Via de Noordkust, over de Mona-passage over naar Puerto Rico

Floating … Ehhhh ja what?

“Despacho?” We staan weer boven op de rots van de Commandante en vragen aan de M-2 man om ons uitklaarbewijs. “No Commandante, kom om 12 uur maar terug!” Het is niet te geloven. We hebben hem gisteren nog verteld dat we vandaag weg willen en onze Despacho nodig hebben en nu is hij hem gesmeerd naar Puerto Plato. Zou het de taalbarrière zijn of bespeuren we hier een kleine pesterij? Wie zal het zeggen. Gelukkig wil de M-2 man wėl de benodigde papieren invullen en spreken we af dat ze om 12 uur naar onze boot komen met de Despacho. We boeken vooruitgang, we mogen in ieder geval weg! Twaalf uur wordt uiteindelijk half 2 en een half uur later zijn we in het bezit van het langverwachte Despacho naar de Samana baai, een baai aan de noordkust van de Dominicaanse Republiek, 24 uur varen verder naar het oosten. Mochten we pech krijgen onderweg, dan kunnen we daar altijd zonder problemen en met de juiste papieren stoppen. Gaat het goed en blijft het weer rustig, dan gaan we in een keer door naar Puerto Rico. Ons despacho speelt daar geen rol. All set! Ready to go. Jihaaaa! We hijsen de dinghy aan boord, maken de boot zeilklaar en om 4 uur trekken we het anker uit de blubber. Via de smalle doorgang en boeien sturen we de boeg richting zee. Buiten staan pittige golven. De boot maakt heftige bewegingen van voor naar achteren op de golftoppen. Het voelt alsof ik op een wip zit. ZES uur lang! Daarna nemen de wind en golven af en motorzeilen we samen met de Antares en Wright Away langs de noordkust, van kaap naar kaap, langs de toeristische trekpleisters Puerto Plata, Sosua en Cabarete, verder naar het oosten.

Floating whales?

De eerste nacht verloopt moeiteloos. Het weer is rustig. We passeren Rio San Juan en de oude kaap San Frances. In de middag liggen we voor de Samana baai en zien we, na een opgewonden oproep van Hedda op de VHF, een humpback whale op ‘gepaste’ afstand springen uit het water. Wat een geweld en opspattend water! We zijn blij dat hij wat verder weg zit. Ons vier uurtje, lees opkikkertje, bestaat uit een blikje cola en een Mas-Mas reep! Daarna komt er wat meer wind en golven en volgen een paar uurtjes ‘schommelen’ op de golven. Tegen de avond wordt het weer rustiger en ligt de beruchte Mona-passage, de zeestraat tussen de Dominicaanse Republiek en Puerto Rico, aan onze voeten. Berucht omdat het hier behoorlijk kan spoken. Mits je het juiste weer afwacht, zoals wij gedaan hebben. We varen eerst naar een waypoint in het noorden om de Hourglass shoaling heen. Dit is een ‘ondiepte’ van 200 meter. Dat klinkt nauwelijks als een ondiepte, maar als je weet dat de rest van het water tussen de eilanden veel dieper is en al het water zich hier door wil persen, kun je je voorstellen dat het water zich kan gedragen als een wasmachine. Iets wat we liever vermijden door eerst naar het noorden, om de ondieptes heen, te varen. De volgende morgen bij Desecheo Island gaat de boeg richting het zuiden, naar Boqueron aan de zuidwest kust van Puerto Rico. In het water zien we een grote groep drijvende … ja wat is het eigenlijk? Het is te groot voor een dolfijn en het spuit. Daarnaast is het zwart… Nee het is zeker geen dolfijn, maar bestaan er kleine zwarte walvissen? We hebben geen idee. We hebben ze in ieder geval nog niet eerder gezien. Ze drijven in grote groepen, relaxed aan de oppervlakte en hebben geen last van ons als we wat dichter langs ze sturen.

