Zonder gebruik van de motor passeren we de Golfstroom naar Amerika

VAMOS, op naar Amerika!

VAMOS, op naar Amerika!

Hoe lang laten de officials ons nog met rust? Waar blijft die voorspelde zuid oosten wind? En als die niet komt, liggen we dan wel goed achter Cay Jutias met slechter weer? We worden er een beetje onrustig van. Een paar keer per dag haal ik de gribfiles via de SSB binnen, ons enige communicatiemiddel met de buitenwereld. We luisteren elke morgen vroeg naar weergoeroe Chris Parker en krijgen weer praatjes van bevriende zeilers toegestuurd. Maar uiteindelijk moeten we zelf het moment kiezen dat we gaan. Het weer verandert per dag. Gingen we gisteren nog naar bed met de gedachte over drie dagen te vertrekken, gooien de gribfiles van vandaag alweer roet in het eten. Woensdag staat er geen wind! En wind hebben we toch echt nodig zonder motor. En eerder weg dan? Ja, als we wind willen pakken … ehhh, dan moeten we NU weg! VAMOS! We gaan.

De eerste hobbel: tussen de riffen door naar buiten op het zeil

De eerste hobbel: tussen de riffen door naar buiten op het zeil

Door de riffen naar buiten

Gauw maken we de boot in orde voor een trip van twee dagen. We rollen het grootzeil uit en Ben trekt het anker op met de hand. Om stroom te besparen. Het ankerlier is een echte stroomvreter. Normaal starten we de motor bij het ophalen van het anker, stroom genoeg, maar nu dus even niet. Terwijl Ben het anker stukje bij beetje omhoog trekt, zeil ik langzaam op het grootzeil naar dieper water. Het eerste probleem dat we moeten tackelen is zonder motor tussen het rif door naar buiten varen. Toen de Puff een paar dagen geleden naar Havana vertrok, hebben we hun pad vastgelegd in de plotter. Nu kan ik dit kruimelpad van kruisjes moeiteloos naar buiten volgen. Met 2 knopen kruipen we tussen de smalle ingang van het rif door. Links ligt een zandplaat, rechts zijn volgens de kaart koraalkoppen. Vlakbij de groene ton, die op de kaart op een volledig andere plaats ligt, laat de wind het af weten. Benauwd kijken we elkaar aan. “Zullen we de motor toch maar starten?” Gelukkig begint het vlak na het moment van twijfel weer te waaien. We kruipen verder naar buiten en rollen de genua uit op dieper water. De wind is Noord-Oost, precies ja, de kant die wij op moeten.

“Santa Lucia, Santa Lucia, aqui velero Blabber”. We melden ons af bij de Capitaineria van Santa Lucia en bedanken ze voor de hulp. “Buen viaje” roepen ze terug en daarmee sluiten we het hoofdstuk Cuba af voor dit jaar. We varen eerst richting het noorden. Weg bij de kust van Cuba. Het vaste land heeft een verkeerd effect op de wind. Willen we meer oosten wind en stroom mee, dan moeten we naar het midden van de Golfstroom.

Slecht weer op komst!

Slecht weer op komst!

We zeilen lekker, maar wel in de verkeerde richting. Sjips, onweer aan de horizon! We rollen de zeilen half in en gaan overstag. Met deze manoeuvre ontwijken we de bui. Yes, high five. Maar de volgende kondigt zich alweer aan. Er vormt zich een lange donkere streep aan de horizon. Er komt steeds meer bewolking. We zien lichtflitsen tussen de wolken. Deze bui valt niet meer te ontwijken en blijft drie uur dicht naast ons hangen. Onze koers is nu regour Cuba, Bahia Hinda om precies te zijn. Niet echt waar we heen willen. Dus we moeten weer overstag. Deze koers houden we vast, maar brengt ons echter niet dichter bij ons einddoel. Waar blijft die oosten wind, liefts nog met een beetje zuid er in? De hele nachtwacht blijf ik lichtflitsen zien aan de horizon. Met name tussen de wolken. Het is een onrustige nacht.

Het is druk op het water, maar liefst drie grote vrachtschepen op onze route...

Het is druk op het water, maar liefst drie grote vrachtschepen op onze route…

Tweede dag zeilen

De volgende morgen is de lucht weer blauw en er is geen slecht weer meer te bekennen. De wind komt meer uit het oosten en we zeilen! En nog in de goede richting ook. Al snel zitten we in de golfstoom en lopen zeven knopen! Fingers crossed dat we dit nog even volhouden.

De laatste loodjes zijn -heel cliché- zwaar

De wind houdt er mee op! Het is midden in de nacht en pikkedonker. Deze keer geen maan en sterren. Maar heel veel donkere bewolking. Wij zijn weer omgeven door onweersbuien. Het voelt vreemd. De golven worden minder. We schommelen heen en weer en de zeilen beginnen te klapperen. Zo dobberen we van 4 uur tot 9 uur de volgende morgen, twintig mijl voor de kust van Key West. Ik haal nog een keer de gribfiles op en zie geen verbetering. De zee is inmiddels vlak. Dit wordt niks meer. We hebben lang genoeg gedobberd. We willen naar land. We starten de motor. Het klinkt goed. Langzaam tuffen we met vier knopen richting Stock Island. Onderweg worden we wakker gehouden door dolfijnen, een giga grote schildpad, Portugeese oorlogsschepen (giftige kwal) en veel springende vissen.

Tien mijl voor de kust roepen we de Coastguard op. Normaal moet je je meteen melden bij de Customs en Border Protection (CBP) van Amerika, maar dat kan alleen via een telefoonnummer. En wij hebben nog geen telefoonkaart voor de USA. Dus wij melden ons braaf bij de Coastguard. We geven aan dat we nog geen telefoonkaart voor de USA hebben. Eenmaal in de boatyard hebben ze vast een telefoon en kunnen we de CBP bellen. Ze gaan akoord en geven toestemming om door te varen.

Quickest launch ever!

We varen het kanaal op en worden niet blij van de troosteloos ogende marina’s. Waar zijn we beland? Nergens staan namen. We zien geen ThreeDBoatyard. We vragen het een passerend motorschip en hij vaart ons voor. De ThreeDBoatyard zit achteraan het kanaal links. Als we er aan komen zien we tot onze schrik dat we er niet kunnen ankeren en de kade ligt vol. En nu? Fingers crossed dat we er meteen uit kunnen. Vlak voor de travellift zien we iemand druk gebaren dat we dichterbij moeten komen. “Ok! Het lijkt er op dat we worden verwacht Ben.” We varen langzaam naar de travellift, ik leg snel de fenders en lijnen klaar. De mannen gebaren kom maar. En Ben vaart stoïcijns verder door, over de banden van de travellift. Naast de man staat inmiddels ook een vrouw. We kunnen nog net de motor uitzetten, van boord stappen en voor we het door hebben hangt Blabber boven het water in de banden! Dan zien ze onze bootnaam. Er is een misverstand. Wij zijn niet de boot die ze hadden verwacht. Wij kunnen pas 3 juni uit het water. De vrouw gaat naar kantoor om het na te kijken. De mannen gaan ondertussen gewoon door met hijsen, maken een plekje vrij en parkeren ons daar. De vrouw gaat akkoord. Geweldig. We zijn nog nooit zo snel uit het water gehaald. Het gele vlaggetje hangt nog in het want, we hebben geen stootwil of lijn gebruikt. Om vier uur liggen we op ‘the hard’ als ik me nog moet aanmelden bij customs & immigration!

