Bijna klaar voor de overtocht naar de Bahama’s

"Library closed" Het leven van een blogger gaat niet over rozen...

“Library closed” Het leven van een blogger gaat niet over rozen…

Sorry mensen, we maken de laatste tijd een rommeltje van onze website. Het internet is niet overal even goed, of we zijn te druk, of er gebeurd zo veel dat we het allemaal niet bij kunnen houden…. We proberen op het laatste moment nog ‘even’ snel onze avonturen in Amerika te posten … Weliswaar met terugwerkende kracht, dus jullie moeten soms terug scrollen om deze niet te missen. Niet handig, ik weet het, maar ik kom niet af van de neiging alles volgordelijk te houden…

Ondertussen maken we ons klaar voor de sprong naar de Bahama’s. Een nieuw avontuur. Of we daar internet hebben weten we niet zeker. Maar een ding is zeker. We zullen regelmatig wat proberen te posten met onze SSB (Single Side Band). Het is dan wel zonder foto’s, maar die volgen later.

(PS de test met SSB is gelukt…)

Laterrrrr….

Welcome to Miami, USA Southbound

Dit liedje van Will Smith zit al de hele tijd in mijn hoofd, terwijl we skyline van Miami in ons vizier krijgen. Een tocht van 25 mijl, waar we door vertraging bij de bruggen maar liefst 8 uur over doen. Miami is ons eindpunt op de ICW en Amerika. Ons visa is binnenkort verlopen en dan gaan we oversteken naar de Bahama’s. We passeren de laatste brug. De Antares vaart achter ons en raakt helaas met zijn VHF antenne de brug. De bruggen op de ICW zijn in principe allemaal 65 ft hoog, behalve deze eene, The Julia Tuttle Bridge (Mile 1087.2) in Miami. Ze is ‘the exception’ op de regel met maar 56 ft. Een foutje van de bouwer, die de Antares uiteindelijk zijn VHF kost. Sjips, en dat bij onze allerlaatste brug op de ICW. A real bummer.

Op naar de Southbeach ankerplaats

Vanwege laag water kunnen we niet ankeren bij Southbeach. Er zit namelijk een ondiepte van 1.70 direct na Venatian Causeway bridge. Wij varen voor de nacht iets verder door en de volgende morgen een uur voor hoog water voorzichtig terug richting de ondiepte. Zo hebben we in ieder geval nog opkomend water, mochten we toch vastlopen. Maar het valt mee, we hebben genoeg water onder de kiel en bereiken de ankerplaats probleemloos. We laten ons anker vallen achter de Twenste Meid die we sinds Curacao niet meer hebben gezien. “Koffie?!!” vragen ze dan ook meteen. Gezellig. Naast de Twentse Meid wonen er nog meer bekende buren in onze achtertuin. Wat dachten jullie van Gloria Estafan? Ja die van de Miami Soundmachine! Ze woont op steenworp afstand achter ons, op Star Island.

Fedex selfservice

Geen wachtrijen!

Selfservice bij FedEx

En dan liggen we weer op de ankerplaats waar we ruim 5 maanden geleden begonnen zijn aan de ICW. Het is weer heerlijk om hier te liggen. De ankerplaats bij Southbeach is een geweldig. Af en toe zwemmen er dolfijntjes voorbij. We liggen relaxed, kunnen geweldig bevoorraden en de laatste klusjes doen voor we de Golfstroom oversteken naar de Bahama’s. Onze SSB en Sailmail werken bv. weer! De supermarkt, internet en wasserij zitten om de hoek. Bij FedEx (die met een pijl in het logo, ja) maken we nog even de laatste kopieen en een uitdraai van de inklaar documenten die we nodig hebben voor douane en immigratie van de Bahama’s. En met het openbaar vervoer kunnen we zo met de bus richting downtown om nog een beetje cultuur te snuiven.

Een documentje printen doe je tegenwoordig met je credit card. Self service, geen wachtrij, hufterproof en intuitief.

Natte voeten in Fort Lauderdale, ICW Southbound

King Tides. Zelfs ons dock staat onder water!

King Tides. Zelfs ons dock staat onder water!

