De avonturen van Blabber staan in Zeilen!

Artikel in zeilblad zeilen

We staan in de Zeilen! KICKEN!!!

Jaaaaaaaaa, we staan in het februari nummer van het blad Zeilen, met een artikel over de San Blas. Maar liefst acht pagina’s met heel veel foto’s. Wat een kick om je eigen artikel en boot in een zeilblad te zien staan! Twintig jaar heeft het zeilblad ons geinspireerd en droomden we vanuit onze leunstoel van verre bestemmingen. Nu leven we onze droom, schrijven er over en hopen zelf mensen te inspireren. De cirkel is rond! We zijn apetrots!

Het zeilblad ligt nu in het schap. Ons verhaal begint bij pagina 70. Met een extra dank aan Walewijn van de Antares voor het duwtje in de rug en de geweldige feedback!

Inklaren in Porvenir, San Blas

Zeilende uluWe gaan inklaren. Het moet er toch van komen. De gele vlag gaat in het want en we varen naar de ankerplaats voor het plaatsje Porvenir. Een one stop port of entry is ons verteld. Met de dinghy varen we naar de kant. Voor de deur ligt de kustwachtboot die we eerder al in Isla Pinos hebben gezien. Zouden ze ons nog kennen?

Inklaren Porvenir (2)We stappen een bijzonder kaal en karig douane kantoor binnen. Zo kaal hebben we het nog niet eerder gezien. Eerst gaan we naar de douane. De muur in het bloedhete kantoortje hangt vol met officiële papieren. Er blaast een fan. De man gaat aan zijn kleine houten bureautje zitten en legt  ons met behulp van een rekenmachine uit dat we 200 dollar moeten betalen om in te klaren. Of dat akkoord is? Nou eigenlijk niet… maar we hebben geen keuze. Dus we zeggen ja, we hebben op deze kosten gerekend en contant geld bij ons. Pinnen kan hier namelijk niet. Dan pas gaat hij verder met het invullen van wel 5 formulieren. Hij pakt een liniaal en schrijft met zijn tong tussen zijn lippen in keurige rechte lijnen alle boot- en bemanning gegevens op. Gevolgd door heel veel stempels. Daarna betalen we. De boot is ingeklaard voor een jaar. Nu wij nog. Op naar het kantoortje er naast. De man kijkt een beetje bedenkelijk als hij ons paspoort ziet en we vertellen dat we komen inklaren (zo lang onderweg vanuit Colombia?). Maar hij maakt er verder niets van. Hij heeft een computer. Maar de software en de internet verbinding werken niet.  Dus controle van ons paspoort gaat via What’s app! Hij maakt een foto van ons paspoort, stuurt deze naar Panama-City. Daar checken ze of we iets op onze kerfstok hebben en als dat niet het geval blijkt komt er een ok retour en worden we bijgeschreven in het grote boek. Daarna mogen we per persoon 100 dollar neertellen. Maar dan mogen we wel een jaar in Panama blijven!

San Blas ChichimeNa het inklaringsritueel bergen we de gele vlag op en zetten koers naar Chichime, een eilandengroep die we vanaf Porvenir al kunnen zien liggen. Onze laatste stop in de San Blas. Het is een smalle lange ankerplaats tussen twee eilandjes. Het water is aardig diep en we moeten behoorlijk dicht naar het rif kruipen om het anker op 8 meter water te kunnen vallen. De wind laat het volkomen afweten en we draaien alle kanten op . Inmiddels ankert de eene charter boot na de andere om ons heen. Toch bijzonder om te zien hoe goed alles gaat op deze overvolle ankerplaats. We wachten een goede wind af en dan gaan we verder. Ondertussen snorkelen en klussen we nog wat op de ankerplaats.

Last stop San Blas: Lemmon Cays

San Blas Eastern Lemmon CaysDe laatste stop voor we gaan inklaren is de eilandengroep Lemmon Cays. Via een nachtstop op de smalle en drukke ankerplek bij de Eastern Lemmon Cays varen we een dag later naar de dag ankerplaats bij Dog Island, waar we naar een wrak kunnen snorkelen.

san Blas Dog IslandDaarna varen we door naar de noord ingang van de Lemmon Cays. We varen de ingang binnen op de kaarten van Bauhaus. De ingang is smal. Links en rechts liggen ondieptes. Het wrak op het droge is een voorbeeld van hoe het niet moet. We slingeren via de waypoints de ankerplaats binnen. De anchorage is klein en er liggen heel wat boten. In het midden ligt niet veel en al snel blijkt waarom. Het water is hier te diep om te ankeren. Dus we kruipen naar het rif toe en gooien ons anker uit op 8 meter diepte.

