Met een slow golfkar San Andres in de rondte

De grot van Captain Morgan

De grot van Captain Morgan

Tijd om het eiland te verkennen. Met een golfkar deze keer, net als de meeste toeristen op dit eiland trouwens. Samen met de Sylfer-crew sjeezen we langs de kustweg het eiland rond. Onze golfkar is geen Ferrari en dat is maar goed ook. Anders zouden we met drie uur alles gezien hebben. Lekker slow dus. Het rijdt bijzonder relaxed. We hebben natuurlijke airco (wind). Het dak beschermd ons tegen de felle zon. En we hebben de tijd om heerlijk om ons heen te kijken met een volledig ingedrukt pedaal.

San Andres ColombiaEven een klein stukje achtergrond over San Andres

Zodat jullie een beetje context krijgen. San Andres is een piepklein eilandje voor de Nicaraguaanse kust. En toch hoort het bij Colombia, dat hier ongeveer 700 km vandaan ligt. De kustweg is 30 km lang. En als ik op het kaartje kijk zie ik dat het eiland de vorm heeft van een zeepaardje. Hoe toepasselijk. San Andres heeft 70.000 duizend inwoners, waarvan een derde afstammelingen zijn van Afro-Caribbean slaven. Ze noemen zichzelf Raizals, spreken een eigen taal (Bende) en Engels & Spaans.

De golfkartoer over San Andres

Met de zee aan de rechterhand pakken we de kustweg naar het noorden. Het doet ons denken aan de noordkust van Bonaire, met het keiharde koraal en het blauwe water. We zijn te vroeg, de eerste attractie -een typisch oud huis- is dicht. Op naar de volgende attractie; Captain Morgan’s grot.

Henry Morgan. Daar is hij weer. De schurk die zich kaper mag noemen in plaats van piraat en o.a. ergens in de zeventiende eeuw Fort San Lorenzo aan de Rio Chagres plat legde. Daarna trok hij te voet naar Panama City, op zoek naar goud! De bewoners van Panama City kregen lucht van dit bezoek, verzamelden al hun schatten en vluchten, maar niet voor ze hun eigen stad in brand staken. Van de oude stad bleven ruïnes over. Morgan was niet zo’n lieverdje (duh, welke piraat wel, Ing? Jack Sparrow is een verzinsel van Disney!). Zijn bijnaam is dan ook Cutthroat Morgan. Naast kelen doorsnijden hield hij ook van vrouwen en verwekte maar liefst 120 kinderen!

Het museum is hilarisch. Niet door de medewerkers, die waren enthousiast en vertelden ons maar wat graag over die foute Morgan met zijn smerige praktijken. Maar door het park zelf. In het park is ‘de originele’ grot te zien waar Morgan ooit geschuild heeft tijdens een van zijn rooftochten en het gerucht gaat dat hij zijn schat hier ergens begraven heeft. Om de grot heen hebben ze van alles uit de piratentijd nagebouwd. Zo ook een kleine replica van het piratenschip van Morgan. Het is een piratenschip zoals een kind het zou tekenen. Gebouwd van restmateriaal, met een paar plastic kanonnen en ‘the go to hell barrel’ in top van de mast. Kneuterig. Ik kan het niet anders omschrijven. Maar ook aandoenlijk door het enthousiasme van de medewerkers. Het had voor ons een hoog pretpark gehalte en dan voornamelijk een pretpark uit het beginstadium! De Calypso dansers aan het einde van de toer maken het verhaal over kneuterigheid af! Of we mee wilden dansen (om 9 uur ’s morgens!!)… No way.

San Andres ColombiaTerwijl we terug lopen naar de golfkar ontdekken we naast het museum met de grot van Morgan nog een klein dorp met zeven authentieke houten huizen in felle Caribische kleuren, een veranda en shutters. Voor de huizen staan groepen met beelden, taferelen uit vroegere tijden. Zoals een man met paard die suikerriet perst of een moeder die vanuit de schommelstoel het haar vlecht van haar dochter en een groep dominospelers, inclusief omstanders die vals spelen. Het zijn bondgenoten van de spelers aan tafel. Ze geven op slinkse wijze de stenen van de tegenspeler door. Mooi om te zien.

Het zwembad!

Het zwembad!

