The Mastic Trail, Cayman Islands

Het begin van The Mastic Trail

Het begin van The Mastic Trail

Ze hebben op Grand Cayman maar 1 Trail: The Mastic Trail. En die gaan we vandaag lopen, samen met de crew van de Sylfer, Night Sky en La Paloma. De Night Sky en de Sylfer pakken een auto en wij pakken samen met La Paloma de public bus. Er is alleen een probleempje, hoe komen we daar? Het pad ligt halverwege het eiland en na een lift naar de stad blijken er nauwelijks bussen die kant op te gaan. Het is zondag en dan wordt er niet gewerkt. We hadden geen slechtere dag kunnen kiezen. Bus chauffeur Kennedy, ‘the Black one!’ zoals hij zelf zegt, beweert dat er helemaal geen bussen rijden, maar op het moment dat hij dat zegt komt Derrick net de hoek om rijden met de Public Bus naar East point! Yes. We hebben een bus.

Mastic TrailNaar Mastic Trail

“The whahatttt?” vraagt hij verbaasd als we uitleggen dat we naar de noordkant van de Mastic Trail willen. Hij kent het niet. We leggen uit dat het wandelpad is, dat aan de Noorkant begint halverwege de weg naar Rum Point. “Do you need any drinks or food for underway” vraagt hij bezorgd. Hij vind het maar niks dat we een pad in the middle of no where gaan lopen. Uiteraard gaan we goed voorbereid op weg en hebben we alles in ons rugzakje. We spotten het Mastic Trailbord aan de linkerkant van de weg en vragen de chauffeur te stoppen. Derrick geeft ons zijn telefoonnummer en haalt ons in principe om 15 uur op aan de zuidkant weer op.

Vitamientjes in de survival kit

Vitamientjes in de survival kit

The Mastic Trail: We lopen van Noord naar zuid

De Mastic Trail is een 200 jaar oud pad dat ooit werd gebruikt door de boeren om het vee van de zuidkant van het eiland naar de vruchtbare landbouwgronden in het noorden te brengen. We lopen eerst nog een klein stukje over de weg naar het begin van de Trail. Bij het begin van het pad hangen sinaasappels. We halen er een paar uit de boom en nemen ze mee voor onderweg. We krijgen in ieder geval geen last van scheurbuik!

Mastic TrailAl snel lopen we tussen de bomen over een smal, hobbelig, keihard pad met rotsen (limestone). Onze schoenen worden aardig op de proef gesteld. Het pad is bijzonder gevarieerd, het loopt van noord naar zuid dwars over het eiland langs verschillende gebieden zoals een 2 miljoen jaar oud woodland, dry forrest en een mangrove moeras.

The one and only Mastic Tree

The one and only Mastic Tree

Het pad is vernoemd naar de enorme Mastic Trees. Halverwege het pad staat deze enorme boom, meteen ook op het hoogste punt van de Trail, met zijn 18 meter. Het hout van deze boom werd o.a. gebruikt voor scheepsbouw. Inmiddels zijn er niet veel meer van deze bomen en is het een beschermde boomsoort op dit eiland. De boeren liepen hier trouwens vroeger gewoon op blote boeten, om hun schoenen te sparen. Ik moet er niet aan denken, ik heb al moeite op mijn schoenen!

Verschillende tropische bomen en beesten

Onderweg spotten we naast de Mastic Tree, Koningspalmen, Mangobomen, Tamarinde, Kalebas ook veel Red Birch. Vaak gekscherend ‘Touristtree’ genoemd vanwege de rode afgebladerde vellen op de bast die veel gelijkenissen vertonen met de toeristen die een dagje strand gepakt hebben! De wortels van deze boom zijn gewoon verweven met het keiharde limestone, ongelofelijk.

Een Cubaanse boomkikker

Een Cubaanse boomkikker

Naast de bijzondere bomen spotten we ook een slapende Cuban Tree Frog op een palm blad, de Cayman Papegaaien fladderen over ons heen, een specht boort een gaatje in een omgevallen boom en ik stap bijna op een slag, die snel wegglijd tussen het groen. Jikessssss. Gelukkig zijn de slangen op de Cayman Islands ongevaarlijk voor mensen. Die slapende boomkikker moet echter oppassen!

Mastic TrailSlechte vogelspotters

Aan het einde van het trail staat een bord dat ons vertelt wat we allemaal gemist hebben. Vooral veel vogels. We hoorden ze wel, maar zagen ze niet. We zijn geen goede vogelspotters. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat we steeds naar die hobbelige ondergrond moesten kijken. Ik wil nog geen voortanden missen! En als we stil bleven staan werden we ook nog gebeten door Musquitos!

Even blussen....

Even blussen….

