Uitklaren en onderweg naar San Andres, Colombia

Uitklaren bij Mister Florentino

Uitklaren bij Mister Florentino

“De kans op regen is 0%” roept de weerman van het Bocas Net door de VHF. Da’s nog eens een mooi begin van de dag. Hoe vaak krijg je zo’n weerbericht in Nederland? Eerst uitklaren. We worden in de blauwe zeecontainer met airco opgevangen door Mister Florentino. Hij gaat zeer gestructureerd te werk. Eerst moeten we twee papieren invullen. Ze zijn in het Spaans. Als we het niet weten, moeten we het vragen. “Whatever you do, don’t scratch!” Hij zegt het wel een paar keer. We vullen de papieren in. Zodra alles ingevuld is, wil hij onze inklaar- en bootpapieren en paspoorten. Hij maakt de nodige kopieën. Net als bij het inklaren. Geen idee wat voor administratie hij er op na houdt, in ieder geval heeft hij nu dubbele kopieën. Daar gaan weer een paar bomen. Ondertussen kijken we een beetje om ons heen. Voor mister Florentino leunt een kleine bijbel tegen een ongebruikte fax. Voor de momentjes dat hij even niets te doen heeft. Hij heeft er vanmorgen al in gelezen.

Tegenover Mister Florentino zit de dame van immigatie. ‘Mister Ben’ loopt met de ingevulde papieren naar de andere kant van de container. Daar wordt door de dame weer een ander papier ingevuld. We betalen en lopen terug naar Mister Florentino. Hij zingt ‘Cumpleanos Feliz’ voor Ben, we betalen voor het uitvaarbewijs (Zarpe) en staan een uurtje later weer buiten in de warme zon. Free to go. Nog even de laatste boodschappen (verse groente & eieren) en sigaren voor Ben. Het is tenslotte zijn verjaardag! En dan retour boot.

Kosten uitklaren

  • Douane $ 4,20
  • Immigratie $ 1,50

Om 13.00 uur halen we het anker op. We zwaaien nog een laatste keer naar Rudy van de Sea Ya en gooien de boeg richting San Andres in het Noorden. Het internet is al snel dood. Bocas verdwijnt in rap tempo uit het zicht. Bye bye Panama. We hebben van je genoten! Voor ons ligt een plas blauw water. De hemel is strak blauw. Het kleine beetje wind dat er staat is tegen. De golven zijn best hoog. Ik kook een grote pan eten voor twee dagen. Op alles voorbereid. De vislijn hangt overboord.

Verjaardagsbezoek!

Verjaardagsbezoek!

Binnen drie uur zwemt er een groep dolfijnen naast de boot. Fan-tas-tisch! Het blijft leuk om naar deze spelende beesten bij de boeg te kijken. Lang geleden jongens! Leuk dat jullie er weer zijn!

Nog 180 mijl te gaan….

 

Bocas Del Toro: informatie voor zeilers

Bocas Del ToroWe gaan de groene eilandjes verlaten. Maar niet zonder alle informatie voor zeilers met jullie te delen. Het zeilen is hier fan-tas-tisch. Het water is vlakker dan de Randmeren in Nederland. Het is alleen niet altijd even helder, waardoor we dieptes en kleurverschillen niet goed kunnen zien en goede navigatiekaarten in dit gebied onmisbaar zijn. Wij hebben vooral gebruik gemaakt van Google Earth kaarten in combinatie met de digitale kaarten van Eric Bauhaus. Daarnaast liepen er in OpenCPN tracks mee van zeilers die hier eerder geweest zijn.

Bocas Del Toro kent naar eigen zeggen twee seizoenen: wet en wetter. Wij hebben het bijzonder droog gehad. En als het dan eens regende was het welkom, want dan konden we water opvangen en de was doen!

Bij Bocas Town kun je prima ankeren voor Bocas Marina. Op vijf meter diep water heb je voornamelijk een zandbodem. Lig je verder naar achteren (11 meter), dan heb je last van koraal/rotsen en kan je ankerketting flink schuren.

Er valt genoeg te ontdekken op de verschillende eilanden van Bocas Del Toro en alles ligt op korte dagafstanden van elkaar.