La Piscinita

Halverwege het eiland aan de westkant spotten we een bord met ‘Piscinita’. We hebben wel zin in een duik. De rest van de westkust nodigt nou niet bepaald uit tot zwemmen met die keiharde rotsen, dus ik parkeer de golfkar en we lopen naar het cafe/restaurant aan het water. Het hek zit op slot! We moeten eerst 1500 p.p. (dat is ongeveer 50 cent) betalen om naar binnen te mogen. Daarvoor krijgen we wel een stukje stokbrood voor de visjes die naast het cafe/restaurant in zee zwemmen. Het water is heerlijk verfrissend en helder. Zodra we het water instappen vallen de vissen aan op het brood. Alsof ze niets krijgen. Ik voel overal vissen en ben binnen no-time mijn brood kwijt. Daarna knabbelen ze gewoon verder aan mijn witte schildpad-hanger die ze voor brood aan zien.

San Andres ColombiaSunset – Sunrise

Eenmaal het zuidelijke puntje met zandzakken gerond beginnen de witte stranden, met hier en daar een rasta tent. In de National Geographic gids werd als tip gegeven een kerkhof te bezoeken, vanwege de vele oude graven. Opvallend vinden wij vooral de kruizen van PVC bovenop graven en bijzonder poëtisch is de tekst sunset & sunrise in plaats geboren/overleden. Op het laatste stuk rijden we naar La Loma, het dorp op de heuvel met houten huizen, waar voornamelijk Raizals wonen. Op het hoogste punt staat de kerk, met een uitzicht op de zee. Zodra we het hoofdstadje naderen wordt het weer drukker op de weg. Links en rechts schieten scootertjes voorbij. We krijgen weer te maken met eenrichtingswegen en doe een extra rondje als we de verkeerde afslag pakken… Whoeheeeeeee…gas! Het laatste rondje.

San Andres ColombiaEl mar de siete colores – De zevenkleuren zee

En dan hebben we het hele eiland gezien. De tocht met golfkar is een aanrader. Het geeft een goede indruk van het eiland. Maar het mooiste vinden wij toch wel het uitzicht op zee, met zijn vele tinten blauw. Ze vieren hier niet voor niets het feest van de zeven kleuren van de zee in september! Wow.

Inklaren op San Andres, Colombia

We klaren in bij Rene in dit 'openlucht-kantoor'

We klaren in bij Rene in dit ‘openlucht-kantoor’

Wat een rustige ankerplek. Het is stil. Het water is vlak en er staat een lekker briesje. Maar het is wel een stuk frisser. De ventilator gaat uit en we liggen weer onder de lakens. ’s Morgens spring ik niets vermoedend te water om te kijken of het anker nog goed ingegraven ligt en ik schrik me dood. Het is frrrrrio, kou-houd! Nou ok, fris dan. Brrr. We zijn maar 200 mijl naar het noorden gevaren, maar het is een wereld van verschil met Panama. Nog even en dan wordt het tijd voor de dekbedden!

Lekker uitgerust roepen we de agent op via VHF kanaal 16. Na een paar pogingen beantwoordt hij onze call. Om 10 uur kunnen we inklaren bij Nene’s marina. Het woord dinghydock is bijna langer dan de werkelijke dinghydock bij de kleine jachthaven! Maar we hebben een plek om de dinghy veilig achter te laten, dus we klagen niet! Bijzonder zijn alle spullen die door het hele gebouw hangen. Gevonden voorwerpen uit zee! Agent Rene komt al snel aanlopen en vult het benodigde formulier in. Binnen een half uur voegt een dame van de immigratie zich in ons ‘openlucht kantoor” aan de waterkant. Ook zij vult een verklaring in en neemt met een handshake al snel weer afscheid. Daarna moet Rene naar het vliegveld voor een stempel in ons paspoort. We willen wel met hem mee. Zien we meteen wat van het eiland. Maar zijn brommer biedt helaas niet genoeg plaats voor drie….

