passseren we nog een klein plaatsje waar veel georganiseerde boottochten naar Cab Cay vertrekken. Verder passeren we het vliegveld en het powerstation en dan zijn we weer terug in Santa Isabel. Tja, de totale lengte van de weg is nog geen 20 km. We hebben nog wat tijd over en rijden terug naar Fresh Water Bay voor een Coco Loco en Pina Colada bij Miss Elma. Om 18.00 uur leveren we onze scooter weer in. We hebben een leuke indruk gekregen van het eiland. Jammer dat we niet meer tijd hebben om te hiken. Maar zo houden we wel nog wat te wensen over.

Captain Morgan’s Trail, Santa Catalina Island, Colombia

Geplaatst door 5 maart 2016 door Ing

Reageer

Het uitzicht op de baai van Providencia

We hebben een betere dinghydock gevonden aan de linkerkant op Santa Catalina, het kleine zustereilandje van Providencia. Aan een steiger van gerecycled plastic om precies te zijn. Het is er een beetje ondiep, dus het motortje moet omhoog. Maar we liggen er lekker rustig en kunnen van hier uit zo naar het hoofdstadje Santa Isabel op Providencia of zoals vandaag naar Morgan’s Head op Santa Catalina lopen.

Op Santa Catalina wonen pak ‘m beet 300 mensen. Er zijn geen autowegen. De mensen parkeren hun scooters aan de andere kant van de brug bij het hoofdstadje Santa Isabel. De rest moeten ze lopen. Langs de waterkant van Santa Catalina loopt een stenen voetpad die links om naar Morgan’s Trail loopt en eindigt bij Morgan’s Head. Nou ja, ‘Trail’, dat is een beetje een groot woord voor een pad van 609 meter… Aan de andere kant, hoe lang moet een pad zijn om Trail te mogen heten? De letterlijke vertaling van Trail is spoor. En een spoor is het inderdaad. Een lekker opwarmertje voor verdere wandeltochten op Providencua! We beginnen aan de waterkant en lopen linksom naar de berg. Daar klauteren we de trap omhoog naar de witte Maria, die wezenloos over de baai en onze bootjes staat uit te kijken. Boven haar liggen de overblijfselen van Fort Warwick. Of wat er van over is dan. Een paar stenen en kanonnen.

En daar begint het spoor naar Morgan’s Head. Een aantal lizards met helblauwe staarten rennen voor ons uit en duiken veels te snel weg in het groen. Ik krijg geen kans om ze vast te leggen met de Nikon. Onderweg komen we een paar mooie snorkelplekken tegen, helaas hebben we onze snokelspullen niet bij ons. Het pad loopt verder omhoog.

En dan staan we oog in oog met Morgan’s Head. Een rotsformatie in de vorm van een hoofd. De mensen op het eiland hebben hem vernoemd naar Captain Morgan, de piraat die Providencia en Santa Catalina als uitvalsbasis gebruikte voor zijn rooftochten naar Panama. Ja hoor, daar is hij weer, Captain Morgan. We komen hem aan deze kant van de Caribbean overal tegen. Hier staat hij als een oude norse man voor eeuwig over het water te turen. Het uitzicht vanaf de berg is inderdaad prachtig.

Aan de voet van de rotsblok ligt een grot, waar hij naar zeggen (ook) zijn schat begraven heeft. Een prima plek trouwens om bij rustig weer met je bijbootje naar toe te varen en te snorkelen! Geeft meteen ook een beter uitzicht op de voorkant van Morgan’s Head, wij staan nu een beetje tegen zijn achterhoofd aan te kijken…

Inklaren bij Mister Bush op Providencia, Colombia

Geplaatst door 1 maart 2016 door Ing

Reageer

De toekomstige vissers

We liggen in een heerlijke baai en nemen de tijd om rustig wakker te worden en om ons heen te kijken onder het genot van een kop thee/koffie in de kuip. Rechts ligt Providencia, of Old Providence zoals de inwoners het zelf noemen. Recht voor ons is Morgan’s Crack, of in goed Nederland ‘de billen van Captain Morgan’. En op de achtergrond met zijn 360 meter het hoogste punt van het eiland, ‘The Peak’. Links van de boot ligt het eilandje Santa Catalina met ongeveer 200 inwoners. Langs de gehele baai loopt een voetpad die eindigt bij Morgan’s Head. Santa Catalina wordt verbonden met een houten gedeeltelijk drijvende groen/geel/oranje brug naar Providencia.

