Van Marigot Bay naar het volgende eiland: Bequia

Vanuit de kuip

Prachtig uitzicht vanuit de kuip…

De tocht naar Bequia is ongeveer 62 mijl, dus we verlaten Marigot Bay vroeg. Heel vroeg. Als het licht begint te worden (dat is rond 5.15 uur) staan we op en maken ons klaar voor vertrek. Om half 6 varen we de baai uit, terwijl de vogels uit volle borst zingen. Verder is er niets te horen. Iedereen om ons heen is nog in diepe rust. Er staat vlak onder de kust niet veel wind en het is heiig. We kunnen het volgende eiland nog niet eens zien.

We zeilen wat meer naar buiten om wind te pakken en zeilen met een gereefd grootzeil en genua verder naar het zuiden. We hebben halve wind, rond de 20 knopen. De golven zijn rustig. Met name bij het eiland St. Vincent staat weinig wind, maar we hebben uiteindelijk alles gezeild. Eenmaal voorbij het eiland St. Vincent zien we in de verte een groep dolfijnen, maar ze hebben weer geen zin om te spelen en komen niet naar de Blabberboot. Vlak voor Bequia horen op de VHF nog een mayday van een klein vissersbootje. Hij wordt opgepikt door de veerboot tussen Bequia en St. Vincent en ze slepen hem helemaal naar de haven van Bequia. Wat een service!

We hebben een machtig mooie zeiltocht. Tegen 6 uur lopen we de Admiralty Bay bij Bequia binnen. Het is niet druk en we droppen het anker op een mooi plekje van 5 meter diep aan stuurboord zijde. De grond is wat rotsachtig en het duurt even voor het anker pakt. Ik plons te water en zie dat het Rocna anker voldoende heeft ingegraven. Er zwemt meteen een koffervisje om heen, die niet bepaald bang is als ik naar hem toe zwem.

Een tussenstop in Marigot Bay

De ingang van Marigot Bay

De ingang van Marigot Bay

We hebben de hele nacht regen gehad. Het kwam met bakken uit de lucht en van Gerard (van de Sylfer) horen we dat het ook enorm heeft geonweerd. Op een paar flitsen in de verte na hebben we daar niets meer van meegekregen… We zijn om half 6 wakker. De boot is lekker zout vrij en de opvangbakken zitten vol met water. We toppen de watertank weer helemaal af en met de rest wassen we ons zelf en de kuip. Heerlijk. Alles is weer fris.

Terwijl de mannen uitklaren, leg ik nog even contact met het resort en heb een perfecte verbinding om het weer voor de komende dagen te checken. Vandaag nog veel regen. De wind is tussen de 15 en 20 knopen. Morgen wordt het weer wat beter, in ieder geval geen regen meer, maar nog wel 20 knopen wind uit het oosten. En het NOAA hurricane Centre laat alleen slecht weer voor de kust van Florida zien, daar heerst Douglas. Hier hebben wij gelukkig geen last van. Voor ons is het rustig. Niets te zien, ook niet aan de overkant in de buurt van de Kaap Verden.

Onderweg naar Marigot Bay sturen zonder handjes
Om 10 uur gaan we ankerop. We zeilen met een mooie wind naar Marigot Bay, 15 mijl verderop. De windpilot halen we weer onder het stof vandaan. Hoe was het ook alweer? Alle lijnen sluiten we opnieuw aan. De zeilen zijn goed uitgetrimd. Het windblad kan er op. Elektrische stuurautomaat op non actief en gaan…. We hebben de graden verkeerd staan, maar na een keer extra draaien staat alles goed en het werkt als vanouds. We gaan praktisch voor de wind en de windpilot houdt mooi koers! We sturen weer zonder handjes en zonder elektriciteit te gebruiken. Komt mooi uit, want vandaag is er weinig zon en worden de accu’s haast niet geladen (alleen als we de motor draaien tijdens het wegvaren en de baai weer binnen varen). Zo sparen we lekker elektriciteit uit.

Als we de baai bij Marigot Bay invaren komt er een boatboy op ons af. We krijgen korting als we aan zijn mooring gaan liggen. Maar we zien dat we ook prima kunnen ankeren en we vertrouwen ons eigen anker meer. Het is een leuke baai. Als je vanaf zee komt zie je de smalle lange ingang bijna niet. We gooien het anker uit op 6 meter. Maar het krabt. En pakt niet. We halen het anker weer op en varen verder de baai in achter de Sylfer aan… er zit nog een tweede baai! Dat hadden we niet gezien op de kaart. Hier liggen alleen maar moorings en kun je niet ankeren. Daarnaast is de wind helemaal weg. Veels te warm!! Terug naar de eerste baai en nog een keer het anker uit op 6 meter. Deze keer houdt het anker wel en liggen we vlak voor een Oostenrijker. Maar hij blijkt later weg te gaan en we kunnen blijven liggen. ’s Avonds worden we getrakteerd op een krekelconcert van jewelste, terwijl een dun schilletje van de maan aan de hemel staat.

Psssstt verder vertellen, maar we liggen hier eigenlijk een beetje illegaal. In Rodney Bay kun je bij de douane wel in een keer in- en uitklaren. Maar we kwamen er te laat achter dat het bij de immigratie niet zo is… Tja, beetje onhandig, maar leg dat maar eens uit, ook al zitten ze naast elkaar. Het is makkelijker uit te leggen dat we motor pech hebben als er iemand langs komt….