Wij wandelen ondertussen rond op zoek naar een bank voor de nodige Colombiaanse dineros en volgen het voetpad langs zee. Onze eerste indruk…. Wat een bedrijvigheid. Zoveeeeeeel brommertjes! En mensen. En golfkarretjes. En winkeltjes van groot tot klein. San Andres is het vakantie- en party eiland van Colombia. En wat is dat water blau-hauw! Wow, overal waar we lopen hebben we uitzicht op het helderblauwe water. Restaurants, barretjes en zelfs de discotheek weten er goed gebruik van te maken door grote brede ramen met uitzicht op het water te bouwen.

Onze hernieuwde kennismaking met de Colombianen is verfrissend! Wat een hartelijk volk. Zo vrolijk, altijd lachen, zwaaien en nieuwsgierig. Ze maken graag een praatje met ons, willen vooral weten waar we vandaan komen en verwelkomen ons regelmatig met ‘welkom in Colombia!’

Na een uurtje gaan we retour jachthaven en krijgen onze paspoorten voorzien van een stempel terug van Rene. We kunnen weer gaan en staan waar we willen. Voor deze diensten betalen we 120 dollar. Ook als we maar een week blijven. Helaas komen we er niet onder uit. We liggen voor de jachthaven, de enige ankerplaats! Rene had ons gisteren al zien liggen!

Kosten inklaren

  • Toeristcard 20 dollar p.p.
  • Agent 80 dollar

Contactpersoon: Agent Rene / Serrana agency via VHF 16

Onder weg naar San Andres, Colombia

Onze eerste kennismaking met San Andres, zo blauw!

Onze eerste kennismaking met San Andres, zo blauw!

De tocht was er niet een voor in de boekjes. Alhoewel, de boot liep als een dolle. Al snel na de dolfijnen stak er een lekkere wind op uit de goede hoek. Het werd eigenlijk onverwachts goed zeilweer. We zeilden praktisch de hele tocht. Wel scherp aan de wind, maar daardoor schoten we ook lekker op.

Alleen de bemanning had het wat moeilijk. We waren niet fit. Ben was op de dag van vertrek jarig en de dag er voor hebben we zijn verjaardag gevierd bij de Loco Toro met hamburgers en bier. En daarna nog een paar biertjes…. We kwamen pas om 01.00 uur thuis. De volgende morgen moesten we vroeg op. Uitklaren en laatste boodschappen en rond het middag uur anker op. Twee dagen zeilen op een wiebelende, hotseklotsende boot… Pittig! We hebben de vislijn maar weer binnen gehaald. Bang dat we een vis zouden vangen en moesten fileren op het achterdek in deze gammele staat. Het was vooral de boot op koers houden, de zeilen & windpilot stellen en de rit uitzitten. We verlangen een beetje terug naar het vlakke ‘zwembad water’ van Panama.

We waren helaas te vroeg voor de Albequerque eilanden (ongeveer 25 mijl van San Andres) en zijn in een keer doorgevaren naar San Andres. Voor het eiland moesten we nog een keer overstag en rond het middaguur liggen we voor de ingang.

Wat we dan zien is onwerkelijk. Flat gebouwen! Dat hadden we niet verwacht op zo’n klein eilandje… En bij de ingang van het kanaal liggen links en rechts enorme scheepswrakken. Niet echt bemoedigend als we nog binnen moeten lopen. Maar het maakt ons wel extra alert! Na de aanloopboei volgt een betond kanaal. Heel normaal zou je zeggen. Ja inderdaad, voor Europeese begrippen, maar hier is het een bijzonder verschijnsel! Betonning hebben we na de Atlantische oversteek bijna niet meer gezien! Op het kanaal loopt onze dieptemeter rap terug naar 6 meter en kunnen we de bodem zien. Zo helder. Aan de rechterkant liggen een paar kleine eilandjes met palmbomen en is het water belachelijk helder blauw! Wow! Mocht je ooit zelf naar San Andres zeilen, probeer dan rond het middaguur aan te lopen. Je weet niet wat je ziet!