Tegen het einde van de middag zeilen we na 48 uur de baai bij Boqueron in Puerto Rico binnen. De gele vlag zit in het want, we kunnen hier alleen niet inklaren. Daarvoor moeten we naar Mayaquez (in het noorden) of Ponce, verderop aan de zuidkust, varen. We slapen er een nachtje over… Met een tevreden gevoel vallen we in slaap. Het moeilijkste stuk van dit seizoen hebben we gehad, de noordkust van de Dominicaanse Republiek en de Mona-passage zijn probleemloos bedwongen! Vanaf hier kunnen we in daghopjes verder naar het oosten.

Lentekriebels

5 april 2015 – Het is de laatste dagen grijs en grauw. Weinig blauwe lucht te bekennen. Nederlands weer met een tropisch temperatuurtje. Elke ochtend vallen er wel vier regendruppels, net niet genoeg om (drink)water op te vangen, dus we overwegen om net als de locals water uit de rivier te halen. Maar vandaag niet. Eigenlijk kennen we naast het hurricane seizoen geen andere seizoenen meer, maar we hebben vandaag last van ouderwetse lentekriebels. GROTE schoonmaak aan boord van Blabber. Alle kussens gaan naar buiten om te luchten. De bedden worden afgehaald en we soppen de hele boot lekker schoon. De geur van allesreiniger dringt onze neusgaten binnen. Alles ruikt weer heerlijk fris, inclusief ons verschoonde bed!

Daarna kruip ik achter de naaimachine. Shame, shame, shamne… wij hebben de Panamese gastenvlag nog niet klaar en ons want is leeg. Dat kan eigenlijk niet! In de vlag van Panama zitten de kleuren rood, wit en blauw, dus ik gebruik als stof deze keer onze oude Nederlandse vlag , die we een paar weken geleden vervangen hebben voor een nieuwe. Komt dat even mooi uit. Ik kom alleen niet veel verder dan het knippen en in elkaar zetten van de vlakken, want we krijgen bezoek en ik staak deze eerste naaipoging. Morgen verder!

Vamos a Colombia!

Uitklaren op de kade van Aruba.

Uitklaren op de kade van Aruba.

Om 7 uur gaat de wekker. We treffen de laatste voorbereidingen, leggen alles slingervast en roepen de portauthority op om uit te klaren. “Nog even niet, we hebben op dit moment net een cruiseschip binnen, probeer het over een uurtje nog een keer”. Met een uurtje proberen we het weer, maar dan komt er net een duwbak binnen die zeker een uur nodig heeft om vast te leggen aan de kade. En als we voor de derde keer oproepen is cruiseschip nummero 2 net binnen. Al met al varen we om 12 uur samen met nog twee zeilschepen naar het dock. Het in- en uitklaar proces in Aruba is niet zo jacht vriendelijk. Je bent verplicht om met je schip tegen een oude betonnen kade aan te leggen met grote zwarte autobanden, die van die heerlijke zwarte vegen op je witte romp achterlaten. We leggen aan tussen een oude Venezolaanse roestige bak en een enorme catamaran van 77 ft. De dames van immigratie & douane kijken toe. We liggen aan lager wal te hobbelen tegen de kade. Niet echt plezierig.

De dames pakken onze bootpapieren en paspoorten aan en stappen in hun airco gekoelde auto’s op weg naar kantoor. De schippers moeten met de immigratie meerijden. Naar de boten wordt verder niet gekeken. Dus het is ons een raadsel waarom we met de boot naar de haven moeten komen en niet zoals in de hele Caribbean gewoon met de dinghy uit kunnen klaren. Een kwartiertje later komen ze weer voorrijden, ze toeteren ten teken dat ze er zijn en doen dan het raam of de deur van de airco gekoelde auto weer open om ons de documenten terug te geven. Eenmaal terug aan boord, blijkt er geen uitklaar stempel in ons paspoort te staan. Dus weer terug…. “Dat doen we niet bij Nederlanders, het is ok zo”. En nu moesten we snel weg gaan, want ze waren druk. We wachten nog even tot de catamaran ‘Picon’ voor ons wegvaart en gooien dan de lijnen los en verlaten de haven van Aruba. Eenmaal buiten op dieper water zetten we de boom en het voorzeil en stuiven met een 7,8 knopen weg. Een record, wow. Blabber heeft de Salsa in zijn kop en danst met z’n kont op de golven in de richting van Colombia.

