Een moeilijke beslissing op Statia, St. Eustatius

Gebroken worden we wakker. Al vier dagen liggen we flink te stuiteren op de ankerplaats. Niet alleen van links naar rechts, maar ook van voor naar achteren. De ankerketting schuurt heen en weer. Overdag zijn we praktisch niet aan boord en dat is maar goed ook, want het leven aan boord is lastig. Door een onverwachtse golf gaan we regelmatig onderuit als we door de boot lopen, als we koffie zetten vliegt het koffiefilter door de kajuit en aan boord klimmen is topsport. We moeten wachten op de juiste golf. Dan helt de boot over naar onze dinghy, het gangboord raakt bijna het water, snel klimmen we aan boord, pakken de verstaging beet en hellen in een beweging mee met de boot terwijl hij op de golf naar de andere kant beweegt. Daarna is de dinghy aan de beurt. Door de golven is hij niet te temmen en beweegt alle kanten op terwijl we hem snel omhoog takelen. Pfff we hebben het weer gered en zo gaat het al drie avonden achter elkaar.

Vanaf de kant ziet het weer er goed uit. Zonnetje, beetje wind en rustige zee. Maar het oog bedriegt. Eenmaal dichter bij de boot zien we hoe onze mast van links naar rechts swiept en worden we hard geconfronteerd met het echte probleem: de SWELL! Golfslag is er altijd wel in Statia, maar het is nu ondragelijk. Waardoor het veroorzaakt wordt snappen we niet helemaal, maar het heeft te maken met een swell uit het noorden die opbotst tegen een zuid-oosten wind. Wind tegen golven dus. Een slechte combi.

We hebben de afgelopen drie nachten bijna geen oog dicht gedaan. Elke morgen luisteren we om 6 uur vol verwachting naar weergoeroe Chris Parker. Wordt de swell minder? Gaat de wind draaien? Spreekt hij het verlossende woord? Helaas blijkt vanmorgen dat de swell nog even aanblijft. De wind wordt wèl minder, maar gaat helemaal naar het zuiden en dat betekent nog meer rollen op de golven en we komen met de boot aan lager wal te liggen. Dit in combinatie met al drie nachten slecht slapen is voor ons het teken om anker op te gaan. Een pijnlijke en moeilijke beslissing, want we zijn net aangekomen bij mijn ouders en hadden hier zo naar uitgekeken. Maar als we een ding hebben geleerd in de afgelopen vijf jaar zeilen is het wel dat we moeten luisteren naar het weer. Veiligheid van ons drijvende huis gaat boven alles. Om emotie in onze beslissing geen rol te laten spelen, stellen we ons zelf de vraag “wat zouden we gedaan hebben als mijn ouders hier niet woonden?” Tja eerlijk? Dan waren we na dag 1 al weg geweest. We nemen een rationele beslissing, daarom is het ook zo moeilijk uit te leggen.

Met lood in onze schoenen gaan we met het slechte nieuws naar mijn ouders. Zij zijn net als wij zwaar teleurgesteld. Vier dagen na drie jaar is veels te kort. Maar dit is het lot van reizen met een zeilboot. Het weer bepaald altijd ons schema en houdt geen rekening met familie bezoeken. Van alle vervelende beslissingen die we de afgelopen jaren hebben moeten nemen, was dit wel de moeilijkste. Helaas hebben we na vijf jaar moeder natuur nog steeds niet onder controle.

Aan de andere kant mogen we niet klagen. We hebben toch maar mooi vier hele dagen quality-time met mijn ouders in the pocket èn ze komen nog vier dagen naar St. Maarten. Waar we rustig aan een mooring van de ‘schattekes’ van de True Blue mogen liggen en minder bezorgd zijn om de boot als we op de kant zijn!

We gaan weer verder naar het zuiden

De tamarinde in a brown paper bag

De tamarinde in a brown paper bag

We maken de boot alvast klaar voor vertrek. Ik duik te water met mijn snorkelspullen en wrik op 5 meter diepte het hekanker uit de grond, zodat Ben hem op kan trekken. De boot begint meteen weer als een gek te rollen, dus het anker heeft zijn werk goed gedaan.