Nog meer informatie over Bocas Del Toro:

  • Het Bocas VHF netje is om 7.45 op kanaal 68.
  • De port office zit in een blauwe container, naast de steiger waar de veerboot aanlegt.
  • Er is een bank met pinautomaat. Ze hebben alleen niet altijd geld, of je kunt het gewenste bedrag niet pinnen.
  • Post/pakketjes op laten sturen (via Amerika) kan via MBE Bocas Del Toro. Je maakt gratis een klantnummer aan en krijgt dan een PTY nummer. De spullen laat je sturen naar een adres in Miami, met uiteraard je PTY nummer. Vandaar uit wordt alles verstuurd naar Panama en is het binnen een week in Bocas Del Toro. Het is geen goedkope oplossing, maar we hebben er wel goede ervaringen mee.
  • Voor brood moet je zijn bij de Duitse bakker Allemagne (stokbrood & puddingbroodjes!!) en/of supermarkt Gourmet.
  • Diesel en benzine kun je makkelijk tanken op het vaste land in Puerto Almirante. Wij betaalden voor diesel 48 cent per liter!
  • Je dinghy kun je neerleggen bij Hotel Olas of Cafe La Buga.
  • Water hebben wij gehaald bij Hotel Olas, gratis, maar we drinken er vaak wat terwijl we internetten. Toen de waterkraan stuk was, hebben we water gehaald bij Diveschool Bocas.
  • De datakaart van Digicel werkt hier prima.
  • Er is 1 vliegveld en er gaan dagelijks vluchten van en naar Panama City en San Jose in Costa Rica.
  • Vanuit Bocas Town kun je naar het vaste land met een watertaxi voor 5 dollar.
  • Vanaf Almirante (havenplaats op het vaste land) kun je met de bus naar Costa Rica. De reizen zijn te boeken bij kantoortjes of hostals. De kosten voor een watertaxi en shuttlebus rechtstreeks naar Puerto Viejo zijn tussen de 25 en 30 dollar, enkele reis. Met het vliegtuig is het een stuk duurder (wij kwamen uit op meer dan 200 dollar p.p.).
  • Bevoorraden is geen probleem. Er zijn genoeg Chinese supermarkten voor de basisproducten. Regelmatig komt er een pont met verse groente & fruit van het vaste land, die je in diverse groentenwinkeltjes maar ook bij de Chinese supermarkt kunt kopen. Vlees kun je halen bij Tutty-N-Fish. Of de Gourmet supermarkt (uit de diepvries).
  • Fietsen kun je overal en kost tussen de 5 en 10 dollar per dag. Een aanrader!
  • Verder zijn er veel ijzerwarenwinkels met van alles. Zelfs spullen voor de boot!
  • Gas is wat lastiger. Er is een Chinese supermarkt die flessen verzameld. De naam ben ik even kwijt. De flessen gaan na inlevering naar het vaste land en krijg je een week later terug.
  • Facebook: Bocas Net

Leukste plekken/uitstapjes:

Mooie ankerplaatsen:

Jachthavens

  • Bocas Marina, tegenover Bocas Town. Je kunt in Almirante met de boot op de kant.
  • Red Frog Marina, Bastimentos
  • Marina Carenero, Isla Carenero
  • Aqua Point, Isla Solarte

Handige Tracks voor Open CPN:

* We hebben de tracks bewaard. Stuur ons een berichtje en we mailen ze je toe.

We hopen dat jullie wat aan deze info hebben. Mocht je aanvullingen en/of vragen hebben, stuur ons dan een berichtje. Have fun in Bocas!

Met Google Earth onze eigen navigatiekaarten maken

Een openair school, how nice is that?!!

Een openair school, how nice is that?!!

Cool, ik heb vandaag iets nieuws geleerd: hoe ik met Google Earth, navigatiekaarten kan maken om te gebruiken tijdens het navigeren met OpenCPN op onze tablet en laptop! Zo gaaf! John, the Gringo on Stingo heeft een hele nieuwe wereld die Google Earth heet, voor ons geopend en daarvoor hoeven we tijdens het varen niet online te zitten! MAGIC!

Na onze ervaringen op het Sumwood Channel hadden we een beetje de schrik te pakken. John, vertelde ons dat hij in dit gebied vooral navigeert op Google Earth kaarten. Hij heeft een paar van deze kaarten van het gebied in Bocas Del Toro op onze tablet gekopieerd, zodat we het ook eens uit konden proberen.

We hebben ze onder andere gebruikt bij onze route door The Gap en bij de aanloop naar het eilandje Crawl Cay. We leken wel een mobiele eenheid, met drie verschillende devices en kaarten naast elkaar. Maar het gaf een mooi beeld van de verschillen. En wat zegt dit vergelijkend warenonderzoek? We zijn he-le-maal om. De Google Earth kaarten zijn akelig nauwkeurig! Je weet niet wat je ziet. Natuurlijk kunnen we op de Google Earth kaarten niet precies zien hoe diep het is, daarvoor hebben we nog steeds de Bauhaus kaarten nodig, maar we zien wel door de kleurverschillen de ondieptes en riffen en varen zo overal tussen door. Het is ongelofelijk (gnif, dit lijkt wel een Tell Sell reclame… “Het is on-ge-lo-felijk… Probeer het zelf ook eens en je wilt niet meer terug… buy now…”)… Ok, terug naar de kaarten, ze zijn met name handig in de vaargebieden met eilandjes, riffen en ondieptes. De combinatie met andere bronnen is nog steeds prettig, maar qua accuraatheid in dit gebied staat Google Earth op 1, gevolgd door Bauhaus en daarna pas Navionics!