Mola Lisa Master MolamakerMola’s?
Al snel komt Master Mola Maker ‘Mola Lisa’ langszij. Ja, zij was degene op de foto in het Bauhaus boek. En ja, zij is eigenlijk een hij…  Ze geeft ons een visitekaartje. Ze komt van ver. Van onze laatste dollars kopen we een mola. Een dag later komt haar concurrent Venancio. Ook hij noemt zich Master Mola Maker. De mola’s zien er prachtig uit, maar “Lo siento, no hay dinero”. We maken wel een paar foto’s van zijn mooie werk.

Follow de ulu’s
Op een van de eilanden zit ook een waterbron. Volg de ulu’s en je komt zo bij de bron uit. Ben gaat op verkenning en komt met twee gevulde flessen terug. Meer durfde hij niet mee te nemen. Hij vermoed dat ze zich ook wassen in de bron. Het water blijkt later muf te ruiken, naar een beek waar het water te lang in heeft stil gestaan. We gebruiken het om het zoute water mee van onze voeten te spoelen.

Snorkelen
Omdat er geen wind staat, zijn er geen golven en bijna geen stroming, zodat we buiten het rif kunnen snorkelen. Daarnaast zit er bij het wrak ook een leuke snorkelspot.

Happy Hour ElefanteGas en Happy Hour bij Elefante
Op het eilandje hebben ze zowaar een bar, ‘Elefante’! We parkeren onze dinghy op het strand.  De omgeving ziet er schoon uit en is netjes aangeharkt. Ze hebben zelfs een ‘echte’ wc (geen hokje boven het water!). We kunnen hier normaal ook onze gasfles laten vullen, maar het gas is momenteel op. Misschien manana… En ze hebben Happy Hour. Een wijntje kost 1 dollar en een biertje 1,50. We beginnen steeds meer te begrijpen waarom het hier zo druk is! De Guna man achter de balie is druk met filmpjes kijken op zijn mobiel. Achter hem staan de dranken waar we uit kunnen kiezen; een pak witte wijn, rode wijn, een blikje bier en een grote fles cola. We bestellen. Hij pakt onze drankjes en het geld aan. Hij wisselt geen woord en gaat gauw weer terug naar zijn filmpjes op de mobiel. Aan tafel zitten naast Audrey en Richard van de Celebration, ook de bemanning van drie Duitse schepen (Paloma en Kama weet ik nog) en Cris van de Budget Marine winkel uit de Marina op Curaçao. Toen we daar op de kant lagen hebben we regelmatig tussen de klussen door bij hem koffie gedronken of zoals hij zelf zegt “ik stond buiten voor de winkel met een sigaret in mijn handen te kijken naar jullie harde werkers.” Wat een kleine wereld!

Miriadiadup, Holandes Cays

San Blas Miriadiadup Central Holandes CaysRond het middag uur verlaten we de Swimmingpool. Op de Genua zeilen we met gemiddeld 5,5 knopen richting de volgende anchorage. We zijn wel weer 5 mijl naar het Westen opgeschoten, als we de volgende mooie eilandjes en een prachtige anchorage spotten. Het wordt nog een hele uitdaging om hier een beetje door te varen. Zoveel eilandjes. De zeiltocht was heerlijk, maar van korte duur.

Positie 09.35.253N / 078.44.713W

Holandes Cays MiriadiadupWe ankeren tussen twee eilandjes. Op het eilandje achter ons staan 5 huizen en wonen 5 families. We kunnen zo snorkelen vanaf de boot en hebben weer een prachtige nieuwe onderwatertuin.

San Blas MiriadiadupDaarnaast maken we een lekkere wandeling op het eiland voor de boot. Het strand ligt vol met aangespoeld hout en plastic. Het laatste stuk lopen we zelfs door het water, omdat er geen strand meer is… Op zich geen probleem, maar de ondergrond doet enorm zijn best om mijn schoenen vast te houden en ik ben doodsbenauwd op een van de grote roggen te stappen die ik langs heb zien zwemmen. Eenmaal om het eiland heen moeten we alleen nog de lagune over zwemmen om weer bij de dinghy’s te komen.

Maatjes worden met de Sailrite

Hot, hot, hot...

