Bye bye Europa, hallo nieuw continent!

Een nieuw land, een nieuw gastenvlaggetje

Ayamonte (Spanje) / Rabat (Marokko) – We konden pas rond 3 uur met hoog water de Guardia rivier af. De Tara ging als eerste richting Cadiz. Wij moesten eerst nog even tanken bij Vila Real aan de Portugese kant. Helaas hebben ze aan de Spaanse kant (waar het in principe goedkoper is) geen tankstation. Je moet wel cash geld meenemen want je kunt niet met een kaart betalen.De koers was bijna 170 graden, zuid, recht naar beneden, richting Rabat. De wind kwam uit het zuidwesten en we liepen in het begin mooi aan de wind. Het werd uiteindelijk een pittige tocht naar Rabat. Met veel meer wind dan ze voorspeld hadden. We liepen ruim 7 knopen en vlogen er over. Uiteindelijk moesten we de rolgenua binnen halen en het grootzeil reven om niet midden in de nacht Rabat binnen te lopen. Onderweg hebben we contact gehouden met de Nostress via de marifoon. Zij lagen ongeveer 10 tot 15 mijl voor ons. De AIS deed goed werk. Ik kreeg het nog wel even benauwd bij een groot vrachtschip. Op het oog lag ie stil, de AIS gaf aan dat hij in de wacht lag (voor Tanger) en 1,1 knoop liep. Ik kon dus voor langs, maar was blij toen ik eindelijk het groene lampje aan bakboord zijde zag.

’s Morgens rond 7 uur motorden we heel langzaam naar de haven van Rabat, toen het licht werd hebben we de marina opgeroepen voor begeleiding vaan binnen. De pilot was een beetje verwarrend. Er werd namelijk verteld dat er een geul is die minimaal 3,5 meter diep is (wij kunnen dus naar binnen), maar er werd tevens geadviseerd rond hoog water binnen te lopen. Dat laatste moet je dus aanhouden. Het bleek dat wij moesten wachten tot 12 uur voor dat we naar binnen kunnen lopen. Dat betekende motor uit en hobbelen op de swell voor de ingang van de marina. We waren maar liefst 3 mijl afgedreven toen het marina bootje ons kwam halen.

De binnenkomt was bijzonder. De minaretten gaven net het gebed aan. Rechts ligt Rabat, links Sale (waar is uitverkoop?). Je kijkt je ogen uit.

Het pilot bootje leverde ons netjes af aan een steiger voor de marina, daar stond de snuffelhond al klaar. Het arme beest durfde eerst niet bij ons aan boord (te hoog) maar kreeg een hardhandig kontje en een duwtje bij de trap. Na de snuffelhond moest de skipper mee met de papieren en Ben moest 3 kantoortjes langs: de douane, de politie en de marina. Bij binnenkomst hadden ze een foto van ons en de boot gemaakt. Alles staat nu geregistreerd. Het duurde al met al een uurtje en Ben heeft het verder niet als vervelend ervaren. De gebouwen lagen gelukkig naast elkaar, dat wordt straks in de Carieb wel anders.

Eenmaal ingeklaard werden we naar onze plek gebracht. Daar stond de bemanning van de Gaia ons op te wachten om te helpen bij het aanleggen. Borreltijd! Dat hadden we wel verdiend na deze oversteek. Op de kant in Marokko gaat dat wat lastiger, maar aan boord hebben we heerlijke koude biertjes en wijn.

Het grote verschil met de overtocht tijdens de Golf van Biskaje zijn de lange nachten. Toen was het maar 8 uur donker, nu beginnen de nachten om 20.00 uur, tot 8 uur de volgende morgen. Dat is wel wennen.

De laatste stop voor Portugal

Baiona – We liggen geweldig voor anker onder de voet van de parador Conde do Gondomar. We zijn met het bijbootje naar de kant gegaan voor een rondje wifi codes. Bij de Real club de Yates (members only, maar de ‘wacht’ was even weg en wij konden naar binnen) was het meteen bingo. Bij de cortado/cafe con leche kregen we de code van de wifi connectie. Ter plekke werkte het niet (de router moest gereset worden), maar eenmaal terug aan boord bleek het perfect te werken.

In het stadje hebben we meteen maar een nieuwe wi-fi antenne van Alfa gekocht. We hebben nu Wi-fi, het krantje en mail aan boord! Wat een luxe. Naast de wifi-antenne hebben we ook lampjes op zonnecellen gekocht die we willen gebruiken als anker licht. Een tipperline voor het anker, mochten we weer vast komen te zitten onder een kabel. En ik heb bij een copyshop wat kopieën gemaakt van de crewlist en een logboek. We kunnen er weer tegen.