Blussen met water van de brandweer in Frank Sound

Aan het einde van de route zit rechts het brandweerstation. Continu bemand door drie mannen. Ze werken vierentwintig uur en hebben daarna drie dagen vrij. “We durven het bijna niet te vragen… Maar hebben jullie koud water?” Natuurlijk en voor de liefhebber staat er zelfs een frisdrankautomaat. De brandweerwagens glimmen er over. Aangeschaft na hurricane Ivan. De orkaan die in 2004 90% van het eiland verwoest heeft. Naast de brandweerkazerne is net een nieuwe school gebouwd die ook gebruikt wordt als shelter.

Cheers! Een welverdiend Cay Brew biertje

Cheers! Een welverdiend Cay Brew biertje

Cay Brew en Jerk Chicken

Buschauffeur Derrick komt ons na een telefoontje weer ophalen. Hij neemt de lange route en werpt zich op als tourguide. Links en rechts wijst hij ons op gebouwen en vertelt wetenswaardigheden.Als hij hoort dat we snakken naar een echt Cayman biertje en wat te eten weet hij wel een pub. Zelf neemt hij een colaatje en neemt op zijn dooie gemak plaats aan een tafeltje. Buiten staat de public bus gewoon te draaien. Er zit zelfs nog een passagier in. Na het eerste biertje geeft de passagier het wachten op en loopt verder naar zijn bestemming. Wij bestellen nog een biertje. Het smaakt goed, beetje kruidig. Het wordt gebrouwen op het eiland. Helaas zijn ze op zondag dicht anders had Derrick ons daar ook nog heen gereden voor een paar free samples! Derrick weet ook nog een goed tentje waar we gegrilde Jerk Chicken kunnen eten en rijd weer een stukje verder met de public bus. Geweldig. We hebben onze eigen prive chauffeur. Voor de prijs van een buskaartje! De uit Jamaica afkomstige Jerk Chicken en Pork zijn lekker spicy door de Scotch Bonnet peper en inderdaad heerlijk en de saus die we er bij krijgen ook. Maar ik krijg het recept niet losgepeuterd. Het is zwaar geheim. Ik krijg wel een paar free samples mee voor thuis!

Terug in de hoofdstad George Town houdt Derrick een public bus naar West Bay voor ons aan en gaan we na een geweldige ervaring retour Governors Creek.

Tips voor de Mastic Trail van Blabber

  • Totale lengte: 4 kilometer, hoogste punt, 18 meter. Het pad is geen loop. Dus als je geen vervoer hebt geregeld aan de andere kant moet je ook weer terug lopen of liften of wachten op de bus.
  • Neem voldoende water mee, trek stevige schoenen aan (de ondergrond kan behoorlijk Rocky en hard zijn) en smeer je in met Deet tegen de Musquitos.
  • Op het pad kun je niet verdwalen, er staan overal borden
  • Als je begint aan de zuidkant (1e weg links na de brandweerkazerne Frank Sound), zie je een bord met alle beesten die je onderweg kunt zien. Dit bord staat niet aan de noordzijde.

Captain Morgan’s Trail, Santa Catalina Island, Colombia

Het uitzicht op de baai van Providencia

Het uitzicht op de baai van Providencia

We hebben een betere dinghydock gevonden aan de linkerkant op Santa Catalina, het kleine zustereilandje van Providencia. Aan een steiger van gerecycled plastic om precies te zijn. Het is er een beetje ondiep, dus het motortje moet omhoog. Maar we liggen er lekker rustig en kunnen van hier uit zo naar het hoofdstadje Santa Isabel op Providencia of zoals vandaag naar Morgan’s Head op Santa Catalina lopen.

Morgan's TrailOp Santa Catalina wonen pak ‘m beet 300 mensen. Er zijn geen autowegen. De mensen parkeren hun scooters aan de andere kant van de brug bij het hoofdstadje Santa Isabel. De rest moeten ze lopen. Langs de waterkant van Santa Catalina loopt een stenen voetpad die links om naar Morgan’s Trail loopt en eindigt bij Morgan’s Head. Nou ja, ‘Trail’, dat is een beetje een groot woord voor een pad van 609 meter… Aan de andere kant, hoe lang moet een pad zijn om Trail te mogen heten? De letterlijke vertaling van Trail is spoor. En een spoor is het inderdaad. Een lekker opwarmertje voor verdere wandeltochten op Providencua! We beginnen aan de waterkant en lopen linksom naar de berg. Daar klauteren we de trap omhoog naar de witte Maria, die wezenloos over de baai en onze bootjes staat uit te kijken. Boven haar liggen de overblijfselen van Fort Warwick. Of wat er van over is dan. Een paar stenen en kanonnen.