130 mijl naar Cabo de la Vela
De tocht naar Cabo de la Vela is totaal 130 mijl en we zeilen een nachtje door. We gaan als een speer! We lopen gemiddeld 7 knopen. Om half 7 gaat de zon onder en komt er al snel een prachtige sterrenhemel voor in de plaats. In het water zie ik fluoriserende lichtjes. Magisch. We krijgen ook meer wind en halveren het voorzeil, zodat we dit niet vannacht tijdens een wacht alleen hoeven te doen. Op het kleine lapje dat overblijft lopen we nog steeds gemiddeld 6 knopen. De maan (bijna vol) komt op rond 22.00 uur.

De Venezolaanse eilanden Monjes del Sur & Norte laten we letterlijk links liggen omdat eerdere boten daar vervelende ervaringen hebben gehad. We zien wel de vuurtoren. Gevolgd door de vuurtoren van de Kaap Falso, de noordelijke kaap van schiereiland de la Guajira van Colombia. Onderweg ligt er nog een groot vrachtschip op ramkoers, maar als Ben hem oproept blijkt hij ons (de AIS) wel te zien. Hij passeert ons op nog geen twee mijl… We zijn nog steeds zo blij met de AIS.

Cayo El Morro

Cayo El Morro

’s Morgens varen we langs de kust naar Cabo de la Vela. De wind en golven zijn nog steeds hoog en ruw. We verwachten dat het om de kaap eenmaal rustiger wordt. NOT!! Om de ‘Zeilkaap’ blijkt de wind recht van voren te komen. Alleen de golven ontbreken. We laten het anker vallen op 3 meter waterdiepte. Het landschap om ons heen is een beetje surrealistisch. Woestijnachtig, met bruin zand en dorre bergen, rieten huisjes met hangmatten en koepeltentjes, een kite- en surfschool en zandwegen. Helaas waait het voor ons te hard om naar de kant te gaan en dat blijft het doen. Dus we moeten het doen met de beelden via de verrekijker. We zijn het enige schip in de baai. Wel liggen er een paar kleine vissersbootjes.

Barracuda Beach Party op Blanquilla, Venezuela

Een frontje naast de Blabberboot

Een frontje naast de Blabberboot

Vrijdagochtend 6 uur gaat het anker op in Grenada. Koers oost. De wind in de rug. We hijsen de genua en het grootzeil en gaan voor het lapje weg met ook nog een flinke stroom mee. Om zeven uur hebben we de eerste vliegende vissen voor de boot. De Sylfer en Bella Ciao volgen iets later (snellere boten). Het is heerlijk zeilweer. Er staat voldoende wind (rond de 10 – 12 knopen) om de zeilen bol te houden. Om 11 uur is de wind nog steeds vrij rustig en besluiten we over te stappen op de gennaker. Maar net als alles aan dek is gesleept en klaar ligt om te hijsen neemt de wind iets toe en staken we deze poging. We zeilen verder op de uitgeboomde genua en het grootzeil. De vislijn hangt uit, maar ze willen nog niet bijten. De Sylfer en Bella Ciao zijn inmiddels ook onderweg en melden al vrij snel dat ze een Barracuda hebben gevangen. De Bella Ciao zelfs 2!

Onweer en vallende sterren
Rond 13.00 uur zien we naast onze boot aan de noordzijde een donkere streep in de lucht, met een slurfje er onder. Net een tekstbalonnetje. Gek gezicht. Maar het zit een flink eind van ons vandaan en komt niet naar ons toe. En dan ineene belanden we in een enorme onweersbui die het voorzien heeft op de Blabberboot. De Sylfer zeilt inmiddels 6 mijl zuidelijker en heeft nergens last van. Wij krijgen de volle laag en wat we ook doen we raken de bui niet kwijt. Alle instrumenten, op de radar na, zetten we uit. Op de radar volgen we de bui. We hopen zo een uitweg te kunnen vinden. Als we deze gevonden hebben en gas geven naar het zuiden, vormt zich de volgende bui om ons heen … Al met al zijn we een uurtje aan het stoeien met deze buien. Gelukkig gebeurt er niets ergs. De boot is lekker schoongespoeld en daarna zeilen we verder en lopen zelfs 7 knopen!