En dan houdt het betonde kanaal op. Vlak voor de ankerplaats. We moeten nog een klein stukje overbruggen. Maar hoe? Her en der liggen vissersbootjes. Voor ons ligt er zelfs eentje vastgebonden aan een scheepswrak. Ben vraagt de weg aan een lokale visser. Hij wijst ons in de juiste richting. Als we toch niet helemaal goed gaan fluit de visserman en wijst nogmaals in de juiste richting. We varen voor het scheepswrak langs naar de ankerplek met een paar zeil- en motorboten. We manouvreren ons ertussen en laten op vijf meter het anker vallen. Vlak voor Nene’s marina. We kunnen de bodem nog steeds zien! Ahhh heerlijk, we liggen! Relaxe. Er staat een lekker windje. Gauw gooien we alle ramen open om de bedompte boot te luchten! Veel meer dan een beetje opruimen en bijkomen doen we niet. Pfff, de landlubbers zijn weer ingeslingerd voor het zeilseizoen!

Uitklaren en onderweg naar San Andres, Colombia

Uitklaren bij Mister Florentino

Uitklaren bij Mister Florentino

“De kans op regen is 0%” roept de weerman van het Bocas Net door de VHF. Da’s nog eens een mooi begin van de dag. Hoe vaak krijg je zo’n weerbericht in Nederland? Eerst uitklaren. We worden in de blauwe zeecontainer met airco opgevangen door Mister Florentino. Hij gaat zeer gestructureerd te werk. Eerst moeten we twee papieren invullen. Ze zijn in het Spaans. Als we het niet weten, moeten we het vragen. “Whatever you do, don’t scratch!” Hij zegt het wel een paar keer. We vullen de papieren in. Zodra alles ingevuld is, wil hij onze inklaar- en bootpapieren en paspoorten. Hij maakt de nodige kopieën. Net als bij het inklaren. Geen idee wat voor administratie hij er op na houdt, in ieder geval heeft hij nu dubbele kopieën. Daar gaan weer een paar bomen. Ondertussen kijken we een beetje om ons heen. Voor mister Florentino leunt een kleine bijbel tegen een ongebruikte fax. Voor de momentjes dat hij even niets te doen heeft. Hij heeft er vanmorgen al in gelezen.

Tegenover Mister Florentino zit de dame van immigatie. ‘Mister Ben’ loopt met de ingevulde papieren naar de andere kant van de container. Daar wordt door de dame weer een ander papier ingevuld. We betalen en lopen terug naar Mister Florentino. Hij zingt ‘Cumpleanos Feliz’ voor Ben, we betalen voor het uitvaarbewijs (Zarpe) en staan een uurtje later weer buiten in de warme zon. Free to go. Nog even de laatste boodschappen (verse groente & eieren) en sigaren voor Ben. Het is tenslotte zijn verjaardag! En dan retour boot.

Kosten uitklaren

  • Douane $ 4,20
  • Immigratie $ 1,50

Om 13.00 uur halen we het anker op. We zwaaien nog een laatste keer naar Rudy van de Sea Ya en gooien de boeg richting San Andres in het Noorden. Het internet is al snel dood. Bocas verdwijnt in rap tempo uit het zicht. Bye bye Panama. We hebben van je genoten! Voor ons ligt een plas blauw water. De hemel is strak blauw. Het kleine beetje wind dat er staat is tegen. De golven zijn best hoog. Ik kook een grote pan eten voor twee dagen. Op alles voorbereid. De vislijn hangt overboord.

Verjaardagsbezoek!

Verjaardagsbezoek!

Binnen drie uur zwemt er een groep dolfijnen naast de boot. Fan-tas-tisch! Het blijft leuk om naar deze spelende beesten bij de boeg te kijken. Lang geleden jongens! Leuk dat jullie er weer zijn!

Nog 180 mijl te gaan….

 

Laatste dag in Colombia

Colombia

Een tropisch tafereeltje…

De wind is afgenomen en de swell een stuk minder. We kunnen weer verder. Vandaag de laatste voorbereidingen voor we anker op gaan. We beginnen de dag met water halen. Aan de steiger voor het centrale plein staan twee kranen en vullen we onze jerrycans met water. Het is bij de prijs van het liggeld inbegrepen, net als de basura (afval), die we onder de boom naast de pier kunnen leggen. De druk van het water is niet al te groot, de swell behoorlijk, dus we staan aardig te balanceren in de dinghy, maar met veel geduld hebben we alle flessen en later de tank vol.

De laatste hike
Nou ja hike, het was een kleine wandeling naar de Diana waterval. Het bord was groter dan de waterval! Er is de laatste tijd geen regen gevallen en dat resulteert in een miezerig stroompje waar je je haar niet eens onder kunt wassen!