The great orange escape…

Gregory de groente man aan boord

Gregory de groente man aan boord

Rodney Bay – Ik kan me nog herinneren dat vroeger (lang geleden) de groenteboer langs de deur kwam. Hij had een grote wagen met in de overdekte achterbak kisten met verse groente & fruit en natuurlijk de weegschaal. Ik weet niet wanneer dit precies is ophouden te bestaan, het zal ongetwijfeld samenhangen met de grote ‘gemak’ supermarkten waar alles onder een dak te vinden is, maar aan de deur komen ze al heel lang niet meer… Op de ankerplek herleven goede oude tijden en worden we op onze wenken bediend met allerlei creatievelingen die zo iets extra’s proberen te verdienen.

Vanmorgen komt er een klein bootje langszij. De boot is zo hoog dat hij met deze harde wind nauwelijks over eind blijft. Op dak wapperen vlaggen en staan bakken met kruiden. De boot er onder ligt vol met groente en fruit en ergens daartussen zit een man. Breed lachend. “Hi my name is Gregory, do you need anything?” Wij kopen tomaten en papaya’s. Gregory geeft er eentje die we vandaag kunnen eten en eentje die we morgen kunnen eten. Hier kun je toch geen nee tegen zeggen?

Voor we naar de WK voetbalwedstrijd Nederland – Mexico gaan kijken maak ik eerst nog even de onderkant van de boot schoon. Het is door de harde wind en stroming best een uitdaging. Mijn snorkelpijpje loopt regelmatig vol met water. Het goede nieuws… Ben heeft laatst mijn duikbril gerepareerd met epoxy en hij doet het weer perfect en blijft goed zitten.

Om 12 uur is het zo ver. Oranje t-shirts weer aan. We dinghy’en naar de kant. De Boardwalk bar is dicht. Maar de Noordhinder een andere Nederlandse boot wijst ons de weg naar een andere bar waar we goed voetbal kunnen kijken. We zitten riant en zien de wedstrijd. En wat voor een. Deze heeft toch heel wat vingernagels en hartkwalen veroorzaakt. Zo spannend. Maar we zijn weer door…. Dus op naar een volgend eiland met het WK op de tv!!

St. Lucia, een nieuw eiland voor Blabber

TWINS!

TWINS!

Na het SSB ochtendnetje van 9.10 uur (op 8101 USB) varen we naar de steiger van de Le Marin marina om water en benzine te tanken. Alles is op. De landvasten liggen klaar en de fenders hangen langszij als we moeiteloos tegen de wind in aanleggen. We vullen de tanks en alle waterflessen. En hebben weer 440 liter water aan boord. Daarna zeilen we de baai uit.

Het is mooi weer, we hebben het grootzeil en de genua gereefd. Het waait gemiddeld 20 knopen uit het oosten met uitschieters naar 30 knopen om de eilanden heen. We hebben een heerlijke tocht en vier uur later varen we de baai van Rodney bay binnen. Er is genoeg ruimte om ons anker te droppen. We spotten de eerste waterscooters…

Volgens de gids van Doyle kunnen we hier inklaren tot 15.45, dus we zetten de sokken er in om op tijd te zijn. We lanceren de dinghy in een sneltreinvaart, pakken de papieren en geven gas richting de douane waar de douane en immigratie bij elkaar in 1 gebouw zitten. Ze blijken tot 5 uur open te zijn! Op hun bureau ligt een smartphone, waar socca muziek uit komt. Ze swingen en zingen mee terwijl ze ons vragen stellen en de gegevens invoeren. Relaxed hoor! We hoeven bij de douane geen papieren in te vullen want we staan nog in het systeem. Dat is de eerste keer dat we profijt hebben van het invullen van gegevens in het seaclearsysteem. Scheelt dat even een hoop tijd! Bij de douane betalen we 10 EC en bij de havendienst 30 EC. Bij immigratie krijgen we een stempel en hoeven we niets te betalen

Je kunt volgens de boeken ook meteen in- en uitklaren en krijgt dan 72 uur. Je moet wel op dezelfde plek blijven liggen. Helaas blijkt dit alleen voor de douane te gelden. Wij moeten ons maandag gewoon bij de dame van immigratie melden voor een ‘uit’ stempel in ons paspoort.

Na afloop drinken we een Piton biertje op een nieuw eiland.

We zakken verder af naar St. Lucia

Anker check!

Anker check!

Zo gezegd, zo gedaan… we gaan verder richting het zuiden en het eerste eiland dat we tegenkomen is St. Lucia. Maar niet voordat we eerst de hele haven aan blubber meenemen aan ons anker. Tjongejonge wat een zooi op het voordek.

Het is weer geweldig zeilen en we zijn blij met onze beslissing hier nog even langer van te genieten. Gaan we naar Bonaire, dan is het voorlopig gedaan met de zeiltochten. Je kunt daar hooguit nog langs het eiland heen & weer varen of verder zeilen naar het westen, naar Curaçao of Aruba. De rest is tegen de wind in. We zitten inmiddels ook onder de 13 graden NB, dus voor de verzekering zijn we gedekt! En we krijgen hier voldoende informatie van allerlei kanten over eventuele naderende tropische stormen of hurricanes. Dus we houden alle bronnen goed in de gaten. Mocht er iets gebeuren, dan hebben we zeker nog voldoende tijd om van hier uit naar Bonaire te zeilen. .

Onderweg zien we nog een dode schildpad, krijgen we nog even een flinke (regen)bui en moeten we snel alles reven, maar verder is het weer heerlijk zeilen met 20 knopen wind gaan we rond 17.00 uur voor anker op 5 meter diepte in Rodney Bay.