“Welcome to the dump” roept een vrouw vanaf een andere boot. Dat beloofd wat!

En natuurlijk hebben we een korte impressie over onze tocht naar Amerika gemaakt:

Totale tocht :180 mijl
Nummer waarmee je je kunt melden bij het Customs & Border Protection (CBP) in Key West 1-305-296-5411

Speciale dank aan de medezeilers Bella Ciao, Cula, Dixbay, Ebijmar, Indian Summer, Maraki, Puff, Sylfer en Verleiding, die ons van de nodige (weer/technische/haven) informatie hebben voorzien en met ons hebben meegeleefd tijdens de tocht naar de overkant. En natuurlijk de Nederlandse kustwacht voor het inschakelen van de Cubaanse kustwacht en het monitoren op afstand tijdens onze oversteek naar Amerika. Top! Deze steun op afstand voelde geweldig goed!

Afscheid van Cuba: we hebben nu al heimwee!

CubaDe tijd vliegt voorbij. Het hurricane seizoen komt er aan en wij moeten verder naar het Noorden. Cuba is geen veilig land voor zeilers tijdens het hurricane seizoen. We hebben ontzettend veel gezien en indrukken op gedaan, maar wat ons het meest bij is gebleven zijn de Cubanen zelf! Ze zijn warm, gezellig, vrolijk, open, nieuwsgierig, hartelijk, goed lachs en gastvrij. Ze staan altijd open voor een praatje en regelmatig worden we voor een kopje koffie uitgenodigd. Iedereen zegt ons gedag. Ter begroeting krijgen we regelmatig onverwachts een paar dikke klapzoenen op onze wang. Zelfs als ik een paar onbekende schooljongens gedag zeg, krijg ik van ieder een zoen en vragen ze hoe het gaat. Ik word er verlegen van. Overal klinkt vrolijke Spaanse muziek en ze zingen de meeste nummers uit volle borst met heel veel passie mee! Daarnaast zijn ze reuze handig, inventief en creatief.

Op straat 'wandelen' met een taart is heel normaal. Verpakkingsmateriaal is er gewoonweg niet!

Op straat ‘wandelen’ met een taart is heel normaal. Verpakkingsmateriaal is er gewoonweg niet!

Creatief en inventief

De standaard openingszin op straat ‘where do you come from?’ is niet erg creatief en na de zoveelste Cubaan die zegt dat hij vandaag jarig is (een manier om aan een gratis drankje te komen) geloven we het verder wel. Maar de inventiviteit en creativiteit komt vooral naar voren in hoe ze spullen hergebruiken, repareren en/of zelf maken.

Mooi hergebruik, we komen het overal tegen.

Mooi hergebruik, we komen het overal tegen.

Ok, ze hebben vaak geen keuze. Spullen zijn duur, schaars of zelfs niet te koop. Als ze iets willen hebben of behouden, moeten ze het wel zelf maken en/repareren. Als je bv. een auto hebt, moet je ook auto monteur zijn! Als ze het niet kunnen repareren, gaat het apparaat of de auto verloren.

Een kapotte paraplu gooi je niet weg! Die wordt gewoon gerepareerd...

Een kapotte paraplu gooi je niet weg! Die wordt gewoon gerepareerd…

Recycle, Reuse en DIY, niets wordt weggegooid!

Dus wordt er van alles gerepareerd en hergebruikt en krijgen spullen een nieuwe bestemming. Zo zien we vrouwen met haarrollers van pvc buizen, glazen van oude rumflessen, fietstrappers van stukjes pvc pijp, een paard & wagen met vier verschillende banden, een bromfiets met een maaimachine motor, een vissersbootje van blokken tempex, een hergebruikt Heineken flesje voor sausen, de voorkant van een oude ventilator als groentemandje of plantenbak, een aansteker wordt gevuld en gerepareerd op straat en bij een andere werkplaats worden paraplu’s gerepareerd en plastic wegwerp zakjes worden gewassen en hangen te drogen voor hergebruik.

Piet Hein Eek is er jaloers op!

Piet Hein Eek is er jaloers op!

De aanleiding (schaarste en niet kunnen kopen) is niet leuk, maar stel nou dat iedereen wat meer gedwongen zou worden om spullen te laten repareren en/of hergebruiken. Wat zou dat schelen in de afval berg. In de Caribbean komen we regelmatig een weg roestend autowrak, afval en bergen plastic flessen tegen in de berm. In Cuba zijn wij praktisch geen autowrak, vuilnis, zwerfvuil of plastic fles langs de kant van de weg tegen gekomen. Alles wordt hergebruikt. Tot aan plastic zakjes en waterflessen toe!

We gaan ze missen, de spontane reacties op straat.

We gaan ze missen, de spontane reacties op straat.

Met pijn in ons hart nemen we afscheid van een prachtig land met warme mensen. We hebben nu al heimwee!

Alleen dobberend achter Cayo Jutias, Cuba

Cuba Cayo JutiasDe Puff vaart ’s morgens vroeg langs en gooit een zakje ‘comfortfood’ over. Als troost. Met een lief briefje. Hier scheiden onze wegen. Zij gaan verder richting Havana. Wij naar Amerika. Rationeel kan ik het heel goed uitleggen. Ze kunnen niets meer voor ons doen. Emotioneel heb ik het er best moeilijk mee als ik ze door het smalle rif naar buiten zie varen, terwijl ik de route plot. We zijn helemaal alleen…

Nou ja, helemaal alleen. “Bloebber, Bloebber?” Klinkt het door de marifoon. Het is de Capitaineria Santa Lucia. Ze willen weten hoe de vlag er voor staat en of we al weg gaan. Gevolgd door een heleboel meer Spaanse palabras (woorden) die we niet begrijpen. We leggen uit dat we zeker nog een paar dagen blijven liggen. No veinto! En voor de rest ‘no entiendo’ (we snappen het niet). Ze gaan akkoord en laten ons verder met rust.