Wow, wat een aanvulling op onze navigatiekaarten. Na deze geweldige ervaring willen we natuurlijk meer kaarten en dan vooral van Cuba en de eilanden bij Honduras en Belize. John, the Wizard, heeft alle benodigde programma’s voor ons geïnstalleerd, ingesteld en daarna kregen we les. Het is zo bijzonder om te zien hoe makkelijk het gaat. Natuurlijk heb je het juiste programma nodig (GE2Kap en een oude versie van Google Earth). We selecteren in Google Earth het gebied waar we een kaart van willen hebben, we kunnen bizar ver inzoomen. Soms zien we het zwembad van een hotel! Daarna switchen we naar GE2Kap, geven het pad aan en een naam aan het bestand en dan begint hij alles te kopiëren! Wow, this is where the magic starts. Gewoon zonder handjes maakt hij een kopie van de kaart die we later kunnen toevoegen aan OpenCPN. Deze kunnen we dan gebruiken tijdens het navigeren. We zijn speechless. Dit is zo gaaaaaaaf! Hij maakt overal kaartjes van! We hebben alleen maar goede wifi en een zakje met tijd nodig. Want het kost veel tijd om de kaarten te maken. Maar again, het is Magic! Sorry, ik laat me even gaan. Maar hier word je als zeiler in ondiepe gebieden met veel riffen heel blij van!

Dat wilde ik even delen vandaag. Wat hebben jullie voor nieuws geleerd?

Naar de oorsprong van de banaan op de Chiquita plantage, Bocas Del Toro

Deze maar meenemen Ben?

Deze maar meenemen Ben?

Bocas Del Toro is een van de grootste leveranciers van Chiquita bananen. Nederland een van de grootste afnemers. En de bemanning van de Blabber natuurlijk. Vergeet die niet! Een gemiddelde Nederlander eet 43 bananen per jaar. Ik denk dat wij dat gemiddelde op hoogtijdagen per maand al redden! Bananen overleven het niet lang bij ons aan boord. De bananenstok die we in Portobelo hadden gekocht was na twee dagen op! De Chiquita banaan komt dus uit Panama. Wij zijn benieuwd naar de oorsprong! En daarvoor moeten we naar het vaste land.

Een watertaxi station!

Een watertaxi station!

Watertaxi

Vroeg op dus, want we doen alles met het openbaar vervoer. Een avontuur op zich, want vaste dienstregelingen kennen ze hier niet. De watertaxi en bussen vertrekken pas als ze vol zijn! Goede regel wel. Zo ben je altijd verzekerd van een vast bedrag als je gaat rijden. Rudy van de Sea Ya zet ons vlak na zonsopgang af bij Bocas Town. Al dagen zien we paars-gele watertaxi’s achter onze boot met een bloedgang voorbij sjeezen, vandaag zitten we er zelf in! Met 300 PK achter het bootje en een snelheid van 44 knopen blazen we in twintig minuten naar de havenplaats Almirante, op het vaste land. Het was best wel een relaxed ritje! We bleven zelfs droog.

De linkeroever van de baai in Almirante

De linkeroever van de baai in Almirante

Almirante

In Almirante varen we het tankstation voorbij en gaan we helemaal de baai in. Het dorp op palen aan de linkerkant van de oever is intrigerend. De huizen zijn allemaal gebouwd op palen, staan boven het water en tussen de mangrove langs de waterkant. Alles wordt met elkaar verbonden door houten vlonders over het water. Aan de waterkant staat het vol met houten poepdozen, boven het water. In hetzelfde water zwemmen ook mensen! Brrrr. Vanaf het watertaxistation lopen we binnen een paar tellen naar het busstation. Hoe kun je een toerist naast de huidskleur nog meer herkennen? Ze rennen naar de bus! Geen local die dat doet. Wij wel dus en na ons kwam er nog een aansloffen. En nog een. En nog een… Zelfs de oude man die we aan het begin voorbij zijn gelopen haalt op zijn gemak deze bus!

Changuinola

De rit naar Changuinola is prachtig. Mooie weg. Dwars door de bergen en heel veel groen links & rechts. Tussen het groen staan kleine houten huisjes. In Changuinola kijken we onze ogen uit. Zoveel winkels, groot en klein. Een paar supermarkten, een groot ziekenhuis, politiestation, het rode kruis, banken en zelfs een McDonalds! En heel veel bedrijvigheid op straat. Kinderen die schoenen poetsen en loterijbriefjes verkopen. En voor een aantal dierenwinkels staan kooitjes met piepende kuikentjes op elkaar gestapeld. We lopen er snel voorbij. Zielig.