Ik duik ook nog twee sanddollars op! Daarna gaan we naar de kant om uit te klaren bij de douane. We vullen weer een formulier in, we krijgen de stempels en een vertrekpas en ze weet niet wat we verder nog moeten doen. Maar ons stond nog bij van de vorige keer dat we langs de dame van de haven moeten. Het havengeld is 15 dollar. En bij Stenapa betalen we 30 dollar per week voor gebruik van de mooring. Dit geld hadden we trouwens ook moeten betalen als we hadden geankerd! Je betaald gewoon omdat je in het National park ligt.

We schudden onderweg naar mijn ouders nog een zak vol Tamarinde peulen uit de boom. Daarna brengen we de auto terug en drinken nog een laatste bakje Nespresso. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Elke keer weer moeilijk. Rond half 12 uur gooien we los van de mooring en varen weg uit de baai van Statia. In de haven staan mijn ouders ons uit te zwaaien en Mieke en Tom staan op het balkon driftig te zwaaien met een grote doek. Snif.

 

Halo om de zon

Halo om de zon

Een kring om de zon, water in de ton
Helaas is St. Kitts niet bezeilbaar en motorzeilen we naar de baai van White House Bay. Onderweg worden we getrakteerd op een fenomeen dat wij nog niet kennen, een Halo om de zon. Even speuren op het web leert ons dat het geen bijzonder verschijnsel is en dat je dit wel elke twee a drie dagen in Nederland kunt zien (reizen we daar helemaal voor naar de Carieb?)!

Salt Plage

Salt Plage

We laten ons anker rond half 5 vallen in de rustige White House Bay op St. Kitts. Er liggen nog 4 andere boten voor anker. Op het strand is een luxe strandtent in aanbouw, Salt Plage, dat ook bij Christophe Harbour hoort, het project dat we vorig jaar nog hebben bezocht. Het is niet echt Caribisch, je kunt het in elk land tegen komen, maar er staan palmbomen en het is wel prachtig gemaakt van o.a. golfplaten die je wel veel ziet op de caribische eilanden. Het ontwerp is van John Denton Haley.

We sluiten de avond af met een prachtige zonsondergang.

Zonsondergang in White House Bay

Zonsondergang in White House Bay

De nieuwe scharnieren zijn binnen!

Scharnier alu buiskap

Oude scharnier alu buiskap

De zon en het zoute zeewater hebben weer een zondebok gevonden; de scharnieren van onze aluminium buiskap. We krijgen er geen beweging meer in. Na een hopeloze zoektocht op St. Maarten (we konden ze alleen laten maken niet kant en klaar kopen) hebben we de hulplijnen in Nederland aangesproken.

Ron Lub, een vertrekker in spe (hij vertrekt samen met zijn vrouw Joce deze maand op de Verleiding), en tevens eigenaar van Watersport Joosten in Enkhuizen heeft ze voor ons besteld en binnen een week kregen wij de vraag “Waar moeten ze heen”? Uhhhhh…. Wie komt er binnenkort nog deze kant op? Laten Tom en Mieke nou dit weekend weer naar Statia komen. Dus hup de scharnieren als de wiedeweerga naar hun opgestuurd en vandaag kregen we ze overhandigd in een enveloppe. Ze passen! Geweldig. Wat is de wereld toch klein, ook als je een reis met de zeilboot naar de andere kant van de Atlantische oceaan maakt.

Dank allemaal voor jullie hulp. Wij zijn er heel blij mee en ons Blabberbootje ook!

De Dive Glide, een Statiaanse uitvinding

Als we ’s morgens water staan te tappen bij het Golden Rock Dive Centre ontmoeten we Glen de eigenaar. Hij is de uitvinder van de Dive Glide. Het lijkt sterk op de reefsurfer of onze eigen Easy Diver, alleen werkt het op perslucht. Het ziet er een beetje groot en log uit, maar je glijdt met gemak door het water en kunt het met een hand bedienen, zodat je altijd een hand vrij hebt om te klaren als je dieper gaat! Mocht je in ademnood zitten dan leen je wat lucht uit de flessen. Je kunt ongeveer 30 tot 40 minuten onder water spelen met dit apparaat. Het maakt geen geluid, verstoort het onderwater leven niet en het vervuilt geen water.

Een mooie uitvinding, die je op Statia en Bonaire uit kunt proberen en die zijn weg naar het grote publiek op dit moment aan het vinden is. Voor 65 dollar kun je een testride maken. Have fun!