Morgan's TrailEn daar begint het spoor naar Morgan’s Head. Een aantal lizards met helblauwe staarten rennen voor ons uit en duiken veels te snel weg in het groen. Ik krijg geen kans om ze vast te leggen met de Nikon. Onderweg komen we een paar mooie snorkelplekken tegen, helaas hebben we onze snokelspullen niet bij ons. Het pad loopt verder omhoog.

Morgan's TrailEn dan staan we oog in oog met Morgan’s Head. Een rotsformatie in de vorm van een hoofd. De mensen op het eiland hebben hem vernoemd naar Captain Morgan, de piraat die Providencia en Santa Catalina als uitvalsbasis gebruikte voor zijn rooftochten naar Panama. Ja hoor, daar is hij weer, Captain Morgan. We komen hem aan deze kant van de Caribbean overal tegen. Hier staat hij als een oude norse man voor eeuwig over het water te turen. Het uitzicht vanaf de berg is inderdaad prachtig.

Morgan's TrailAan de voet van de rotsblok ligt een grot, waar hij naar zeggen (ook) zijn schat begraven heeft. Een prima plek trouwens om bij rustig weer met je bijbootje naar toe te varen en te snorkelen! Geeft meteen ook een beter uitzicht op de voorkant van Morgan’s Head, wij staan nu een beetje tegen zijn achterhoofd aan te kijken…

Dinghy trip & hike op de Rio Diablo

San Blas Nargana Rio DiabloBij Nargana / Corazon de Jesus ligt op het vaste land de zoet water rivier Rio Diablo. Samen met de Sylfer en Maraki gaan we met de dinghy over de rivier naar het beginpunt van de waterleiding. Daar kunnen we een wandeling recht de jungle in maken richting een klein meer en de waterval. Maar eerst moeten we naar het beginpunt, de duivelse monding van de rivier. Niet moeilijk te vinden door alle gestrande bomen & takken die boven het water uitsteken. Het water is ondiep en er staat een branding. Hier moeten we met de dinghy’s om- en doorheen manoeuvreren. De buitenboordmotor gaat omhoog om de grond niet te raken. Terwijl we hiermee bezig zijn komt er een golf recht van achteren de boot binnen zetten en is mijn kont nat! De buitenboord motor van de Maraki krijgt de golf ook over zich heen en protesteert. We moeten op de rivier een paar keer flink gas geven om hem op toeren te houden.

San Blas Nargana Rio DiabloEenmaal langs de monding belanden we op de smalle rivier. Het water is spiegelglad. We zien zo veel tinten groen. Het is prachtig. Links en rechts staat het vol met palm- mango- en andere bomen. Langs de kant liggen ulu’s van mensen die aan het werk zijn op de kostgrondjes en we passeren andere ulu’s die water halen of gaan wassen. Tussen het groen door zien we begraafplaatsen. Over ons heen vliegen papagaaien, ibissen, aan de waterkant zit een kingfisher en nog veel meer gevogelte dat we (nog) niet kennen. Over het water loopt een lizard, die ze om die reden Jesus lizard noemen! Er schijnen hier ook krokodillen en slangen te zitten, maar deze laten zich gelukkig niet zien!

San Blas Nargana Rio Diablo

Follow the ants
We varen ongeveer een half uur over de slingerende rivier. Het wordt steeds ondieper. We passeren een man die zijn ulu lopend door de rivier voortrekt. We naderen nu echt het einde. De motor gaat uit en we peddelen nog wat verder tot we niet meer verder kunnen. We stappen uit en trekken de dinghy’s op een kiezelstrand aan de rechteroever. Op de linker oever ontdekken we zowaar de waterleiding. We zitten goed! (Voor andere zeilers, dit is wel in april, als er weinig regen valt! De rivier zal in het regenseizoen veel hoger staan). Deze leiding moeten we volgen om richting de waterval te lopen.

San Blas Nargana Rio DiabloMaar je kunt het ook een mieren highway noemen! Het stikt op de waterleiding van de grote en kleine mieren die dezelfde route volgen als wij. Er staat geen wind. Het is vochtig en warm. Er zitten druppels op bloemen en bladeren. Muggen zoemen en kriebelen om ons heen. We horen vele vogelgeluiden. Kevers zitten verstopt onder bladeren. We zien verschillende vogels, spinnen, paddenstoelen, vruchten, bloemen en bomen. Het is een prachtige wandeltocht met een paar kleine uitdagingen, zoals smalle boomstammetjes over lager gelegen kreekjes, gladde paden en een bruggetje met de waterleiding als houvast.

San Blas Nargana Rio DiabloNa ongeveer een uur wandelen, houden we het voor gezien. De paden worden smaller, zijn steeds dichter begroeid en de uitdagingen worden groter. Het was niet onze bedoeling om door te lopen naar de waterval. Deze is toch grotendeels opgedroogd, omdat er haast geen water valt.

