In vier stappen zeilen we van Engeland naar Nederland

Curieuze vrachtschepen passeren ons als we de shippinglane tussen Engeland en België oversteken

Vanuit Engeland is het nog maar zo’n 270 mijl naar huis. Het is bloedje mooi weer en de lucht is strakblauw. Helaas staat er ook een ijskoude oosten wind die ons doet klappertanden. De temperatuur is vreselijk wennen en we besluiten niet langer ‘vakantie’ te houden. We gaan zo snel mogelijk naar Nederland. De komende dagen blijft het mooi weer. Het lange daglicht is onze vriend (wat is dat trouwens fantastisch!) en maakt het mogelijk om in flinke daghoppen, samen met de bemanning van de Sotirius, snel naar Nederland te zeilen. We verruilen onze Caribische outfit voor t-shirts, een sweater, dikke trui, zeiljas, jogginbroek, zeilbroek, dikke sokken, muts, sjaal en sloffen en zijn klaar voor de trip van Gosport naar Brighton, via the white cliffs of Dover, over de shipping lane (een waterweg voor grote vrachtschepen tussen Engeland en Frankrijk/België) naar België, waar we via Nieuwpoort en Zeebrugge terug zeilen naar Nederland. Volgens de buurman ga je met Laag Water (LW) naar het oosten en met Hoog Water (HW) naar het westen om de stroom zoveel mogelijk mee te pakken. Wij vertrekken met het eerste daglicht en stroom mee.

Twee uur na Laag Water kunnen we Brighton pas verlaten…

Maar het valt niet mee…

We moeten weer wennen aan het zeilen in Europa. In de Caribbean was het wachten op een mooi weergat, we berekenden de tijd die we nodig hadden om voor het donker op de volgende plek aan te komen, zetten de koers uit en dan was het gaan. Hier bestuderen we stroom kaarten, hoog en laag water en kunnen we niet zo maar een haven in- en uitvaren. Onderweg komen we obstakels tegen zoals hoovercrafts, de submarine cut, een gat voor duikboten tussen twee zandbanken die we maar even links laten liggen, windmolenparken en de Boulder bank, een zandbank. De VHF, die bijna 5 jaar gezwegen heeft, is al een paar keer afgegaan i.v.m. een alert en noodkanaal 16 wordt vooral door de Britten gebruikt voor een radio check. Zelfs de AIS komt tot leven en het wemelt van de bootjes op ons scherm. Ik zie meeuwen aan voor visboeien en ontwijk een plastic zak, die bij nadere bestudering een Portugees oorlogschip (soort kwal) blijkt te zijn. Ankeren kunnen we aan de zuidkust wel vergeten. Om te overnachten moeten we een marina binnen varen. Maar lang niet alle marina’s kun je zo maar aanlopen. Door verzanding kan het zo maar zijn dat we de haven alleen tot 1,5 uur voor Laag Water (LW) kunnen binnenlopen en 2 uur na LW weer kunnen verlaten. De vele baggerswerkzaamheden ten spijt. Tot zo ver onze vrijheid …

We vliegen langs de zuidkust van Engeland

Springtij

Langs de krijtrotsen glijden we verder langs de zuidkust van Engeland terug naar het oosten. De stroom duwt ons met een bloedgang voort. We lopen dik 8 knopen en komen razendsnel in Dover aan. Voor de haveningang worden we verwelkomd door dolfijntjes en voelen ons eventjes ‘weer thuis’. We hebben in de binnenhaven een mooie ankerplek gezien en willen daar graag overnachten en dan de volgende morgen vroeg door. We roepen de portcontrol op en vertellen ons plan. De man happert. De binnenhaven is alleen voor noodgevallen. Wij moeten door de sluis naar de marina. “Maar we willen alleen maar slapen en morgen vroeg door naar België”, vertel ik hem via de VHF. “We willen liever geen gedoe met schutten via de sluis, wat weer extra tijd kost.” De man aarzelt nog steeds, maar stuurt wel even een haven control bootje naar ons toe voor overleg. Het bootje komt een kwartiertje later langszij. Ondertussen hebben wij de diepgang in de binnenhaven bekeken en het is krap. We krijgen toestemming om te ankeren, maar het wordt springtij. Hierdoor is het water vanavond extra laag en kan hij niet garanderen dat we genoeg water onder de kiel houden. Oops. Helaas kunnen we door onze diepgang ook niet meer door de sluis naar binnen. Er zit maar een ding op; we moeten door vannacht. Naar de overkant van het kanaal.