Het is weer tijd om in te klaren. En op Providencia doe je dat bij Mister Bush. We roepen hem op via de marifoon. ‘Welcome in Providencia!’ roept hij in het Engels. Het hele gesprek gaat trouwens in het Engels. En later blijkt ook dat iedereen op het eiland naast een soort creools, dat voor ons totaal niet te volgen is, ook Engels spreekt. Soms wel verwarrend, want zeg je nu Good Morning of Buenas, que tal? Mister Bush had ons al zien liggen en wacht op ons in zijn ‘office’ om onze papieren in orde te brengen.

We leggen de dinghy aan de dock in het centrum. Niet echt een fijne plek, want de lancha’s leggen hier ook aan en door het woelige water en hoog/laag water raakt onze dinghy onder de steiger. Maar voor nu moet het maar even, later zoeken we wel een betere plek. Het kantoor van Mister Bush ligt iets verderop in het stadje, bij de aanleg steiger ga je rechts en dan de eerste straat links, voorbij de supermarkten aan de linkerkant en de bakker aan de rechterkant. Mister Bush staat al op zijn balkon te zwaaien. Zijn ‘office’ blijkt een huiskamer, pas geschilderd in fris groen en oranje. We mogen plaatsnemen aan de glazen vierkante eettafel. Op de achtergrond staat een stapel matrassen op zijn kant. Mister Bush is een business man. Hij woont boven zijn winkel in huishoudelijke artikelen. Uit de keuken naast de woonkamer komen allemaal lekkere luchtjes. Een huiselijke ambiance.

Inklaren bij Mister Bush

We geven onze papieren. Mister Bush is zeer correct, maakt de nodige kopieën en handelt een voor een alle documenten af. Onze vragen beantwoordt hij kort met ‘affirmative of negative’. Ondertussen schuift ook de Port Captain aan. Hij heeft nog meer papieren. Tenslotte worden we nog verrast met een papieren versie van de ‘Cruising Guide to Colombia’ en daarna zijn we klaar en kunnen we het eiland verkennen. Te beginnen bij de bakker voor verse broodjes. We hoeven geen brood meer te bakken!

Cruising Guide to Colombia

In Providencia zijn nog genoeg fysieke exemplaren te krijgen, maar mocht je daar niet komen, dan kun je de digitale versie van de Cruising Guide to Colombia (uitgegeven door de Oceanische & Hydrografische dienst van Colombia) hier downloaden: Cruising Guide to Colombia

De kaarten worden bij gehouden op www.rioh.org.com

Onderweg naar Providencia, Colombia

Geplaatst door 29 februari 2016 door Ing

Reageer

Dat is een verrassend hoog en groen eilandje!

Next stop is het nog kleinere Colombiaanse eiland Providencia. Een flinke dagtocht van 63 mijl verder naar het Noorden. Het ligt net als San Andres voor de kust van Nicaragua. De wind ziet er gunstig uit volgens de weerberichten. We sturen Rene, de agent, een mail dat we graag willen vertrekken. We mogen een dag voor vertrek uitklaren! Hij verzorgt onze Zarpe. We halen nog wat boodschappen. We kopen op de valreep nog een snelkookpan. En eten voor de laatste keer bij ons favoriete (weg)restaurant. Daarna melden we ons bij Nene’s marina voor de Zarpe. Nadat alles met Rene geregeld is, springt Ben bij hem achterop de motor om samen een nieuwe gevulde gasfles te halen bij Provigas (kosten 110.000 pesos. Ongeveer 37 euro). Ok, met een Amerikaanse aansluiting dat wel, maar dat is altijd beter dan geen gas, we vertrouwen er op dit ergens onderweg wel op te lossen.

Anker op

De volgende morgen halen we, als het licht wordt, ons anker op. Op de motor varen we snel de baai uit. Bij een gemiddelsde snelheid van 5 mijl per uur doen we 12,5 uur over de tocht. We willen voor donker aankomen bij Providencia, dus we moeten er flink de vaart inhouden. Zo vroeg mogelijk vertrekken is de eerste winst. De uitgaande stroom helpt ons een handje. We vliegen tussen de boeien door naar buiten. Terwijl we de baai uitvaren worden we opgeroepen door de Port Control. Ze zijn er vroeg bij! Naam boot? Naam eigenaar? Call sign? Registratienummer? Destination? En dan het verlossende buen viaje. “Gracias, hasta luego!” We zijn ‘free to go’.