San Blas Nargana Rio DiabloTerug bij de rivier plonsen we met de kleding en wandelschoenen nog aan in het verfrissende water. Zooooo lekker!!! Zo’n groot zoet water bad hebben we nog niet eerder gehad. Hemels. Een kadootje na een zweterige wandeltocht!

Het Dutchies at Sea netje (8104 op Zondag en Woensdag om 24.00 UTC) is helder vanavond en we kunnen de Nederlandse zeilers uit Cuba, Amerika, Bahama’s, Sint Maarten, Bonaire, Suriname en zelfs vanaf de Pacific goed ontvangen! Bijzonder om iedereen uit alle uithoeken te horen.

Een hike van Puerto Perme naar Carreto

San BlasIk ben gestoken. Ze hebben hier een soort steekmug met de mooie naam “no-see-ums”. Nou I-do-see-ums. Het zijn kleine zwarte speldenknopjes, die venijnig hard steken. Ze komen in de avond als de wind weg valt en gaan doordat ze klein zijn dwars door alle horren heen. Ze laten geen bulten achter, maar het houd mij wel uit mijn slaap!

Vanuit Puerto Perme kun je een mooie hike maken naar de volgende baai en het dorpje Carreto. De baai bij Carreto is niet echt geschikt om te ankeren (lager wal), maar we vinden het wel leuk om het dorpje te zien. Dus we gaan hiken, samen met Lucy & John van het zeilschip Maraki. Kunnen we mooi het landschap van dicht bij zien! In het dorp wijzen twee mannen ons de weg. We vinden de vrij vlakke ‘highway’ naar Carreto. Het is alsmaar rechtuit. Splitsingen negeren we. We lopen dwars door het oerwoud, bananen plantages en onder de kokosnoten door. Een groep Guna’s passeren ons met manden vol met avocado’s. Het water loopt ons in de mond. Maar we zien ze onderweg niet hangen. De tocht is prachtig. We zien veel verschillende vlinders, waaronder de Morpho’s (grote blauwe vlinders), fluorescerende kikkers, een soort wandelende tak of boomkever, apen (ver weg hoor) en nog veel meer. We passeren ook de nodige plaatsen die in brand staan. Waarschijnlijk om de grond weer vruchtbaar te maken.

San BlasNa ongeveer twee uur flink doorstappen, komen we aan bij de andere baai. Aan zee is een soort open ruimte met alleen maar palmbomen. Eronder zien we wit zand, alles is netjes aangeharkt. Waarom ziet dit er zo netjes uit? Dat zijn we onderweg niet tegen gekomen. Het ziet er een beetje uit als een palmbomen park.

San Blas

Gieren

Als we het dorp naderen komt een man fluitend op ons af. Hij moet iets van ons… Hij heeft gezien dat we op het strand foto’s maakten van de gieren. En we mogen geen foto’s maken! Ok no problem, mogen we wel het dorp in? Dat moeten we eerst aan de chief (Sahila = een soort dorpshoofd) vragen. We lopen achter de man aan naar de Congresso. Een grote centrale hut waar de Guna’s elke dag samenkomen om de dag door te nemen en eventuele problemen te bespreken. Elk dorp heeft 3 Sahila’s (chiefs), deze liggen in het midden van de Congresso in een hangmat en luisteren naar de problemen en vertellen verhalen in een eigen soort taaltje. Er zit nog een vierde man bij die de vertaling naar de omstanders maakt. Als wij de hut binnen stappen is deze leeg. Links en rechts staan allemaal banken, sommige met een naam er op. In het midden hangen drie hangmatten. Aan het rieten plafond hangen lampen. De man laat ons alleen achter en gaat de Sahila halen. Wel vertelt hij ons nog even voor hij weg gaat dat wij de Sahila niet aan mogen spreken voor hij ons aangesproken heeft… Foto’s maken we uit respect niet meer, maar mijn handen jeuken!

Vrij snel komt de Sahila binnen. Een kleine magere man van in de 60 met een hoge hoed en verder westers gekleed. Hij vraagt waar we vandaan komen, waar we naar toe gaan en wat we willen. We willen graag in het dorp rondlopen, mag dat? Hij denkt even na. Het mag, maar we mogen geen foto’s maken. Als we dat willen moeten we 50 dollar betalen! Kassa! Onze camera’s bergen we meteen op. No photo’s. Daarna lopen we het dorp in, op de voet gevolgd door de man van het strand. Het traditionele dorp verschilt niet veel van het dorp dat we gisteren hebben gezien.

