Tunnel of Love naar Panamarina

Tunnel of LoveOm de hoek, iets verder op naar het westen ligt Panamarina. Een haven met restaurant dat door Fransen gerund wordt. Met de dinghy kun je er komen via een smal sluipweggetje tussen de mangrovebosjes door. In de volksmond heet het paadje ‘The tunnel of love’. Met onze eigen dinghy is het niet meer te doen, te ver. Dus we worden opgehaald door Rob & Lauren van de Southern Comfort in hun dinghy met 20 PK! Nadat we zijn ingestapt geeft hij toch een dot gas en dit neemt hij niet meer terug tot we in de haven zijn. We stuiven op de mangrove bosjes af. We zien nog helemaal geen ingang. Maar vlak voor de bosjes moeten we een beetje naar links en een beetje naar rechts om de ondieptes te ontwijken en dan stuiven we verder de Tunnel of Love binnen. We worden links, rechts en boven ons omgeven door mangrove. Prachtig. Het heeft een hoogpretpark gehalte als we daar met een bloedgang tussen door varen. Kicken.

Aan het einde van het mangrove sluipweggetje komen we uit bij de jachthaven. Het is niet echt een Marina met steigers. De boten in het water liggen op een rijtje aan moorings. En op de kant staan achter een hek nog een aantal boten. Op het haventerrein is het kleine restaurantje. We komen natuurlijk voor het prikbord waar van alles wordt aangeboden. Maar helaas geen tweede hands dinghy. Dus als troost eten we de lekkerste steak ever! Sappig, rood van binnen en super mals!

Snorkelen op Isla Tigre

De ankerplaats vanaf de kant

De ankerplaats vanaf de kant

Oops, ik heb vergeten mijn dagboek bij te werken en mis de details van gisteren. We doen elke dag zo veel verschillende indrukken op dat het bijna niet te onthouden is. De indrukken van gisteren, worden in razend tempo vervangen door de nieuwe van vandaag…

Zeilen naar Isla TigreMaar ik kan wel vertellen dat we gisteren weer anker op zijn gegaan richting Isla Tigre. Aridup is een prachtig onbewoond eilandje, vol met palmbomen en je kunt er mooi snorkelen. Maar het is bewolkt, waardoor we minder onder water zien. Daarnaast lagen we ’s nachts behoorlijk te schommelen op de swell, dus de beslissing om verder te gaan is snel genomen. We zeilen via de waypoints van Bauhaus.

Het is een geweldige mooie zeiltocht. We lopen het eiland Isla Tigre aan vanaf de oostkant en varen tussen een rif en het eiland door naar de smalle ankerplaats. Pal voor het eiland laten we ons anker vallen. We hebben nog niet eerder zo dichtbij een dorpje gelegen en kijken uit op de rieten hutjes en poepdozen boven het water! Isla Tigre is een smal lang eiland, we horen zelfs de branding van de noordkant van het eiland.

Ankerpositie Isla Tigre: 09.25.925N / 078.31.413W

Ontvangstcomite

Ontvangstcomité

De volgende dag om 10 uur pruttelen we naar de kant. We leggen de dinghy’s op het strand voor onze boten.

Mola's??

Mola’s??

Zodra we worden gespot zijn de Guna dames ineens heel druk met het uitstallen van alle mola’s. Elk rieten hutje hangt er vol mee. Kindertjes rennen achter ons aan met de zelfgemaakte mola’s van hun moeder. We kunnen geen huisje passeren zonder naar mola’s te moeten kijken. Het is te veel. Dit is de eerste keer dat we dit meemaken. We zien zelfs de eerste mola met een sneeuwpop! Kun je je dat voorstellen. Een sneeuwpop! Bizar, ze kennen hier niet eens sneeuw! We lopen terug langs de noordkant en een oude verwaarloosde airstrip. Deze wordt duidelijk niet meer gebruikt.

Varkens aan de waterkant

Varkens aan de waterkant

Op het strand aan de noordkant staan ontzettend veel zelfgebouwde houten hokjes met varkens. Het zijn er zo veel, je zou het bijna een boerderij aan zee kunnen noemen. Deze varkens hebben gelukkig iets meer bewegingsruimte, dan degene in een hokje op poten. Zou de zeelucht ze ook goed doen?

San Blas Isla TigreWe hebben gesnorkeld
Niet dat het erg spectaculair was, maar het was heerlijk om weer eens lekker te zwemmen in helder water. Aan de westkant van het eiland ligt een wit boeitje waar we de dinghy aan leggen. Daar gaan we te water en snorkelen langs het rif. Ik heb een paar kleine visjes, koraal, een lobster en heel veel turtlegrass gezien, maar geen enkele schildpad! Eenmaal terug op de boot gaan we anker op, op weg naar Nargana (Yandup) en Corazon de Jesus (Akuanusatupu), twee Guna Yala eilanden die met een brug zijn verbonden. Onze (verse)voedselvoorraden zijn nagenoeg op en dit is een van de weinige plaatsen waar we naast ingeblikt voedsel ook verse groente kunnen inslaan. Daarnaast kunnen we hier (drink)water bunkeren. Komend weekend is het Pasen. Alles gaat dan een a twee dagen dicht, dus als we wat willen kopen, moeten we nu weg.