Eenmaal buiten blijkt de wind veel meer in de noord te zitten dan voorspeld. Sjips! Dat betekent motoren. Getver. Tegen wind en golven inboxen. Niks aan. We beuken op de golven en hotsekloten van links naar rechts. En dat 12 uur lang. Tja, soms zit het gewoon een beetje tegen met de wind. En de vissen willen ook al niet bijten. We ‘zitten’ deze hobbelige tocht uit.

De inloop bij Providencia is betond

En dan doemt er aan de horizon een klein groen heuvelachtig eiland met een klein eilandje er naast op. Dat is verrassend. Het ziet er heel anders uit dan San Andres. We moeten om het eiland heen, naar de noordwest kant waar het anker gebied ligt. We varen pal langs de dieptelijn. Daar blijken ook witte duikboeien te liggen. Er loopt langs deze lijn een soort ‘onderwater muur’ die erg populair is bij duikers. Wij steken weer iets verder naar buiten, zodat we de lijnen niet in onze schroef krijgen.

We varen de betonde baai van Providencia binnen

Voor het binnen varen van de baai gebruiken we een track van het Duitse zeilschip La Paloma. Deze hebben we tijdens een ontmoeting in de San Blas ontvangen en we hebben tot nu toe veel plezier gehad! Inmiddels is het kanaal naar binnen betond. We varen eerst op de rood/witte aanloopton aan en varen daarna tussen de rode en groene tonnen door naar binnen. La Paloma blijkt hier zelf ook te liggen en hij heeft ons gehoord op de VHF. Hij roept ons verbaasd op “wo sind sie dann eigentlich?” Nouhou, we komen nu binnen varen! Aan het einde van de reeks boeien gaan we links. Het is er drie tot 4 meter diep. Ferdinand en Elke van La Paloma staan op het achterdek naar ons te zwaaien. Er liggen tien schepen totaal. We laten achterin het ankerveld ons anker vallen op vier meter diepte. En drinken samen met La Paloma een ankerbiertje terwijl de zon onder gaat. We hebben het gered!

San Andres, Colombia: Informatie voor zeilers

Geplaatst door 25 februari 2016 door Ing

Reageer

De ankerplaats voor Nene’s Marina

De wind zakt in en de golven worden minder, dus we kunnen weer een stukje verder zeilen naar het noorden. Onze volgende bestemming is het Colombiaanse eilandje Providencia. Maar voor we uitklaren en door zeilen, zetten we eerst nog even alle informatie over San Andres op een rij voor de zeilers onder ons.

Binnenlopen en Ankeren

De entree/het kanaal is betond. Het mooiste uitzicht heb je als je rond het middaguur binnen loopt.
Het ankergebied is naast de vissersbootjes voor Nene’s marina. Wij lagen op 6 meter diepte, het water is helder (en als je vanaf Panama komt kouderrrrrrr). Je kunt je anker goed zien liggen.
Bij Nene’s marina kun je makkelijk aan de kant. De dinghy dock is niet groot, maar je kunt je dinghy er veilig achter laten.

Nene’s marina

Dinghy Dock: 2 dollar per dag
Internet: 5 dollar per week. Werkte redelijk goed en heerlijk om weer eens onbeperkt internet aan boord te hebben.

Kosten inklaren bij Rene

20 dollar p.p. toeristencard
80 dollar agent

Uitstapjes op San Andres

Met een golfkarretje het eiland in de rondte voor 50 dollar per dag.
De grot van Morgan
De Picscineta
Een Almuerzo eten bij Restaurante Parquedero, tussen 12.00 en 15.00 uur eet je een middagmaal voor 10.000 pesos (is ongeveer 3,35 p.p.). De vissoep was heerlijk (4000 p.p.).
Een beetje toeristisch maar wel leuk, Cayo Rocky bij Cocoplum Beach.