In een winkeltje, met aardig wat spullen, bestellen we een cola. En hup, daar is de Sahila met hoge hoed weer! Of we voor hem ook een cola willen kopen? Frio?!! Ja echt, die hebben ze! Er staat een enorme vriezer! Afrekenen  (1,25 dollar per blikje) doen we bij de vrouw in traditionele Guna kleding met het schriftje. Vrouwen regelen hier nl. het geld en de zaken! Samen met de Sahila drinken we in de schaduw van de winkel op een stoeltje een heerlijke koude coca cola! De Sahila spreekt naast Spaans ook Engels en hij vertelt ons dat in het dorp 1000 mensen wonen. “Is that your wife?”. De meest gestelde Guna vraag tot nu toe. Hij moet vooral lachen om onze vraag of vrouwen de been- en arm kettingen ook afdoen als ze gaan slapen of badderen. Nee dus, ze gaan nooit af! Als we weg gaan zien we zelfs een groot aantal volwassenen en kinderen met kleren aan badderen en de zittend de was doen in de zoetwater rivier naast het dorp.

We pakken dezelfde weg terug. En ik vind zo waar op het strand een puntgave teenslipper in mijn maat! (ik ben weer compleet Sylvia!). Het laatste half uur vertellen mijn benen dat ze genoeg hebben gelopen. Rond 16.00 uur zijn we terug op de boot. Het was een geweldige hike! Aanrader. Sylfer heeft bezoek gehad van een Guna familie, die meteen heel brutaal aan boord klauterde. Als wij ze aanzien komen zijn we voorbereid. We zijn nl. moe van de flinke wandeling en hebben even geen zin meer in bezoek.”Not today, manana”.

Wandelen naar buurland Panama

Colombia

Uitzicht op de ankerplek

Vanuit Sapzurro kunnen we gewoon naar Panama -het volgende land- wandelen. Met een kopie van ons paspoort op zak volgen we de bordjes met daarop “La Miel” vanuit het stadje. Onder aan de heuvel staat nog een laatste bordje met “La Miel” en dan begint de klim van 270-something treden naar boven. We hebben ze niet allemaal geteld, maar het waren er veel en het was steil. Een kuitenbijtertje. En er staat geen wind aan deze kant van de berg.

ColombiaEn dan ineens op 75 meter hoogte zitten we op de top van de berg. Er staat een bord met ‘Welkom in Sapzurro’.

Panama

Welkom in Panama!

Twee stappen er tegen over staat een ander bord met ‘Welkom in Panama’! Ertussen zit onder een afdakje achter een paar zandzakken een man van het Panamese leger. Voor hem ligt een walkie talkie, mobieltje (met muziek) en een transistorradiootje. Op zijn schoot ligt een behoorlijk groot geweer. Ik heb het gevoel dat we terug gaan in de tijd. Deze man past zo in het decor van een openlucht museum over de tweede wereld oorlog. Maar in dit geval is het de Panamese grenspost! Hij wil ons paspoort zien. We geven hem ons kopie. “No, originale”. Ehhh ja, die hebben we niet bij ons, die ligt beneden op de boot. Ze hebben ons verteld nooit je originele paspoort mee te nemen. Maar deze man wil niet wijken. Origineel paspoort en anders mag je niet door. Dit maakt ons wel nieuwsgieriger naar de andere kant.

Colombia

De grensovergang tussen Colombia en Panama

Tja, een patstelling dus. We hebben geen origineel bij ons. Dat gisteren een ander Nederlands stel met een kopie mocht doorlopen maakt hem niets uit. Andere groep, andere mensen, andere regels… Mmmm. Hij lijkt niet op andere gedachten te brengen. Maar na vijf minuten en een paar keer nee, slaat hij om. “De volgende keer moeten jullie wel het origineel meenemen”. Si señor! (alsof we elke dag de grens over willen…). Hij schrijft onze gegevens in een schrift en zegt er nog eens bij dat we vandaag wel terug moeten komen! En dat laatste is zeer grappig, als we beseffen dat er in La Miel niet veel is. Het is kleiner dan Sapzurro. De enige weg er naar toe over het land is dus de weg die wij net hebben gelopen. De rest gaat over het water. Het dorpje en de vrijwel allemaal houten huizen zien er iets armoediger uit. In ieder geval minder onderhouden. De mensen hebben hier niet veel. Langs het strand zitten een paar kleine strandtentjes. Helaas allemaal dicht. En dan zit er ineens een megagrote airco gekoelde winkel aan het einde van het strand. Althans megagroot voor deze regio dan! Ze verkopen er van alles maar voornamelijk (sterke) drank, tegen lage prijzen!

Colombia

De Panameese vlag in het gras

Op het strand ligt een grote groep mensen te slapen. Het zijn Cubanen. Net hier gestand. Ze willen via het land naar Amerika. Bizar. Dit lijkt ons een hele omweg. Buiten de kleren die ze aan hebben, hebben ze niets. Maar ze zijn vrolijk en komen blij over. We hopen maar dat het lukt en ze vinden wat ze zoeken.