Zeilen naar Isla TigreVia een smalle doorgang en ondieptes links & rechts verlaten we de ankerplek bij Isla Tigre. Al gauw gaat het voorzeil op en de motor uit. We zeilen alweer! Heerlijk.

De tocht is ongeveer 15 mijl. We lopen lekker. Het eerste stukje is scherp aan de wind. Daarna kunnen we afvallen en lopen we relaxed richting Nargana, op vrijwel vlak water langs de mooie dag-ankerplaats op de Farewell eilanden en allerlei andere kleine onbewoonde eilandjes. Het is zo bijzonder. Overal waar we kijken zien we kleine eilandjes, met soms maar een, twee of drie palmbomen en brekers links & rechts. Het water is vergelijkbaar met het IJsselmeer. Natuurlijk moeten we wel de ondieptes in de gaten houden, maar daar hebben we de Bauhaus waypoints en eyeball navigation voor. Een prima combi! Rond 14.00 uur lopen we vanaf de oostkant de ruime ankerplaats onder het eiland Nargana Yandup binnen. We varen voorbij de waterleiding die vanaf het vaste land naar het eiland loopt. Deze is helaas net stuk gegaan door een mislukte ankerpoging van een boot. We laten ons anker vallen tussen de Rafiki en de Cornelis. De dinghy gaat meteen overboord en we gaan samen met de andere boten naar de kant om inkopen te doen. Ik heb de AH boodschappentas bij me!

Carlos Inaediguine Robinson

Carlos Inaediguine Robinson

De groente vind ons!
We leggen de dinghy aan een steiger bij een soort restaurantje. De mensen op straat zijn zeer vriendelijk, zeggen gedag en heten ons welkom op Nargana! De traditionele kleding is vervangen door westerse kleding. Ze hebben hier alle traditionele Guna Yala tradities over boord gegooid en de Westerse wereld omarmd. De Sahila heeft hier niet zo veel macht, de dag wordt doorgenomen voor de TV en ze drinken bier en rum! Als we op straat richting de winkel lopen komen we een man tegen met een krat. In het krat zitten aardappelen, witte kool en wortelen. Handig, en alles voor 1 dollar. Dat valt nog mee zeg. We kopen van elk wat en lopen verder naar de winkel. Daar kopen we nog verse tomaten, mango’s, uien, knoflook en bananen. We kunnen er voorlopig weer even tegen.

Als we teruglopen naar de boot passeren we een bank (nu gesloten) en een school (met een verdieping) en een open wifi netwerk! Het signaal is vergelijkbaar met de school op Sasardi/Mulatupu. Maar we zijn er heel blij mee. We halen het weer, what’s app berichtjes en de krant binnen. Wat een luxe! Daarnaast kopen we op het plein een Digicel kaart, zodat we na dit eiland ook nog internet hebben (als alles werkt en er een telefoonpaal in de buurt staat, want die zien we lang niet altijd!). Terug op de boot maak ik van de bouillon die ik gisteren van de visgraat heb gemaakt, samen met de gekochte verse groente, aardappelen, rijst en kruiden, een heerlijke maaltijdsoep.

*Special thanks to the Maraki for the grrrreat sailing pics!

Gegijzeld door de Congresso in Mamitupu

San BlasHeerlijk geslapen. ’s Morgens vroeg landt het eerste vliegtuig uit Panama City. Het vliegveldje ligt achter onze boot, op de vaste wal. De bewoners gaan er met een ulu heen! Verder zijn er heel veel ulu’s die richting het vaste land gaan om te werken op de kostgrondjes. Het is zo’n mooi gezicht al die ulu’s. Ze peddelen aan een zijde en toch gaat de boot recht naar de kant! Dit komt doordat ze aan het einde de slag met de peddel in het water afronden met een soort draai, waardoor de boot in een rechte lijn blijft varen.

Bij de ulu’s met een zeiltje gebruiken ze de peddel als roer. Ze houden hem gewoon (los) naast de boot. De meeste zeilen zijn met verschillende stoffen aan elkaar gezet. Patchwork. Ze gaan verbazend snel!

San Blas

De Congresso, druk met vrouwen

Met de dinghy naar Achutupu (Dogisland)
Om 10 uur varen we met de Sylfer & Maraki om de ondieptes heen naar de kant. Ze hebben hier ook een pier. Op de pier staat een man in camouflage kleding, hij is van de grenspolitie. Wij binden de dinghy vast aan de pier en lopen langs de Fronterra Policia. Niemand komt naar ons toe om ons mee te nemen naar de Saila of het Congresso. Perfecto. We lopen het dorpje op eigen houtje binnen. Het is rustig in de zandstraatjes. Ik maak een paar foto’s van muurschilderingen (zelfs hier 😉 De dames zitten in de Congresso en nemen de dag (of problemen) door. Guna Yala mannen & vrouwen houden apart Congresso. Buiten de Congresso wemelt het van de kinderen, die allemaal zwaaiend en giebelend naar ons toe rennen. Ze willen graag op de foto. Ook in dit dorp hebben ze zonnepanelen, een school (herkenbaar aan de blauw/gele kleur) en op een klein schiereilandje -lekker in de wind- een ieniemienie ziekenhuis. Verder staan er veel stenen huisjes (in aanbouw).

