Een zeilende ulu

Jammer, er komt niemand terug. Ze willen geen gebruik maken van onze diensten. We hadden graag een wederdienst verleend en tevens het dorp willen bezoeken. Helaas, het is deze keer niet gelukt. Dus rond het middaguur trekken we ons anker uit de klei en varen we richting de volgende stop, de baai bij Sasardi/Mulatupu.

Route van Suledup naar Sasardi en Mulatupu

Maar eerst moeten we nog langs een smalle ondiepte bij het eiland Nianega. Best spannend. Ik sta op de punt, maar kan geen ondieptes of kleurverschillen ontdekken. De dieptemeter geeft alles feilloos weer en tikt op het ondiepste punt 2.60 meter aan. Daarna wordt het gelukkig weer snel 10 meter diep. Het boek “The Panama Cruising Guide” van Bauhaus is een fantastisch en accuraat boek, maar op dit stuk laat Bauhaus toch een steekje vallen. We passeren namelijk 3 eilanden aan bakboordzijde die totaal niet op de kaarten staan. Later horen we dat de eilanden o.a. Tubala en Kuba heten. Ze zien er nou niet bepaald nieuw uit en zijn zelfs met elkaar verbonden door een brug! De eerste brug die we zien. Gelukkig maakt het voor onze route of navigatie geen verschil. Het is alleen vreemd als je niets op de kaart ziet staan en toch echt drie eilanden voorbij vaart. De doorgang naar de baai van Sasardi en Mulatupu is nauw en tricky. Ik zit binnen achter de computer met Bauhaus kaart en vertel Ben wanneer hij naar bakboord/stuurboord moet, om de ondieptes te vermijden. Maar eigenlijk kan hij het ook heel goed met het blote oog zien. We lopen de baai zonder problemen binnen en laten ons anker vallen op 8 meter diepte.

Een bevoorradings-boot

We liggen perfect. Pal voor het dorp in de beschutte baai van Sasardi en Mulatupu. Vanwege een geschil in het verleden bestaat dit dorp uit twee verschillende delen en heeft het twee namen, meerdere Congresso’s & Saila’s. De eerste ulu met drie jongetjes komt al snel een praatje maken. Gevolgd door een vissertje die net zijn avondmaal bij elkaar heeft gevist. En tenslotte komt er voor zonsondergang nog een ulu met twee jongetjes langszij. We zijn een ware attractie!

Op de kant staat een groot roze huis met twee verdiepingen. Als het donker wordt gaat een grote TV aan. We horen van de jongetjes dat ze daar elke avond om 19.00 uur een pelicula (film) afspelen. Het hele dorp loopt leeg! Nou, wij kunnen aan boord ook alles goed volgen hoor, zo groot is het scherm!

Om tien uur trekken we weer ons anker uit de klei. We hebben vandaag een flinke tocht voor de boeg van wel 5 mijl! Tenminste als alles goed gaat en we stoppen bij de eerste ankerplaats op de route. We motorzeilen de baai uit. Volgende bestemming is de ankerplaats voor het eilandje Suledup. OpenCPN werkt perfect. Als we de ankerplaats naderen komt er ook een boot de baai invaren. Ze stoppen bij een ondiepte om te snorkelen. We zien blanke mensen! Het is de eerste toeristenboot die we tegen komen. Voor het eilandje Suledup laten we op 8 meter diepte ons anker vallen.

Route Scottisch Bay naar Suledup

Ankerpositie: 077.41.332 W / 008.53.611N

Het water is helder, maar we kunnen ons anker niet zien. De Maraki en de Sylfer liggen naast ons. De toeristenboot ‘Lisa’ komt langs varen en maakt foto’s van ons. We tuffen met het bijbootje naar een ondiepte verder op met helder blauw water. Het zien voornamelijk zand en turtlegras. Als ik terug zwem naar de bijboot zwem ik bijna over een langoustine. Hij of zei alarmeert me met die enorme voelsprieten. Ik neem toch maar een D-tour.