Het eiland is een vette worst waar we net niet bij kunnen

Daar liggen we dan. Dobberend voor een eiland, met spierwit strand, dennenbomen en blauw helder water. We kunnen er niet heen. Links ligt een wrak van een motorboot, die twee maanden geleden op het rif gelopen is. Troosteloos. Ontmanteld. Het liefst springen we in onze dinghy en gaan we op verkenning. Maar we hebben de grenspolitie beloofd niet van boord te gaan, dus we durven geen risico te nemen. We hebben tenslotte al een officiële waarschuwing op zak, worden gedoogd en beseffen heel goed dat het bijzonder is dat we hier zo ver van toezicht mogen blijven liggen. Normaal worden ze erg zenuwachtig van een uitgeklaarde boot voor anker, zo dichtbij de kust van Cuba.

Ondertussen zoeken we van alles uit via de SSB. Nou ja, wij?! We vragen vooral andere mensen dat voor ons te doen.

  • Wat voor soort lager moeten we hebben?
  • En hoe haal je dat ding er uit?
  • Naar welke haven kunnen we varen?
  • Waar kunnen we het water uit en mogen we zelf werken aan de boot en ook op de boot slapen? Dat klinkt allemaal heel gewoon, maar is het niet in Amerika! Een DIY (do-it-yourself) boatyard is in Florida niet zo gebruikelijk. Langs de oostkust liggen vooral dure marina’s voor motorboten. De havens met een travellift of kraan moeten we met een loep zoeken.
  • Wat doet het weer de komende dagen?
  • Waar kun je in Amerika allemaal inklaren? We waren voorbereid op Fort Launderdale, dat is nu een stapje te ver.

En ga zo maar door… Allemaal vragen waar we normaal met goed werkend internet snel antwoord op krijgen. Maar onze situatie is momenteel niet normaal. En we schakelen via de SSB andere nensen, met internet, in om e.e.a. voor ons op te zoeken. De SSB mag dan ‘een achterhaald systeem’ zijn, maar het werkt tenminste en iedereen helpt ons op afstand. Geweldig! Ik heb nog niet eerder zo veel mail verstuurd met Sailmail en ben bang dat we over ons maandlimiet gaan. Als ik Sailmail een mailtje stuur en onze situatie uitleg krijg ik een mail terug met de mededeling “take all the time you need”! Toppertjes! s’ Avonds komt er een Russische zeilboot de baai binnen varen. Ha leuk weer mensen, we zwaaien. “See you tomorrow” roept hij wanneer hij voorbij vaart en voor ons ankert. Maar de volgende morgen gaat hij vroeg anker op en vaart naar de volgende baai. We liggen weer alleen.

En zo vliegen de dagen voorbij, terwijl wij aan de boot werken en op een goed weergaatje wachten.

Problemen met het watergesmeerd lager, Cuba

Watergesmeerd lagerTot een paar dagen geleden wist ik (Ing) nog niet wat het was. We zijn ons aan het voorbereiden op de oversteek naar Amerika, als Ben na een onderwatercheck uit het water klimt met een minder goede mededeling. Het rubber van ons watergesmeerd buitenlager komt los. Het steekt 3 cm uit de huls. De huls zelf waar het rubber in geperst of gelijmd zit, zit nog in de schacht.

We kunnen niet meteen de impact van dit probleem overzien. Normaal gaan we dan googlen om de nodige informatie in te winnen. Nu liggen we op de meest onmogelijke plek; voor een piepklein onbewoond eilandje aan de Noordwest kust van Cuba, achter een rif op 3 meter water diepte. We hebben geen telefoon en internet. We zijn een paar dagen geleden uitgeklaard en mogen niet meer aan land (we hebben immers al een officiële waarschuwing te pakken in Juventud, dus nemen geen risico). Rest ons de SSB (kortegolfzender) als enige communicatiemiddel.

We schakelen een aantal technische contactpersonen in om een beter gevoel te krijgen bij ons probleem, zodat we een beslissing kunnen nemen wat we moeten doen. Al gauw wordt het vermoeden bevestigd dat het rubber heeft losgelaten en verder naar buiten kan komen. Als het er helemaal uitkomt kunnen we de motor niet meer gebruiken, anders beschadigen we de as of nog erger de motor zelf.

Welke opties hebben we?

  • Door varen naar Havana. Dat is een ruim 100 mijl. Bewoonde tussenstops zijn er niet. Wel ankerbaaien om de 40 mijl. We hebben geen idee hoe de faciliteiten in de marina van Havana zijn, of we daar zelf aan de boot mogen werken en of we spullen kunnen kopen of in laten vliegen. Daarnaast is het een heel stuk tegen de stroom in.
  • Door naar Florida/Amerika, dat is zo’n 330 mijl als we maar Fort Launderdale varen. Of iets meer dan 100 mijl als we de dichtsbijzijnde oversteek pakken. Daar hebben ze in ieder geval de juiste faciliteiten en kunnen we makkelijk aan de benodigde spullen komen.

Voor beiden opties geldt: de route ligt de komende dagen tegen de wind in, het is al dagen NO. De komende dagen wordt het wel rustig weer. Of we nu tegen de wind in gaan of we wachten tot het rustiger weer wordt, voor beiden geldt dat we de motor moeten gebruiken! Stel dat het fout gaat? Het rubber komt er helemaal uit? Wat kunnen we dan doen? Veel motoren is gewoon geen optie.

We kunnen ons ook naar de dichtsbijzijnde haven laten slepen en daar uit het water. Via de marifoon roepen we alle Cubaanse instanties aan die we kunnen bedenken. Het blijft akelig stil op de marifoon. Via de AIS zien we een klein haventje dicht bij, Santa Lucia, er liggen zelfs reddingsboten volgens de omschrijving op de AIS. We proberen ze op te roepen. Geen antwoord.

De Nederlanse Kustwacht

Wat nu? We hebben alleen de SSB om contact met instanties te zoeken. De Puff biedt uitkomst, ze hebben een satelliet telefoon. Daarmee kunnen we de Kustwacht in Nederland bellen. Volgens de Puff begeleiden ze wel vaker Nederlanse schepen die problemen hebben in het buitenland. We kunnen het altijd proberen. We bellen ze op en krijgen al vrij vlot Kenneth aan de lijn. Hij noteert ons probleem en beloofd contact op te nemen met de Cubaanse Kustwacht. Hij belt ons terug zodra hij meer weet.

‘Trrrrring’, de telefoon van de Puff gaat een half uurtje later over. Ze hebben contact gelegd met de Cubaanse Kustwacht via Miami i.v.m. de Spaanse taalbarrière. Er zijn eenheden onderweg! Dat klinkt spannend! We wachten af. Eerst komt er een soort sport duikboot voorbij. Hij vraagt naar ons probleem en duikt samen met Ben naar de schroef. Daarna geeft hij aan de Capitainerie Santa Maria door wat er aan de hand is.

