Potjandosie. We zijn zo druk met zeilen, zwemmen, snorkelen, eilandjes verkennen, kokosnoten eten, visjes bewonderen etc., dat we helemaal vergeten een logboek bij te houden, laat staan schrijven op het blog. We lopen hopeloos achter. Sorry daarvoor. Maar het is ook zo mooi hier… we vrezen dat jullie het voor nu even moeten doen met een paar highlights van de eilandengroepen die we na Nargana bezoeken. De eerste eilandengroep waar we heen zeilen is Green Island, een tocht van wel 5 mijl! We zeilen om een aantal kleine eilandjes en het rif dat er voor ligt heen en lopen de drukke ankerplaats binnen. We naderen duidelijk de populairdere bestemmingen van de San Blas! We varen helemaal naar voren en ankeren pal voor Green Island , een eilandje met palmbomen, wit poederzand en helder blauw water. De waterkant is bezaaid met vuurrode zeesterren. Op het eilandje staat een hutje. Het wordt semi bewoond. Er komt af en toe een familie vissen of kokosnoten verzamelen. Overal om ons heen liggen onbewoonde eilandjes. Aan de oceaankant van het eiland ligt een groot rif, die lekker de golven voor ons tegen houdt.
Positie: 9.28.851N / 078.38.042W
Kiten
We liggen ook voor een klein wit strandje met ondiep water! Het water is super helder en er is alleen maar zand, geen schelpen & koraal waar we met onze blote voeten in kunnen stappen. Een super locatie om het kiten weer op te pakken! We dinghy’en naar het strand. Daar pakken we onze gloednieuwe kite uit, blazen de tubes op en bevestigen de lijnen. Daarna lopen we tot kniediepte met de kite het water in. Ready to launch! Hoe was het ook alweer…? We beginnen bij les 1: het oplaten, sturen en laten neerkomen van de kite. Best wel weer even wennen. Na een uurtje kiten lukt het ons beiden, maar de wind kakt helemaal in en we krijgen de kite de lucht niet meer in. Dus de kite gaat terug in de dinghy en wij eindigen de kiteles met een frisse duik en prachtig uitzicht op onze ankerplek. Zo kiten onder de zon eist wel zijn tol… we zijn door het vele omhoog kijken enorm verbrand in ons gezicht…. Volgende keer een petje op en flink smeren!
Verpleegster haai
We kunnen hier ook geweldig snorkelen! Aan de westkant van het eiland zit een superplek, bij het rif. De eerste onderwater gast die we daar onverwachts tegen het lijf zwemmen is een verpleegsterhaai die groter is dan ik! Yikes. Is dat even schrikken. Iedereen kan wel zeggen dat ze ongevaarlijk zijn, maar we blijven toch liever op gepaste afstand. Gelukkig zwemt hij/zij snel bij ons weg.
Dure lobster les
Terwijl Ben de boot aan de onderkant schoonmaakt komt er een ulu langszij met lobsters. De grootste kunnen we voor 6 dollar kopen. Deze is echt huge en het water loopt in onze mond! We gaan over stag en gebruiken onze inmiddels steeds schaarser wordende dollars voor het kopen van de lobster. De man pakt de dollars gretig aan en zet de lobster in onze dinghy, daarna peddelt hij weg. Hellup, hoe bereid je zoiets? Ben gaat direct met de dinghy/lobster naar John en Lucy van de Maraki, zij hebben dit vaker gedaan en willen ons wel helpen met het beetpakken en koken van deze lobster. Daarnaast beschikken ze over een grote soeppan, deze lobster past nl. echt niet in ons soeppannetje van 1,5 liter!! Ik zet de pan met 3 liter water op. Als deze bijna kookt arriveren John & Lucy voor onze les “How to boil a lobster”. John laat ons zien hoe we het beest zonder ons te beschadigen kunnen oppakken. Terwijl hij er mee aan boord stapt, zien we iets oranjes onder de staart… Het zijn eitjes! Het beest is dus een ZIJ en zit barstens vol met eitjes! Sjips, daar gaat de nieuwe generatie lobsters. Daar willen we niet aan mee werken. De lobster is ondertussen behoorlijk actief en klappert met haar staart. Ze vecht voor haar leven. We besluiten haar terug te gooien. Een dure les, maar wel een daad waar wij ons bijzonder goed bij voelen. Later horen we ook nog dat het geen lobster seizoen is! Vanaf 1 maart t/m juni mag je geen lobster vangen/eten. Zijn wij als onwetende toeristen toch mooi even beetgenomen door deze Guna man die geheel tegen de Guna Yala gewoonte in duidelijk meer geeft om dollars dan zijn leefomgeving! Bummer.