Baiona is een mooie stad, Virgin da Rocca, winkeltjes, een brede boulevard, kleine straatjes en ontzettend veel ceverceria’s (maar er is pas leven na 21.00 uur!). Zelfs de prullenbakken zijn mooi!

Bij terugkomst aan boord blijken er 2 andere Contest schepen uit Nederland op de ankerplek bij te zijn gekomen. De Harmattan met Paul en de Lunde, een Contest 37 met Tom en Anneke.

Het Rocna anker zit muurvast

Ria de Aldan, het Rocna anker ligt muurvast!

Het is windstil. We hebben een hele rustige nacht gehad en gaan verder naar Baiona, de laatste stop voor Portugal. Even bijtanken, de diesel is goedkoper in Spanje. En de watertank weer volgooien, we kunnen het water totnutoe prima drinken.

Rond 9 uur ging ons Rocna anker op. Tot 10 meter… daarna wilde het anker niet meer omhoog… muurvast! Het ankerlier kon het niet meer aan en stopte ermee … Dus met de hand verder. Wrikken, van voor naar achter… het anker gaf geen krimp en bleef zitten waar ie zat! We konden hem zien ‘hangen’…. Er zit iets om het anker… een lijn, kabel…? Geen idee. Kantelen kan ook niet, want we hebben nog geen tripline bevestigd aan het anker… wat nu… te water?

Onze Spaanse buren op een grote motorboot hebben ons geklungel een tijdje aangekeken en riepen toen ‘attention’…!! Daar kwamen ze aan met de dinghy en duikmateriaal. Zonder een vraag van onze kant gingen de duikspullen aan en ging de beste man te water en zakte af naar het anker…. Eenmaal weer boven bleek dat er een dikke ketting van een boot over ons anker heen ligt… die snijd je niet even door. We moesten het anker opnieuw droppen, de man ging weer naar beneden en tilde de ketting er zo af. We waren los!! Met een ‘bon voyage’ zwaaide onze buren af, maar we hebben ze eerst nog blij gemaakt met een oer Hollandse fles jenever!

Eenmaal de baai uit stond er meer wind, windkracht 4/5 met uitschieters naar 6. We moesten strak aan de wind varen, tussen de Islas Cies door. Helaas kunnen we deze eilanden niet bezoeken. Ze zijn namelijk onderdeel van een Nationaal Park en daarvoor heb je een vergunning nodig. De vergunningen kun je overigens wel van te voren online aanvragen in Nederland. Je hebt twee vergunningen nodig, eentje om er te mogen varen en eentje om er te mogen ankeren. De eerste aanvraag kan 4 tot 20 dagen duren, vandaar dat het handig is als je dit al vanuit Nederland regelt. De laatste kun je een paar dagen van te voren in Spanje online activeren. Maar wij moesten dus door. Eenmaal om Islas Cies heen kregen we de wind tegen en moest de motor aan. Achter ons passeerde de Harmattan met de boeg richting Vigo.

Wij zijn voor anker gegaan in het mooie oude plaatsje Baiona, onder de voet van de parador Conde do Condomar. Er lagen maar een paar boten voor anker en daar paste wij perfecto tussen.

Genieten van de Spaanse keuken

De Spaanse keuken van Galicie bevalt ons wel. Veel verse vis en schaal- en schelpdieren. Beetje pan er bij en natuurlijk een Albarino blanco, de locale wijn uit de Ria Baixas. Het is een van de duurdere wijnen uit Spanje, maar lokaal zeer goed te betalen (1,60 euries per glas). Het is een heerlijke frisse witte wijn en als je deze kunt krijgen in Nederland, moet je het zeker niet laten (tip van Ing!).

De manier van serveren vind ik ook een mooi stukje beleving. Ze komen altijd met de fles aan tafel en schenken daar je glas vol.

O ja, en voor degene die zich wel eens afvragen of we zelf ook koken… jawel hoor… chorizos al la Ing, met verse paprika, courgettes, uien en knoflook…. Smakelijk!