Over drie maanden eten we kip!

Over drie maanden eten we kip!

Op zoek naar Finca 62, de bananenplantage

Op onze kaart stond Finca 24, 32 en finca 62. Daar moeten we zijn volgens de dame van de Digicel winkel. Ze geeft ons de naam van de bus, schrijft alles op een papiertje en daarmee lopen we naar het busstation. Mensen die zitten te wachten wijzen ons de juiste bus aan. We passen er nog net bij. Naast me hoort Ben iets piepen. Het komt uit de brown paper bag van de schooljongen naast me. Trots laat hij een kuikentje zien! Ehhhh, waren we daar niet snel aan voorbij gelopen? Nu toch maar eens vragen wat hij er mee doet. Om te eten! Over ongeveer drie maanden! Ok, daar gaan we weer met onze westerse blik. Het is gewoon een kuiken om te eten. Onze mening stond ons bij de winkel in de weg om door te vragen. Het leek te veel op een dierenwinkel uit Europa met zielige puppies achter glas. Berthold Munster schreef het al “Meningen zijn vervelende dingen. Als je een mening hebt, stop je met kijken!” Mooi gezegd en een valkuil die we proberen te vermijden, maar dat lukt niet altijd.

Bananen zo ver we kunnen kijken!

Bananen zo ver we kunnen kijken!

Een woud van bananen

Op de bananenplantages hoeven we niet lang te wachten. Ze beginnen meteen als we de stad uit rijden. Zelfs het vliegveld ligt ten midden van de plantages! Zo veel bananen. Kilometers lang. Overal waar we kijken zien we bananenbomen (is het eigenlijk wel een boom?) met de tros in een blauwe plastic zak. Ter bescherming tegen insecten en stof lezen we later. En de bananen groeien er sneller van omdat het lekker warm is in zo’n zak! Langs de weg spotten we ook een transportbaan voor de bananen. Ineens gaat er zo’n kanariegeel gevaarte dwars over de weg! Dat is best laag! Passen wij daar wel onder door? De bus houdt niet in. Wij bukken in een reflex… hij zoeft er gewoon onder door. De mensen achter ons moeten lachen om onze reflex…

Het pakstationVan El Campo naar de Chiquita doos, in 40 dagen bij jullie op tafel!

Bij Finca 62 stappen we uit. Om een finca zit een heel dorp, met huizen, een winkeltje, een school en een soort groene kruis. We lopen het terrein van de bananenplantage op en ik begin lekker foto’s te schieten in afwachting van El Jeffe, die toestemming moet geven. We mogen niet zo maar het terrein op en worden gewezen op de rode streep die aangeeft dat we niet verder mogen… Ok. Ondertussen belt Jose met het hoofdkantoor. We mogen wel rondkijken, maar moeten daarvoor eerst een papiertje met toestemming halen op het hoofdkantoor. Dit kunnen we halen met een gele taxi en hij wijst in de richting waar we heen moeten. We besluiten te lopen en maken ondertussen door het gaas nog meer foto’s. De medewerkers vinden het maar wat leuk om te poseren! Het hoofdkantoor vinden we natuurlijk niet, maar Finca 64 wel! We proberen het gewoon nog een keer! En weer stuiten we op een baas die Jose heet en toestemming moet geven. Gelukkig krijgt hij het hoofdkantoor niet te pakken en mogen we doorlopen, als we maar geen foto’s maken. Neuh joh, alleen maar kijken!

We starten bij het eindpunt: de witte Chiquita container die staat te wachten op lading. Gevolgd door de jongens die de bananen in een noodtempo tros voor tros inpakken. De hoeveelheid trossen staat al afgewogen klaar. Zij moeten ze alleen nog netjes in de Chiquita doos met plastic zak zien te krijgen. Achter de inpakbaan staan de waterbaden. Twee stuks. En zo lopen we via de waterbaden, afspoelruimte, helemaal terug langs de transportbaan en het wegstation naar El Campo. De oorsprong. Het veld waar de bananen groeien. Bananen zo ver we kunnen kijken. Een bijzonder gezicht. Met daartussen door een pad en de transportband. De bananen worden over deze band voortgetrokken door een karretje, die ook aan de band hangt… Allemaal zoooooooo foto-geniek. Hier kijkt toch niemand, dus in het veld maak ik snel een paar foto’s.