Boodschappen op San Andres

Supermarkt Supertodo, ruim assortiment
Supermarkt Super Excito, ruim assortiment
Sjoppen kun je goed op San Andres, veel winkeltjes kleding, schoenen, zonnebrillen, horloges, foto camera’s en andere apparatuur. En natuurlijk drank. San Andres is voor drank, merkkleding en constructie en onderzoeksbenodigheden goedkoper (belasting vrij). Voor de overige spullen betaal je max. 10% belasting. Op het vaste land in San Andres een bijwoord voor koopjes en vele koopjeswijken worden San Andresito (klein San Andres) genoemd.
Drank (bier en sterke drank) kun je beter op San Andres inkopen. Voor 10.000 pesos heb je een tray van 24 blikjes (is in Bocas del Toro en op het vaste land van Panama zeker 5 dollar duurder).
Bruin brood bij Panaderia Martha (4100 voor een bruin brood groot), zonder suiker!
Groente bij Disfruver. Ongekoelde groente en fruit tegen goede prijzen. Groot assortiment. Zit tegenover de dames van Panaderia Martha. Ze hebben hier weer mango’s, lulo’s, maracuya’s en boomtomaat. Mmm zo lekker weer allemaal dat fruit!
Schoenen repareren: bij Zapateria voor 10.000 (ongeveer 3,35 dollar). Alles wordt met de hand gelijmd en gestikt. De tijd moet het uitwijzen, maar het ziet er goed en veelbelovend uit, dus fingers crossed dat het voorlopig houdt!

Overige tips voor San Andres

Voor de zeilers zonder watermaker: Het water uit de kraan is geen drinkwater! Water (de waterwagen) kun je bestellen via Nene’s marina. Je hebt hiervoor grote flessen nodig. Op Providencia kun je wel weer makkelijk drinkwater bevoorraden.
Pas op bij oversteken. Ze stoppen niet! Ook niet bij een zebrapad! Rennen voor je leven 🙂
Ze verkopen weer fruit en mango’s langs de kant van de weg, YUMMIE.

Gebruikte kaarten & boeken

OpenCPN met Google Earth kaarten
Cruising Guide to Colombia
National Geographic Traveller, Colombia

Heb je nog andere vragen en/of toevoegingen, stuur ons dan een mail. Hasta luegoooo, have fun in San Andres!

Rocky Cay, San Andres Colombia

Geplaatst door 23 februari 2016 door Ing

Reageer

We pakken de bus voor 2000 pesos (70 cent) naar Rocky Cay, bij Cocoplum Beach. De bushalte is pal voor de marina en terwijl we op de bus wachten vergapen we ons aan het voorbij razende verkeer dat voornamelijk uit scooters bestaat. Iedereen op het eiland lijkt wel een scooter te hebben. We hebben niet meer zo veel scooters gezien sinds Italië. En het wordt voor van alles gebruikt; boodschappen, water halen, visvervoer, de kinderen uit school te halen (er passen drie kinderen op een scooter) of om op zondag een uitstapje te maken met de hele familie. Zelfs baby’s worden op de scooter vervoerd, meestal ingeklemd tussen twee personen! Het blijft een verbazingwekkend schouwspel om te zien hoeveel mensen er op een scooter passen. Het maximale aantal dat wij zien blijft steken op 4!

De bus moeten we echt aanhouden. Bij de eerste bus zaten we netjes te wachten in het hokje en hij reed ons zonder pardon voorbij. Hij hield niet eens in?!! Bij de volgende bus staan we met opgeheven hand op straat. Dat werkt! De bus stopt! Hij is klein, zit al aardig vol en wij wurmen ons er tussen in het gangpad. Door de drukte zien we het niet goed en stappen te vroeg uit. Dan maar verder langs de kant van de weg en wat later het strand.

Cocoplum Beach

Het is druk op het strand. Het kleine koraal eilandje Rocky Cay is een ware trekpleister voor de toeristen. Bij een rastaman met twee gouden kruizen om zijn nek laten we onze tas en kleding achter in een locker. De eerste locker die we open trekken ligt vol met telefoontjes en geld… Mmm dat geeft vertrouwen! De aangeboden waterschoentjes hebben we niet nodig. Onze schoenen zijn immers net gestikt dus dit is een mooie test om te zien hoe stevig ze vast zitten. Vlak voor het strand zitten een paar stoere Baywatch dudes in de schaduw van de palmbomen, op de mooiste plek van het strand. Af en toe moeten ze even fluiten naar iemand die te ver van de boeien loopt.