Aan de waterkant hakt een man een nieuwe ulu uit. Hij zit in de schaduw van een blauw afdekzeiltje lekker in zijn nieuwe houten ulu. Met een soort handbeitel of dissel schraapt hij laag voor laag weg. Allemaal handwerk (hebben we een filmpje van). Ben mag het ook nog even proberen, maar dat valt best tegen.

Mola's??

Mola’s??

Mola’s!!
Een paar huisjes en varkens in kooitjes verder langs de waterkant, hangt boven de omheining van een hutje met erf een tijgervel! Een TIJGERvel! Ze hebben de tijger geschoten in de bergen op het vaste land. Uit het huisje komen meteen Guna dames met grote kleurrijke mola’s, allemaal aan elkaar geregen. Een grote lappendeken met mola’s. Overweldigend. Een prachtige manier van presenteren. Deze handwerkjes zijn voornamelijk gemaakt uit drie lagen stof. We zwichten en kiezen voor een oranje met geometrische figuren, een donkerroze met vogels en een enkelbandje. En omdat we kopen, mogen we de dames ook op de foto zetten met hun mola’s, helaas duiken ze op hun hoofd na helemaal weg achter de zelfgemaakte mola’s.

 

 

 

 

San Blas

In de lancha onderweg naar buureiland mamitupu

Een natte tocht naar Mamitupu
Naast het eilandje Achutupu ligt ongeveer 1 mijl terug naar het oosten het traditionele eilandje Mamitupu. Hier woont volgens het Bauhaus boek Pablo, een Engels sprekende man. Hij is getrouwd geweest met een Engelse en heeft samen met haar in Engeland gewoond. Hij miste zijn geboortedorp. Inmiddels is hij gescheiden en weer terug in Mamitupu. Hij heeft een kokosolie fabriekje. Dit lijkt ons een leuke middagactiviteit, maar we zijn bang dat onze gehavende dinghy de branding om het eiland en de ondieptes met scherp koraal niet overleefd, dus we regelen op de pier van Achutupu een lift met een boot naar het buureiland. We varen terug naar onze boten om even te lunchen. De man met de lange smalle houten boot komt ons keurig op de afgesproken tijd naast de Blabberboot ophalen. We stappen via de dinghy over. De boot wiebelt alle kanten op. We ploffen snel neer op een houten plank en plastic krat en houden ons zo stil mogelijk. En dat is best moeilijk als het water over ons heen gutst. Met name Lies & Gerard worden zeiknat. We varen pal langs de branding en surfen via hoge golven om de zuidkant (met watertorens) van het eiland heen naar de pier. In het Bauhaus boek staat dat dit gedeelte van het eiland behekst is. Daarom woont het hele dorp aan de noordkant van het eiland. Kennelijk is dit oud nieuws en is de duivel uitgebannen, want er staan naast de watertoren allemaal rieten huisjes.

Vastgehouden in de Congresso
Zodra we uitstappen komt er een oudere man naar ons toelopen. Voor we verder gaan moeten we ons eerst melden bij de Sahila in de Congresso. Ok, no problema, just show us the way. Via een graspad lopen we dwars door het dorpje achter de man aan. Wij bukken om de Congresso binnen te stappen. Onze ogen moeten even wennen aan het schaarse licht. Het is er wel lekker koel. In het midden van de Congesso ligt een man heerlijk relaxed heen en weer te slingeren in zijn hangmat. Op de paal recht tegenover hem hangt een grote klok. Om hem heen zitten een aantal andere mannen. Ze nemen de dag door. Wij kijken het gekeuvel aan en wachten netjes op een bankje aan de zijkant van de Congresso op onze beurt. Dan komt er een andere man de Congresso binnen wandelen. Hij draagt een opzichtig T-shirt met op zijn buik twee vleugels en veel blingbling. Hij geeft ons een hand en vertelt iets dat we niet begrijpen. Ze gaan op zoek naar iemand die Engels spreekt. Deze is gauw gevonden, stelt de Sahila nogmaals voor en vertelt dat we om door het dorp te mogen lopen eerst 5 dollar per persoon moeten betalen. Nee he, daar gaan we weer. We vinden het bedrag per persoon veels te hoog voor een wandelingetje door het dorp. Wij hadden gelezen dat we voor een bezoek aan een dorp verder naar het westen hooguit 1 tot 2 dollar moesten doneren. We hebben geen moeite om een kleine bijdrage te leveren aan de community, maar 5 dollar per persoon is te gek! De mannen in de hut bemoeien zich er inmiddels allemaal mee en volgen geamuseerd het schouwspel. Ze blijven bij hun standpunt. Deze betaling beschermt ons terwijl we door het dorp lopen! Lo siento, maar wij blijven ook bij ons standpunt en willen terug lopen naar onze boot. Maar dat mag ook niet meer. We zijn immers al in de Congresso, dus we moeten betalen, anders laten ze ons niet gaan! Waaaattt??!! Ben vindt het een leuk onderhandelingsspel. Ik zweet ondertussen peentjes. Ik zie al beelden voor me hoe een heel dorp boos & joelend met stenen en speren achter ons aanloopt, terwijl we terug rennen naar de boot Ondertussen blijven we lekker zitten in de Congresso en geven onze ogen goed de kost. Een patstelling, want blijven zitten was ook niet echt de bedoeling We proberen nog een keer uit te leggen dat we 2 dollar per persoon willen betalen. Uiteindelijk gaan ze akkoord. We betalen de Sahila en mogen alsnog door het dorp lopen. Maar dan wel beschermd door het hele dorp en alle geesten!