ColombiaAls we dezelfde weg weer terug lopen naar Sapzurro passeren we een man met een grote zware ton op zijn schouder. Later passeren er nog een paar mannen met ‘vracht’. Alles gaat dus te voet naar La Miel. Wij hebben al moeite met een rugzak met een fles water!

Een wandeltocht door de wijk La Candelaria

Een wandeltocht door de wijk La Candelaria

Een wandeltocht door de wijk La Candelaria

Nog zo’n geweldig initiatief om de stad te ontdekken! Tegen een vergoeding die we zelf bepalen volgen we een wandeltocht met The True Colombian Experience door de Candelaria wijk van Bogota. Om 3 uur pronto meldt onze gids Ferry zich in de hostel. Ook deze tocht staat weer vol beleving! We starten vanuit de hostel en lopen richting Plaza Bolivar. We hebben heel veel gelopen, gezien en geproefd, te veel om allemaal op te noemen, dus ik pak er maar weer een paar highlights uit.

De klokKijken: wijzerplaten van de klokken
Ferry wijst ons op de klokken. Deze hanteren een verkeerde vier; IIII i.p.v. IV. En inderdaad als je er op let, zie je het overal. Zelfs op horloges met Romeinse cijfers!

Drinken: Chicha
We drinken in het smalle steegje Chicha. Een gefermenteerde maisdrank.Ook wel maisbier genoemd. De voorloper van het vroegere biertje. Tot meneer Bavaria zijn intrede deed. We krijgen drie verschillende smaken: natural, met passievrucht en met lulo. Ik vind de passievrucht het lekkerste. Maar eigenlijk smaken ze allemaal wel goed!Chicha

Warme chocolade melk met KAAS!!

Warme chocolade melk met KAAS!!

Drinken: Chocolate con queso
We drinken chocolate con queso. Ja echt! Het is hier een lokale lekkernij! Een bijzondere combi van warme chocolade melk met kaas! Maar het is (gelukkig) niet de kaas die wij in Nederland kennen. Er zit weinig smaak aan en is meer bedoeld voor de’ bite’ tijdens het chocolade drinken.

 

 

ObleasEten: Obleas
Op een hoek van de straat eten we de typische Colombiaanse lekkernij Obleas; een wafel met caramel. Als je wilt kun je er nog meer op strooien. Maar dit smaakt al prima.

Het Tejo speelholSpelen: Jugar Tejo
En we eindigen bij een barretje waar je Tejo kunt spelen. Aan de buitenkant denk je dat het een gewoon barretje is. Sterker, we zouden er niet eens naar binnen gaan. Maar eenmaal binnen ontvouwt zich een enorme grote hal, waar voornamelijk mannen Tejo spelen. Een soort jeu de boules, maar dan met vuurwerk. Ze gooien met een Tejo, deze weegt ongeveer 2.5 kilo, richting een cirkel van klei. In de cirkel liggen vier stukjes kruit. Als je deze raakt ben je de koning. Hoe harder het geluid hoe beter je bent! We horen regelmatig oorverdovende knallen.

Je mag spelen, zo lang je drinkt. Een krat bier bestellen is heel normaal. Helaas zijn alle banen bezet en kunnen wij niet spelen. Dus we kijken onder het genot van een biertje. Het ziet er leuk uit!

Wandeling Dos Pos op Bonaire

Dos Pos - Twee putten

Dos Pos – Twee putten

’s Morgens om 9 uur worden we opgehaald door Sylvia en Alex en rijden we langs de Queens Highway naar Dos Pos, ‘de twee putten’. Naast de oude watermolen met reservoir is een openbare tapplaats en veedrinkbak. De inwoners van Rincon haalden hier te voet of met ezel water tot 1949.Daarna kwam de waterleiding van het WEB. De watermolen ziet er netjes en pas geschilderd uit en later lezen we dat het net is opgeknapt om te vieren dat het WEB 50 jaar water en stroom levert aan Bonaire. Naast de watermolen parkeren we de auto. Er staat net iemand uit Rincon water te tappen voor de tuin. Het wordt naast dieren die er komen drinken,  vooral nog gebruikt voor de veeteelt en landbouw.

Dos PosWe volgen de weg te voet verder richting Rincon op zoek naar de eerste roze steen aan de linker kant. Daar slaan we de stoffige rode zandweg in en volgen we het pad met de roze stenen.