Voor het strand ligt een klein koraaleilandje met daarvoor een groot wrak. We gaan achter de toeristische meute aan door het water naar het eilandje.

Er staan flinke golven maar het lukt om het hoofd (en de camera) boven water te houden. Op mijn pas genaaide slippers. Ze houden zich wonderbaarlijk goed. Niet dat je slippers of waterschoentjes nodig hebt voor het eerste stuk. Alleen op het eilandje van koraal. Het water is lekker verfrissend. Op het eilandje is echter niet veel te zien. Dus we gaan al snel retour strand. We douchen bij het hotel aan het strand, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Maar tegen de tijd dat ze ons dat verteld hebben zijn wij het zoute water al kwijt!

We eindigen deze toeristische stranddag met het aanschouwen van een trouwerij op het strand. Trouwen met de blote voeten in het witte zand….

Almuerzo in San Andres, Colombia

Geplaatst door 22 februari 2016 door Ing

El Parqueadero, ons favoriete Almuerzo restaurantje

Om twaalf uur gaan de winkels in Colombia tot 15.00 uur dicht en kleine restaurantjes open voor de Almuerzo. Lunch. De Colombianen eten twee keer per dag warm. En een Almuerzo bestaat meestal uit twee gangen. Ons favoriete restaurantje in San Andres heet Parqueadero, de parkeerplaats. Gelukkig is het een restaurantje met echte tafeltjes en stoeltjes.

Buen provecho!

Wij nemen plaats op de witte plastic stoelen aan een tafeltje met rood wit geblokt zeil. Op tafel staan servetjes en Aji. Aji is een typische Colombiaanse hete salsa saus van chili peper. Heerlijk. Wij hebben alvast een paar flesjes ingeslagen voor de vervolgroute. Het restaurantje loopt binnen no-time vol. Op de achtergrond staat de TV aan. We krijgen een menukaart met Almuerzos in onze handen gedrukt en bestellen alvast wat te drinken. Ondertussen bestuderen we de kaart. De kaart is ter grootte van een half A-viertje, eenvoudig en onderverdeeld in voorgerechten (soep) en hoofdgerechten bestaande uit gefrituurde of gestoofde kip, vlees of vis. Mijn SpanishDict app is een uitkomst bij het vertalen van alle spaanse eettermen. “Si, digame” de serveerster staat klaar om onze bestelling op te nemen. Op de kaart ontdekte ik pollo (kip) en Gallina (kip). Ik vraag de serveerster naar het verschil, beiden zijn vrouwelijk toch? Ze legt uit dat pollo kip is en gallina is ehhhh … ook kip zegt ze lachend…! Dhuh, daar worden we niet veel wijzer van. Later op internet wordt het onderscheid ons wat duidelijker. Ze maken in Colombia als een van de weinige landen onderscheid tussen kip (pollo) en hen (gallina). Beiden is kip alleen pollo kan zowel mannelijk als vrouwelijk zijn. De hen wordt vooral gebruikt in soep omdat ze steviger is en sterker smaakt. Hoe zit dat eigenlijk in Nederland, zijn kippetjes altijd vrouwelijk? Is er verschil tussen het vlees van een hen en/of een haan? Ik heb geen idee. Ik heb naast een enkel half haantje nog nooit eerder beiden gezien op een menukaart.

De ingewanden stofpot en varkenstaartjes laten we voor wat het is. We hebben zin in mals vlees en bestellen naast vissoep een pollo guisado (gestoofde kip dus) en albondigas. Lekkere gehakt balletjes. Maar we zijn te vroeg. De gehaktballetjes zijn nog niet klaar. Ze moeten nog een half uurtje stoven. Dus schakel ik over naar gestoofd vlees, een soort draadjesvlees. Binnen vijf minuten staat alles op tafel. We krijgen er rijst, sla en patatjes bij. Alles in een gele saus. Het is heerlijk. En dat voor 15.000 pesos, dat is p.p. nog geen vijf euro! Daar kun je nog eens twee keer per dag voor warm eten! Een gewoonte waar we in Colombia graag aan meedoen.

Onze schoenen krijgen een tweede kans bij de schoenmaker in San Andres, Colombia

Geplaatst door 20 februari 2016 door Ing

Reageer

Onze schoenen worden met de hand genaaid!