Het proces met veel handwerk in de goede volgorde:

  • In het veld worden de bananen knalgroen gekapt en met een haak aan de transportband gehangen
  • De enorm lange transportband loopt van het veld langs het weegstation naar het pakstation
  • Een bananenstok weegt tussen de 30 en 50 kilo
  • Bij binnenkomst in het pakstation worden ze afgespoten
  • De bescherm schijven gaan er tussen uit
  • Ze worden nog een keer afgespoten
  • Daarna worden de trossen losgesneden van de stok. Een tros bestaat uit 5 tot 7 bananen. Als ze worden afgesneden komt er een kleverige witte stof vrij. Om de bananen hier tegen te beschermen worden ze gewassen in een waterbad.
  • Aan de andere kant van het waterbad gaan ze eruit en worden ze in een tweede waterbad gelegd
  • Aan het einde van dit bad staan dames klaar om elke banaan te stikkeren
  • De bananen worden afgemeten, gaan in de bekende Chiquita doos en worden in de klaarstaande witte container geladen.
  • Een vrachtwagen vervoerd de containers naar Almirante en daar gaan de bananen op een echte witte Chiquita boot richting o.a. Europa.
  • Binnen 14 dagen staan ze bij jullie op tafel!
Miss Chiquita!

Miss Chiquita!

Bananenweetjes

We hebben al eerder over de banaan geschreven, na ons bezoekje aan het bananenmuseum in Martinique, maar we kunner er nog wel een paar leuke weetjes uitpersen.

  • Nederland is een van de grootste afnemers van Chiquita bananen.
  • Er zijn meer dan 1000 soorten bananen, de helft is eetbaar en in Nederland eet je voornamelijk de ‘Giant Cavendish’.
  • Heb je een kater, eet een banaan! Door de hoge dosis magnesium gaat de hoofdpijn weg! En het ontspant de bloedvaten.
  • In 1999 bestond Chiquita 100 jaar.
  • Een bench (bananenstok) weegt tussen de 30 en 50 kilo
  • Het duurt 8 maanden voor de bananen losgesneden worden op het veld.
  • Een kilo bananen kost in Nederland op het moment van schrijven 1,89 per kilo
  • Hebben jullie het filmpje van de Chiquita bananen song uit 1940 (!!) wel eens gezien?
  • Miss Chiquita stamt uit 1944 en werd gecreëerd om het merk een gezicht te geven. Ze waren daarmee het eerste landbouwbedrijf dat het product een naam gaf. En Dik Browne de striptekenaar van o.a. ‘Hagar de verschrikkelijke’, was verantwoordelijk voor het beeld.
  • Bananen hebben niet altijd een positief imago. Dat ligt niet aan de vrucht, maar aan de bedrijven die er achter zitten. Men sprak van bananenoorlog en er is zelfs een documentaire over gemaakt: ‘Bananas, the movie’ uit 2009.

Wat kost dat nou dat openbaar vervoer in Panama? De kosten p.p.:

  • Watertaxi 5 $ (enkele reis), 20 minuten
  • Bus naar Changuinola 1,45 $, 45 minuten, modern en incl. airco
  • Mini-bus naar Finca 62 0,70 $ cent, 10 minuten, modern en incl. airco
  • De gekleurde gammele chickenbus (afgedankte Amerikaanse schoolbus), zien we aan deze kant bijna niet!

Genoeg geschreven over bananen. Tijd om ze te eten! Mmmm! Smaakt de banaan jullie beter, nu je weet dat hij uit Bocas Del Toro komt?

Starfish Beach, Bocas Del Toro

De sterren onder water...

De ster onder water…

We liggen geankerd voor Playa Estrella, oftewel het strand van de zeesterren, op de westpunt van Isla Colon. Starfish Beach is een van de vele toertjes die in Bocas Town worden aangeboden. Het water bij het strand is helderblauw en het ziet er gezellig uit aan de waterkant. Wij liggen een stukje uit de kant op een waterdiepte van 10 meter. Daar kunnen we de bodem niet zien. Willen we zeesterren spotten, moeten we meer richting het strand snorkelen. Dit vraagt om een dubbel onderzoek: boven en onder water!

Vanaf het strand. Blabber drijft op de achtergrond

Vanaf het strand. Blabber drijft op de achtergrond

Vanaf het dek plonsen we te water. Ahhh, wat een luxe! Elke keer als we dit doen realiseren we ons weer, wat een genot het is dat we een groot zwembad naast onze boot hebben. We snorkelen richting strand. De naam van het strand doet vermoeden dat de bodem bezaaid ligt met zeesterren. Dat was misschien ooit zo en tussen het zeegras liggen inderdaad een paar verdwaalde zeesterren, maar ik kan ze helaas op 1 hand tellen. De ‘sterren’ liggen hier vooral op het strand, te bakken in de zon. Onderwater is niet veel te zien. Onderzoek twee gaat van start: boven water….