Uitzicht op het Gotomeer

Uitzicht op het Gotomeer

Deze leiden ons naar de top van de berg met uitzicht op het Gotomeer. Daarna dalen we weer af. Onderweg lopen we langs een familieproject: “The promised land”. We krijgen een rondleiding over het terrein en de vrouw weet precies hoe ze het land van haar ouders gaat omtoveren in een toeristische attractie. Het ziet er veelbelovend uit! Maar er moet nog een hoop gebeuren. Ondertussen experimenteert ze met groente en kruiden en probeert ze zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn.

Dos Pos (4)Aan het einde van de route komen we uit op de weg bij het Gotomeer. De route is ongeveer 4 km, maar smaakt naar meer en we wandelen nog een stukje verder. We slaan een nieuwe zandweg aan de rechterkant in. Als we dit een tijdje volgen en een nog smaller pad aan de linkerkant inslaan zien we ineens weer nieuwe roze stenen die ons de berg op leiden. Het pad is een kuitenbijtertje. Eenmaal boven kijken we uit op de zuidkust, Kralendijken Klein Bonaire. Op de terugweg grijp ik midden in een bolcactus en we roetsjen vooral naar beneden.

Dos PosHet laatste stukje lopen we terug over de weg naar het beginpunt bij de watermolen Dos Pos.

Route Dos Pos

Wandeling Rooi Sangu: volg de roze stenen!

Rooi SanguOp Bonaire hebben ze wel 300 km aan wandelpaden, maar als we bij het VVV navraag doen of op de site van Stinapa informatie zoeken, kunnen we geen informatie of routekaartjes van routes buiten het park Slagbaai vinden. Na flink speuren op het internet vinden we uiteindelijk wel twee routes: Dos Pos en Rooi Sangu. Beiden in de buurt van Rincon. Vandaag lopen we samen met Alex & Sylvia de laatste. Terwijl de dames worden afgezet boven op de berg bij het uitkijkpunt Altamira Unjo, parkeren de heren de auto in het nabijgelegen plaatsje Rincon en lopen terug de berg op naar het beginpunt van de Rooi Sangu route bij Altamira Unjo.

Uitzicht op de vallei

Uitzicht op de vallei

Volg de roze stenen
We pakken de eerste zandweg links en ongeveer 500 meter later zien we de eerste roze steen aan onze linkerhand. We slaan dit smalle zandpad in en dalen af de vallei in. Onderweg worden we getrakteerd op prachtige vergezichten en een wijds uitzicht op de vallei. In de vallei lopen we tussen de bomen. We horen veel vogels, maar we zien er niet veel. We volgen de roze stenen en stippen tot aan de enorme overhangende rotswand. En daar houdt het pad op. Onder de rots spotten we sporen van waarschijnlijk heremietkreeften en de grond ligt bezaaid met bruine korrels. Het lijken wel geitenkeutels, maar we hebben geen geit gezien. Het lijkt op een beetje op de hydrofoor steentjes die in plantenbakken op kantoortuinen zitten.

Uitzicht op Rincon vanaf Altamira Unjo

Uitzicht op Rincon vanaf Altamira Unjo

Nog een stukje verder wandelen

We klimmen en klauteren verder langs de rotswand, op zoek naar een pad, maar er is

De totale route die we gelopen hebben.

De totale route die we hebben gelopen.

geen pad meer en het wordt steeds slechter. Uiteindelijk besluiten we terug te keren naar de laatste roze steen. Daar pakken we dezelfde route terug. Het is een prachtige wandeling, maar als we boven komen hebben we zin in meer en besluiten nog wat extra’s toe te voegen aan die 2 km. Bovenaan de berg slaan we links af en volgen de witte wegen op de kaart van Bonaire. De zandpaden staan tenslotte op de kaart en in de app Trails, dus verdwalen kunnen we niet! Uiteindelijk komen we na totaal 4 kilometer uit bij de auto in Rincon.

 

Wandelen parallel aan de Queens Highway

De route langs de Queens Highway

De route langs de Queens Highway

Yep, we gaan weer eens wandelen. Om 14.00 uur worden we door Alex & Sylvia opgehaald. Deze keer gaan we richting de Queens Highway, in de buurt van Tolo en Karpata aan de westkant van Bonaire.

De blauwe stenen markeren een fietspad

De blauwe stenen markeren een fietspad

We parkeren bij een duikschool en volgen vandaar uit het zandpad aan de linkerkant van de weg. Ben blijkt maar 1 schoen bij zich te hebben en wandelt vandaag op bootschoenen! De weg is prima te wandelen. Links & rechts zien we harde lava ondergrond, die maar weinig verschillende vegetatie toelaat, waardoor deze wat eentonig is.