Schoenen… het is een drama in de Tropen. Of het nou gymschoenen, wandelschoenen of flipflops zijn, duur of goedkoop, merk of geen merk, bij allemaal laat de zool los! Veels te snel! We hebben verschillende soorten lijm en zelfs kit gebruikt. In elk land kochten we weer een nieuwe wondertube die zijn belofte niet na kwam. Allemaal even waardeloos. Binnen no-time staan we weer naast onze zool! Hierdoor staat menig schoen ongebruikt in de kast. Is er dan he-le-maal geen lijm die onze zool bij de schoen kan houden in de Tropen?

Overal staan schoenen!

In San Andres komt de oplossing voor onze schoenen die nog veels te goed zijn om weg te doen. Een schoenmaker. Een echte oerrrrrr degelijke schoenmaker!! Aan de buitenlant zien we nauwelijks wat het is. We stappen de kleine pijpela binnen. Er zijn 5 mannen aan het werk in een ruimte waar wij nauwelijks onze kont kunnen keren. Overal staan enorme stapels schoenen! “Wat voor systeem zouden ze er op na houden Ben? Er liggen wel heel veel schoenen. Zoveel inwoners telt het eiland toch niet? Of halen mensen de schoenen niet op? Misschien geld gebrek?” De schoenmaker haalt ons snel uit de droom. Ze hebben wel degelijk een systeem. Op de zool staat de naam van de eigenaar van de schoen. En er wonen heel veel mensen op het eiland. En ze zijn de enige schoenmaker. Ok. Vol vertrouwen overhandigen we hem drie paar schoenen. Verschillende soorten. Een test, om te kijken of dit de oplossing tegen losrakende zolen is. Hij legt ze zonder onze naam boven op een stapel. No problema, morgen zijn ze klaar!

Un demi hora

Twee dagen later halen we ze op. Er stond veel wind en we zijn niet eerder naar de kant geweest. De mannen zijn druk aan het werk en begroeten ons hartelijk. “De schoenen? Ehhh, hoe zagen ze er uit?” Tja, het waren wandelschoenen en gympen en slippers…. “Deze?” De man houdt een paar slippers omhoog. “Nee, ze waren oranje” Ok, hij zoekt verder. Van links naar rechts gaat hij alle stapels door. Af en toe houdt hij wat omhoog. Wij zoeken inmiddels mee en betasten de vele stapels met schoenen. We vinden een wandelschoen…. Maar waar is de andere? Nog meer stapels worden doorzocht. Uiteindelijk zijn we een half uur verder als alle schoenen zijn gevonden. Tot zover het waterdichte systeem 🙂 En wat denk je? Alleen de gymschoenen zijn klaar! ‘Un demi hora’ en dan zijn de andere ook klaar. Ok, gaan wij even boodschappen doen.

Een demi hora later komen we terug. Hij pakt gauw onze schoen als hij ons ziet binnen komen. Hij moet nog beginnen! En dan snappen we het systeem. Je moet niet weg gaan, maar plaatsnemen op het bankje bij de ingang. En wachten. Ze gaan dan meteen voor ons aan de slag. Geen mens kan dan tussendoor. Want we zitten daar en kijken… Gaan we weg, dan leggen ze onze schoenen aan de kant voor een klant die staat te wachten!

Op het vragenbankje

Terwijl we op het bankje plaatsnemen worden we bestookt met vragen. Waar komen jullie vandaan? Waar woon je? Hoe lang zijn jullie onderweg? Wie is de schipper? Als Ben zegt dat ik het ben, kijken ze verbaasd op van hun werk. “Verdad?” Ja echt, ik stuur ook! Ze schudden hun hoofd. Ondertussen stellen wij ook de nodige vragen. De meeste komen van het vaste land. Cartagena, Bogota en Medellin. En een jongen komt uit Italy. Als we spontaan Italiaans tegen hem beginnen te praten kijkt hij ons een beetje ondeugend aan. Italy is een wijk op San Andres! Op de achtergrond speelt lekkere spaanse muziek, we geven de rode kater (die daar loopt vanwege de muizen) een aai en zien hoe de mannen onze schoenen met de hand een voor een in elkaar zetten. Eerst smeren ze lijm tussen de zool en de schoen. Daarna wordt de hele schoen rondom met de hand genaaid. Het ziet er stevig uit!