Guardia Frontera komt langszij

Dan gebeurd er een halve dag gebeurd niets… Om 16 uur komt er een boot van de grenspolitie langszij met 4 mannen. De marifoon op kanaal 16 komt ook tot leven. Capitaineria Santa Maria. Wij kregen ze eerder op de dag via de marifoon niet te pakken, maar via de Kustwacht in Nederland lukt het dus wel! We zijn onder de indruk van de reikwijdte van de Kustwacht! De Port Captain stapt bij ons aan boord en controleert eerst de papieren. Daarna vraagt hij naar het probleem. Helaas spreekt hij geen engels, dus we trekken alle woordenboeken uit de kast. We leggen uit wat het probleem is en dat we graag een sleep naar Havana willen, omdat we de motor niet te lang durven te gebruiken. Hij gaat bellen. Na een hoop gebrabbel in snel Spaans hangt hij op. Ze komen met een mannetje langs om het probleem onder water te fixen! “Impossible” vertellen we in ons beste Spaans. “We can fix everything” krijgen we als antwoord. Dat geloven we, want daar hebben we de afgelopen twee maanden ook met bewondering naar gekeken. Maar het kan echt niet. Met moeite laat hij zich overtuigen. Ok, een sleep dus. Dat wordt ‘muy caro’. Maar hoe duur kan dat zijn in een land met een gemiddeld maandloon van 25 euro? 15.000 dollar! Kassa. We schrikken. Dat hebben we niet.

Sjips. Lang motoren is geen optie. De sleep kost te veel. Dus er zit nog maar een ding op. Na een zitting van zeker 4 uur besluiten we te wachten op goede wind en verder te zeilen. Het is ten slotte een zeilboot. Het rubber komt er maar 3 cm uit, dat betekent dat er nog 9 cm in zit en we hebben geen trillingen of lekkage. Sterker nog, alles loopt heel soepel. Ze kijken ons een beetje beteuterd aan omdat ze ons niet hebben kunnen helpen. Maar we mogen blijven liggen tot de goede wind opsteekt om verder te zeilen. We moeten de VHF aan laten staan en vooral Capitaineria Santa Lucia oproepen als er iets is! Daarna nemen ze afscheid.

We doen de komende dagen een winddans!

Op weg naar Cayo Buena Vista, westkust Cuba

Onze route tussen de riffen door naar Cayo Buena Vista

Onze route tussen de riffen door naar Cayo Buena Vista

We varen binnendoor naar de volgende eilandengroep Cayo Buena vista. Best een spannend stukje. Aan bakboordzijde ligt de banco Sancho. Op de kaart staan een paar wrakken. Achter de banken ligt het ‘Arrecifes de las Calabazas’, een rif dat het binnenwater met de zee scheidt. Op het IJsselmeer zijn dit soort ‘dieptes’ dagelijkse kost. Hier worden we er wat zenuwachtig van. Maar dat heeft vooral met de kaarten te maken. Tot nu toe zijn de kaarten van Navionics nauwkeurig en we hebben een goede back up in OpenCPN. Maar hoe accuraat zijn de kaarten? Er helemaal op blindvaren kunnen we niet. Het blijft spannend!

Machtig mooi zeilen

De wind is meer naar Het oosten gedraaid en we zeilen gemiddeld over 8 meter water. Rond 14.00 uur naderen we het ondiepere gedeelte. Op de kaart worden ondieptes aangegeven tot 3 meter. We hebben nog steeds ruim voldoende water onder de kiel!

Een pan vol met lobster om van te watertanden!

Een pan vol met lobster om van te watertanden!

Pakjesavond en lobsters

Een vissersboot vaart ons tegemoet. Ze blijven netjes op afstand van onze boot varen. “Of we nog kleding hebben?” Ja hoor, er staan twee zakken klaar! We gooien alles over en krijgen een pan met verse lobsters retour! Dat wordt weer smullen vanavond! Als we opkijken, zien we dat de vissers ontzettend blij zijn met onze spullen. Ze pakken de tassen uit alsof het pakjes avond is! Gewedldig.

Een oase van rust in Cayo de la Lena, Cuba

De Zeilen wimpel is achter gebleven in Cuba

De Zeilen vlag laten we achter in Cuba

Het voordeel van een marina is dat we hier alles kunnen krijgen; een warme douche, drinkwater en water om het zout van de boot af te spoelen, diesel en electriciteit. De laatste twee hebben we niet nodig, maar we genieten van de luxe van de eerste drie!

De marina van Los Morros, prima plek om uit of in te klaren.

De marina van Los Morros, prima plek om uit of in te klaren.

Met onze laatste 15 CUC’s betalen we de havenmeester en doneren een knaloranje ‘Hup Holland’ vlag en de wimpel van het blad Zeilen. Ze hangen nu aan het plafond in het restaurant bij de haven. Daar spotten we ook een Friese vlag (de Onderneming) en de drie haringen uit Enkhuizen (De Draeker)! Terwijl we nog even palaver houden met de Puff krijgen we spontaan van onze buren echte Cubaanse koffie. Yummie, onze laatste… Voorlopig.

Voor vertrek vergelijkt Ben het visgerei met de vissers naast ons. Ze blijken precies dezelfde dubbele haak te hebben. Dit moet lukken!

Voor vertrek vergelijkt Ben het visgerei met de vissers naast ons. Ze blijken precies dezelfde dubbele haak te hebben. Dit moet lukken!

Internationaal uitgeklaard

Onze visa loopt 12 mei af. Het volgende uitklaarpunt in Cuba is Havana en dat gaan we binnen dit tijdsbestek met de continue oostenwind niet redden. We besluiten nu uit te klaren en de komende dagen langs de eilandjes naar boven te hoppen, tot zich een mooi weergaatje voordoet om ‘the jump’ naar Amerika te maken. Maar voor het zo ver is komt eerst de hond aan boord. Een cocker spaniel van een jaar oud, bijzonder springerig. Blij verplaatst hij zich door onze boot, met af en toe een sprong op de bank. Zijn baasje excuseert zich snel en haalt hem er accuut af. Zodra ‘Doggy’ naar buiten mag, houdt hij het voor gezien en spurt naar de kant. Zeilboten zijn duidelijk niet zijn ding!

Daarna komt de official aan boord. Hij neemt onze visa in en we krijgen een Despachio retour, ook wel Zarpe genoemd. Het is een uitklaarbewijs dat we nodig hebben voor het volgende land dat we aandoen. Tenslotte betalen we 25 dollar en zijn we free to go.

Yessss de grootste Barracuda tot nu toe! De haak uit Isla Juventud werkt!BEET!