Hot, hot, hot…

Het is warm op de ankerplek. De temperatuur meter geeft overdag 34 graden aan. Er staat een beetje wind, maar onze luiken doen daar niet veel mee, ze staan in ‘de Europese stand’. Naar achteren gericht dus. Naar voren was beter geweest, dan kan het luik de wind opvangen en door de boot blazen. Nu hebben we daar een windscoop voor nodig. Een windscoop kun je vergelijken met een klein windscherm dat we in Nederland gebruiken om op het strand uit de wind te zitten. Hier gebruik je het om wind op te vangen, door het over je luik te zetten!

Bij gebrek aan stof, gebruik ik de stof van twee oude semi-windscopes. Ze werken niet goed en liggen nu maar in de voorpunt niets te doen. Ik ga ze (ver)maken, zodat ze beter de wind op vangen. Ik knip alle stof los, pas de vorm wat aan, spelt de boel weer aan elkaar en probeer daarna alles op mijn nieuwe Sailrighte naaimachine weer aan elkaar te zetten. Maar de Sailritet en ik zijn nog niet echt ’vriendjes’. We zitten nog in de kennismakingsfase zeg maar. De stof is te dun en de machine eet deze op! De draadspanning is fout… Dan loopt alles weer vast. En als het net lekker gaat is de spoel leeg…. Pffff en dat alles bij 34 graden binnen in de boot. Zelfs de ventilator kan hier niet tegen op blazen. Het zweet gutst van mijn lichaam. Dit leek zo makkelijk … Ik ben bang dat we nog een lange weg te gaan hebben  de Sailrite en ik…

The Swimmingpool, Holandes Cays, San Blas

San Blas SwimmingpoolWe gaan weer anker op. Een stok geeft aan waar we naar buiten kunnen varen, daarna hijsen we het voorzeil en lopen eerst naar het westen onder de eilandengroep Coco Banderos door. Daarna gaat de boeg naar het noorden en zeilen we het laatste stuk scherp aan de wind, richting de ingang aan de oostkant van de eilandengroep Holandes Cays. Geen idee waarom het zo heet. Zijn de Hollanders hier ook ooit geweest?  Als we net lekker zeilen, kunnen de zeilen alweer neer. De bestemming ligt maar een paar mijl verder. De Holandes Cays eilanden groep ligt het verste naar buiten, achter een 7 mijl breed rif en bestaat uit ongeveer 21 kleine eilandjes. Wij ankeren op 4 meter diepte in een plek die ‘The Swimmingpool’ heet (ja wij verzinnen het niet!), tussen BBQ  Island en Banedup. Als we naar het water kijken snappen we waarom ze het zo noemen, wat is dit water helder & blauw. Onder ons ligt alleen maar wit zand, bezaaid met sanddollars!

Positie: 9.35N / 78.40W

Slapende Verpleegsterhaai

Slapende Verpleegsterhaai

Het is een bijzondere ligplaats. Het ankergebied is ruim, links en rechts liggen een paar kleine eilandjes en we horen de hele dag het monotone geluid van de branding die we ook vanaf de ankerplaats aan de horizon kunnen zien. Onder de boot liggen sanddollars, seabiscuits en schelpen. Mijn verzameling groeit. Ook hier kunnen we geweldig snorkelen. De bodem ligt bezaaid met vuurrode zeesterren, tussen twee eilandjes aan de westkant worden we verrast door mega grote roggen met ogen zo groot als kokosnoten. En als we op een rustige dag snorkelen bij het rif zwemmen er verschillende verpleegster haaien om ons heen! Het is toch niet te geloven. De eerste keer dat we een verpleegsterhaai tegen kwamen op Green Island bleven we op gepaste afstand, nu zwemmen er meerdere om ons heen, kijken we gefascineerd toe hoe er eentje ligt te slapen en maak ik zelfs op een paar meter afstand een foto/filmpje. Bizar hoe snel iets went! Ze liggen zelfs achter onze boot in het zand te slapen! We kunnen ze zo vanaf de boot zien liggen.

Veggieboat

Veggieboat

Een groenteboot langszij
Over onze verse voorraden groente & fruit hebben we op deze bijzondere plek niet te klagen. Twee keer per week, op dinsdag en vrijdag, komt er een Guna ‘Veggie-boat’ langszij. Hij verkoopt veel. Zelfs wijn & bier! Het concept is behoorlijk KISS proof, alle groente en fruit kost 1,50 per pond.

In the Hottub

In the Hottub

The Hottub
Om de hoek ligt een andere ankerplek. Ze noemen het de Hottub. Wij gaan er met de dinghy heen om te snorkelen en als we te water springen weten we waarom het zo heet; het water is verschrikkelijk warm!