Starfish BeachTerwijl we naar het strand zwemmen, ruiken we de lucht van zonnebrand creme. Vanaf het strand klinkt muziek, ze hebben een boot met DJ op het strand ‘geparkeerd’. Er voor staan mensen in zwemkleding en met blote voeten in het zand te dansen. Overal langs de waterkant zitten, liggen, hangen en chillen mensen, met voornamelijk een koude cerveza nacional in de hand.

Biljarten op het strand!

Biljarten op het strand!

Er achter, in de schaduw van het groen, staan vele strandtentjes. Ze verkopen eten, cocktails, cerveza en pipa’s. Er staat zelfs een biljart tafel! ’s Morgens op de boot kunnen we ze al horen spelen! Achter de strandtenten zit meteen mangrove. Er loopt geen weg naar dit strand. Het is alleen bereikbaar per boot. Alles naar dit strand wordt via bootjes aan- en afgevoerd. Dat geldt ook voor het afval en aan de vele zooi in de mangrove is te zien dat het een groot probleem is.

Met een schuursponsje wordt het onderwaterschip schoon gemaakt

Met een schuursponsje wordt het onderwaterschip schoon gemaakt

Aan het einde van het strand wordt de onderkant van een watertaxi schoongemaakt. Ze hebben hem gewoon op het strand getrokken en gestut met de achterkant van twee zittingen. De onderkant maken ze schoon met een schuursponsje en zeewater. Niks geen watervervuilende en dure antifouling! En de onderkant ziet er jaloersmakend spiegelglad uit. Terug bij de boot hebben we geinspireerd door de watertaxi onze onderkant ook maar weer schoongemaakt.

Starfish BeachOm vier uur houdt de muziek op. De boot met DJ en strandstoelen verdwijnt richting Bocas Town, gevolgd door de vele taxibootjes met toeristen. Een leeg strand blijft achter. Tot tien uur de volgende morgen is het muisstil op de ankerplaats! En dan begint het feest opnieuw!

Diesel tanken in Puerto Almirante, Bocas Del Toro

 

Diesel tanken bij een pompstation aan get water!

Diesel tanken bij een pompstation aan het water!

De boot heeft dorst. Ook al zijn we een zeilboot, voor we Bocas Del Toro verlaten gooien we de boot weer helemaal vol met diesel voor plan B (als er geen wind is). Het is maar twee uurtjes varen naar het vaste land. De snelle watertaxi’s en veerboten nemen de route binnendoor. Wij hebben de tijd en pakken de diepe route buiten om.

Puerto Almirante is een kleine havenplaats aan de vaste wal en tevens overslagplaats voor de Chiquita bananen. De kade staat vol met containers waar het Chiquita logo op staat. Recht vooruit zit het tankstation. Het is een ‘gewoon’ tankstation voor auto’s en bussen. Aan de voorkant zit de dieselpomp (wordt vooral gebruikt door bussen) en aan de waterkant, onder de overkapping staat een pomp met benzine, waar de taxibootjes flink gebruik van maken.

Het is druk bij de pomp!

Het is druk bij de pomp!

Het is druk bij het tankstation, er liggen 4 watertaxi’s tegen de kant. Wij wachten op gepaste afstand. Not a good idea. Dit geeft de kleine taxibootjes de ruimte om voor te kruipen. Na nummer drie zijn we het zat en gooien we de boot pal voor de kade. Op de kant pakt een behulpzame man alvast onze voorlijn aan. Het taxibootje voor ons wordt een beetje zenuwachtig en zegt wel drie keer “ik ga zo…” Als hij weg vaart schuiven wij verder naar voren en meren af tegen de kade met autobanden. Er komen nog meer behulpzame mannen aanlopen om ons te helpen met de lijnen vastleggen.

Als we eenmaal liggen met de opening van de benzine tank aan de kant van de kade, wordt de slang van de pomp voor bussen uitgerold. Helemaal naar de waterkant. Hij redt het net. Ook al is hier veel omloop, we gebruiken toch ons filter tijdens het tanken, waardoor het wat langer duurt voor we klaar zijn. We betalen maar 48 cent voor een liter diesel! Daar kun je de boot nog eens mee vol gooien. Ondertussen vul ik de jerrycans met benzine voor de buitenboordmotor. Als we klaar zijn kan ik ook nog eens afrekenen met de creditcard. Een top locatie om te tanken!

Mooi zeiltochtje naar Rana Azul, Bocas Del Toro

Een knalrode spons bedekt met slagsterren!

Een knalrode spons bedekt met slangsterren!