Eenmaal terug op de boot komt een kano met twee jongens in westerse kleding aanpeddelen. Na! (is hallo in het Guna Yala’s.) Ze heten Intero en Robinson en geven Ben een prachtig mapje met een hoogblonde dame en snelle motor op de voorkant.”Is that your wife?” Nee, in het mapje zit een papier in het Engels ondertekend door de Chief van het dorp, met de kosten voor het ankeren (10 dollar) en als we het stadje willen bezoeken (3,50 dollar per persoon). Gevolgd door een aantal regels met wat we vooral niet mogen doen. Foto’s maken kost ook een dollar. Daarnaast moet het met toestemming van de persoon waar je een foto van wilt maken en dat kost waarschijnlijk nog een dollar per foto. Ze weten hier wel van prijzen zeg! Als we het goed & wel bij elkaar optellen zijn de kosten deze keer 17 dollar, als we geen foto’s maken ten minste. Dit komt totaal niet overeen met onze verwachtingen van 2 tot 5 dollar per eilandje, zoals we eerder in de verhalen, blogs en boeken (o.a. Bauhaus) hebben gelezen. We zijn een beetje teleurgesteld. Op deze manier zijn we snel door onze dollars heen, die we graag hadden willen gebruiken om een mola voor te kopen, of bij de Guna’s te eten en zelfs om foto’s van ze te maken…

Ruilen?
Dus hoe lossen we dat op? Guna Yala’s zijn van origine een ‘barter volkje’ zijn. Dit houdt in dat je spullen en/of diensten ruilt. Dit staat ons wel aan en we besluiten het oude gebruik nieuw leven in te blazen. We geven aan dat we geen dinero meer hebben, maar graag onze diensten aan bieden. We kunnen Engelse les geven op de school, een motor repareren, schilderen of mee helpen vissen. You name it, wij zijn er voor in. We zien i.p.v. dollartekens nu vraagtekens in hun ogen… Ze hebben geen idee. Dit moeten ze even overleggen met de chief. Prima, we zijn hier morgen ook nog. Dus we hebben de tijd. We geven het mapje terug. Ietwat verward peddelen ze weer weg.

Iets later komt de volgende lange smalle boot met een Enduro motor van 5 pk langszij. In de boot zitten Rocky en zijn vrouw Horacia. Ze ziet er prachtig uit in haar traditionele Guna Yala kleding. Vrouwen gaan deze kleding dragen na hun eerste menstruatie. Er volgen dan een aantal rituelen waarmee ze van meisje naar vrouw transformeert. En een van de rituelen is dat ze haar lange zwarte haar afknipt en een naam krijgt (hiervoor heeft ze alleen een bijnaam). Vanaf het moment dat ze ‘vrouw is’ is ze ook huwbaar. Omdat foto’s maken hier toch wel een gevoelig punt is en we liever contact willen hebben met de mensen, maken we geen foto’s, maar ik zal het proberen te beschrijven. Ze draagt een rood/gele hoofddoek, neusring, gouden oorbellen, een blouse met aan de voor- en achterkant een mola, een omslagdoek om de heupen en zeer kleurrijke kralen kettingen met geometrische vormen om de hele onder armen & benen. Ze heeft de mola en kralenkettingen zelf gemaakt. Over de mola doet ze ongeveer de maand en een kralenketting is in een week klaar. Ik kan nergens iets over traditionele kleding voor mannen vinden. Het contrast tussen mannen en vrouwen in kleding is groot. Het geheel van de vrouw is prachtig en de kleuren spatten er van af. Google er maar eens op.

Rocky en Horacia zijn ‘gewoon’ nieuwsgierig en komen even babbelen. Pfff, de eerste die niet komt om iets te verkopen! Leuk! Rocky spreekt zelfs een beetje Engels. In combinatie met Spaans voeren we een leuk gesprek. Hij vertelt dat er in het dorpje 1000 mensen wonen. Zijn kinderen studeren momenteel in Panama City en hij heeft geen idee of ze ooit nog terug komen. Ik ben bang dat met deze ontwikkeling de Guna eilanden langzaam leeg lopen. Hij vraagt of we misschien een oud magazine (met plaatjes) hebben. Laat ik nou net nog een VT Wonen gevonden hebben. Ik pak het blad en als wederdienst krijgen we een kokosnoot! Vers van het land! Haha, stel je voor, de VT Wonen ligt nu ergens in een rieten hutje in Guna Yala land, geweldig! Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Daarna vraagt hij om een biertje. Dat hebben we ook. Maar wat heeft hij te bieden? Vis? Hij beloofd deze morgen voor ons te vangen. Samen drinken we een biertje en kletsen we nog wat verder.

En zo kabbelt de dag voorbij. We liggen hier weer geweldig.