Het verloop van de onweersbui op de radar:

Om 20.00 uur gaat mijn eerste wacht in. Het is een prachtige heldere nacht. De maan is op een a twee dagen na vol en verlicht het ‘waterpad’ voor ons. We hebben een machtig mooie sterrenhemel. En tijdens de hondenwacht zie ik zelfs 4 vallende sterren. Ondertussen lees ik een literaire thriller van Karin Slaughter en kom zo de nachtwacht lekker snel door.

Als je goed kijkt zie je de springende dolfijn! Wow

Als je goed kijkt zie je de springende dolfijn! Wow

Land in zicht
’s Morgens om 6 uur meld Sylfer zich op de marifoon met de mededeling dat hij land ziet. Yeah, wij zien het ook, het is de eilandengroep Los Hermanos. De vislijn gaat weer overboord. We doen nog een poging en vangen gelukkig ook een Barracuda! Een Tupperware doos vol gefileerde vis. Dat wordt een Barracuda Beach Party op Blanquilla met de Cobb! En, of het nog niet op kan, bij het passeren van de eilanden groep worden we getrakteerd op een dolfijnenshow. Ze springen als gekken en blijven zelfs een beetje stil hangen in de lucht. Ik heb zo’n moment kunnen vangen en als we weer internet hebben volgen de foto’s!

Barracuda Beach Party op de Cobb

Barracuda Beach Party op de Cobb

Moonlight shadow
Het laatste stukje zeilen we langs de zuidkant van het eiland en de daar gestationeerde coastguard, naar de ankerplaats Playa Yaque, voor de twee palmbomen op het strand. We laten het anker zakken naast de Sylfer op ongeveer 8 meter helderblauw water. De Bella Ciao volgt een uurtje later. We doen even een hazenslaapje en pakken daarna gauw de dinghy naar het strand. Daar steken we de Cobb’s aan en genieten van de lekkerste verse vis, salades, gepofte aardappels en een koud biertje & wijn. Het smaakt voortreffelijk. Ondertussen komt de bijna volle maan op en verlicht het strand. We zitten de rest van de avond in het maanlicht en zien op het strand onze schaduw. Het is een prachtige zwoele avond. Wow! Idyllisch. Een mooie afsluiting van een mooie tocht.

Oversteek: Hoe was het ook alweer?

Het gaat goed met Blabber en bemanning! Het is een pittige tocht naar Puerto Rico. Vandaar dat we ook niet eerder konden schrijven. We hebben onze handen en voeten hard nodig om ons schrap te zetten!

Het waait 20 knopen en meer, de stroom en golven komen vanuit het oosten. Er zijn behoorlijk wat kuilen in de weg, waardoor we hobbelen op de golven. Het zoute water komt met bakken over de boot. Alles is nat en zout. We voelen ons net een gepekeld visje! De boot zeilt geweldig. We krijgen alleen de windpilot niet aan de gang. Wat we ook proberen, hij houdt geen koers. Dus Idris als je mee leest, misschien heb je nog een paar tips? Gelukkig hebben we de automatische stuurautomaat ook nog en moeten we alleen zo nu en dan even stroom draaien op de motor om de accu’s vol te houden.

De afgelopen 2 dagen hebben we scherp aan de wind gezeild, nu hebben we de koers iets verlegd en lopen we wat ruimer, waardoor het iets comfortabeler aan boord is. We hebben voor het eerst sinds twee dagen weer koffie gedronken en ik zelfs kan typen!

Ok, we houden het kort. Nog wat facts:
– We hebben 257 afgelegd
– We moeten nog 124 mijl naar Ponce, Puerto Rico
– We lopen gemiddeld 5 knopen, maar nu we de koers verlegd hebben iets meer, nu zelfs 7,1!
– Koers 9 graden

Ayo

We zijn in Suriname!!!

Bruin water!

Bruin water!