Celebration!

Celebration!

Crossing paths
Naast ons ligt de ‘Celebration’, een Amerikaanse boot. Als hij komt langs peddelen in zijn kano spreken we een keer af. Richard en Audrey zijn vertrokken uit Los Angeles en onderweg naar het eiland Sint Kitts, om ‘de was te doen bij zijn moeder’. Waar heb ik dat vaker gehoord? Het eiland ligt notabene naast Statia! We kunnen ze dus van de nodige informatie voorzien over de route die ze nog gaan volgen. Als ze tijdens Happy Hour langskomen nemen ze zelfs Rumpunch met IJSklontjes mee! They know how to celebrate!

Op de voorpagina van het Bauhaus boek: Coco Banderos Cays, San Blas

San Blas Coco BanderosOnze volgende stop is de eilandengroep Coco Banderos. De tocht er heen is nog geen 5 mijl. De afstanden die we de laatste tijd afleggen zijn kleiner dan de tochten op het IJsselmeer! Bizar. En zo relaxed. De kaarten van Bauhaus loodsen ons moeiteloos van de de eene ankerplek naar de andere. Omdat we tussen allerlei riffen en eilandjes door zeilen hebben we weinig last van golven. De Coco Banderos eilandjes worden ook beschermd door zo’n rif van wel 4 mijl breed. Hierdoor is het water op de ankerplek lekker rustig en zijn er prachtige snorkelgebieden op dinghy afstand. We laten ons anker vallen op ongeveer 8 meter diepte tussen de twee eilandjes Olosicuidup en Guariadup. En dan kijken we eens goed om ons heen. Wow. We liggen zo waar op de voorpagina van het Eric Bauhaus boek (4e editie)! Hoe bijzonder is dit? Op de foto’s zag het er al prachtig uit met al die kleine bounty eilandjes en het blauwe water,  maar om er zelf te liggen is nog mooier.

San Blas Coco BanderosPositie: 009.30.625N / 078.37.002W

San Blas Coco BanderosEen superlocatie
We vinden dit toch wel de mooiste ankerplek ooit. Het is boven en onder water een plaatje. Overal waar we om ons heen kijken zien we kleine eilandjes met witte stranden en kokospalmen boordenvol kokosnoten. Het water is blauw en kristal helder. Er staat weinig wind, het is overdag 34 graden, er staat geen swell en we blijven perfect liggen tussen de twee eilandjes. Achter de boot zwemmen ’s morgens twee dolfijnen langzaam voorbij, de bodem ligt bezaaid met kleine Conches (een zeeslak, Caracoles noemen ze het hier) & rode zeesterren en als we snorkelen zien we onder de boot een gracieuze Spotted Eagle Ray voorbij zwemmen. ’s Avonds in de kuip horen we vanaf de eilanden de Maria Mulata zingen.  En dat allemaal terwijl de zon langzaam onder gaat boven een van de onbewoonde palmbomen eilandjes. Krijgen jullie een beetje een beeld van onze locatie?

San Blas Coco Banderos StahratteBackpackersboten
We liggen alleen op de ankerplek tussen de twee eilandjes. De andere 4 zeilboten liggen op de ankerplek iets verder naar het Westen bij het onbewoonde eilandje Dupwala. De tweede dag komen er wat boten bij, waaronder een aantal ‘backpackers boten’. Deze boten verzorgen een succesvolle one way verbinding voor backpackers tussen Colombia en Panama. Er is namelijk geen weg tussen Midden en Zuid-Amerika. De Darien Gap, een ondoordringbaar oerwoud, is hiervan de oorzaak. De Pan American Highway houdt gewoon 50 kilometer voor de grens op! Deze boten zitten vaak bommetje vol met backpackers, twintig opstappers is geen uitzondering. In Cartagena zagen we in een hostel een aankondigingbord hangen met daar op wel 20 namen van schepen die zich aan bieden. De kosten van deze trip liggen toch gauw tussen de 500 en 600 dollar (mind you enkele reis!). Inclusief eten & drinken (geen alcohol), voor ongeveer 5 dagen inclusief een stop op de San Blas. Lucratieve business. Zelfs de ‘oude bekende’  backpackersboot de Stahlratte (voor het eerst gezien in Cartagena de Indias) gaat hier voor anker en blijft twee dagen liggen. Alle backpackers springen meteen van boord en zwemmen naar het eiland. Het eerste wat ze doen is vol bewondering een handvol wit poederzand door hun vingers laten glijden… Prachtig om te zien. In de avond maken ze een kampvuur en eten ze met zijn allen op het strand. Als schipper kun je het in deze omgeving toch niet fout doen?!