Op Bonaire is een film gemaakt met de Dive Glide:

We hebben de Quill op Statia bedwongen

Om 8 uur pikken we Gerard op en rijden naar het begin van het pad dat ons leidt naar de bovenkant van de Quill. Je hebt meerdere routes. Naar boven, langs de Rim, naar Mazinga (de hoogste top), naar Whitewall waar je wordt getrakteerd op een prachtig zeezicht, of naar de Botanical Garden. Wij kiezen voor de route naar boven en daarna de Krater van de Quill in. We lopen de nieuwe ‘lange’ route naar boven. Deze is minder steil dan de route langs de mast. Het is een prachtige route  tussen de bomen door. Hier en daar hangt een bordje hoe je moet lopen of met uitleg over de omgeving. Van de zon merken we niets. Onderweg naar boven worden we vergezeld door twee zwerfies (zwerfhonden). We zien landkrabbetjes, zwart geel gestreepte vlinders, wegspringende kleine gekko’s of salamanders, termietenheuvels, spinnen, een grote zwart/blauwe bromvlieg en een slang (de slangen op Statia zijn net als op Saba niet giftig). Ook zien we de nodige vruchten o.a. Cacao en een gele vrucht, hij ruikt heerlijk, zoet en het lijkt wel een wilde pruim, maar we durven onze tanden er niet in te zetten. En een ‘bos-magnum’, het is een bruine vrucht op een stokje met de grootte en kleur van een bruine Magnum. Geen idee wat het is, maar er liggen er veel op de grond.

De Rim bereikt
Boven op de Rim waait lekker de wind en kunnen we even bijkomen. We nemen plaats op de rotsen en drinken ons meegebrachte ijswater, terwijl we genieten van het uitzicht op de krater van de Quill. Daarna begint de echte uitdaging, de afdaling naar beneden de Quill in. Het is steil en er loopt niet echt een pad. Het zijn meer rotsen waar je langs moet klimmen. Hier en daar heeft Stenapa een touw opgehangen om je aan vast te houden. Het is pittig. De honden haken af.

In de mond van de vulkaan
Binnen in de Quill is een tropisch regenwoud. Het is er vochtiger, een klamme warmte. Er heerst een serene rust. We wandelen tussen de enorme bomen en lianen door. We horen alleen maar vogeltjes en vooral duiven koeren.

We volgen het pad dor de krater en komen uiteindelijk weer uit bij het pad naar boven. We zagen er een beetje tegen op, maar het valt uiteindelijk mee. Het laatste stuk lopen we fluitend naar beneden. We did it! Op de terugweg komen we voor het eerst tegenliggers tegen.

De rest van de middag liggen we bij te komen aan het zwembad van het Golden Era Hotel.

De supermarkt van Statia is een chinees

You've got mail

You’ve got mail

Een kleine inside story… In Statia kent men een paar kleine supermarkten. Deze zijn vooral in handen van chinezen en staan beter bekend als:

  • De AH chinees (omdat ze van die brede gangpaden hebben)
  • De banden Chinees (omdat ze achterin de winkel ook banden verkopen)
  • De vieze chinees (tja, deze hoef ik vast niet uit te leggen…)

Een museum bezoek op Statia met bijzondere wending

Het Historical museum in Statia

Het Historical museum in Statia

In het St. Eustatia Historical Foundation museum (uit 1750), het voormalige huis van de planter en verkoper Simon Simonz Doncker, kun je zien hoe een planter leefde in de 17e eeuw. In de kelder zijn oude archeologische opgravingen van de Golden Rock site. En er is een tentoonstelling over slavernij. Helaas veel leeswerk en daar hebben we niet zo veel zin in.

De peul van de Tamarinde

De peul van de Tamarinde

Er staat een boom bomvol met vitamine in de achtertuin
Dus we belanden al gauw in de achtertuin. Daar treffen we o.a. een Tamarinde boom, van origine een Afrikaanse/Indiase boom, die vol hangt met gele peulen. In deze schalen zit heerlijk rood vruchtvlees. Het lijkt qua structuur erg op de dadel. Het is vlezig, plakkerig en smaakt zoet/zuur. Erg lekker, dorstlessend en nog gezond ook, omdat het boordenvol vitamine A en C en antioxidanten zit. Dit wondervruchtje is cholesterol- en bloedsuikerspiegel verlagend, helpt tegen malaria, winderigheid, obstipatie, diarree en koorts. Het is ontstekingsremmend dus goed tegen reuma. En het is een prima anti-kater middel, omdat het het proces om alcohol uit je lichaam te verwijderen versnelt!