Colombia

Cielito Lindo!

De laatste pesos
We maken het laatste geld op aan verse groente bij Cielito Hielo, een winkeltje waarvan het raam de toonbank is. Erachter staat Marta, een muy divertido (vermakelijke) dame. Ze vertelt geweldige verhalen en door haar enorme expressiviteit kunnen we haar nog goed volgen ook. Meteen een lesje Spaans. In de Kuna Yala kunnen we niet al te veel kopen en hier is nog keuze genoeg. We kopen bieten, komkommer, wortels, uien en een grote witte kool. En bij een andere kruidenier kopen we 20 eieren (de pannenkoeken zijn ons goed bevallen) en aardappelen. Daarna eten we een lekker stukje kip met patat, rijst en salade bij Dona Trini. Terwijl we op ons eten wachten legt een soort ‘groentenboot’ aan. Het hele dorp loopt leeg. Ben gaat even kijken en komt terug met heerlijke papaja’s en ananassen. We kunnen er weer even tegen. Voorlopig geen last van scheurbuik.

OpenCPN, hoe was het ook alweer?
Normaal zeilen we op de kaarten van Navionics op de plotter en de iPad. Maar voor Guna Yala land zijn deze waardeloos. De kaarten stammen uit de tijd dat de Spanjaarden ergens in 1600 de kusten hier onveilig maakten. Sindsdien is er geen kaart meer bijgehouden. Gelukkig is er een alternatief: het geweldige boek van Eric Bauhaus. Een must-have voor elke zeiler die naar Panama en vooral Guna Yala land (San Blas) gaat. In dit boek staat informatie over de bestemmingen, aanlooproutes, waypoints en kaarten. Daarnaast hebben we alle kaarten ook digitaal. Deze kunnen we invoeren in Open CPN en over de huidige kaarten projecteren. Fluitje van een cent… Ehhhh? Maar hoe doe je dat ook alweer? Het is lang geleden dat we OpenCPN hebben gebruikt. Het werkt bij ons alleen op de laptop met Windows 7 een oudere OpenCPN versie. Via het loepje, optionele instellingen, kaarten voegen we het pad naar de kaarten toe. Et voila. Het werkt zo waar!

Op de back up laptop hebben we Windows 8 en versie 3.2.2 van OpenCPN. Ik krijg de GPS (via AIS) niet geïnstalleerd. Waarschijnlijk zijn  de drivers niet goed. Helaas hebben we ook geen internet om deze downloaden. Dit kan pas in Panama op het vaste land, waar wifi is! Maar misschien ziet iemand kans mij voor die tijd de instellingen te mailen van deze versie? Dan kan ik in ieder geval uitsluiten dat ik hier iets fout heb staan. Maar dat ter zijde. Terug naar de voorbereidingen.

OpenCPN en de kaarten van Bauhaus werken! VINK. De waypoints staan ingevoerd. De boot zit weer vol met water en we hebben geen zakken met afval meer aan boord. De laatste Colombiaanse dinero’s zijn uitgegeven. Vink, vink, vink. Volgens mij kunnen we morgen vertrekken. Op naar Guna Yala land! Spannend.

Bye bye Colombia
Maar varen naar een nieuw land betekent ook dat we een ander ontdekt land achter ons laten. Na weken verruilen we Colombia voor Panama. We vonden Colombia een geweldig land. We hebben ons nooit onveilig gevoeld. De taal is geen probleem. Een beetje Spaans helpt. Het reizen is gemakkelijk (met bus, taxi en vliegtuig). Toen we naar Bogota, Salento en Medellin gingen hoefden we niet eens van te voren een hostel te bespreken. We vonden overal snel een goede slaapplek! Het is daarnaast duidelijk een land in wederopbouw. De mensen willen een vervelende tijd achter zich laten en staan open voor toeristen. Ze laten ons voelen dat ze blij zijn dat we er zijn. We krijgen vaak midden op straat een hand. “Hola, waar kom je vandaan? Wat vind je van Colombia?” Ze zijn nieuwsgierig, maken graag een praatje over voetbal en heten ons vervolgens welkom in hun land. Ze zijn trots op hun land. En dat mogen ze zijn vinden wij. Het is een prachtig land, groot & gevarieerd (ook in temperatuur), met een geweldig zeilgebied en mooie steden. Het eten en dan voornamelijk het fruit is heerlijk. We hebben er met volle teugen van genoten!