Na dit vrachtschip steken we de Shipping Lane over

Naar België

We staan niet echt te trappelen, maar hebben weinig keus. Gelukkig is het rustig weer. Zodra de binnenkomende ferry ligt, gaat voor ons het licht op groen en varen we samen met de Sotirius weer naar buiten. We maken het schip klaar voor de nacht. Stellen de wekker in op de nachtwachten en varen richting de Shippinglane, een van de drukste ‘snelwegen’ onder de waterwegen. We steken haaks over, eerst achter de zuidgangers langs, daarna de noordgangers. Het is een kwestie van timing. Maar die zeeschepen varen zo hard, dat het altijd weer spannend is om over te steken. We zijn de snelweg net voor het donker wordt. Daarna varen we de nacht in. De volgende morgen vroeg, horen we voor de kust bij Nieuwpoort in België de vertrouwde stem van de Nederlandse kustwacht via de VHF. Wow! Dat momentje komt wel even binnen. We komen dichter bij! Nog een stap en dan zijn we in Nederland!

Sevenstar brengt Blabber in 9 dagen over de Atlantische oceaan naar Southampton, Engeland

Daar komt onze Blabber weer aan!

Ik sta te stuiteren op de vaste wal. Daar komt de Schippersgracht van Sevenstar!! Na negen rustige dagen op zee. Precies op tijd. We worden als eerste gelost en zijn er klaar voor. Zodra de Schippersgracht vastligt aan de kade en de trap hangt bestormen we het schip op zoek naar onze Blabber. Ze staat er netjes bij en heeft zo op het eerste oog niets te lijden gehad van de ocean-crossing. De douane geeft een go en Blabber wordt gehesen. Zodra ze ter hoogte van het gangboord hangt kunnen wij ook aan boord en worden samen met het schip te water gelaten. Daarna gooien we los. Yesssss we drijven weer. We starten de motor en varen Southampton uit. De Solent op richting Gosport, waar we nog een paar dagen blijven liggen voor we samen met .. en Theo van de Soterius naar Nederland vertrekken.


In een box bij Gosport marina

Bij het binnenlopen van Gosport marina gaat het even mis. Het is laag water en onze dieptemeter loopt behoorlijk terug. En dan zitten we ineens vast! Oops, da’s een goed begin van ons vaarseizoen in Europa! Gelukkig kunnen we ons loswrikken door voor- en achteruit gas te geven. We varen dezelfde route terug en leggen de boot aan bij het fuel dock. We roepen de haven op. Ze snappen er niks van, met onze diepgang moeten we makkelijk met laag water binnen kunnen lopen. Niet dus! De meter gaf 1.70. Dat is echt te weinig voor ons zeilbootje. We wachten een uurtje en houden de dieptemeter in de gaten. Binnen een uur staat er 60 cm meer water onder de kiel. Dat is voldoende. We doen een tweede poging en varen deze keer vlekkeloos naar de opgegeven box. De lijnen en fenders liggen klaar. De buurman staat klaar om de lijnen op te vangen en dan liggen we weer in een box.

De Suhaili van zeilheld Robin Knox Johnston ligt een steiger achter ons

Gosport blijkt een leuk havenplaatsje. De Aldi (!!!), waar we lekker kunnen inslaan, zit om de hoek en het is tevens de thuishaven van de bekende Britse solo zeiler Robin Knox Johnston. In 1969 (!!) zeilde hij als eerste solo en non-stop de wereld rond in zijn zeilschip Suhaili, die hier in de marina ligt. Non stop? Ik moet er niet aan denken. Geef mij maar iets te zien onderweg. En het is altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Dat is de basis reden van ons avontuur. Maar het blijft wel een bijzondere prestatie en hij mag zich dan ook ‘Sir’ noemen! Een paar steigers verder liggen in het kommetje een aantal 68 ft Clippers. Deelnemers van de Clipper around the World Race. Gestart in 1995 door … natuurlijk Robin Knox Johnson! Ik meen dat de volgende race ergens in augustus weer van start gaat. Maar dat maken wij niet meer mee. Morgen gaat onze boeg naar het oosten, richting Nederland.