Waterland/Suriname – Dag 16 – We hebben een geweldige laatste nacht gehad. Het waaide nog steeds tussen de 15 – 20 knopen en we bleven mooi vaart houden. ’s Morgens rond 11 uur waren we bij de uiterton. We zijn rustig naar binnen gezeild, met de motor stand bye. Er stond nog steeds een pittig windje met maar liefst 20 knopen. De Dixbay lag bij Parimaribo voor anker en kwam in de dinghy naar ons toe varen. Maar we gingen zo hard dat om met Idris woorden te spreken het kansloos was. Uiteraard wel gezwaaid! Na Paramaribo moesten we nog 8 mijl zeilen.

 

Ben moet zich nog scheren!
Ben moet zich nog scheren!

Op de uitkijk, waar is Marianne??!!

De aanloop van de marina Waterland was geweldig en verrassend. We werden door alle regelkunsten van Marianne verwacht. Ze hadden een plaatsje voor ons vrij gemaakt aan het begin van de steiger, we konden tegen de stroom in aanleggen. Wel even spannend maar perfect. Toen we aanliepen begonnen alle boten spontaan te toeteren. We kregen er kippenvel van. Heel bijzonder om zo binnengehaald te worden. Op de vingersteiger stonden ze klaar om onze lijnen aan te pakken. Eenmaal vast begon iedereen spontaan te zoenen en ons welkom te heten. Overweldigend en heel warm! Marianne stond klaar met champagne en glazen en we hebben hebben deze heerlijk genietend van het uitzicht in de kuip opgedronken.  Wow, we hebben het gehaald, 1990 mijl gezeild!

Bijna in Waterland, spannend!!

Bijna in Waterland, spannend!!

Aan de steiger liggen veel Nederlandse boten, waaronder de Waltzing Matilda, Sail Away, Accapella, Barnstormer, Sylpher, Regina, Mathiba en Annalena. Velen kennen we van de voorbereidingen en het lukte ons maar niet om ze te ontmoeten. Nu 4 maanden later is het eindelijk gelukt! Ontzettend leuk om ze allemaal weer te zien.

Marianne en Cees hebben een huisje gehuurd op het resort en Marianne had ook nog Surinaams eten geregeld voor deze avond. Wat een toppertje! We hebben lekker op de veranda voor het huisje gegeten. Wat een luxe, na 16 dagen hoefde ik even niet meer te koken. En het was lekker!

De nacht hebben we heerlijk geslapen. Geen gewiebel. Gewoon lekker stil. Wel heeeeel warm!!

Onze positie: 05.39.514 N bij 055.03.841 W

De laatste mijltjes naar Suriname

De 1990 mijl zitten er bijna op: zelfgebakken appeltaart!!!

De 1990 mijl zitten er bijna op: zelfgebakken appeltaart!!!

Dag 15 op zee – We gaan ons laatste nachtje op zee in. De zon is inmiddels onder (het is 22.00 uur UTC) en we moeten binnenkort overschakelen naar de Surinaamse tijd, dat is -/- 3 uur UTC en -/- 4 uur Nederlandse tijd als ik mij niet vergis.Spannend hoor die laatste mijlen en aanlopen in Suriname.

We zijn dankzij alle hulplijnen aan wal (Martin, Mans, Belia, Gabber en de Dixbay), goed voorbereid en hebben alle informatie die nodig is om de rivier op de varen. Heel bijzonder dat je zo midden op de oceaan kunt mailen en informatie vergaren. We verwachten morgen rond 12.00 uur Surinaamse tijd bij de uiterton te zijn. Van hieruit kunnen we de boeien naar binnen volgen. We moeten dan nog zo’n 30 mijl naar binnen en verwachten net voor zonsondergang 18.00 uur in Domburg te zijn. We weten nog niet of we daar in de haven kunnen liggen of voor anker moeten, maar dat zien we ter plekke wel.

Dit berichtje is voor Marianne (vriendin van Cees, die donderdag al is aangekomen in Domburg): We komen der ‘an! We hebben je een sms gestuurd en verwachten dus rond etenstijd bij je te zijn! Misschien kun je ons een sms sturen over waar we kunnen liggen? We zijn heel benieuwd. De bubbels staan koud!