San Blas Coco BanderosEr zijn hier heel wat eilandjes te ontdekken. We blijven een paar dagen liggen en we snorkelen wat af… Onze watervoorraad slinkt…

San Blas: Green Island

Green Island AnkerplaatsPotjandosie. We zijn zo druk met zeilen, zwemmen, snorkelen, eilandjes verkennen, kokosnoten eten, visjes bewonderen etc., dat we helemaal vergeten een logboek bij te houden, laat staan schrijven op het blog. We lopen hopeloos achter. Sorry daarvoor. Maar het is ook zo mooi hier…  we vrezen dat jullie het voor nu even moeten doen met een paar highlights van de eilandengroepen die we na Nargana bezoeken. De eerste eilandengroep waar we heen zeilen is Green Island, een tocht van wel 5 mijl! We zeilen om een aantal kleine eilandjes en het rif dat er voor ligt heen en lopen de drukke ankerplaats binnen. We naderen duidelijk de populairdere bestemmingen van de San Blas! We varen helemaal naar voren en ankeren pal voor Green Island , een eilandje met palmbomen, wit poederzand en helder blauw water. De waterkant is bezaaid met vuurrode zeesterren. Op het eilandje staat een hutje. Het wordt semi bewoond. Er komt af en toe een familie vissen of kokosnoten verzamelen. Overal om ons heen liggen onbewoonde eilandjes. Aan de oceaankant van het eiland ligt een groot rif, die lekker de golven voor ons tegen houdt.

Positie: 9.28.851N / 078.38.042W

Green Island AnkerplaatsKiten
We liggen ook voor een klein wit strandje met ondiep water! Het water is super helder en er is alleen maar zand, geen schelpen & koraal waar we met onze blote voeten in kunnen stappen. Een super locatie om het kiten weer op te pakken! We dinghy’en naar het strand. Daar pakken we onze gloednieuwe kite uit, blazen de tubes op en bevestigen de lijnen. Daarna lopen we tot kniediepte met de kite het water in. Ready to launch! Hoe was het ook alweer…? We beginnen bij les 1: het oplaten, sturen en laten neerkomen van de kite. Best wel weer even wennen. Na een uurtje kiten lukt het ons beiden, maar de wind kakt helemaal in en we krijgen de kite de lucht niet meer in. Dus de kite gaat terug in de dinghy en wij eindigen de kiteles met een frisse duik en prachtig uitzicht op onze ankerplek. Zo kiten onder de zon eist wel zijn tol… we zijn door het vele omhoog kijken enorm verbrand in ons gezicht…. Volgende keer een petje op en flink smeren!

Verpleegster haai
We kunnen hier ook geweldig snorkelen! Aan de westkant van het eiland zit een superplek, bij het rif. De eerste onderwater gast die we daar onverwachts tegen het lijf zwemmen is een verpleegsterhaai die groter is dan ik! Yikes. Is dat even schrikken. Iedereen kan wel zeggen dat ze ongevaarlijk zijn, maar we blijven toch liever op gepaste afstand. Gelukkig zwemt hij/zij snel bij ons weg.

Green island LobsterDure lobster les
Terwijl Ben de boot aan de onderkant schoonmaakt komt er een ulu langszij met lobsters. De grootste kunnen we voor 6 dollar kopen. Deze is echt huge en het water loopt in onze mond! We gaan over stag en gebruiken onze inmiddels steeds schaarser wordende dollars voor het kopen van de lobster. De man pakt de dollars gretig aan en zet de lobster in onze dinghy, daarna peddelt hij weg. Hellup, hoe bereid je zoiets? Ben gaat direct met de dinghy/lobster naar John en Lucy van de Maraki, zij hebben dit vaker gedaan en willen ons wel helpen met het beetpakken en koken van deze lobster. Daarnaast beschikken ze over een grote soeppan, deze lobster past nl. echt niet in ons soeppannetje van 1,5 liter!! Ik zet de pan met 3 liter water op. Als deze bijna kookt arriveren John & Lucy voor onze les “How to boil a lobster”.  John laat ons zien hoe we het beest zonder ons te beschadigen kunnen oppakken. Terwijl hij er mee aan boord stapt, zien we iets oranjes onder de staart…  Het zijn eitjes! Het beest is dus een ZIJ en zit barstens vol met eitjes! Sjips, daar gaat de nieuwe generatie lobsters. Daar willen we niet aan mee werken. De lobster is ondertussen behoorlijk actief en klappert met haar staart. Ze vecht voor haar leven. We besluiten haar terug te gooien. Een dure les, maar wel een daad waar wij ons bijzonder goed bij voelen. Later horen we ook nog dat het geen lobster seizoen is! Vanaf 1 maart t/m juni mag je geen lobster vangen/eten. Zijn wij als onwetende toeristen toch mooi even beetgenomen door deze Guna man die geheel tegen de Guna Yala gewoonte in duidelijk meer geeft om dollars dan zijn leefomgeving! Bummer.