We gooien de meerlijnen los en varen achteruit weg van de visserboot. Daarna draaien we de boeg in de goede richting. First stop naar het Noorden is Cayo de la Lena, een eilandengroep van mangrove, ongeveer 6 mijl verderop. Vlak voor de ingang naar het kanaal hebben we BEET! De vis springt een meter boven het water uit! Terwijl Ben hem meter voor meter naar binnen trekt, probeer ik achter op de boot te indentificeren wat het is… Hij zwemt een meter diep! Wat is dit? Hij laat zich niet zo maar binnenhalen! “Ben, ik kan hem zien, het is een Barracuda! Maar wel de grootste die we tot nu toe hebben binnen gehaald!” Eenmaal aan boord verlossen we hem snel uit zijn lijden. Wat een monster. Die bek met scherpe tandjes… Snel hak ik hem er af. De kop is bijna net zo groot als mijn hoofd… Als de schubben er af zijn halen we er 6 flinke moten af! En dat allemaal voor het naar binnen varen van het kanaaltje tussen de mangrove eilandjes. Onze geschonken dubbele haak van … uit Nueva Gerona werkt! Yessssss.

Cayo de la Lena CubaKanaal ….

We glijden langzaam het kanaal binnen. De diepte meter geeft niet onder de 5 meter. Wow, wat is het hier rustig. Het water is vlak, links en rechts zien we mangrove en we horen de vogeltjes fluiten als we ons anker laten vallen en de motor uit gaat. Het kanaal is ongeveer 200 meter breed en geeft voldoende ruimte om te draaien op de wind. We merken trouwens niets van de oostenwind die buiten staat en liggen hier voor de komende nacht heel beschut. Een bijzonder plekje.

Cayo de la Lena Cuba

Onderweg naar Los Morros, westpunt Cuba

Uitklaren...

Uitklaren In Juventud…

Na vier dagen hebben we het geduld van de grenspolitie lang genoeg op de proef gesteld. Het koudefront is voorbij en er is geen reden om nog langer aan de kade van Nueva Gerona te blijven liggen. ’s Morgens vroeg  melden we ons af. De grenspolitie moet eerst de Ferry achter ons begeleiden, daarna krijgen wij de papieren met nieuwe stempel terug en zijn we weer vrij om te gaan.

Twee nieuwe haken voor grotere vis!

Twee nieuwe haken voor grotere vis!

How do you fish?

Tijdens het wachten krijgt Ben visles en een nieuwe dubbele vishaak kado van een van de medewerkers op de ferryboot. De haak war wij mee vissen kan echt niet. Dat moet anders willen we grotere vissen vangen. Op de kade krijgt Ben uitleg. Deze twee haken staan garant voor grotere vissen! We zijn benieuwd. We willen hem graag een kadootje geven voor dit aardige gebaar, maar dat kan hij helaas niet accepteren. Iedereen op dit terrein wordt in de gaten gehouden. Ik beloof hem een foto te sturen van de eerste grote vis die we vangen!

We zeilen de Las Cascas rivier weer af

We zeilen de Las Cascas rivier weer af

Als we zijn uitgeklaard gooien we de trossen los en varen langzaam achter de Puff aan de Las Cascas rivier af. Buiten staat een lekker windje en we rollen de zeilen uit. We varen eerst richting hotel Colony, daar besluiten we of door te varen.

Dolfijnen zwaaien ons uit

Dolfijnen zwaaien ons uit

We gaan doorrrrrr….

Vlak voor Hotel Colony haal ik het weer binnen via de SSB en vannacht beloven ze 15 knopen uit het Noorden. Dat betekent zeilen. We gaan dooorrrrr, in een ruk naar de Wespunt, om Kaap Antonio heen, naar Los Morros. Eenmaal tussen de boeien krijgen we de wind pal op de kop en hebben we vervelende golven en stroom tegen. Dat wordt even doorbijten tot de wind draait.

Wel een mooie zonsondergang!

Wel een mooie zonsondergang!

Wip wap, wip wap…. de golven hakken kort op elkaar. En dan ineens duiken we in een ‘gat’! We krijgen een mega golf over ons heen. Alles is nat, inclusief Ben die net de genua aan het uitrollen was. De stuurautomaat besluit dat dit het moment is om er mee te stoppen. Gelukkig hebben we een alternatief: de windpilot. Binnen no-time in werking gesteld neemt hij het roer over en zeilen we verder zonder handjes tijdens de zonsondergang. Tijdens mijn nachtwacht begint de wind te draaien, maar hij is een beetje besluitloos… Hij draait alle kanten op, neemt af… ik wacht te lang met ingrijpen… en we gaan per ongeluk overstag. Niet handig in het donker… Ik stuur leg de boot weer op koers, sturend met mijn kont tegen het stuurwiel en een zaklamp in mijn mond om bij te schijnen, stel ik de windpilot opnieuw in. En dan rond vier uur komt de beloofde wind uit het Noorden. We kunnen weer zeilen!

De wereld om ons heen is weer waanzinnig blauw!

De wereld om ons heen is weer waanzinnig blauw!

Cabo San Antonio

De volgende morgen is het allemaal een stuk rustiger. We vangen zelfs een kleine Barracuda. Ok, nog niet de beloofde GROTE vis, zie het als een mooi opwarmertje! Hij is toch goed voor 4 filets! We hebben 1 knoop stroom tegen en de vervelende golven zijn een stuk minder. We varen dicht langs de ondiepe lijn voor de kust. Rond het middaguur naderen we de Kaap. De entree is een beetje spannend vanwege een ondiep stuk, maar we varen er netjes omheen. De dieptes op de kaart kloppen en we lopen moeiteloos richting de marina. Als we om de hoek varen, worden we gespot door de havenmeester. Hij roept ons op via kanaal 16. We vragen of we in de haven kunnen liggen om ons aan te melden. “What is your draft? 2 meter. Ok, no problem.” We mogen naast de vissersboot aanmeren en hij staat klaar om onze lijnen aan te pakken! Wow, een pro-actieve port captain, dat is lang geleden!

Los Morros CubaDe marina bestaat uit een kleine pier. Er kunnen maximaal 3 boten tegen de pier liggen. De pier is bezet. Wij moeten langszij een vissersboot. Met de golven en de wind recht van achteren geen fijne plek, maar we durven in de kleine haven ook niet te draaien, omdat het verderop nog maar 1,50 diep is. De fenders en lijnen liggen klaar en we gaan probleemloos langszij. De official komt aan boord, noteert alle gegevens en neemt onze ‘moviemento de puerto barco Cubanas’ mee. We liggen! En besluiten ondanks het gehobbel en getrek aan onze lijnen een nachtje te blijven liggen. Kunnen we meteen onze laatste CUC’s opmaken.

Onze 'bootbewegingen' in Cuba zo ver...