Tamarinde in een doosje van de Toko

Tamarinde in een doosje van de Toko

En als je denkt waar ken ik het toch van? Waarschijnlijk uit de toko. In de Indiase keuken wordt het als smaakmaker gebruikt en staat het beter bekent als Tamarindepasta of asempasta.

Hoe maak je juice van de Tamarinde:
De dame van het museum legt ons onder de Tamarinde boom uit hoe we de goede peulen moeten uitzoeken en hoe we een lekker juice kunnen maken van deze Tamarinde peulen.

Filmpje

Recept (wij geven de voorkeur aan geen suiker):

  • 200 gram tamarinde peulen
  • 1 liter water
  • 2 limoenen
  • Eventueel aan vullen met: honing, kardemom, kruidnagel en koriander toevoegen.
De draden in een Tamrinde peul

De draden in een Tamrinde peul

Dop de tamarinde peulen. Verwijder de draadjes waarmee de vrucht aan de schil zit. Doe de vruchten in het water en laat het 5 minuten koken. Roer af en toe, zodat het vruchtvleeslos komt van de pitten. Giet het door de zeef en laat het geheel afkoelen. Voeg tenslotte nog de limoensap toe en voila, je hebt een heerlijke dorstlessende gezonde drank! Voor de mensen die niet zo van zuur houden kun je nog wat suiker toevoegen.

Tree of Life
Tijdens de rondleiding in de achtertuin van het museum zien we ook nog een Kniptree, de vruchten zijn nog lang niet rijp, maar als ze rijp zijn is het ook snoepen! Wij hebben ze vorig jaar op Dominica geproefd. En we sluiten deze natural tour af met de Tree of Life een boom met een Joodse traditie, die de dame niet kent, dus als iemand het weet? Laat maar horen wat de achtergrond van deze boom met vruchtjes in de vorm van een hart is. We zijn heel benieuwd!

Sand dollars

Sanddollars op Statia

Sanddollars op Statia

Tijdens een grote schoonmaak van de boot onder water, zie ik ze liggen; Sanddollars. Zo voor het oprapen. Ik moet alleen even 5 meter diep duiken. De eerste die ik pak breekt. Ok, dat moet dus met meer beleid. Verderop zie ik er nog eentje liggen. Weer duik ik naar 5 meter diepte, iets voorzichtiger deze keer schep ik de sanddollar uit het zand en breng hem heelhuids boven. Wow, wat mooi! Dit smaakt naar meer. Dus ik duik er nog eentje op, reserve geld zeg maar, het is meteen een hele grote.

 

Sand dollars ook wel Sea cookies of Pansy shells genaamd
Deze zeemuntjes zijn overblijfselen van een onderwaterkruipsel dat nauw verwant is aan de zee-egel… Ja, ik moest het ook opzoeken hoor! Dus eigenlijk kijk ik naar het skelet van een dood onderwater beestje, dat voorheen vrolijk over de zeebodem van ondiep water kroop. Desalniettemin, deze overblijfselen zien er prachtig uit. Als je goed kijkt zie je op de bovenkant een bloemmotief. Door de gaten stroomden, toen ze nog leefden, water en dit zorgde voor voortstuwing. Ik vind het een cadeautje uit de zee van moeder natuur.

Benieuwd hoe zo’n beestje er levend uitziet?
Bekijk deze time laps video op Youtube:


 

Dwarsliggers

DwarsliggersWe hebben een hekanker uitgegooid! We lagen behoorlijk te rollen op de swell (golven), die uit een andere richting als de wind komt. Het hekanker voorkomt dit rollen. We liggen nu heel rustig, wel als enige boot andersom in de baai, met de boeg in de golven, terwijl de andere boten als gekken heen en weer hobbelen met de boeg naar de kant. Zo komisch om te zien vanaf de kant. Een tikkeltje eigenwijs.

Verkeersborden op Statia

Prachtig vinden wij ze, de verkeersborden van hout, vaak nog met de hand beschilderd op Statia. Daar mogen we wel een fotoblogje aan wijden…