Landhuis Karpata

Landhuis Karpata

Alle track app’s op de smartphones lopen mee, toch presteren we het om een afslag te missen en voor we het door hebben zitten we vlakbij het verlaten Landhuis Karpata. Op de muur zit een Iguana die ons een beetje achterdochtig aan kijkt, alsof hij wil zeggen “weet je wel hoe ver het terug lopen is?”…

Een rustmomentje

Een rustmomentje

Zegt ie Kri Kri of Kra Kra?
Eerst maar even een rustmomentje inbouwen met versnaperingen aan een tafeltje met uitzicht op zee. Er zit niets anders op dan langs de Queens Highway terug te lopen. We schatten in dat het nog 7 km lopen is en het begint al te schemeren! Dus dat flink doorstappen. Het eerste stuk is eenrichtingsverkeer (de verkeerde kant op, dus liften is hier geen goed idee). We lopen langs rotswanden en pakken af en toe een zijpad.

Geelvleugel Amazone Papegaai of Lora

Geelvleugel Amazone Papegaai of Prikichi?

Op de cactussen zitten groen gele vogels heerlijk te keuvelen. Maar is het nou de Lora (Geelvleugelamazone Papegaai) die volgens George de ranger uit het Washington Slagbaai Park “Kra Kra” zegt of de of Prikichi (Bonairiaanse parkiet) die “Kri Kri” zegt? Tsja…. We denken dat het Prikichi’s zijn. Ze lijken sterk op de Lora, maar zijn wat kleiner, hebben een felgekleurde oranje/gele kop en zijn luidruchtiger. Ze verzamelen zich tegen de avond op cactussen en babbelen er dan vrolijk op los. Als we wat tegen ze praten, snavelen ze vrolijk terug. Onderweg kwamen we ook al de ‘gekraakte’ termietenheuvel tegen. De Prikichi heeft namelijk de gewoonte om in een termieten heuvel zijn nest te maken, ongeacht de huidige bewoners. De termieten hebben weinig keuze dan verder in symbiose met de Prikichi te leven…

De 'gekraakte' termietenheuvel

De ‘gekraakte’ termietenheuvel

 

Als het tweerichtingsverkeer wordt en er komt een auto aanrijden steken we onze duim omhoog. We mogen in de achterbak meerijden met deze familie! Heerlijk, het was toch nog zo’n 4 km lopen tot de auto!

We sluiten de avond af met Happy Hour (redden we net!) en verdiende hamburgers bij Zazu.

Op zoek naar de witte uil bij de grotten van Bonaire

De route langs de rotsen bij Bolivia (Arriba, Mei Mei en Abou)

De route langs de rotsen bij Bolivia (Ariba, Mei Mei en Abou)

Tijdens de boodschappen lopen we Alex & Sylvia (jaaaa, die van de popquiz van gisteren) tegen het lijf in de supermarkt Bondigro. Klein wereldje! Als we ze vertellen over ons bezoek aan de grotten en dat we een witte uil hebben gezien is de beslissing snel genomen; we gaan nog een keer op grotten expeditie en op zoek naar de witte uil. Alex is namelijk ‘vogelaar’ en de witte uil staat nog op zijn verlanglijstje. Daarnaast is het een prachtige tocht en vinden wij het he-le-maal niet erg om deze nog een keer te doen.

Pootjes aan de bomen... Voodoo???

Pootjes aan de bomen… Voodoo???

De grottenroute ligt aan de oostkant van het eiland. We beginnen nu aan de zuidkant bij Lagun. We rijden langs de landfill en pakken links de dirtroad naar de grotten. Ik pak de App Trails op de iPhone met de route van de vorige keer er weer bij en we rijden maar een keer (in het begin) verkeerd. Daarna volgen we het zandpad langs de grotten moeiteloos. We blijven dicht bij de grotten, bij twijfel pakken we de weg links die zo dicht mogelijk bij de grotten blijft. Overal stappen we uit, op zoek naar de witte uil en natuurlijk bekijken we de prachtige druipsteengrotten met hier & daar Indian Inscriptions.

Het is Happy Hour bij de heremietkreeften!

Het is Happy Hour bij de heremietkreeften!

Als je een grot inloopt en stil bent, hoor je iets lopen. Het blijken de heremietkreeften te zijn. Happy Hour valt vroeg!

De Brandaris bij ondergaande zon

De Brandaris bij ondergaande zon

Helaas zien we deze keer weinig vogels en al helemaal geen witte uil, maar de tocht is wederom prachtig en vlak voor zonsondergang zitten we weer op de gewonen weg naar Kralendijk. We drinken nog wat tijdens de Happy Hour bij Zazu en als we een pizza willen bestellen bij Pasa Bon Piza blijkt de keuken al dicht… De Lionfish pizza moet nog even wachten en Sylvia & Alex zetten ons weer netjes af bij Karel’s, waar onze dinghy ligt. Machtig mooi dagje!

Op stap met Alex & Sylvia

Op grotten expeditie met Alex & Sylvia