Onze positie om 22.00 UTC: 06.33.591 N bij 054.08.346 W
Wind: rond de 15 knopen
Snelheid: 5 knopen
Koers: 235
Nog 65 mijl te gaan.

Dan nog even de afgelopen nacht. We hebben in het begin veel last gehad van fikse regenbuien. De wind was afgenomen en we hadden de zeilen binnengehaald. De boot en bemanning is lekker schoon! Na alle buien trok de wind weer aan en hebben we de rest van de nacht heerlijk tussen de 5 en 6 knopen gezeild. Onze dagafstand was 123 mijl en we zijn geleidelijk van 4500 meter terug gegaan naar 50 meter diepte! We zitten inmiddels op de 40 meter lijn. Het water was blauw en is nu groen gekleurd. Toen we onder de 100 mijl nog te gaan zaten hebben we dat gevierd met een zelfgebakken kleintje appeltaart en een miniflesje cava, die we nog hadden liggen.

1990 mijl!!!

1990 mijl!!!

Een mooi moment om even te overdenken wat we hebben meegemaakt. Cees zijn jongensdroom is uitgekomen en hij is heel content. Hij spreekt zelfs van a boys dream almost come true, hij is weer begonnen met een nieuwe droom. Ben vindt het heel bijzonder dat je 1990 mijl, non stop kunt zeilen zonder de motor te gebruiken! En Ing is retetrots. We hebben het toch maar mooi geflikt met z’n drietjes. De oceaan is bedwongen!

Douchen met hemel(s)water

Heerlijk douchen na een verfrissende regenbui!

Heerlijk douchen na een verfrissende regenbui!

Dag 14 op zee – We zeilen nu 14 dagen non stop, op de constante flow van de noordoosten tradewind, met een gemiddelde tussen de 15 en 25 knopen. We hebben tijdens de reis een keer een dipje gehad in de wind met een dagafstand van ‘maar’ 90 mijl. Maar we hebben geen een keer de motor hoeven starten.

Het is ongelofelijk, soms moet iemand me even in mijn arm knijpen om er zeker van te zijn dat ik dit echt mee maak. We hadden nu een dagafstand van 132 mijl en die was veel hoger geweest als we vanmiddag niet besloten hadden iets af te remmen, anders komen we zondagochtend te vroeg aan bij de uiterton voor de Suriname rivier.

Onze positie om 19.00 UTC: 07.27.1552 N bij 051.52.786 W
Wind: rond de 15 knopen
Snelheid: 5 knopen
Koers: 251
Nog 210 mijl te gaan.

Gisteren heb ik voor de eerste keer het Nederlandstalige Maritieme netje geleid op de SSB en het ging harstikke leuk. Helaas waren er maar 5 schepen onderweg, dus ik was met een klein kwartiertje al klaar. Cees heeft ondertussen gekookt en we hebben heerlijk pasta met bechamel saus gegeten.

Afgelopen nacht liepen we weer hard gemiddeld 6 knopen met wind tussen 25 en 30 knopen. Er lagen twee schepen op onze route, een dregger uit China en een vrachtschip uit Singapore. Daarnaast besloot een vogel te landen op Blabber. Het leek op een grote merel, zwart met een lange snavel. Hij was totaal niet onder de indruk van Ben die hem probeerde weg te jagen, omdat hij bang was dat ie naar binnen zou vliegen. De vogel ging eerst lekker op de bimini zitten en zich uitgebreid schoonmaken, later verplaatste hij zich naar de lijnen en tot slot de reddingsboei. Vanmorgen rond zonsopgang vloog ie weer weg.
Vanmiddag kregen we een hemelse bui over ons heen. Wel/geen squall? In ieder geval een fikse regenbui. Meteen de shampoo gepakt en ons heerlijk ingesopt. Je kunt je niet voorstellen hoe het is om je na 14 dagen weer te douchen. Hemels dat water! Het was genieten. Ik voelde me weer het kind dat vroeger op een zomerse dag door de gazonsproeiers rende.
Vanavond is het volle maan en kunnen we heerlijk lang profiteren van licht in de kuip. De maan ging vanmorgen ook pas rond 8.30 UTC te onder. Nog twee nachtjes slapen en dan zijn we er! Ik heb inmiddels alle informatie over de aanloop binnen en we zijn er klaar voor!
Tot het volgende zeebericht!