San Blas

Een winkel!

Live voetbal
Het is een klein dorpje. Er wonen tweehonderd mensen. We zien hier bijna geen stenen huisjes of verdiepingen, maar nog de originele rieten huisjes met erfjes. Iedereen is vriendelijk en komt zwaaiend, lachend, hola roepend en met mola’s die ze willen verkopen de huisjes uit. Midden in het dorpje staat ook een tienda (winkel). Aan de muurschilderingen en teksten te zien met een Jehova achtergrond. Op de voorkant hangt een wit papier met iets er op geschreven. Als ik dichterbij kom en het lees, blijkt het een handgeschreven overlijdensadvertentie van de oma des huizes. Ze is afgelopen zondag gestorven. Voor het raam, tevens de toonbank, staat een zelfgemaakt bankje.

San Blas

Nederlands voetbal op de TV LIVE!!!

Binnen in de winkel kijkt de eigenaar in een hangmat naar een flatscreen tv. Als hij hoort dat we Nederlanders zijn zet hij zijn TV op een ander kanaal: voetbal. Live Nederland – Spanje!! Ze zitten in de 74e minuut en het is 2-0 voor Nederland. Geweldig. Zit je midden in traditioneel Guna Yala land en kijk je live voetbal! We drinken er een colla-tje bij! Om half vier lopen we terug richting de boot. Pablo schijnt naast de pier te wonen in de rieten huisjes met cabanas die we op de heenweg hebben gezien. Helaas is hij naar Panama City en kunnen we hem niet ontmoeten. Ach ja, we kunnen niet altijd geluk hebben. Terug aan boord vieren we onze vrijlating met pannenkoeken!

Zeilen op de broodkruimels van Bauhaus

San Blas

Aankomst Achutupu

De charterboten zijn afgelopen nacht en vanmorgen vroeg vertrokken. We liggen weer met 3 schepen (Sylfer, Maraki en Blabber) voor anker, nog steeds naast de Guardia Civil. Om 10 uur gaan we anker op. De weg naar buiten is door ondieptes smal. Links en rechts zien we flinke brekers. We varen op het Bauhaus waypoint naar buiten vlak langs het dorp, gevolgd door de branding. De dieptemeter geeft onder de drie meter aan. Eenmaal op dieper water zetten we het grootzeil, even later gevolgd door de Genua. Motor uit. We zeilen! De digitale kaart houdt hier even op (grijs stukje), maar dat is ook de enige kaart die niet goed werkt.

San Blas

De track van Isla Pinos naar Achutupu

Dit is de eerste keer dat we zeilen met de waypoints uit het Bauhaus boek. Op de kaarten zien we rood/witte rondjes. Er naast staan de gegevens van de positie/waypoint. Ik heb ze allemaal op de plotter ingevoerd, zodat Ben buiten de route van waypoint naar waypoint kan volgen. Ik zit binnen en volg onze route nauwlettend op de laptop met de elektronische kaarten van Bauhaus. Bij twijfel sta ik buiten op de punt en gebruiken we beiden onze ogen op zoek naar ondieptes, die je goed kunt zien.

We zeilen om Ustupu heen naar het eilandje Achutupu (Dog Island). Zou het eiland zo heten omdat elke bewoner op de punt van zijn ulu een hondje heeft zitten? Het ziet er koddig uit! Tussen de eilanden door ligt weer een vrij nauw stuk met ondieptes en indrukwekkende brekers. Overal om ons heen liggen kleine eilandjes. Wij laten het anker een aardig stuk voor het eiland op 8 meter diep water vallen. Daarachter wordt het snel ondieper. Op de kaart zien we ook twee kleine eilandjes, die met het blote oog niet te zien zijn. Mocht de wind vannacht wegvallen, dan liggen we in ieder geval diep genoeg als we draaien.

Hike van Sapzurro naar Capurgana

 

 

Colombia

Bienvenidos a Sapzurro

We blijven voorlopig even liggen. Verder op zee (ter hoogte van Cartagena en daarboven) waait het erg hard en daardoor zijn de golven ook hoger dan normaal. Naar de San Blas eilanden varen we aan lager wal en willen we liever iets rustiger weer hebben. Dus we blijven zeker een klein weekje liggen, totdat de golfhoogte iets afneemt.

 

Colombia

Hike naar Capurgana

Gelukkig is hier genoeg te doen. Vanuit Sapzurro kunnen we een aantal wandelingen maken.  Vandaag gaan we samen met de Sylfer en Cornelis naar het iets grotere buurdorpje Capurgana. Het ligt een baai verder de baai Golf van Urbana in. We leggen de dinghy achter de boot op het zandstrand vast aan een palmboom. Het zandpad naar Capurgana loop vlak langs het strand. We stappen door een geïmproviseerd hek en hoeven alleen nog maar het pad naar links te volgen. De tocht duurt ongeveer een uur, maar wij doen er door alle stops en mooie uitzichten veel langer over. Tranquillo, we hebben de tijd!  Eerst maar naar boven. Een beste klim. Gelukkig is er veel afleiding.

Colombia

Uitzicht op de ankerplaats

Eenmaal boven worden we getrakteerd op een geweldig uitzicht op de baai waar de Blabberboot ligt. Iets verder de berg over, kijken we uit op de baai van Capurgana. De tocht gaat nu alleen nog naar beneden.