De gasfles is leeg
Slik, met het koken van die enorme pan met water voor de lobster hebben we ook onze laatste gas verspeeld. Dit is de fles die we met veel pijn en moeite hebben laten vullen in Cartagena. Meestal doen we 2 tot 3 maanden met een fles. Maar we hebben om de dag wel brood gebakken… dus we zijn sneller door het gas heen dan we hadden verwacht. Oops, en nu? In ieder geval de oude fles er weer op. Deze was bij het omwisselen in Cartagena nog niet helemaal leeg. Daarnaast maatregelen. De oven is vanaf nu verboden terrein. We bakken geen brood meer. We eten havermoutpap met ontbijt! We kunnen water koken op elektriciteit (met de omvormer, zon genoeg!) en het water aanvullen met scheppen poedermelk. Proef je in de pap niets van. En water voor rijst, pasta, etc. wordt ook eerst met de waterkoker gekookt. Zo hebben we alleen maar een beetje gas nodig om het de groenten te roerbakken. We zijn benieuwd hoe lang deze gasfles nog mee gaat. Als de fles leeg is, betekent het einde San Blas. Dan moeten we terug naar de bewoonde wereld, want we hebben tot nu toe geen plek gevonden waar we gas kunnen bijvullen of een nieuwe fles kunnen kopen. Onze basis voorzieningen (drinkwater, gas & eten) slinken met de dag….

Green IslandZoetwaterbron
Laten ze hier nou wel een kleine zoetwaterbron op het eiland hebben! Het is ongelofelijk. Zo’n klein eilandje, midden op zee. Met alleen maar kokospalmen en dan is er toch nog een bron. We maken er dankbaar gebruik van en vullen weer een plastic fles van 5 liter die net leeg is! Alle beetjes helpen.

Green Island SuperjabMooie ontmoetingen
Als we aan het dinghy’en zijn, zien we op een van de kleine eilandjes achter ons twee kleine motorbootjes, een grote groep backpackers en hangmatten tussen de schaarse palmbomen op het piepkleine eilandje. Een van de backpackers die we daar ontmoeten is Superjab, alias Angelo een leuke knul uit Italië. Hij zit op een van die kleine motorbootjes met 15 andere backpackers, ze komen uit Carti en zijn onderweg naar Capurgana. Onderweg slapen ze op een paar kleine Guna Yala eilandjes. Angelo weet al 10 jaar reizen & werken in goede harmonie met elkaar te combineren en reist deze keer in een half jaar van Mexico naar Argentinië. Hij heeft alleen geen controle over de route er tussen. Dat beslissen de lezers van zijn website & Facebook pagina. Hij schrijft het adres van zijn website in het zand en ik maak een foto, zodat we het niet vergeten. Als je wilt kun je zijn avonturen volgen en zelfs meestemmen over zijn volgende route op Facebook Superjab of via zijn website www.superjab.com  Wat een gave manier van reizen! Best spannend ook. Je weet van te voren niet waar je heen gaat. Kunt dus ook niet veel voorbereiden. En het vergt natuurlijk wel flexibiliteit. Zou dit met een zeilreis ook werken? Best lastig denk ik. We gaan te langzaam en zijn afhankelijk van het weer, de wind en stroming. Daarnaast moeten we ook rekening houden met het hurricane seizoen. Maar als jullie nou mochten kiezen, waar zou onze volgende bestemming dan heen gaan?

