We lanceren de dinghy en gaan op verkenning. Volgens het kaartje in de pilot van Virgentino moet er een strandje zijn waar we onze dinghy kunnen achterlaten. We proberen het, maar het pad eindigt in een moeras… Ik heb de laatste tijd iets te vaak het woord ‘crocodillo’ gehoord en we draaien om. Retour dinghy. We motoren nog wat verder richting het strand en … een huis. Bij een huis, is vast een weg. We trekken de dinghy op het strand en binden deze met een staalkabel aan de boom. Daarna lopen we richting het huis op zoek naar een weg naar de Presidio gevangenis.

Presedio Modelo

Naast het huis ligt inderdaad een ‘dirt road’. Aan het einde van deze weg doemen de gebouwen van de in 1928 gebouwde Presidio gevangenis op. De eerste gebouwen waren behuizing voor de directeur en het personeel. Daarachter ligt de ziekenboeg, waar ooit de bekendste gevangene Fidel Castro in 1953 gevangen heeft gezeten. Het museum is vandaag gesloten, omdat het gisteren een feestdag was (1 mei). Maar we kunnen de vijf ronde gevangenis gebouwen (Circulares genoemd) gewoon bezoeken. De meeste zijn open. Ze staan midden op het terrein, omgeven door gras en wachtorens.

Het zijn indrukwekkende gebouwen en enorm fotogeniek. Zeker door de binnenvallende zon en het prachtige lijnenspel die de zon en schaduw veroorzaken. Maar als we beseffen waarvoor dit gebouw ooit gebruikt werd, worden we er stil van. De gevangenis is een excacte replica van de in 2002 gesloten Joliet gevangenis in Illinois, USA, waar het eerste seizoen van de serie Prison Break is opgenomen. De cellen in Juventud hadden alleen geen tralies. Het middelste gebouw was de eetzaal.

Er om heen staan de gebouwen met cellen. Elk met 5 verdiepingen, 100 cellen en in elke cel zaten twee personen. Een gebouw was goed voor 500 gevangenen en de totale gevangenis kon rond de 2500 gevangen kwijt. Onder de grond werden alle gebouwen door tunnels met elkaar verbonden. We hebben er nog naar gezocht, maar alles is dicht gestort. Privacy hadden de gevangenen niet. In het midden van elk gebouw staat een soort wachttoren, van waar uit de bewakers ongezien door de spleten naar de gevangenen konden loeren. Door de tunnels en wachttorens hadden de bewakers geen fysiek contact met de gevangenen.

In 1967 werd de laatste gevangene vrijgelaten en de gevangenis gesloten. Het is nu behoorlijk in verval. Het dak komt bijna naar beneden. Alle materialen die bruikbaar waren zijn weggehaald. Wat er nog staat zijn de muren, marmeren trappen (!!) en een verdwaalde wc pot en/of wasbak.

Volg Yayima!

Echte Cubaanse koffie

Op de terugweg lopen we mee met Yayima, een van de bewaaksters van het museum. We willen graag groente kopen en zij weet wel iemand in haar dorp met een groentetuin. We belanden bij een boeren gezin.

Zo gastvrij. Bijzondere mensen, heerlijke koffie!

Krijgen meteen een kopje echte Cubaanse koffie en een tas vol groente. Wij maken ze blij met naalden en CUC’s. Daarna gaan we langs bij het huis en de moeder van Yayima en krijgen we nog een kopje koffie terwijl we via de mobieltjes en bluetooth muziek uit wisselen. We beloven morgen nog een keer terug te komen als het museum open is.nkunnen we gelijk een paar Cubaanse films kopieren.

Lang leve de staalkabel!