Wachten op een squall

De squall is ook te zien op onze radar!

De squall is ook te zien op onze radar!

Dag 13 op zee – We gingen weer als de brandweer. Afgelopen nacht liepen we gemiddeld 6 knopen. Rond 02.00 uur was het zo ver … onze eerste squall. Je hoort er veel over. De Nederlandse boten voor ons hadden er onderweg naar Suriname veel last van, met name toen ze wat dichter onder land kwamen. Dus we waren gewaarschuwd en keken regelmatig achterom of er een squall aan kwam. Een squall is vrij heftige inktzwarte bui, waar je niet onder door kunt kijken. Hij gaat meestal gepaard met een rolwolk, zware windstoten, regen en soms zelfs onweer. In deze gebieden komen squalls voor tijdens de winterperiode in Nederland.

Terwijl ik (Ing) wacht had zag ik om 2.00 uur iets zwarts onze kant op drijven. Meteen Ben gewekt met de woorden “volgens mij krijgen we nu onze eerste squall”. Ben stond meteen naast zijn bed om te helpen en samen hebben we de zeilen binnen gehaald, alle spullen naar binnen gedaan, ramen en luiken gesloten en de motor en regenpakken aan. We waren er klaar voor terwijl de bui langzaam over ons heen dreef. Ik heb de radar ook aangezet, waarop de bui goed te zien was. De bui was wel 2 mijl breed en uitwijken had geen zin. We hebben alles geprobeerd, maar wat we ook deden de bui bleef pal boven ons hangen. Gelukkig zat er geen onweer in en de windstoten vielen mee. Dit heeft ongeveer een uur geduurd. Toen hebben we de zeilen weer uitgerold en haalden we de bui bijna weer in! Weten we ook weer wat dat is en we waren op tijd met reageren, dus dat voelt goed.

Onze positie om 19.00 UTC: 08.41.292 N bij 050.02.598 W
Wind: rond de 17 knopen
Snelheid: 6 knopen
Koers: 251
Nog 341 mijl te gaan.

Verder nog iets gebeurd?
We hebben een dagafstand gemaakt van 127 mijl. We zien paradijsvogels. We hadden een vissersboot zonder AIS en een tanker uit Cyprus (MMSI 292) onderweg naar Amerika. Ben heeft hem even opgeroepen via de marifoon om een babbeltje te maken. Heel leuk. En verder is het lekker warm, 30 graden in de boot en 31,6 onder water. De chocola in de bilge smelt!!! De lucht is strakblauw en de golven zijn iets rustiger.

Via de mail probeer ik via verschillende bronnen allerlei informatie bij elkaar te sprokkelen over de aanloop van Suriname. O.a. hoog en laag water gegevens, wanneer je het beste de rivier op kunt lopen (je moet de stroom mee pakken, maar wanneer is dat precies), welke marifoonkanalen heb je nodig bij de aanloop, hoe zit het met swell bij de ingang van de rivier. Dat soort vragen dus. Ik mis internet nu wel. We hebben namelijk verschillende bronnen en krijgen daar helaas verschillende info uit. Vandaar dat we nog een vragenrondje doen via verschillende hulplijnen. Normaal zou ik even naar de Noonsite gaat, waar dit soort info op staat. maar dat kan nu even niet.

En vanavond zijn wij aan de beurt om het Nederlandstalige maritieme netje leiden. We zijn heel benieuwd.

Morgen full moon! Ik ga de mannen toch maar vragen te scheren.

Tot het volgende zeebericht

Riding the blue waves op tweede kerstdag

Elke dag om 14.00 uur werkt Cees de overzeiler bij met onze dagpositie.

Elke dag om 14.00 uur werkt Cees de overzeiler bij met onze dagpositie.