ColombiaOnderweg passeren we palmbomen, bananenbomen,  dikke vette spinnen met groen lijf en gestreepte poten in een zeer ‘taai’ spinnenweb…. Brrr, kijken kijken, niet aankomen. 

ColombiaAan het einde steken een klein riviertje over, het regent in deze tijd haast niet dus het is een klein miezerig stroompje, en we lopen we langzaam het kleine dorpje binnen. Links en rechts staan keurige betonnen huisjes met hekwerkjes. Alle deuren staan open. Bij het eerste het beste winkeltje kopen we wat te drinken. Ze weet niet precies wat ze heeft en opent de koelkast zodat we mee kunnen kijken. Uiteindelijk heeft ze van alles maar eentje en drinken we allemaal wat anders. Terwijl we op de hoek gaan zitten en genieten van de koude frisdrank kijken we om ons heen. De wegen zijn zandpaadjes. Boven ons hangt een spandoek met Feliz Navidad! Het is ‘druk’ op deze hoek. De meeste mensen verplaatsen zich voornamelijk te voet met een paraplu tegen de zon, maar er komt ook een paard, ezel & kar, brommer, fietser, zelfgemaakte rolstoel en bakfiets voorbij.

Colombia

Straatbeeld in Capurgana

We lopen verder richting het centrum. Passeren een voetbalveld, airstip (midden in het dorp!!), een goede bakker (met heerlijke broodjes!!) en kruidenier waar we tomaten en gekookte bietjes kopen. Ja echt, gekookte bietjes!!! Lekker, dat is lang geleden. Nog dichter bij het centrum veranderen de zandpadjes in kinderkopjes en betonnen platen. Het wordt hier ook meer toeristisch met diverse hostels (het is een backpackers city), souvenirwinkeltjes, restaurantjes en barretjes. Aan de waterkant pakken we een lancha rapida (snelle motorboot) terug naar Sapzurro. Terwijl we staan te wachten op de pier zien we de lancha’s ploeteren door de hoge golven en vertellen ze ons dat er net nog een lancha in de golven was omgeslagen… Slik, daar gaan wij ook doorheen… Iedereen die aan wal stapt is kletsnat! Het ziet er naar uit dat we NIET droog gaan over komen. Heeft iemand een vuilniszak? Bij de winkels vragen ze inmiddels grof geld. Gelukkig doneren een paar Amerikanen, die net zijn aangekomen, hun oude zak aan ons en kunnen we onze spullen opbergen en beschermen tegen opspattend water.

De one way naar Sapzurro kost 7000 pesos. Afdingen lukt voor geen meter. Ze zijn niet te vermurwen. Ook niet voor een groepsdeal. Tja, niet geschoten… Onze snelle lancha met ongeveer 5 bankjes waar 3 personen naast elkaar kunnen zitten arriveert. Wat zou de meest droge plek zijn? We krijgen niet veel tijd om na te denken. De boot hobbelt tegen de kade en we moeten snel voor in instappen. Hup, natte zwemvesten om. We krijgen nog een ingeving en stoppen op het laatste moment onze schoenen en Ben zijn shirt nog in de vuilniszak. Voor we het weten geeft El Capitaino gas en knallen we met 40 pk dwars door de branding langs de kust naar Sapzurro! Wow. Zout water spat links & rechts omhoog. Niet veel later zijn we van boven tot onder zeiknat! Het is een dolle rit. Je zou hier eigenlijk voor betaald moeten krijgen! Omdat de boot lang en smal is klappen we op de golven. Ik kom zelfs los van de zitbank en houd me krampachtig vast aan de zitbank voor ons. Later probeer ik zelfs de klappen van de golven op te vangen door omhoog te gaan en mee te geven. Een rodeorit op een mechanische stier is er niets bij!

Uiteindelijk duurt het maar 12 minuten. Wat een maffe rit. Maar stiekem ook wel kicken! We leggen aan bij de pier van Sapzurro. Als we achterom kijken zien we dat iedereen even nat is geworden. Er zijn geen droge plekken in de lancha! Aan het einde van de pier staat gelukkig een kraan (dit had al een waarschuwing moeten zijn!), daar kunnen we het zoute water afspoelen. Alle spullen zijn droog gebleven. De vuilniszakken hebben hun werk gedaan. We hebben wel een biertje verdiend!

Fish of the Day: French Angelfish en Tarpon

Eten??!!

Eten??!!

We hebben wandeldagen en snorkeldagen…. Er zijn wel meer varianten, maar die laten we hier maar even achterwege… Vandaag hadden we een mooi snorkelmomentje dat we jullie niet willen onthouden. We plonsen te water en zwemmen eerst naar de ‘muur’ achter onze boot. Dit is het gedeelte waar het achter de mooringplaats ineens veel dieper wordt. Op de rand zwemmen duizenden Sergeant Majors en een paar French Angel vissen.

Dansen met de French Angel Fish

Dancing with French Angel fish

Dancing with French Angel fish

Als we onze hand uitsteken, komen ze naar ons toe zwemmen. Totaal niet bang, scheren ze op een paar centimeter langs ons gezicht. Een prachtig gezicht.