De gasfles is leeg
Slik, met het koken van die enorme pan met water voor de lobster hebben we ook onze laatste gas verspeeld. Dit is de fles die we met veel pijn en moeite hebben laten vullen in Cartagena. Meestal doen we 2 tot 3 maanden met een fles. Maar we hebben om de dag wel brood gebakken… dus we zijn sneller door het gas heen dan we hadden verwacht. Oops, en nu? In ieder geval de oude fles er weer op. Deze was bij het omwisselen in Cartagena nog niet helemaal leeg. Daarnaast maatregelen. De oven is vanaf nu verboden terrein. We bakken geen brood meer. We eten havermoutpap met ontbijt! We kunnen water koken op elektriciteit (met de omvormer, zon genoeg!) en het water aanvullen met scheppen poedermelk. Proef je in de pap niets van. En water voor rijst, pasta, etc. wordt ook eerst met de waterkoker gekookt. Zo hebben we alleen maar een beetje gas nodig om het de groenten te roerbakken. We zijn benieuwd hoe lang deze gasfles nog mee gaat. Als de fles leeg is, betekent het einde San Blas. Dan moeten we terug naar de bewoonde wereld, want we hebben tot nu toe geen plek gevonden waar we gas kunnen bijvullen of een nieuwe fles kunnen kopen. Onze basis voorzieningen (drinkwater, gas & eten) slinken met de dag….
Zoetwaterbron
Laten ze hier nou wel een kleine zoetwaterbron op het eiland hebben! Het is ongelofelijk. Zo’n klein eilandje, midden op zee. Met alleen maar kokospalmen en dan is er toch nog een bron. We maken er dankbaar gebruik van en vullen weer een plastic fles van 5 liter die net leeg is! Alle beetjes helpen.
Mooie ontmoetingen
Als we aan het dinghy’en zijn, zien we op een van de kleine eilandjes achter ons twee kleine motorbootjes, een grote groep backpackers en hangmatten tussen de schaarse palmbomen op het piepkleine eilandje. Een van de backpackers die we daar ontmoeten is Superjab, alias Angelo een leuke knul uit Italië. Hij zit op een van die kleine motorbootjes met 15 andere backpackers, ze komen uit Carti en zijn onderweg naar Capurgana. Onderweg slapen ze op een paar kleine Guna Yala eilandjes. Angelo weet al 10 jaar reizen & werken in goede harmonie met elkaar te combineren en reist deze keer in een half jaar van Mexico naar Argentinië. Hij heeft alleen geen controle over de route er tussen. Dat beslissen de lezers van zijn website & Facebook pagina. Hij schrijft het adres van zijn website in het zand en ik maak een foto, zodat we het niet vergeten. Als je wilt kun je zijn avonturen volgen en zelfs meestemmen over zijn volgende route op Facebook Superjab of via zijn website www.superjab.com Wat een gave manier van reizen! Best spannend ook. Je weet van te voren niet waar je heen gaat. Kunt dus ook niet veel voorbereiden. En het vergt natuurlijk wel flexibiliteit. Zou dit met een zeilreis ook werken? Best lastig denk ik. We gaan te langzaam en zijn afhankelijk van het weer, de wind en stroming. Daarnaast moeten we ook rekening houden met het hurricane seizoen. Maar als jullie nou mochten kiezen, waar zou onze volgende bestemming dan heen gaan?