Onze ‘bootbewegingen’ in Cuba zo ver…

Avondmaal: Curry met Barracuda

Locatie: 21.54.075 N / 84.54.436 W

Kosten marina: 0,40 CUC per ft. Wij betaalden totaal 15,20 CUC. Ankeren in de kom naast de haven kost 0,10 CUC per ft.

Vier dagen aan de kade in Nueva Gerona, Isla Juventud, Cuba

Cuba Nueva GeronaTwee dagen Nueva Gerona worden er uiteindelijk vier, vanwege het slechte weer. We mogen zonder problemen blijven liggen van de grenspolitie. Ondertussen bezoeken we nog een keer de Presidio Modelo gevangenis, de familie van Yayima, doen we de nodige boodschappen en laten ons rondrijden in de omgeving met een taxi. Isla Juventud is een bijzonder eiland, met ontzettend vriendelijke bewoners die ons gastvrij als ze zijn uitnodigen voor voor een kopje echte Cubaanse koffie bij hun thuis. Ok, we hebben dan een officiële waarschuwing opgelopen, maar uiteindelijk heeft het ons iets moois gebracht!

Cuba Presidio ModeloModelo Presidio

Samen met de bemanning van de Puff vergapen we ons nog een keer aan de prachtige overblijfselen van de Modelo Presidio. De ziekenboeg is deze keer ook open en daar kunnen we beter zien hoe de gevangenis er ooit van binnen uit zag voor deze werd gestript van bruikbare materialen.

Cuba Nueva GeronaOp de terugweg regelt Ben een lift in de bus van het nationale boksteam en worden we na een stop bij Yayima’s moeder om afscheid te nemen praktisch voor het centrum afgezet.

Eeeeeee-clairs....

Eeeeeee-clairs…. Een man loopt voorbij met een handkar vol chocolade broodjes

Boodschappen

Varkensvlees, Cubaanse broodjes, courgettes, waterkers, bieslook, kouseband, guave, peppertjes, papaya, kokosnoten, tomaten, komkommer, paprika, eieren, eclairs! Alles is te krijgen. Soms komt het naar je toe (marktkoopmannen met handkar) en soms moet je er even naar zoeken. ‘Gewoon winkelen’ is er in Cuba niet bij.

Vers geperst rietsuikersap!

Vers geperst rietsuikersap!

Voor beginnen drinken we eerst een Guarapo (rietsuikerdrankje) voor de nodige energie. Daarna lopen we de hele stad door om onze voorraden ‘vers spul’ aan te vullen. Op een klein marktje vlak bij de haven vinden we tomaten, komkommers, kokosnoten en peppertjes. De bakker zit in de winkelstraat. In een achterafstraatje loopt een man met handkar. Onder zijn doek ligt groente, een soort sla, courgettes en kouseband. Bij de kar staat een Cubaanse met krulspelden van een oude pvc pijp. Ik vraag haar wat voor groente ik heb gekocht. Ik ken het woord niet en vraag het haar op te schrijven, zodat ik het kan opzoeken. Ze nodigt ons uit voor een kopje koffie bij haar thuis. Daar schrijft ze de naam op van de groente die we zojuist hebben gekocht en als ik het opzoek in de app blijkt het waterkers te zijn. We vragen waar we vlees kunnen kopen. Ze pakt de telefoon en belt. Ze stelt een paar vragen en legt weer neer. Drie blokken verderop zit de slager. Hij is open. Hij heeft ‘vers’ vlees en we kunnen er nu heen.

Stukje vlees nodig? Het wordt gehakt waar we bij staan. De spetters vliegen ons om de oren!

Stukje vlees nodig? Het wordt gehakt waar we bij staan. De spetters vliegen ons om de oren!

We volgen de aanwijzingen en inderdaad er zit een slager. In een kleine ruimte liggen op de grond hompen vlees, voornamelijk halve varkens. Terwijl we naar binnen kijken hakken een paar mannen er lustig op los. Ben en Leon houden het al gauw voor gezien. De dames houden het langer vol. Maar als bij de volgende hakbeurt de spetters in de rondte vliegen, trek ook ik met terug. Frieda houdt vol, ze heeft vlees gezien en laat niet meer los! Ze vraagt om koteletjes en gebaard naar haar ribben.

Koteletjes! Frieda gaat er voor!

Koteletjes! Frieda gaat er voor!

Ze komt terug met een homp karbonaatjes, die we zelf nog in plakjes moeten snijden. Het ziet er goed uit en ruikt ‘fris’. Een paar straten verderop ontdekken we een klein winkeltje. We kijken naar binnen en spotten dozen vol eieren. Maar het hek zit op slot en de winkel is donker. Ze zijn gesloten. Achter het hek zien we gelukkig een vrouw. Druk bezig met de inventaris. We geven door het hek aan dat we graag eieren willen kopen. Ze gooit gauw het hek los. Handel is handel!

Met de taxi van David

Ok, de boodschappen zijn binnen. De gevangenis hebben we gezien. Nu willen we nog wat van de omgeving zien. We spreken een taxichauffeur aan. ‘Vamos!’ roept David de taxichauffeur en trots houdt hij de deur open van zijn zwarte Lada. Veiligheidsgordels heeft hij niet. Op de oude binnenlampjes heeft hij ledlampjes geplakt. Hij start de motor en snoeiharde moderne Cubaanse muziek komt uit de luidspeakers. Hij beweegt zijn hoofd mee op het ritme van de muziek en kijkt Ben tevreden aan alsof hij wil zeggen “ken je deze muziek niet?”. Ondertussen sjeezen we met open ramen over de smalle wegen rond Nueva Gerona.

 

Rustmomentje met taxichauffeur David, op de steile trap

Rustmomentje met taxichauffeur David, op de steile trap

Pfffff, we beklimmen de steile trap naar een uitzichtpunt als David ons ineens voorbij stuift… “Una vez y nunca mas” roept onze taxichauffeur. Het valt inderdaad niet mee. De trap gaat recht omhoog en de ondergrond is soms erg glad. Eenmaal boven valt het uitzicht tegen. Ze zijn vergeten te snoeien. Nee, wij hoeven ook niet meer…

De watermeloenen worden net aan de achterkant uitgeladen

De watermeloenen worden net aan de achterkant uitgeladen

Quires melon?

“Vraagt hij nou of we meloenen lekker vinden?” Siiiii! We watertanden al bij het idee. David stopt op de terugweg bij ‘El Rabano’, een kleine groetemarkt, waar veel meer te koop is dan de watermeloenen die op het moment dat we binnenstappen net van een vrachtwagen worden afgeladen. Heeeerlijk!

Zelfs de knoflook wordt gewogen!

Zelfs de knoflook wordt gewogen!