Ready!

Proef geslaagd. Morgen brengen we de andere schoenen! Deze keer laten we ons niet afleiden door ‘un demi hora’. We nemen plaats op het houten bankje en wachten terwijl we een praatje maken met de jongens. Prachtig systeem!

Graffiti artiest Stinkfish is ook op San Andres geweest

Geplaatst door 10 februari 2016 door Ing

Graffiti op San Andres

Terwijl we rondrijden in een golfkarretje spot ik een Graffiti werkstuk van een oude bekende: Stinkfish. Een Graffiti artiest uit Bogota. Ik herken meteen zijn stijl. Machtig mooie stencil kunst, met een zwart wit portret van twee kinderen op een fiets, waar hij met gebruikelijke felle kleuren motieven overheen heeft gespoten. Wij hebben voor het eerst kennis gemaakt met zijn werk tijdens onze Graffiti tour in Bogota en zijn gek op zijn werkstukken. We hebben onbeperkt internet aan boord, het is slecht weer (er komt harde wind aan), dus dit is een mooi momentje om eens wat meer te lezen over deze straat kunstenaar. Alhoewel, hij spreekt liever van Graffiti i.p.v. Streetart.

Over Stinkfish

Stinkfish is ergens begin jaren ’80 geboren in Mexico en op jonge leeftijd met zijn ouders geëmigreerd naar Bogota in Colombia. Rond 17 jaar is hij begonnen met Graffiti, eerst onder de naam Stink, daar heeft hij later fish aan toegevoegd. Gewoon omdat het lekker bekt en paste bij de punkmuziek waar hij naar luisterde. Zijn identiteit houdt hij verborgen.

De werkwijze van Stinkfish

Stinkfish gebruikt voornamelijk stencils. De ‘onderwerpen’ vindt hij op straat. Hij heeft altijd een fototoestel bij zich en fotografeert het liefst mensen als ze het niet door hebben. Geposeerde foto’s houdt hij niet van. Ook gebruikt hij voor zijn werk gevonden foto’s op straat of kaarten die hij tegen komt op een tweedehands markt.

De ondergrond

Nog zo’n ding in de Graffiti scene: the wall. Hij houdt van oude doorleefde muren. Muren die iets hebben meegemaakt zeg maar. Met scheuren, rauwe randjes of gaten. En dan het liefst op een druk punt, waar zoveel mogelijk mensen zijn Graffiti werkstuk kunnen zien.

Op het internet vind ik nog meer werkstukken van zijn hand op San Andres. De meeste zijn gemaakt in 2011, tijdens een vakantie aan de Colombiaanse eilanden. Wij hebben tot nu toe maar een werkstuk gespot, dus we zoeken nog even door! Graffiti heeft geen lang bestaansrecht, maar wie weet kunnen we nog wat meer terug vinden…

Terug naar het werkstuk langs de kant van de weg

Op de website van Stinkfish zie ik dat hij het werk in januari dit jaar heeft gemaakt. Sjips, we hebben hem net gemist! Hij heeft het staan spuiten vanaf het welbekende golfkarretje! De foto die hij heeft gebruikt voor dit werkstuk staat ook op zijn site, het is een foto van twee kinderen op de fiets, gemaakt in Vietnam. Ik vind het vooral leuk om te zien hoe het kunstwerk tot stand is gekomen (op de golfkar) en wat voor foto hij daarvoor heeft gebruikt. Of hij het woord nou leuk vind of niet, ik vind het machtig mooie straatkunst!

PS op de website van Stinkfish loopt een man voor het kunstwerk langs. Kijk eens naar zijn t-shirt… Toeval of niet?

blabber op reis

Collect moments, not things.

Categorie archief: Colombia

We zeilen in recordtijd van Providencia naar The Cayman Islands

Providencia verkennen op de scooter, Colombia

Captain Morgan’s Trail, Santa Catalina Island, Colombia

Inklaren bij Mister Bush op Providencia, Colombia

Onderweg naar Providencia, Colombia

San Andres, Colombia: Informatie voor zeilers

Rocky Cay, San Andres Colombia

Almuerzo in San Andres, Colombia

Onze schoenen krijgen een tweede kans bij de schoenmaker in San Andres, Colombia

Graffiti artiest Stinkfish is ook op San Andres geweest