Dag 12 op zee – Het was weer een hobbelig dagje op zee. Afgelopen nacht nam de wind weer toe tot 25 knopen en hadden we een onrustig nachtje slaap doordat we regelmatig uit ons bed werden geslingerd. Vanmorgen bij de wisseling van de wacht om 6 uur lag er een vrachtboot uit Liberia van 630 ft op onze route, maar hij heeft ruim voor ons gepasseerd. Vanmiddag betrok het een beetje, kregen we meer bewolking als normaal en wel 3 spatten regen! Vanavond dacht ik leuk een pizza te maken voor tweede kerstdag, deze kwam weer net zo hard de oven uit als hij er in ging, gevolgd door het brandalarm. Maar we hebben pizza gegeten!

Onze positie om 19.00 UTC: 09.30.256 N bij 048.01.650 W
Wind: rond de 15 knopen
Snelheid: 5 knopen
Koers: 251
Nog 471 mijl te gaan.

We tellen af! Elke dag werkt Cees de overzeiler (kaart van de Atlantic)) bij die in de kajuit hangt. Bij vertrek hebben we op de kaart de ideale lijn naar Suriname getekend en de lijn onderverdeeld in dagafstanden, uitgaande van een gemiddelde van 5 mijl. We hebben nu nog 4 stipjes te gaan en liggen aardig op de gewenste koers & snelheid.

Na een tip van de Gabber heb ik vanmiddag de eerste weerfax van de Amerikaanse weerdienst binnengehaald via de SSB en Getfax (zit ook in het programma airmail). Het werkt. Geweldig! We hebben nu naast de dagelijkse gribfiles met wind en golfhoogte ook een weerkaart waarin de grote weersystemen te zien zijn voor de komende 3 dagen. Op deze manier hebben we een breder weerbeeld en gebruiken we meerdere bronnen, wat natuurlijk altijd goed is.

Hieronder een korte uitleg voor degene die ook een SSB hebben en een weerfax van de Amerikaanse weerdienst willen ontvangen via de SSB:
De Amerikaanse weerdienst zendt dagelijks uit vanaf 12:20 UTC op de frequentie 17.144,5 USB
Het duurt ongeveer 10 minuten per fax en je krijgt tot 3 dagen de weersverwachting.

Wat te doen:
– Zorg dat het snoertje van de SSB/modem naar je PC er in zit
– Zet de SSB radio aan
– Links van het blauwe bolletje dat je aanklikt voor verbinding tussen pc en pactor modem zit een symbooltje (grijs met stukje wit) als je daar op klikt start Getfax (Open Weather-Fax (getwax) Window)
– Selecteer (in de tweede menubalk) het station NMG (New Orleans) en daarnaast de frequentie 17146,5.
– Klik vervolgens op het groene bolletje rechts en de fax komt binnen.
– Alle weerkaarten krijg je ook in je inbox toegestuurd en kun je later bekijken.
– Als je op de weerkaart klikt opent hij deze in viewfax (net als de gribfiles).

En het mooie is, dit gaat niet ten koste van de Sailmail zendtijd!

Geweldig die SSB. We hebben er al zoveel plezier van:
– We hebben onderling contact met andere Nederlandse boten en kunnen op deze manier informatie uitwisselen over havens, inklaren, aanlopen van een rivier etc..
– Tijdens overtochten wisselen we positie en weerinformatie uit en kun je elkaar bij problemen zelfs helpen.
– We halen gribfiles en nu dus ook weerkaarten binnen
– We kunnen de website updaten
– En we kunnen mailen

Alles uiteraard met mate, want we hebben beperkte zendtijd per maand. Maar voorlopig is dit meer dan voldoende om dit alles te kunnen doen. Wat ben ik blij dat we de SSB hebben aangeschaft. Het is onze ‘communicatie-lifeline’ naar de buitenwereld, vooral als we op zee zitten.

Tot het volgende zeebericht!

PS voor degene die nog niet hebben uitgepuzzeld wat de kerstgedachte “Bigi bobi bun, ma tumsi bigi bobi e kiri pikin!” van gisteren betekent, hier de letterlijke vertaling: “Grote borsten zijn goed, te grote borsten doden het kind”. Oftewel Overdaad schaadt!