Een ijsje van Chila!

Colombia

Een IJsje van Chila!

Chila. Een kleine vrolijke Colombiaanse dame. We komen haar regelmatig tegen als we het dorp in lopen en ze zegt ons altijd vrolijk gedag. Ze is herkenbaar aan haar karretje. Het heeft wel iets weg van een rollator. Maar daarvoor heeft ze hem niet nodig. Ze verkoopt ijs. En in het karretje staan twee ijsboxen vol met zelfgemaakte ijsjes in wel 10 verschillende smaken. Je herkent de ijsjes van Chila aan de scheve stokjes. We hebben er eentje gehad met kokosnoot. Heerlijk!

Als we haar vandaag tegen komen, zit ze voor de kerk op de stoep met twee dames. Ze heeft net haar eerste Engelse zinnen geleerd en wil het graag op ons uitproberen.

“I have a very nice cabana and it costs 20.000 pesos per person”. Ok, zegt Ben, “Is it also possible for 10.000 pesos?”. Ze zegt direct “Yes”, maar heeft geen idee op welke vraag ze antwoord geeft. Dat blijkt wel als iemand haar uitlegt dat ze net de cabana voor de halve prijs heeft weggegeven!

Maar ze geeft neit snel op. Ze wil het nog een keer proberen. Dus gooit ze de volgende net geleerde Engelse zin er uit:
” I have very good icecream with cocos, strawberry, passionfruit (en nog 7 smaken meer), they cost only 1500 pesos.”

“Do you want to marry me?” reageert Ben snel. En ze roept meteen yes!! Ha ha. De dames naast haar leggen uit waar ze net ja op heeft gezegd. We moeten ontzettend lachen en ze kan de grap zelf ook enorm waarderen.

Een bounty gevoel op Cape Tiburon

ColombiaAan de rechterkant (vanaf het land dus links) van de baai ligt Cabo Tiburon, een andere mooie hike. Mag je trouwens iets een hike noemen als het nog geen 4 km is? Geen idee, maar het klinkt wel lekker. Enfin, we gaan dus weer en route en volgen de betonnen weg door het dorpje naar de andere kant van het strand. Van hier uit lopen we onder een mangoboom (alas no, mango’s today… alleen hele groene, die eten ze hier met zout en azijn! Best wel lekker) door naar een pad langs het water. We passeren een tankstation. Voor de zeilers: je kunt hier diesel & benzine tanken. En de Guardia Civil. Ze hebben een vrij grote snelle boot in het water liggen. Start klaar. De mannen zitten/hangen wat voor het gebouwtje.

Colombia

Zo veel aangespoeld plastic afval…

Voorbij de Guardia Civil markeert een bruin bord met opschrift “Cabo Tiburon” het begin van het pad. Het pad loopt verder langs het water en we zien de branding wederom van dichtbij. Hier moet je niet met je bootje stranden. Het stikt er van het harde koraal. Op het strand ligt ontzettend veel aangespoeld plastic. Maar ik heb nog geen goede vervangende slipper gevonden. Mijn slipper is in Cartagena de Indias over boord gegaan en ik zoek nu een nieuwe… Het laatste stuk naar de kaap lopen we over het strand, tussen de kokospalmen door. Bij een finca zitten ze op het terras heerlijk een kokosnoot te eten en ze laten ons ook een stukje proeven. Dit smaakt naar meer.

Colombia

Met een verse kokosnoot krijgen we een echt Bounty gevoel op Cabo Tiburon

Er staan hier ontzettend veel palmen met grote/rijpe kokosnoten, ze vinden het vast niet erg dat we er twee van de grond oprapen die van binnen nog klotsen. Met een mes snijden we door het vlees aan de buitenkant. Daarna pakken we er een steen bij om deze vezels verder los te slaan. Uiteindelijk ontdoen we de kokosnoot langzaam van zijn taaie beschermende jasje. We geven de vrijgekomen harde noot nog een paar zachte tikken op zijn kop, net als bij een eitje en dan klotst het kokossap er uit! Heerlijk, verfrissend! En binnen in de noot zit ontzettend veel vruchtvlees. We smullen. Mooier dan dit kan niet. Dit is het echte bounty gevoel: zittend op een omgevallen palmboom op het einde van de kaap een zelf (gevonden) kokosnoot eten. Nu nog een onbewoond eilandje.