Bijna geslaagd voor de Guna Yala inburgeringcursus

Nargana Rio DiabloNargana /Diablo rivier – Het zoete water roept! De eilandengroepen waar we hierna heen gaan, liggen meer naar buiten, verder van het vaste land. Het zijn voornamelijk onbewoonde eilandjes, met prachtige snorkelplekken! Dus we gaan veel meer zwemmen en dat betekent ook meer douchen, lees meer (drink)water gebruiken! Op deze eilandjes is geen zoet water te verkrijgen. Sterker nog, op kokosnoten na is er helemaal niets! Dus alles wat we nu nog kunnen verzamelen is mooi meegenomen en rekt ons verblijf in de San Blas. We besluiten nog een keer de Rio Diablo op te gaan. Deze keer varen we feilloos door de branding en laveren tussen de bomen & takken door naar binnen, geen golf van achteren meer die ons weet te verrassen (drie maal is scheepsrecht). Vervolgens varen we – al pompend met de hand, want de dinghy loopt steeds sneller leeg- de rivier op, tot de dinghy niet meer verder kan. We trekken haar op de rechteroever bij een mooi strandje.

Nargana Rio DiabloTerwijl Ben – net als de lokalen op de achtergrond- alle waterflessen (90 liter) vult, was ik de bootkussens. Als deze klussen geklaard zijn knip ik Ben’s haar, midden in de rivier, terwijl de vissen aan zijn tenen knabbelen.

Nargana Rio DiabloKennen jullie een mooiere locatie voor een knipbeurt? Als alles klaar is duiken we nog een keer in het grote zoet waterbad. Schoon en opgefrist dinghy’en we retour boot. Wat is zoetwater toch lekker.

Drinkwater
We raken behoorlijk ingeburgerd! Maar we zijn nog niet helemaal om. Willen we volledig inburgeren, dan moeten we het water uit de rivier ook drinken. Dat is voor nu nog een brug te ver. In Sapzurro hebben we alle plastic waterflessen met drinkwater vol gegooid. Deze hebben we nu voor we de rivier opgingen in onze watertanks gegooid. Dit is goed voor totaal 200 liter drinkwater. Hiermee moeten we het nog een paar weken uithouden in de San Blas. Zeker nu we het zoete water uit de Diablo rivier gebruiken voor onze douche-, was- en afwasbeurten. Dat scheelt toch gauw 5 liter drinkwater per dag. Tja, je moet wat als je geen watermaker hebt! We worden steeds inventiever. En als het echt niet meer anders kan hebben we nog zuiveringspilletjes die we in het drinkwater kunnen gooien.

Boodschappen met Molly
Op het eiland doen we de laatste boodschappen. Deze keer niet in de winkel, maar bij Molly, de politieman in het dorp. We zijn hem al een aantal keren tegen gekomen terwijl hij door het dorp stapt met aardappelen, wortels en witte kool in een krat, vers van zijn kostgrondje. De tienda’s zijn volgens hem muy caro (duur)! Hij verkoopt gewoon alles voor 1 dollar. Lekker simpel, daar houden wij wel van! En als hij het zelf niet heeft weet hij wel een ander adresje op het eiland. We volgen Molly over de nauwe zandpadjes tussen de rieten huisjes en komen op plaatsen waar we nog niet eerder geweest zijn. Zo woont in een van de steegjes familie van Molly. Hij klopt aan. Hebben jullie nog bananen? Jawel, ze hebben nog een tros rode banen. Deze zijn muy dulce. We krijgen er ook nog twee pina’s bij. Daarna neemt hij ons mee naar de bakker. Deze zit aan de andere kant van het dorp, ook weer in een rieten hutje. Aan de buitenkant lijkt het een woonhuis. Dit hadden we zelf niet gauw gevonden. We stappen het rieten hutje binnen. Alles wordt verlicht door de enorme flatscreen waar vader & moeder naar kijken. Ze kijken op en zeggen ons vriendelijk gedag. In het kleine kamertje er naast bakt zoonlief in de oven van een groot gasfornuis de broodjes. Hij haalt ze net uit de oven. We nemen 10 kleine witte puntjes en een stokbrood, ze geuren heerlijk en zijn nog warm als we onze tanden er in zetten. Het stokbrood haalt de boot niet! Onze voorraden zijn weer op peil. We kunnen voorlopig nog even rondvaren in de San Blas.

Wassen in de Diablo Rivier

San Blas NarganaMaandag wasdag. Sommige tradities houden stand. Alleen de setting van deze wasdag is wel heel bijzonder. We gaan net als de locals wassen in de zoete Diablo Rivier! Met twee overvolle Ikea tassen met vuile was, een regenton, waspoeder, shampoo en twee flessen die we kunnen vullen, tuffen we met onze eigen dinghy de rivier op. We volgen de Sylfer.

Riviermonding

Riviermonding

De monding is net als twee dagen geleden weer spannend. We pruttelen op de laagste snelheid langs alle uitstekende takken. Bij de ondiepte krijgen we twee enorme golven achter in de dinghy. We zijn kletsnat! Gelukkig moeten we nog wassen en maakt het nu niet zoveel uit.