Op de terugweg naar de dinghy worden we langzaam voorbijgereden door een klein wit autootje van immigratie met een groot blauw zwaailicht op dak. Als je een kind zou vragen een politieauto te tekenen, dan ziet het er zo uit! “Where are you going?” Roept de man als hij de auto stopt en zijn raampje open draait. “To the beach” roepen wij in koor. Ok, en ze rijden door. Eenmaal om de hoek worden we opgewacht door 10 mannen in verschillende officiële pakjes. Alle smaken zijn aanwezig: politie, douane, grenspolitie, havenmeester en weet ik wat niet nog meer. Ze praten druk met elkaar en kijken bezorgd. Of de dinghy van ons is? Eh, ja dus. We hebben een overtreding begaan. We mogen hier niet aan land. We mogen alleen in de haven van Nueva Gerona we aan land. Ehhh, beetje dom, maar dat wisten we niet. Door de pilot van Virgentino met het kaartje en onze recente ervaringen op Cayo Largo/Rosario/Cantilles en Campo hebben we er geen minuut bij stil gestaan dat het hier niet mag. Ze vragen naar onze bootnaam en zijn verbaasd als dit geen ‘Puff’ is, want die hadden ze op de AIS gezien.”Is there another boat?” vragen ze verbaasd. Vanaf de kant kun je alleen onze boot zien. En dat is maar goed ook, want ze kunnen zo de Puff bemanning niet zien, die net terug komt van een bezoekje aan de andere kant van de baai. We worden vriendelijk doch dringend verzocht NU met de boten naar de haven bij Nueva Gerona te varen om ons officieel aan te melden. Ze vertrouwen ons niet helemaal en nemen zelfs ons paspoort mee. We krijgen deze terug als we ons officieel melden bij de Grenspolitie. O ja, en of we de Puff willen oproepen via de VHF en ook willen meenemen.

We lopen door naar onze dinghy en zien nu pas dat deze verder het strand op getrokken is, meer tussen de bosjes. Om te verbergen waarschijnlijk. Er liggen ook allemaal afgebroken takken om de dinghy heen. Ze hebben geprobeerd de boot los te krijgen van de boom, maar dat is door de staalkabel en dikke takken niet gelukt. Wel zijn onze peddels en lijnen verdwenen. De officiële mannen waren terecht bezorgd. De kans was aanwezig dat we helemaal geen motor, benzinetank of nog erger dinghy meer hadden gehad. Nog een beetje beduusd maken we de dinghy los en trekken hem te water. Onder het toeziend oog van beamten varen we eerst naar de Puff om hun op de hoogte te stellen van het ‘verzoek’.

Nog achter ons anker in de Estoria Simon Baai…

Terug op Blabber zetten we de AIS en VHF aan en roepen de Puff nog even officieel op. Daarna varen we gezamelijk naar Nueva Gerona.

Wat staat ons te wachten in Nueva Gerona?

Oer Hollands aan de kade

De tocht over de rivier is indrukwekkend. Op de kant zwaaien mensen, in het water staan, zwemmen, vissen mensen. Nieuwsgierig vragen ze waar we vandaan komen en eentje spreekt zelfs Duits!  Maar ondertussen maken we ons toch een beetje zorgen. Krijgen we een boete? Moeten we het land uit? We hebben geen idee wat dit betekent. De mannen zagen er erg serieus uit! We leggen aan bij de ferryboten. Eenmaal aan de kant komt de man van de Frontera Police aan boord. We krijgen meteen ons paspoort terug. De sfeer is heel prettig en de man legt ons toeristen nog eens uit hoe het in Cuba werkt en aan welke regels wij ons moeten houden. Als ik hem de gids van Virgentino laat zien, met kaart en stempels van allerlei Cubaanse organisaties die dit hebben goed gekeurd is hij verbaasd. Maar we krijgen toch een ‘advertencia’. Dat woord kennen we niet. Zal vast geen advertentie voor goed gedrag zijn… Tot grote hilariteit van de Frontera Police man pakken we het woordenboek erbij. Een advertencia is dus een ‘officiële waarschuwing’. Ok, daar kunnen we me leven. Pfew… En om te voorkomen dat het nog een keer gebeurd, moet Ben een formulier ondertekenen dat hij zich hier aan zal houden. Overtreed hij de wet nog een keer dan krijgen wij een multa, een boete dus. Daarna krijgen we netjes alle papieren ingevuld terug. We mogen 2 dagen blijven liggen.

’s Avonds in de kuip beseffen we wat pas goed hoeveel mazzel we hebben. We hebben de dinghy nog en mogen hier twee dagen gratis blijven liggen. Veilig en beschut tegen het naderende slechte weer en nog eens vierentwintig uur bewaking op de koop toe!