Wandelen naar buurland Panama

Colombia

Uitzicht op de ankerplek

Vanuit Sapzurro kunnen we gewoon naar Panama -het volgende land- wandelen. Met een kopie van ons paspoort op zak volgen we de bordjes met daarop “La Miel” vanuit het stadje. Onder aan de heuvel staat nog een laatste bordje met “La Miel” en dan begint de klim van 270-something treden naar boven. We hebben ze niet allemaal geteld, maar het waren er veel en het was steil. Een kuitenbijtertje. En er staat geen wind aan deze kant van de berg.

ColombiaEn dan ineens op 75 meter hoogte zitten we op de top van de berg. Er staat een bord met ‘Welkom in Sapzurro’.

Panama

Welkom in Panama!

Twee stappen er tegen over staat een ander bord met ‘Welkom in Panama’! Ertussen zit onder een afdakje achter een paar zandzakken een man van het Panamese leger. Voor hem ligt een walkie talkie, mobieltje (met muziek) en een transistorradiootje. Op zijn schoot ligt een behoorlijk groot geweer. Ik heb het gevoel dat we terug gaan in de tijd. Deze man past zo in het decor van een openlucht museum over de tweede wereld oorlog. Maar in dit geval is het de Panamese grenspost! Hij wil ons paspoort zien. We geven hem ons kopie. “No, originale”. Ehhh ja, die hebben we niet bij ons, die ligt beneden op de boot. Ze hebben ons verteld nooit je originele paspoort mee te nemen. Maar deze man wil niet wijken. Origineel paspoort en anders mag je niet door. Dit maakt ons wel nieuwsgieriger naar de andere kant.

Colombia

De grensovergang tussen Colombia en Panama

Tja, een patstelling dus. We hebben geen origineel bij ons. Dat gisteren een ander Nederlands stel met een kopie mocht doorlopen maakt hem niets uit. Andere groep, andere mensen, andere regels… Mmmm. Hij lijkt niet op andere gedachten te brengen. Maar na vijf minuten en een paar keer nee, slaat hij om. “De volgende keer moeten jullie wel het origineel meenemen”. Si señor! (alsof we elke dag de grens over willen…). Hij schrijft onze gegevens in een schrift en zegt er nog eens bij dat we vandaag wel terug moeten komen! En dat laatste is zeer grappig, als we beseffen dat er in La Miel niet veel is. Het is kleiner dan Sapzurro. De enige weg er naar toe over het land is dus de weg die wij net hebben gelopen. De rest gaat over het water. Het dorpje en de vrijwel allemaal houten huizen zien er iets armoediger uit. In ieder geval minder onderhouden. De mensen hebben hier niet veel. Langs het strand zitten een paar kleine strandtentjes. Helaas allemaal dicht. En dan zit er ineens een megagrote airco gekoelde winkel aan het einde van het strand. Althans megagroot voor deze regio dan! Ze verkopen er van alles maar voornamelijk (sterke) drank, tegen lage prijzen!

Colombia

De Panameese vlag in het gras

Op het strand ligt een grote groep mensen te slapen. Het zijn Cubanen. Net hier gestand. Ze willen via het land naar Amerika. Bizar. Dit lijkt ons een hele omweg. Buiten de kleren die ze aan hebben, hebben ze niets. Maar ze zijn vrolijk en komen blij over. We hopen maar dat het lukt en ze vinden wat ze zoeken.

ColombiaAls we dezelfde weg weer terug lopen naar Sapzurro passeren we een man met een grote zware ton op zijn schouder. Later passeren er nog een paar mannen met ‘vracht’. Alles gaat dus te voet naar La Miel. Wij hebben al moeite met een rugzak met een fles water!