Ria de Aldan

Een biertje bij zonsondergang

Heerlijk geslapen. Er stond geen wind en de zee was spiegelglad. Om 10.00 uur vertrokken, ondanks de dikke mist. Met de plotter standbye is de mist geen probleem. Dezelfde route weer naar buiten  gevaren en richting de volgende Ria. omdat er geen wind stond is het helaas de hele route mistig gebleven. Daardoor is het wat nat en fris. Door een tip van de Barnstormer (op Twitter) varen we vandaag naar Ria de Aldan, een kleine (zij)Ria van Ria de Pontevedra. De Ria is smal, mooi, met bergen en zandstranden links en rechts. Ondanks het ontbreken van de zon was het druk op de stranden. Aan het einde van de Ria lagen weer de nodige marine farm bakken en konden wij aan stuurboord kant tussen de vele Spaanse zeilboten voor het strand ankeren. Er was geen enkele buitenlander. Nadat we het anker hebben gedropt hebben we even afgewacht of we goed bleven liggen. Daarna de dinghy te water, waterdichte zak vol en naar de kant. Wat gedronken in een kleine strandtent en in Aldan, het plaatsje, de website wat bijgewerkt. Daarna nog wat gegeten, laat zoals de Spanjaarden. Het was er beredruk rond 22.00 uur.

In het donker moesten we terug naar de boot….. We hadden geen zaklantaarn bij ons (weten we weer voor de volgende keer) en op de heenweg hebben we een paar rotsblokken voor de kust gezien… maar waar was dat ook alweer? Je wilt daar (ook) niet met je bijbootje op stranden … We voeren heel langzaam op de motor richting boot. Gelukkig zag ik op een gegeven moment aan bakboord de rotsblokken en konden wij er ruim om heen. Daarna gas!

We blijven nog een nachtje in O Grove

Verse vis…

We liggen hier zo lekker rustig, we blijven nog een nachtje liggen aan de mooring. We slapen uitzonderlijk goed!We liggen zo dicht bij de kant dat we de motor niet echt nodig hebben en naar de kant roeien (nou ja ben dan). We leggen de bijboot aan de steiger bij vissersbootjes en gaan als eerste op zoek naar koffie & wifi. Het plaatsje O Grove is een echt toeristen plaatsje, met veel hotels, restaurants en rondvaartboten. Je betaald hier  gemiddeld 1 euro meer voor een wijntje/biertje dan in andere plaatsen! En dat is best veel als je nagaat dat een biertje in Spanje gemiddeld 1,50 euro kost.  Bij het rondlopen herkende Ben ineene het restaurant waar wij 10 – 12 jaar geleden een enorme visschotel met vele schaal- en schelpdieren gegeten. Grappig, we wisten niet meer dat we hier eerder waren  geweest, wel apart dat we van alle ria‘s en plaatsen dit plaatsje dan net hebben uitgezocht.’s Middags kwam de Harmattan binnen varen en heeft de boot eveneens aan een boei vastgelegd. Samen zijn we de stad ingegaan en hebben een terrasje gepakt en wat gegeten.

Hoezo verse vis … ??!!

In het stadje kwamen we ook deze winkel tegen met alleen maar diepvrieskisten….. hoe zo verse vis….

We gaan weer voor anker … nou een mooring dan!

Achter een mooring in O Grove

De lijnen & fenders worden weer opgeborgen en we gaan weer voor anker. We hebben de hele ria afgezocht naar een mooi ankerplekje…. maar niet gevonden! Er waren veel marine farms met van die grote visbakken of drukke vissersplaatsjes met visfabriek en vissersbootjes of er waren rotsen …. we konden de perfecte ankerlocatie niet vinden…

Op zoek naar de perfecte ankerplek …

Dus weer omgekeerd en richting zee gevaren, naar Cambarro, de stad van de alberino (dit is de locale wijn). Vlak daarvoor ligt het plaatsje O Grove. Voor de haven lagen vrije moorings en dat leek ons wel wat! Cambarro is wat ondieper en meer geschikt voor multihulls of kimkielers en dat zijn wij niet!

Ondergaande zon bij O Grove (zonder dolfijntjes)

We hebben aangelegd aan de mooring en aan de plaatselijke bootjes gevraagd of we hier mogen liggen… We kregen als antwoord “Jij wel, no problema!” Het was windstil en tijdens de ondergaande zon passeerde op een paar meter afstand van de boot een groep dolfijnen. Prachtig om te zien.

Gebroken nachten…

We hebben de afgelopen 6 dagen onrustig geslapen. Voor de eerste keer ankeren brengt een bepaalde spanning met zich mee (houdt ons Rocna anker?), we horen elk geluidje en we slapen heel licht… Daarna hadden we 2 nachten last van valwinden. En afgelopen nacht dachten we in de marina aan 4 lijnen eindelijk lekker rustig te liggen en slaap in te kunnen halen, krijgen we een sterke Noord Oosten wind pal op de kop. Door de golven ligt onze boot de hele nacht enorm aan de lijnen te trekken… een haven is dus ook geen succes en we besluiten verder te gaan. Maar niet voor we de was en boodschappen hebben gedaan.