Daarna gaan we nog even bij het rifje kijken. Onderweg zien we een paar grote Palometa’s met een over boord gegooide vissenkop stoeien. Terwijl ik ze film komt er ineens een knoeperd van een Tarpoon mijn beeld binnen zwemmen. Ik schrik me dood. Wat een kop! En die bek!! En dan komt ie ook nog naar ons toe zwemmen… Hij is zeker een dikke meter groot (en ze kunnen wel 2,5 meter lang worden)! Maar gelukkig niet geïnteresseerd in ons. Hij zwemt alweer terug naar het stuk vis. Meestal zwemt ie meteen uit onze buurt, maar nu trekt de vissenkop en kunnen we hem op ons gemakkie (op een afstandje… dat dan weer wel) volgen.

De Tarpoon:

Op zoek naar het Galjoen in Aves Sotavento

De plastic flesjes markeren de weg terug door het rif!

De plastic flesjes markeren de weg terug door het rif!

Net als we willen gaan snorkelen… alweer?  Ja sorry, we gaan vandaag op expeditie. We willen op zoek naar het Galjoen dat hier buiten ooit op het rif gelopen is. Maar voor het zover is krijgen we eerst bezoek van de Guarda Costas. Drie vrij jonge knullen, waarvan de jongste met een mega geweer aan boord stapt. Oef, als ik er iets over zeg, vertelt hij enthousiast dat ik niet bang hoef te zijn. Het geweer werd immers ook gebruikt in de James Bond film! Pfew, ik voel me een stuk geruster. Not!! Maar goed hij neemt gelukkig helemaal aan de andere kant van de kuip plaats.

De mannen van de kustwacht zijn dorstig en schromen niet om om een glaasje water te vragen. Als ik ze een glas geef, hebben ze het binnen drie seconden leeg. Nog een glas misschien? Ja graag en ook die is binnen drie seconden leeg. Nog een? Ze willen uit beleefdheid eigenlijk nee zeggen, maar de dorst is groter en het ritueel herhaald zich. Daarna wordt het tijd voor serieuze zaken. Er moet een formulier ingevuld worden, maar Ben leidt hem elke keer af met allerlei vragen over favoriete Spaanse muziek, een goede vis spot, het eiland etc. … we zijn zo een half uur verder. Afsluitend vragen ze nog of we wat eten of drinken willen ‘doneren’. We geven ze een flesje rum en sigaretten en ook zij kunnen weer Fin de Semana vieren. Ze stappen in hun boot, het geweer verdwijnt in de vuilniszak en ze varen terug naarhet kustwachtstation, waar ze met 15 mannen zitten voor 45 dagen lang!

Voorpret op het voordek van de Bella Ciao

Voorpret op het voordek van de Bella Ciao

Terug naar Expeditie Galjoen
Omdat het rif veel vuurkoraal bevat (die branderige blaren veroorzaken bij aanraking), hijsen we ons allemaal in de veels te warme wetsuit, stappen in de dinghy en leggen deze achter de Bella Ciao. We varen met de Bella Ciao mee zo dicht mogelijk naar het rif in de buurt van een zeilboot wrak. Het is een geweldige trip over ondiep blauw water. We zitten op het voordek, terwijl we worden getrakteerd op vers gebakken cake van Reinhilde. Wat een goed begin van de expeditie!

DCIM100GOPROVoor het laatste stuk naar het rif pakken we de dinghy’s en plonsen vlak voor het rif te water. Er staat gelukkig bijna geen wind, waardoor de golven niet hoog zijn. En dat is maar goed ook, want ik heb al moeite genoeg om in deze branding rechtop te blijven staan, zonder met mijn kont op de koraal te belanden. Om in het diepe water te komen, waar het Galjoen ergens ten oosten van het wrak ligt moeten we dwars door de brandig en ondiep water met riffen heen. Dit is best een spannend stukje. De golven stuwen je namelijk voort en duwen je vooral in een richting waar je niet heen wilt. Het is dus belangrijk om naar het rif te zwemmen, koers te bepalen en te wachten op de golf om er dan in een rap tempo doorheen te vliegen zonder iets te raken… Je ziet niet veel door de branding… maar we zijn al gauw in het diepe water met een prachtig uitzicht op de onderwatertuin. Wow! Dit was de moeite wel waard. Alleen vinden we geen Galjoen… de stroom zet ons rap weg, dus we gaan als snel door de branding weer terug waar Reinhilde als een baken in zee op ons staat te wachten.

Filmpje door het rif:

Tijdens de terugtocht heb ik de GoPro aan en de golf me ‘pakt’ heb ik geen grip meer op een stabiele beelden…  de camera en ik schudden door de branding alle kanten op. Maar wees gerust beste lezer, we hebben iets geraakt! Het leuke is dat de camera nog iets langer doorloopt terwijl ik hem gericht houdt op Ben die net door de branding gaat. Ook hij komt heelhuids door de ondiepe branding met riffen aan alle kanten. We hebben het galjoen helaas niet gevonden, maar de expeditie was spannend! In Bonaire gaan we op zoek naar de coördinaten van het Galjoen, zodat we deze er bij kunnen plaatsen, mocht je het zelf eens willen proberen, je kunt in ieder geval zoeken op de Fransman en admiraal Jean II D’Estrees. Het is zeker de moeite waard!

Dit wrak kunnen we wel vinden!

Dit wrak kunnen we wel vinden!