Het is warm, er staat weinig wind en we gaan ankerop om verderop bij de Blue Coconut Bar te snorkelen. Er zit rond het restaurant echt een soort ‘wall’ onder water. De dieptemeter loopt snel terug van 20 naar 3 meter. Als we eenmaal goed liggen, plonsen we te water met onze snorkelspullen. Het water voelt heerlijk. Warm zelfs. Het is ondiep & mooi helder en we kunnen voor het eerst sinds de San Blas weer lekker zwemmen en snorkelen. Langs de mangrove zwemmen blijft prachtig. Magisch. De wortelen bedekt met rood koraal en pokken, zweven in het water. Tussen de wortelen zwemmen verschillende jonge nog kleine visjes, die beschutting zoeken tegen de grotere roofvissen. Verder op in het ondiepe water ontdek ik knalrode sponzen, die recht omhoog staan en in de top vol zitten met een soort rupsen. Terug aan boord blijkt dit een soort zeester te zijn: een sponge brittle star (slangster) om precies te zijn.

Vanuit de bijboot genomen!

Vanuit de bijboot genomen!

Van de Blue Coconut naar de Blauwe Kikker (Rana Azul)

Na de zwempartij gaan we ankerop. Er staat een lekker windje en we rollen het voorzeil uit. Relaxed zeilen we als een kleine Dutch Armada (Sylfer, Sea Ya en Blabber) tussen de vele kleine mangrove eilandjes door van de Dolphin Bay naar Rana Azul met een vaart van ongeveer 3 tot 4 knopen. De Dolphin Bay is een ware attractie in Bocas del Toro. Het is de kraamkamer waar jonge dolfijntjes aansterken om daarna verder te zwemmen. We zien helaas maar twee dolfijnen vlak naast de boot. Maar we hebben ze gezien. Toeristen betalen voor deze trip een hoop dinero’s. Vink!

De lucht is strakblauw en het is een mooie dag voor foto’s! Ik klim al varend in de bijboot, start de buitenboord motor, Ben gooit los en ik geef vol gas vooruit. Een stukje verder op zet ik de motor uit en ga bijliggen, wachtend op Ben en Blabber die zeilend voorbij komen. De maan staat aan de nagenoeg wolkenloze hemel pal boven Blabber. Wow, kicken. Als Ben voorbij is start ik de motor opnieuw en geef gas om niet alleen in mijn bijbootje achter te blijven. Ja ja, je moet wat doen voor de ultieme shot van een zeilende Blabber!

Op de lagoon moeten we volgens de kaart verder naar het vaste land. Maar we zien helemaal geen restaurant aan het water. Caramba, de donde es el Restaurante Rana Azul? Waar moeten we heen? Gaan we wel goed? Volgens de track wel. We komen dichter bij de bestemming, maar zien nog steeds niets door de verrekijker. Alleen maar heel veel groen, bergen en zo nu en dan een alleenstaand huisje aan het water. Waar blijft dat restaurant nou? Het laatste stuk voor de kust gaat de dieptemeter terug naar 5 meter. Als we de hoek om varen zien we eindelijk de steiger en het restaurant Rana Azul. He he, we hebben het gevonden en laten ons anker voor de deur vallen. Het ligt gewoon om de hoek en openbaart zich pas als we de hoek omvaren!

Rana Azul, oftewel De Blauwe Kikker...

Rana Azul, oftewel De Blauwe Kikker…

We worden op de steiger met uitgestoken hand ontvangen door de Oostenrijker Jozef, de eigenaar van het restaurant. Ook dit restaurant ziet er weer mooi uit en het zit vol met voornamelijk zeilers en expats. Biertjes kosten 1,50 en een wijntje 2,50. Ze serveren snitzel (!!), steaks en heerlijke pizza uit de houtoven. Terwijl wij wachten op ons eten, gaan de meeste mensen retour bootjes. Als we worden lek gestoken door de no-see-ums begrijpen we waarom ze wat eerder eten. Ze prikken zelfs door mijn haar heen!

De avonturen van Blabber staan in Zeilen!

Artikel in zeilblad zeilen

We staan in de Zeilen! KICKEN!!!

Jaaaaaaaaa, we staan in het februari nummer van het blad Zeilen, met een artikel over de San Blas. Maar liefst acht pagina’s met heel veel foto’s. Wat een kick om je eigen artikel en boot in een zeilblad te zien staan! Twintig jaar heeft het zeilblad ons geinspireerd en droomden we vanuit onze leunstoel van verre bestemmingen. Nu leven we onze droom, schrijven er over en hopen zelf mensen te inspireren. De cirkel is rond! We zijn apetrots!

Het zeilblad ligt nu in het schap. Ons verhaal begint bij pagina 70. Met een extra dank aan Walewijn van de Antares voor het duwtje in de rug en de geweldige feedback!

Voor anker bij Discovery Bay, Bocas Del Toro

Hollandse luchten!

Hollandse luchten!