Gratis wi-fi
Ben heeft nog een prepaid simkaart voor onze GSM gehaald, zodat we in geval van nood op een Spaans nummer bereikbaar zijn. We hadden ons bijna laten verleiden ook een dongel te kopen. Maar het gaat eigenlijk heel goed met wi-fi. In elke plaats hebben we nog kunnen internetten, bijna elke taberna heeft wel een vrij wi-fi netwerk. Je moet alleen even een kopje koffie drinken en om de code vragen en dat vinden wij helemaal niet erg! Jammer genoeg zijn de netwerken vaak niet zo sterk (bewust), dus we kunnen ze niet op de boot op pikken. We zijn dus altijd ‘gedwongen’ om even naar de kant te gaan en het liefste iets te nuttigen… Gelukkig houdt mijn iPhone de wi-fi codes vast, dus ik hoef niet altijd op het terras te gaan zitten om weer mail te checken. Daarnaast kunnen we ook altijd naar de bibliotheek, daar staan PC’s met internet aansluiting die we gratis mogen gebruiken en ze hebben ook gratis wifi, waar we met de laptop of GSM op in kunnen loggen met een code waar we dan wel even om moeten vragen. Voor ons werkt het perfect zo.

Even bijtanken in Ribiera

Machtig mooie zeiltocht dicht onder de kust langs

De bijboot gaat weer op het voordek en het anker gaat op. We gaan naar de volgende ria. Het ophalen van het anker ging een beetje lastig omdat we een stuk visnet in het anker hadden hangen (bleek later). Er staat lekker veel wind. Ben heeft de vismolen aan de reling bevestigd en de lure gaat overboord. We hebben een prachtige zeiltocht. We gaan dicht onder de kust langs en tussen de rotsen door. We hebben alles gezeild tot aan de haven.

Aanloop van de marina Ribiera

We zijn in de haven van Ribeira gaan liggen om even bij te tanken, het water was op. Het aanlopen van de haven was wat lastig omdat de kaarten aan gaven dat het er niet diep genoeg zou zijn. Op de kant stond er echter driftig iemand te zwaaien welke kant we op moesten. We waren eigenwijs en zijn toch eerst de visserij haven in gelopen. Daar was niets, dus terug naar de marina en de inmiddels toeterende (met auto) man… We hebben de marina zeer langzaam aangelopen. De meter stond op 5, dus het moet kunnen. Er lagen net een paar Engelsen en die hadden nog 7 meter onder de kiel.

We kregen een plaatsje aan het einde van de steiger, met de kop in de wind. Onder water liep de achterlijn. De havenmeester heeft ons geweldig geholpen bij aanleggen. De haven zelf was niet veel. Er lagen weinig buitenlandse boten. Wij hebben de papieren ingevuld en een wijntje bij de marina gedronken en kregen eindelijk weer eens echte tapas bij ons drankje… stukje kip met patatjes. Het stadje was ook niet veel; industrie en verwaarloosd. Het is dat we water nodig hebben … Ribiera is een echt vissersstadje. In de vissershaven komen de grote visserboten af & aan, met name met dag verse vis voor directe consumptie van Spanje. s’Avonds hebben we een racione calamares gegeten. Heerlijk!

Wij blijven een dagje liggen in Muros

We worden wakker met een grote groep mensen die in het lage water aan de kant met flinke schepnetten schelpen vangen bij afgaand tij. Mooi gezicht.

We blijven een dagje liggen en gaan met het bijbootje weer richting de marina. Daar worden we weggestuurd. De man was niet blij met onze komst. “Die bootjes gaan maar  voor anker en dan komen ze met de bijbootjes naar onze privat marina…” He was not amused… Uiteindelijk mochten we toch tot 2 uur blijven liggen. Daarna de boot in de haven bij de vissersbootjes gelegd.

In de bibliotheek geinternet. Het was er druk, achter elke PC zat wel iemand (20 PC’s). Op de markt hebben we verse tomaten, paprika, twee overheerlijke perziken en een  eigengemaakt flesje alberino gekocht. En op de vismarkt hebben we verse mejilones (mosselen) gekocht’. Eenmaal terug aan boord bereid met sambal en laurier. Samen met verse sla rijst en zelfgebakken brood een hele maaltijd. Irisch coffee met slagroom toe.

Om 22.00 uur starte de valwinden weer en begon de Franse buurman richting de boot van Paul te krabben. Hij lag eerst tussen ons in en daarna achter Paul!! Je kan dan zelf wel een goed anker hebben, maar de boten om je heen zijn dan de zwakke schakel.