Achter een klein bureautje met een oude roestige weegschaal en gewichten zit een oduere man die stuk voor stuk alles afweegt. Naast hem hangt de prijslijst. Zelfs onze ieniemienie knoflookbolletjes worden gewogen. Daarna kiepert hij de knoflook, koriander, tomaten en zwarte boontjes bij elkaar in de door ons meegebrachte tas.

David zet ons af voor de deur en voor we afscheid nemen kopieer ik nog snel zijn Cubaanse muziek! Een mooie herinnering!

Ons bezoek aan de Presidio Modelo gevangenis krijgt een staartje, Estoria Simon Baai Cuba

Isla JuventudWe lanceren de dinghy en gaan op verkenning. Volgens het kaartje in de pilot van Virgentino moet er een strandje zijn waar we onze dinghy kunnen achterlaten. We proberen het, maar het pad eindigt in een moeras… Ik heb de laatste tijd iets te vaak het woord ‘crocodillo’ gehoord en we draaien om. Retour dinghy. We motoren nog wat verder richting het strand en … een huis. Bij een huis, is vast een weg. We trekken de dinghy op het strand en binden deze met een staalkabel aan de boom. Daarna lopen we richting het huis op zoek naar een weg naar de Presidio gevangenis.

Isla JuventudPresedio Modelo

Naast het huis ligt inderdaad een ‘dirt road’. Aan het einde van deze weg doemen de gebouwen van de in 1928 gebouwde Presidio gevangenis op. De eerste gebouwen waren behuizing voor de directeur en het personeel. Daarachter ligt de ziekenboeg, waar ooit de bekendste gevangene Fidel Castro in 1953 gevangen heeft gezeten. Het museum is vandaag gesloten, omdat het gisteren een feestdag was (1 mei). Maar we kunnen de vijf ronde gevangenis gebouwen (Circulares genoemd) gewoon bezoeken. De meeste zijn open. Ze staan midden op het terrein, omgeven door gras en wachtorens.

Isla JuventudHet zijn indrukwekkende gebouwen en enorm fotogeniek. Zeker door de binnenvallende zon en het prachtige lijnenspel die de zon en schaduw veroorzaken. Maar als we beseffen waarvoor dit gebouw ooit gebruikt werd, worden we er stil van. De gevangenis is een excacte replica van de in 2002 gesloten Joliet gevangenis in Illinois, USA, waar het eerste seizoen van de serie Prison Break is opgenomen. De cellen in Juventud hadden alleen geen tralies. Het middelste gebouw was de eetzaal.

Isla JuventudEr om heen staan de gebouwen met cellen. Elk met 5 verdiepingen, 100 cellen en in elke cel zaten twee personen. Een gebouw was goed voor 500 gevangenen en de totale gevangenis kon rond de 2500 gevangen kwijt. Onder de grond werden alle gebouwen door tunnels met elkaar verbonden. We hebben er nog naar gezocht, maar alles is dicht gestort. Privacy hadden de gevangenen niet. In het midden van elk gebouw staat een soort wachttoren, van waar uit de bewakers ongezien door de spleten naar de gevangenen konden loeren. Door de tunnels en wachttorens hadden de bewakers geen fysiek contact met de gevangenen.

Isla Juventud

In 1967 werd de laatste gevangene vrijgelaten en de gevangenis gesloten. Het is nu behoorlijk in verval. Het dak komt bijna naar beneden. Alle materialen die bruikbaar waren zijn weggehaald. Wat er nog staat zijn de muren, marmeren trappen (!!) en een verdwaalde wc pot en/of wasbak.

Volg Yamira!

Volg Yayima!

Echte Cubaanse koffie

Op de terugweg lopen we mee met Yayima, een van de bewaaksters van het museum. We willen graag groente kopen en zij weet wel iemand in haar dorp met een groentetuin. We belanden bij een boeren gezin.

Zo gastvrij. Bijzondere mensen, heerlijke koffie!

Zo gastvrij. Bijzondere mensen, heerlijke koffie!

Krijgen meteen een kopje echte Cubaanse koffie en een tas vol groente. Wij maken ze blij met naalden en CUC’s. Daarna gaan we langs bij het huis en de moeder van Yayima en krijgen we nog een kopje koffie terwijl we via de mobieltjes en bluetooth muziek uit wisselen. We beloven morgen nog een keer terug te komen als het museum open is.nkunnen we gelijk een paar Cubaanse films kopieren.

Lang leve de staalkabel!

Op de terugweg naar de dinghy worden we langzaam voorbijgereden door een klein wit autootje van immigratie met een groot blauw zwaailicht op dak. Als je een kind zou vragen een politieauto te tekenen, dan ziet het er zo uit! “Where are you going?” Roept de man als hij de auto stopt en zijn raampje open draait. “To the beach” roepen wij in koor. Ok, en ze rijden door. Eenmaal om de hoek worden we opgewacht door 10 mannen in verschillende officiële pakjes. Alle smaken zijn aanwezig: politie, douane, grenspolitie, havenmeester en weet ik wat niet nog meer. Ze praten druk met elkaar en kijken bezorgd. Of de dinghy van ons is? Eh, ja dus. We hebben een overtreding begaan. We mogen hier niet aan land. We mogen alleen in de haven van Nueva Gerona we aan land. Ehhh, beetje dom, maar dat wisten we niet. Door de pilot van Virgentino met het kaartje en onze recente ervaringen op Cayo Largo/Rosario/Cantilles en Campo hebben we er geen minuut bij stil gestaan dat het hier niet mag. Ze vragen naar onze bootnaam en zijn verbaasd als dit geen ‘Puff’ is, want die hadden ze op de AIS gezien.”Is there another boat?” vragen ze verbaasd. Vanaf de kant kun je alleen onze boot zien. En dat is maar goed ook, want ze kunnen zo de Puff bemanning niet zien, die net terug komt van een bezoekje aan de andere kant van de baai. We worden vriendelijk doch dringend verzocht NU met de boten naar de haven bij Nueva Gerona te varen om ons officieel aan te melden. Ze vertrouwen ons niet helemaal en nemen zelfs ons paspoort mee. We krijgen deze terug als we ons officieel melden bij de Grenspolitie. O ja, en of we de Puff willen oproepen via de VHF en ook willen meenemen.

We lopen door naar onze dinghy en zien nu pas dat deze verder het strand op getrokken is, meer tussen de bosjes. Om te verbergen waarschijnlijk. Er liggen ook allemaal afgebroken takken om de dinghy heen. Ze hebben geprobeerd de boot los te krijgen van de boom, maar dat is door de staalkabel en dikke takken niet gelukt. Wel zijn onze peddels en lijnen verdwenen. De officiële mannen waren terecht bezorgd. De kans was aanwezig dat we helemaal geen motor, benzinetank of nog erger dinghy meer hadden gehad. Nog een beetje beduusd maken we de dinghy los en trekken hem te water. Onder het toeziend oog van beamten varen we eerst naar de Puff om hun op de hoogte te stellen van het ‘verzoek’.