We laten het anker vallen voor de ingang naar de Discovery Bay. Iets verderop, bij Isla Solarte. Tussen de mangrove aan de linkerkant van de baai, ligt Aqua Point, de vierde jachthaven van Bocas Del Toro. De jachthaven is van de Duitser Jurgen, die woont bij de marina die nog in aanbouw Is. Er ligt een flinke steiger, maar de meeste faciliteiten zijn nog niet beschikbaar. Vandaar dat de prijzen nog aantrekkelijk zijn. Voor een boot van 42 ft ben je ongeveer 8,50 dollar per nacht kwijt. Je moet er alleen rekening mee houden dat er verder niets in de buurt is. Het is voornamelijk een beschermde plek tussen de mangrove om je schip achter te laten.

The Blue CoconutThe Blue Coconut

Vlak naast Discovery Bay ligt een … ehhh, tja hoe noem je dit eigenlijk? Een strandtent is het niet. Er is geen strand te bekennen, alleen maar mangrove. Het is meer een Bar/Restaurant gebouwd op palen, boven het water. Maar dat is een veels te lange omschrijving… Waterbar dan? De waterbar heet Blue Coconut en is gebouwd met lokaal hout en een rieten dak (palapa) nog op de ouderwetse manier met touw aan elkaar geknoopt. De Bar is alleen per watertaxi of dinghy te bereiken. Een weg of pad op het eiland is er niet. Taxibootjes komen hier af & aan om toeristen af te zetten, die lekker komen chillen. Liggend in een hangmat in het water of op een ligstoel op de steiger, met een coctail of koud biertje in de hand en lekkere spaanse muziek op de achtergrond. Verder is de bar ongeven door een prachtige onderwatertuin. De snorkelspullen kun je niet huren, maar mag je gratis gebruiken! Wat een service! Deze mensen begrijpen het!

Terwijl we een biertje drinken, spelen we een spelletje. Aan de muur hangt een haak en de ring moet om de haak. Hoe simpel kan een spelletje zijn? Het lukt ons bijna… Een van de jongens die hier werkt maakt ons gek, door keer op keer te laten zien hoe makkelijk het is… Wij krijgen het uiteindelijk niet voor elkaar…. Sjips…

Om vijf uur is het gebeurd met de bezoekers en gaan ze met het taxibootje retour accomodatie. De bar gaat dicht. Wij retour boot.

De blauwe wereld die Cayos Zapatillas heet, Bocas Del Toro

Voor anker bij Cayos Zapatillas

Voor anker bij Cayos Zapatillas

Vandaag is het thema blauw. In de lucht, op het water en in het water… Overal waar ik kijk zie ik helder blauw. Het azuurblauw is weer helemaal terug van weggeweest. Voor het eerst sinds de San Blas eilanden. Toch wel mijn favoriete kleur in de Caribbean!

We varen vandaag eerst naar Cayo Zapatillas. Een van de twee kleine onbewoonde eilandjes iets verder naar buiten, met een wit zandstrand, omgeven door helder blauw water. Ze werden vaak gebruikt als decor voor verschillende survival programma’s uit zuid – en midden Amerika. Vanaf Crawl Cay is het maar 1 uurtje varen. We droppen het anker vlak voor het eiland en plonsen te water met onze snorkelspullen. Onder water zien we niet veel. Door de stroming en golven is het te zanderig. Ben verdwijnt voor me in ‘een wolk melkachtig wit’.

In the jungle, the mighty jungle....

In the jungle, the mighty jungle….

De eerste taxibootjes met toeristen zijn gearriveerd. We lopen over het witte strand, binnen twintig passen zijn we aan de andere kant van het eiland, waar in een ander seizoen de schilpadden eieren leggen. We scharrelen wat langs de waterkant tot halverwege het eiland en gaan dan dwars door de begroeing terug. Bizar, loop ik daar tussen het vele groen, op blote voeten, in mijn bikini met snorkelspullen op het hoofd. Het is een klein eilandje… ver van alles… daar zitten geen enge beesten verscholen onder de bladeren… toch? Terug bij de boot blijkt dat de parkwachter is langs geweest om 10 dollar te innen. Het eiland hoort bij een beschermd natuurpark. Wij hebben hem helaas gemist en daarna niet meer gezien. Ondertussen nog wel het hele onderwaterschip schoongemaakt en ontdaan van groene slijm en pokken.

Onderweg van Cayos Zapatillas naar Bocas Town

Onderweg van Cayos Zapatillas naar Bocas Town

Pathfinders

Een uurtje later gaan we retour Bocas Town en pakken een nieuwe route terug langs de vele mangrove eilandjes omgeven door ondiepe stukken. We krijgen de smaak te pakken en het vinden van het pad gaat ons steeds beter af. Al slingerend zoeken we de diepere stukken tussen de eilandjes. Tot we op het diepe stuk aan de andere kant komen. Gas!