Met opgeheven duim St. Barths verkennen

Bubbels!

Bubbels!

We blijven nog een dagje liggen in de baai bij St. Barths en motoren vanmorgen vroeg met de dinghy naar de kant om het eiland te verkennen. We verlaten de baai te voet richting Anse de Flamandes en pakken het pad langs de Atlantische oceaan. We klimmen en klauteren tussen de cactussen door. Vlinders en suikerdiefjes vliegen om ons heen. Hagedissen schieten voor onze voeten weg. Verder is het rustig, op een paar tegenliggers na die richting het strand lopen.

 

Heuleunder gatan ...

Heuleunder gatan …

In Colombier ontmoeten we een jong stel uit Venezuela, zij wonen en werken hier en willen net met de auto naar de hoofdstad Gustavia rijden. Komt dat even mooi uit. We mogen mee!!! St. Barths is het luxe eiland for the rich & the famous en in Gustavia zie je dat ook aan de dure (merken) winkels. Maar een kopje koffie is prima te betalen (Europese prijzen). St. Barths is nu een overzees departement van Frankrijk, maar vroeger is het ook tijdje van Zweden geweest, vandaar dat je hier nog veel zweudse namen en naambordjes tegen komt.

Terug hebben we de duim weer in de lucht gestoken en de eerste auto zet ons af bij de enige rotonde op het eiland. Wat bleek! Daar zit ook de kleine luchthaven Gustav III. Na Saba de kleinste commerciele landingsbaan. De kleine vliegtuigen moeten over de heuvel (en rotonde waar wij staan) heen landen. Ook weer een mooi plekje voor vliegtuigspotters!

De tweede auto zet ons boven aan de heuvel bij de Anse de Colmbier baai af. We hebben daar een geweldig uitzicht op de baai en het prachtige heldere water. We pakken een ander pad terug. Dit pad loopt helemaal naar beneden naar de baai en we lopen o.a. vlak langs het oude huis van de Amerikaanse millionaire David Rockefeller. Hij kocht dit huis in 1957 en zorgde er met deze aankoop voor dat meer rijke mensen zich op het eiland gingen vestigen. Laatst heeft de Russische billionaire Roman Abramovich nog een optrekje gekocht voor maar 90 million dollar!

Terug op het strand nemen we een frisse duik en ontmoeten een groep Fransen die hier werken in een hotel. Ze hebben een dagje vrij en zijn heerlijk aan het chillen op de beach. Ze bieden ons meteen een drankje aan! Geweldig.


De muziek onder het filmpje is van de Zac Brown Band ft Jimmy Buffet. De tweede is een zanger die vaak op het eiland St. Barths te vinden is. Het leek me wel toepasselijk en de lyrics passen ook wel bij de plaatjes!

“Now I’m knee deep in the water somewhere
Got the blue sky breeze blowin’ wind  thru my hair
Only worry in the world
is the tide gonna reach my chair
Sunrise, there’s a fire in the sky
never been so happy
never felt so  high
and I think I might’ve found me my own kind of paradise”

Klik hier voor de link naar het muziekfragment: http://www.slack-time.com/music-video-12597-Zac-Brown-Band-Knee-Deep

The Caribbean Contest Club

Zondag – Er komt vandaag een einde aan de drie C’s… De ‘Caribbean Contest Club’, lichting vertrekkers 2012. Althans, voor Blabber dan. We liggen voor de laatste keer samen met de Waltzing Mathilda (Contest 41S) en de Jan van Gent (Contest 32) in een prachtige baai. De Sailaway (Contest 41) ligt al op Bermuda en de Mistral (Contest 38) ligt nog op Sint Maarten, in de startblokken om te vertrekken naar de Azoren. De enige die in de Carieb blijft hangen is de Harmattan (Contest 40/42) en die gaan we zeker nog tegen komen. De vertrekkers lichting 2012/2013 was een goed Contest-jaar!

Ik ben vanmorgen vroeg de combuis in gedoken en bak voor deze laatste keer cupcakes. (He, een vierde C!) Terwijl de cupcakes in de oven staan, nemen we een duik en snorkelen naar de kant. Hier zwemmen weer allerlei aquarium visjes en zelfs een schildpad. Wow, dit blijft mooi om te zien! En het is nog eens heel goed te zien ook, omdat het water ongelooflijk helder & blauw is.

Zodra de cupcakes klaar zijn laden we alles samen met verse koffie & koude limonade in een grote tas en dinghy’en naar het strand om daar nog een laatste keer samen koffie te drinken, met uitzicht op de baai en de boten. De laaste Caribische kiekjes worden geschoten en dan wordt het tijd om afscheid te nemen. Met gemengde gevoelens (jammer dat ze gaan / blij dat wij nog mogen blijven) zwaaien we ze uit, terwijl ze weg varen uit de baai op weg naar Sint Maarten. Daar doen ze nog de laatste inkopen, wachten op een goed weatherwindow en vertrekken dan naar het noorden. Wij zakken van hieruit weer verder naar het zuiden tot onder de hurricane season lijn. De afstand tussen de boten wordt met de dag groter…

De Blabber gaat weer zuidwaarts

Baai Anse de Colombier

Baai Anse de Colombier

Zaterdag – Het was een rommelig nachtje achter ons anker op open zee… Meerdere malen ben ik even naar buiten gegaan om te kijken of we nog op dezelfde plek lagen … Het Rocna anker laat ons deze keer niet in de steek en houdt ons keuring op de plaats, ondanks de draaiende wind… ’s Morgens zijn we nog even in de dinghy gesprongen om een laatste keer te internettten en wat bootschappen te doen. Eenmaal terug doen we nog een een bakkie bij Gerard en Lies van de Sylfer. We nemen afscheid en daarna gaan we anker op. Op weg naar St. Barths. We zeilen weer!

Het is heerlijk zeilweer trouwens, alleen kwam de wind uit de verkeerde hoek…: de kant die wij op wilden! Hoe was dat ook alweer met dat gezegde? Een goede zeiler heeft altijd de wind mee… ?!! Mmmm, een kleine misrekening… Maar we willen naar St. Barths, zodat we afscheid kunnen nemen van de Waltzing Mathilda en Jan van Gent. Vertrekkers van de lichting 2012 die deze week weer richting Europa gaan.

Onderweg komen we de Ostrea nog tegen. Ook een vertrekker die weer op weg naar het noorden gaat. We zwaaien ze uit via de marifoon. Tegen de avond varen we aan de noordkant van St. Barths de baai Anse de Colombier binnen. Achter de Waltzing Mathilda pikken we een mooring bal op. We liggen geweldig rustig. Dicht bij de kant, we horen de branding in onze kuip. En we kunnen eindelijk weer lekker zwemmen! Ik plons te water. Wat een genot. Het water is ongelooflijk blauw en helder. We liggen op 8 meter water diepte maar kunnen nog steeds de bodem zien. Deze baai kun je alleen te voet of met een (zeil)boot bereiken. Een oase van rust en naar later blijkt ook aarde donker!

Na het eten drinken we samen met Chris van de Jan van Gent nog een laatste borrel aan boord van de Walzing Mathilda terwijl we het afgelopen (zeil)jaar nog eens de revue laten passeren. Wat een geweldig jaar en wat hebben we het gezellig gehad met alle Nederlandse vertrekkers. We gaan ze en de ons zo bekende bootnamen op de AIS nog missen!