Loempia’s op de Bella Ciao
Tijdens de terug rit worden we terwijl Frist de boot terug stuurt over de ondieptes door Reinhilde getrakteerd op heerlijke eigengemaakte loempia’s. Eenmaal op de ankerplek stappen wij af en halen ook het anker op om naar het volgende eilandje Islas Palmeras te zeilen op de genua. Kort maar lekker tochtje.

Laatste onderwaterfoto uit Sotavento!

Laatste onderwaterfoto uit Sotavento!

We rollen van links naar rechts en weer terug

Snorkelen bij Playa Yanque

Nog even snorkelen bij Playa Yanque

Blanquilla – Afgelopen nacht was er onverwachts een enorme lichtflits, gevolgd door een keiharde klap! Schrik, we zaten rechtop in bed. Het onweer zat boven het eiland. Tussen de volgende twee flitsen en klappen zat al meer tijd en de bui dreef gelukkig razendsnel voorbij. Daarna volgde er regen en hebben we 10 liter water opgevangen. Daar kunnen we ons mooi mee afspoelen na het snorkelen. de zoute kleding had ik aan de reling gehangen en is ook lekker afgespoeld. Dat scheelt weer een paar liter drinkwater uit de tank.

Rond 14.00 uur trekken we het anker op en worden uitgezwaaid door de Guarda Costa die een patrouille te voet houden en op het strand voor onze boten staan. Koers: Als eerste het militaire eiland Ochilla. Daar moeten we 5 mijl uit de kust blijven, daarna zetten we koers naar de de vuurtoren Sebastopol, die de ingang naar los Roques markeert. De totale tocht is zo’n 115 mijl en we moeten een nachtje doorvaren. De wind is oost, dus we varen pal voor de wind met de zeilen in ‘melkmeisje-stand’ naar het westen. Voor de genua gebruiken we de boom. Er staat niet al te veel wind en we rollen van links naar rechts en terug. Dit maakt vooral slapen lastig. De Sylfer en Bella Ciao zeilen op 5 mijl afstand van ons.

Tijdens mijn wacht van 23.00 uur zit er aan stuurboord een schip met heel veel licht. Het komt dichterbij… Wat is het? Na ingespannen getuur in de verrekijker kan ik ineene het rode stuurboord licht onderscheiden. Gelukkig ze varen ons voorbij. Als ze nog dichterbij komen zien we dat het een vissersboot is. ze zijn druk aan het vissen. Als we ze zijn gepasseerd horen we regelmatig de motor aan en uit gaan en we zien achter de boot schijnwerpers in het water. We horen de zware motoren van het schip nog zeker een uur nadat we ze zijn gepasseerd. Wat draagt geluid lang en ver over het water.

Tussen de ondieptes door naar Buchiyaco, Los Roques

Tussen de ondieptes door naar Buchiyaco, Los Roques

Aankomst Los Roques
’s morgens rond 8 uur zitten we voor Ochilla en 6 uur later naderen we Los Roques. We varen voor de tweede keer binnen bij de vuurtoren Boca de Sebastopol, maar het is weer retespannend. Ik sta op het achterdek, zodat ik de lichtblauwe ondiepe plekken goed kan zien, daarnaast hebben we de track van vorig jaar op de ipad er bij gepakt, ligt het kaartje van Doyle stand bye en zien we alles heel goed op de plotter. Het water is ongeveer 5 meter diep. Aan zowel stuurboord als bakboord zijde ligt een ondiep rif, de golven beuken op de rotsen en we zitten aan lager wal. Wij moeten hier tussen door. Spectaculair maar ook billenknijpend. Als we eenmaal binnen zijn en varen op het diepere gedeelte langs het rif kunnen we ontspannen genieten en varen we moeiteloos tussen de ondiepe plekken naar Buchiyaco, het groene mangrove bosje.

De onderwatertuin van Buchiyaco, Los Roques

De onderwatertuin van Buchiyaco, Los Roques

Sprookjesachtig
Lichtblauw, donkerblauw, helblauw, turquoise, ijsblauw, korenblauw, hemelsblauw… wow, kan het nog blauwer? We laten het anker zakken in een prachtige blauwe wereld op 8 meter diepte achter het mangrove bosje Buchiyaco bij het Half Moon Rif in Los Roques. We zijn er stil van… laten de omgeving even op ons inwerken en gaan dan weer over tot actie. Snorkelen bij het mangrovebosje! Duizende en nog eens duizende kleine visjes zwemmen op ondiep water tussen de wortels van de mangrove. Als we langs ze zwemmen en stil blijven liggen zwemmen ze zelfs in zwermen om ons heen. Onder ons liggen vele behuisde concheschelpen, als je stil boven ze blijft hangen komen er twee oogjes uit die controleren of het safe is. Als ze niets zien komt er een zwart aanhangsel naar buiten, een soort stempel waarmee ze de grond aftasten. Een prachtig gezicht…

De Nelly Rose die op dit moment nog in Los Roques ligt verteld op een prachtige manier over de bewegingen van de vissen, wij hebben daar niets aan toe te voegen, alleen een filmpje:

Terug aan boord plakken we de tubes van onze kite. Morgen kiteles! We sluiten de dag af met een heerlijke curry schotel met verse kouseband!

Pilot Fish op Pigeon Island

Is dit een pilot vis en zit de zuignap op op zijn kop?