San Blas NarganaEenmaal op de rivier vergapen we ons wederom aan alle mooie vergezichten. De vele ulu’s met grote blauwe plastic tonnen, waterflessen en bergen was bevestigen dat dit wat we nu aan het doen zijn heel normaal is! Ondertussen lopen de tubes van onze dinghy langzaam leeg en moeten we er met de hand wat lucht in pompen. Gelukkig maar een keertje. Na een half uurtje varen vinden we een mooi strandje bij ondiep water en kunnen we de was doen.

San Blas NarganaBen plonst meteen te water. Ik pak de eerste vuile was en ga met regenton en al in het verkoelende water zitten! De visjes en donderkopjes zwemmen om me heen! Het moet niet gekker worden. Zijn we nu iets te veel aan het inburgeren? Of kan het jullie lezers ook niet gek genoeg? Eenmaal schoongeboend gooi ik de was naar Ben, die iets dieper in de rivier staat. Daar spoelt hij alles uit. Perfecte samenwerking. Naast ons strijkt een hele familie met ulu neer. Ook zij gaan wassen, maar ze maken er tevens een dagje uit met de kinderen van. De kinderen liggen meteen lekker naast de ulu te spartelen. Na het zwem- en speeluurtje worden ze ingesopt & schoongemaakt en krijgen ze na afloop een ijsje. Moeders zit ondertussen achter de wastobbe op de kant.

Een begrafenis
Terwijl we de derde ton met was weg werken, varen er een tweetal boten met een grote groep mensen richting onze wasplaats. Ze stoppen bij de ondiepte. De mensen stappen uit en lopen verder over het strand achter ons. Ze zijn allemaal heel vrolijk, hebben eten, drinken, stoelen en tafels bij zich. Het lijkt wel of ze onderweg zijn naar een picknick. Maar dat blijkt toch niet zo te zijn. Ze gaan naar de begraafplaats in de jungle. Is het dan een herdenking? Een naderende grote zwarte boot maakt een einde aan al onze vragen. Het is een begrafenis. Moeders ligt in de boot en wordt door een aantal mannen links en rechts naar haar laatste rustplaats gebracht. Ondertussen soppen wij door….

Als de vierde en laatste was klaar is nemen we zelf een duik in de rivier. Het is heerlijk! Verfrissend en super helder. We wassen ons haar en de kleren die we aan hebben voor we retour boot gaan. De terugtocht is prachtig. Bij de monding krijgen we weer water binnen, maar de tassen houden de was gelukkig zoutvrij. De hele Blabberboot hangt inmiddels vol met drogende was! Althans dat laatste hopen we, want we krijgen deze middag het ene kleine buitje na het andere!

Nargana muurschilderingIn het dorp doen we nog wat inkopen. We hebben dringend behoefte aan meer verse groente & fruit en kopen naast brood, avocado’s, ananassen, tomaten, wortels, watermeloen, uien, tomaten en mango’s. Er is hier inderdaad van alles te krijgen. We nemen tevens een kijkje op het andere eilandje Corazon de Jesus (Akuanusatupu), aan de andere kant van de brug die de twee eilanden met elkaar verbind. Hier hebben ze zelfs een gevangenis en een rechtbank! De enige in Guna Yala. Terwijl we bij iemand naar binnen kijken zien we een grote muurschildering. Het is door de man des huizes gemaakt. Op de muurschildering, die de hele muur beslaat, staan zijn overleden vader en nog levende moeder. Hij is er een maand mee bezig geweest. Ze zijn heel open en ik mag zelfs een foto maken. Ondertussen kijk ik snel de kamer rond. Zo vaak krijg ik niet de kans om naar binnen te kijken… In de kamer staat niet veel meer dan een paar meubels, een grote stereotoren en een hangmat.

Tranquillo, tranquillo!!

Tranquillo, tranquillo!!

Ben verdwijnt onder de Guna Yala kinderen
Terug in Nargana halen we nog even de laatste boodschappen en berichten op via de wifi op school. Voor de school ligt een groot speelplein en wemelt het van de spelende kinderen. Zij zijn heel open en nieuwsgierig en willen graag zien wat Ben allemaal uitspookt op zijn mobiel. Ben pakt er een spelletje bij en de kring om hem heen wordt groter en groter. Ze hangen zelfs over hem heen en ik kan hem niet meer zien. Alleen maar horen… “tranquillo, tranquillo”. Het is een prachtig gezicht!