Nog meer hiken rond Sapzurro, Colombia

Colombia

De vuurtoren in de branding

Ok, het is geen lange wandeltocht, maar wel een hele leuke omdat er momenteel nog steeds hoge golven de baai bij Sapzurro in rollen. Aan de linkerkant van de baai (ehhh van het land af gezien rechts) loopt een pad langs het water naar de ijzeren vuurtoren op de rotsen. We passeren een plantage met bananen- en palmbomen. Aan een boom hangen zelfs gele (plantain) bananen. Dit komen we zelden tegen, ze zijn meestal gifgroen. Zelfs als je ze koopt in de winkel. De plantain is vergelijkbaar met een aardappel en wordt naast groente en vlees geserveerd in de vorm van patacones, gefrituurde platgeslagen bananen. Het smaakt een beetje melig, er zit eigenlijk niet zoveel smaak aan.

Maar deze rijpe bananen laten we niet hangen! Ze smaken voortreffelijk, sterker nog ze zijn zelfs heel zoet. Een tropisch kadootje van moeder natuur.

Onderaan de rots kijken we uit over de baai en op de ijzeren vuurtoren. De golven die er over heen slaan zijn spectaculair en doen de vuurtoren soms helemaal verdwijnen. Natuurgeweld waar we uren naar kunnen kijken.

Zo maar een middag in Sapzurro, Colombia

 

Colombia

Feliz Compleanos! salute!

Tja, Sapzurro is zoals eerder vermeld een klein dorpje. Er gebeurd niet zo veel. Om ons heen motort een vissersbootje. Er lopen wat backpackers voorbij die over de heuvel van Capurgana komen. Een paar mannen werken op het strand aan hun lanchas. De boten krijgen een nieuw jasje. Klaar voor het nieuwe (hoog)seizoen. Wanneer is dat eigelijk? Op een zeilers en verdwaalde backpackers na zijn er nu niet veel toeristen. De meeste barretjes en restaurants zijn gesloten. Aan de buitenkant kunnen we trouwens vaak niet zien wat het is. Nergens hangt een bord, een naam of reclame. Pas als we naar binnen stappen, zien we wat er te halen valt… bier, groente of vlees. Signing doen ze niet aan. Zo grappig. Als we aan het einde van de middag door het dorpje slenteren zitten de mensen lekker te kletsen onder de amandelboom of voor hun huis. Hola, buenas! Allemaal zeggen ze gedag. Hondjes lopen achter ons aan. Zo nu en dan komt er een lancha bij de pier aanvaren. Als we verder langs ‘de hoofdstraat’ wandelen spotten we voor een huis, waar de deur zoals gewoonlijk open staat, een grote groep mensen. De mannen spelen Domino. De dames zitten te kletsen. Er hangen lampionnetjes en we vragen wie er jarig is. De dame van het huis is jarig. We krijgen spontaan een glaasje rum in onze handen geduwd. Salute! Ben zingt in het Nederlands ‘Lang zal ze leven’. We drinken de rum op en lopen verder.

Colombia

Bingoooooooo met maiskorrels

Spaans leren tellen met BINGO!!!
Als we weer verder lopen passeren we een groepje dames die onder het afdakje van een verlaten restaurant Bingo spelen. Als (afdek)fiches worden steentjes, kralen en zelfs maïskorrels gebruikt. Inventief! Ben loopt naar de berm en verzamelt een handvol steentjes. Hij schuift aan bij de dames.

Colombia

Bingo met steentjes en maiskorrels

Hij besteld 5 kaarten en betaald 100 pesos per kaart (dat is 3,5 cent of zoiets) . “Dit is goed voor mijn Spaans” Ing. En dat tellen in het Spaans is best lastig. De dames gaan muy rapido. Nederlander of niet. Als wij nog aan het uitdokteren zijn wat seizenta y ocho is… wordt het volgende nummer al weer geroepen. Om het ons makkelijk te maken roept ze af en toe de twee getallen afzonderlijk (siete ocho). Maar doordat we zo druk zijn met het achterhalen van de juiste getallen, overzien we lang niet alle nummers op de kaarten en vergeten we sommige af te dekken… Wij maken totaal geen kans op die Mercedes, haha. Maar het is wel leuk. En de dames schijnen er ook lol in te hebben! Na drie spelletjes houden we het voor gezien. Genoeg Spaans geleerd voor vandaag! We slenteren weer terug richting boot. Zo maar een middag in Sapzurro. Niets bijzonders eigenlijk. Maar wel memorabel en heel relaxed.