Is dit een pilot vis en zit de zuignap op zijn kop?

’s Morgens als we een eitje pellen in het gangpad van de boot, schieten er 4 grote vissen onder de boot vandaan. Deze variant kennen we nog niet en komt ook niet in ons Tropische vissenboekje voor…  Ze zijn best groot (ongeveer 70 cm), hebben een ronde platte kop met een soort tekening er op (het lijken wel kieuwen of zoiets) en een taps toelopend lichaam. Ze zwemmen behoorlijk snel. En ze houden niet van schillen! Ik pak gauw de iPhone en maak een filmpje. Iemand een idee wat voor vis dit is? 

Het zwemmen stellen we in ieder geval even uit! Na het ontbijt gaan we anker op richting de eilanden groep Iles des Saints, aan de zuidkant van Guadeloupe. We hijsen het grootzeil en de genua, wel beiden gereefd, want het kan onder het eiland vandaan in het kanaal tussen Guadeloupe en Iles des Saintes flink waaien. Zeilend langs de kust naar het zuiden speelt de wind een spelletje met ons. Hij komt vanuit alle hoeken. Zelfs van zee, uit het zuid westen!!! De wind komt altijd uit het oosten in de Caribbean, soms met een beetje Noord of Zuid er in, maar altijd uit het oosten. Kun je zien wat land en bergen doen met de wind! En als we net de zeilen weer goed hebben staan, valt de wind helemaal weg, draait de Blabberboot om en vaart weer terug naar Pigeon Island. We vergeten onze vislijn weg te halen tijdens deze onhandige manoeuvre en hij zit vast! Zeilen naar beneden, de motor blijft uit en Ben gaat te water om de lijn los te maken van de skeg. Dit lukt! Het water is heerlijk en verfrissend.

Eenmaal om de zuid punt heen van Basse Terre Guadeloupe draait de wind naar het zuidoosten. En wat voor wind! We krijgen 20 tot 25 knopen wind met uitschieters naar 27 knopen. Ik  trek mijn reddingsvest aan, lijn me vast en ga zelf sturen, scherp aan de wind, surfend over de steeds hoger wordende golven. Heerlijk! Het zoute water spat omhoog. Het laatste stukje zetten we de motor bij om uit te komen op de ankerplek bij Pain du Sucre. Er liggen aardig wat boten voor anker en wij vinden een mooi plekje op 8 meter diepte tussen een paar Fransen, een Engelsman en een Spanjaard.

Blabber als lesmateriaal

Hadden we al verteld dat wij een zeer creatieve schoonzus hebben, die bovendien nog lerares Aardrijkskunde is ook? Zij zag in onze reis en website leuk lesmateriaal. Dus een tijdje geleden heeft ze een originele opdracht gemaakt voor haar klas, uiteraard gelieerd aan aardrijkskunde en onze website diende naast de atlas en het internet als bron van informatie.

De opdracht bestond uit twee onderdelen
Eerst wat kennisvragen over de landen, continenten en zeeën waar wij gevaren hebben. Gevolgd door een paar vragen over de eilanden, het klimaat en de plantengroei in het Caribische gebied. Voor de tweede opdracht mochten ze hun eigen tropische eiland in de Caribische zee ontwerpen tot en met een eigen vlag en volkslied aan toe. De kaart moest uiteraard op schaal getekend worden met echte namen, wegen, bergen, zeeën en alle andere informatie die je op een landkaart tegenkomt (en geloof me, dat is nog best veel!). De eerste kinderen hebben hun opdracht met succes afgerond. De uitkomsten vonden wij verrassend en vooral origineel & creatief. Als marketeer is het geweldig om te zien hoe merken al een plaats innemen in het creatieve brein van deze kinderen (en wat voor merken!). Natuurlijk willen we ze het liefste allemaal laten zien, maar we hebben er een paar uitgezocht die een plekje op onze website verdienen:

Geweldig gedaan allemaal!

Take one
De volgende groep kinderen die aan de slag gaan met deze opdrachten komen er aan en om het lesmateriaal nog aantrekkelijker en levendiger te maken gaan we een stapje verder. We maken een filmpje over de boot en ons leven aan boord (beelden zeggen tenslotte meer dan woorden). De Blabberboot veranderd in een ware filmset. Ben filmt met de iPhone en ik mag vertellen. We laten de boot van binnen en van buiten zien en vertellen wat over de kombuis, de slaapruimte, de wc, hoe we bv. water halen en onze dinghy (ons vervoer, boodschappenwagen etc. van- en naar de ankerplek):

Als alle filmpjes zijn geschoten plakken we ze aan elkaar met de app iMovie en hebben we een totaal filmpje van iets minder dan 5 minuten! Via Whats App versturen we deze naar Nederland en daar is het volgende week al lesmateriaal! Mooi he hoe dichtbij alles toch weer is. Vroegghur deed de postduif er maanden over om een brief te bezorgen.

Is dit een leuke opdracht of niet?
Of zijn we te veel gekleurd? Het is in ieder geval geen poging om meer websitebezoekers te genereren 🙂 We vonden het gewoon leuk om mee te werken aan deze originele manier van les geven en daarnaast hopen we de kinderen ook een beetje te kunnen inspireren met onze reis. Het leven wordt al serieus genoeg en je kunt niet vroeg genoeg beginnen met (grote) dromen!