Nog achter ons anker in de Estoria Simon Baai...

Nog achter ons anker in de Estoria Simon Baai…

Terug op Blabber zetten we de AIS en VHF aan en roepen de Puff nog even officieel op. Daarna varen we gezamelijk naar Nueva Gerona.

Wat staat ons te wachten in Nueva Gerona?

Wat staat ons te wachten in Nueva Gerona?

Oer Hollands aan de kade

De tocht over de rivier is indrukwekkend. Op de kant zwaaien mensen, in het water staan, zwemmen, vissen mensen. Nieuwsgierig vragen ze waar we vandaan komen en eentje spreekt zelfs Duits!  Maar ondertussen maken we ons toch een beetje zorgen. Krijgen we een boete? Moeten we het land uit? We hebben geen idee wat dit betekent. De mannen zagen er erg serieus uit! We leggen aan bij de ferryboten. Eenmaal aan de kant komt de man van de Frontera Police aan boord. We krijgen meteen ons paspoort terug. De sfeer is heel prettig en de man legt ons toeristen nog eens uit hoe het in Cuba werkt en aan welke regels wij ons moeten houden. Als ik hem de gids van Virgentino laat zien, met kaart en stempels van allerlei Cubaanse organisaties die dit hebben goed gekeurd is hij verbaasd. Maar we krijgen toch een ‘advertencia’. Dat woord kennen we niet. Zal vast geen advertentie voor goed gedrag zijn… Tot grote hilariteit van de Frontera Police man pakken we het woordenboek erbij. Een advertencia is dus een ‘officiële waarschuwing’. Ok, daar kunnen we me leven. Pfew… En om te voorkomen dat het nog een keer gebeurd, moet Ben een formulier ondertekenen dat hij zich hier aan zal houden. Overtreed hij de wet nog een keer dan krijgen wij een multa, een boete dus. Daarna krijgen we netjes alle papieren ingevuld terug. We mogen 2 dagen blijven liggen.

’s Avonds in de kuip beseffen we wat pas goed hoeveel mazzel we hebben. We hebben de dinghy nog en mogen hier twee dagen gratis blijven liggen. Veilig en beschut tegen het naderende slechte weer en nog eens vierentwintig uur bewaking op de koop toe!

De Quitasol-pas: mooi en spannend tegelijkertijd, Cuba

Cuba Golfo BatabanoWe zijn onderweg naar Isla Juventud, het grootste eiland van Cuba. Met 15 knopen uit het oosten staat er een lekker zeilwindje en zodra we de Pasa Hicaros uit zijn hijsen we de genua. De motor kan uit! De Golfo Batobano is een belachelijk mooie turquoise blauwe wereld. Overal rond de 5 meter diep.

Dinghy in de 'lanceerstand'...

Dinghy in de ‘lanceerstand’…

Onze bijboot hangt weer naast de Blabber. We kijken onze ogen uit, adembenemend. Alleen liggen er, heel vervelend, een paar riffen met ondieptes op onze vervolgweg naar het westen. Gelukkig hoeven we er niet helemaal omheen. We kunnen op drie plaatsen door het rif, alleen weten we ondanks alle informatie niet precies welke we het beste kunnen pakken:

  • Pasa de la Manteca, de noordelijke pas
  • Quitasol-pas, de gulden middenweg
  • Of de zuidelijke pas*

Welke gaan we nemen? We neigen naar de meest Noordelijke pas. Deze wordt volgens de pilot het meeste gebruikt door scheepvaart vanuit Nueva Gerona. Zekerheid voor alles. Het is helaas wel een uur omvaren. We zijn er nog niet uit.

Cuba Golfo BatabanoVia de SSB raadplegen we de Verleiding, een Nederlandse boot die hier samen met de Kind of Blue op een eerder tijdstip zonder problemen doorheen gevaren is. Op hun blog lezen we ook over een zeilboot die de verkeerde route heeft gepakt en behoorlijk vast liep. Was dit de zuidelijkste of middelste route? We weten het niet, maar zijn wel gewaarschuwd. De Verleiding ligt inmiddels in Amerika en vanuit het Cape Canaveral Spacecentre geven ze aan dat het goed te doen is, maar ze hebben de namen van de passen niet paraat. We twijfelen nog even verder.

De Quitasol-pas

De Quitasol-pas

De Puff geeft de doorslag. Zij steken 1.60 diep en moeten volgens de pilot zeker door de middelste pas kunnen. Ze bieden aan voor te gaan, terwijl rondjes draaien en wachten voor de ingang van de passage. Ondertussen markeren we de koers van de Puff op onze plotter en wachten op de laatste diepte informatie. “Blabber, Blabber, we hebben niet onder de drie meter gehad”. Yeah, high five. Meer informatie hebben we niet nodig. We gaan er voor. Dat scheelt een stuk omvaren.

We gaan door de Quitasol-pas!

We gaan door de Quitasol-pas!

We pakken de gulden midden weg: De Quitasol pas

We starten de motor en laten het zeil zakken. Ik neem plaats achter de laptop, terwijl Ben de plotter met de route van de Puff in de gaten houdt. Ok, daar gaat ie dan, door de Quitasol-pas… Spannend momentje weer. Vlak voor de ingang bij de eerste boei worden we weggezet door de stroom, we sturen wat tegen en blijven mooi op koers. Het kanaal is smal, ontzettend goed betond en eenmaal in de doorgang nemen de wind en de golven snel af. Wat een rust. Het is stil om ons heen. Op de kant staan een paar dorre takken. En het water voor ons is helderblauw. En dan zijn we er doorheen.

We volgen de route van de Puff door de Quirasol-pas

We volgen de route van de Puff door de Quirasol-pas

We hebben 2.30 bij de laatste boei en daarna wordt het al snel weer diep genoeg. We did it, met een beetje hulp van Puff 🙂 Het viel eigenlijk best mee deze pas. Op de kaart ziet het er toch enger uit, dan het in werkelijkheid. Het zeil kan weer omhoog. We vervolgen onze weg naar Isla Juventud.

Anker neer in Estoria Simon Baai, Isla Juventud

We laten het anker vallen in de ruime Estoria Simon baai. Er liggen geen andere schepen. Het anker houdt goed en we hebben genoeg swingruimte. Een prima ankerplekje om het naderende noordelijke koufront af te wachten. We kijken uit op de intrigerende gele gebouwen van de Presidio Modelo. Een model gevangenis op Isla Juventud, waar ook Fidel Castro gevangen gezeten heeft. Die gaan we morgen bezoeken!

Totale tocht: 38 mijl

Locatie: 21.56.094 N / 82.36.832 W

*Achteraf weten we dat je deze, de meest zuidelijke route, niet moet nemen.