Tropical storms, heatwaves, Northerleys en hurricanes. We hebben al verschillende nieuwe weerbeelden aan ons weerlijstje toegevoegd. En nu komen daar in Amerika nog een supermoon en KING tides bij! Afgelopen maandag was er een supermoon. Het komt maar eens in de tig jaar voor dat de maan zo dicht bij de aarde staat. De laatste keer was geloof ik in 1948 (toen was ik nog niet eens geboren). Toch hadden we vorig jaar in Panama ook iets wat op een supermoon leek. Ik zat de hele avond buiten, op het voordek, met camera en verrekijker in de aanslag om dit natuurwonder vast te leggen. En daar kwam ie. Een grote witte pannenkoek. Hij steeg uit boven de bergen van Panama. In het begin mooi roze, later wit en naarmate hij steeg kleiner. Een prachtig gezicht.

Super Moon!

Super Moon!

Supermoon en King tides

En nu hebben we dus weer een supermoon. In Fort Lauderdale. Vol verwachting kijken we omhoog. Hij is lastig te spotten door de bewolking en als hij zich laat zien, zit hij al hoog en is hij niet meer zo ‘super’. Wel hebben we door de Super-Moon last van een ander weerverschijnsel: KING Tides! Het water komt al dagen extra hoog. Overal liggen zandzakken. Elke ochtend en avond ligt ons dock volledig onder water en moeten we op blote voeten naar de kant. Het water loopt zelfs over het grasveld tot aan het huis van Bruno.

Ondergelopen straten door een combinatie van King Tides & een Super Moon

Ondergelopen straten door een combinatie van King Tides & een Super Moon

Ook de lager gelegen straten lopen onder en langs de kant van de weg waarschuwen borden automobilisten rustig terijden in verband met het extreem hoge water. Als we Hedda’s (van de Antares) verjaardag gaan vieren bij Floridian, is het een uitdaging om daar met droge voeten (ok niet handig ik heb gympen met sokken aan…) aan te komen. Bij de zoveelste plas geef ik het op en loop op mijn gympen door het water. Als we op een denkbeekdig eiland staan tussen de plassen, rijdt er een Wrangler voorbij en mogen we mee in de achterbak. Bijna met droge voeten aan de overkant!

Nog meer over de Super Moon en King Tides in een lokale krant.

Culturele uitstapjes in Miami, USA

Miami calle ocho

Calle Ocho, nog een keer Cubaanse sfeer proeven in Miami

Amerika is HUGE en alles ligt zo ver uit elkaar dat we meestal een (huur)auto, lift of Uber nodig hebben om ergens te komen. Maar voor onze culturele uitstapjes in het centrum van Miami en op Southbeach heeft Miami het goed geregeld. We kunnen hier wonder boven wonder gebruik maken van het openbaar vervoer en vaak nog gratis ook. En guess what? Ze hebben nog keuze ook! Buiten de ‘ordinary’ trein, bus, metro, citybike (duur!) en taxi hebben ze hier een Metrorail, Metromover, Metrobus en Trolleys. Allemaal goedkope alternatieven. Hier maken we dan ook dankbaar gebruik van!

Trolley miami

De gratis Trolley staat al klaar!

Met de gratis trolley naar Calle Ocho, Little Havana

Zoals tijdens ons uitstapje naar Calle Ocho, de Cubaanse wijk. In Miami wonen rond een miljoen Cubanen, ooit gevlucht uit Cuba vanwege het Fidel Castro bewind. De meeste wonen rond de wijk Little Havana, maar je vindt de Cubanen overal in Miami. In veel winkels wordt dan ook Spaans gesproken en wij krijgen zelfs bij T-Mobile een echt Cubaans kopje koffie terwijl we wachten. Wij pakken het gratis trammetje vanuit Downtown naar deze wijk. De trambestuurder is heerlijk Caribisch en heeft de tijd, hij koopt onderweg zelfs nog sigaretten! Uiteindelijk komen we na een dikke twee uur aan bij de beroemde winkelstraat, waar we ons Spaans weer kunnen oefenen en genieten van de Cubaanse keuken, koffie, muziek, sigaren rollende dames en spaanstalige heupwiegende muziek.

Calle ocho miami

Calle Ocho at night

Er rijden in totaal zo’n 10 gratis trammetjes door de binnenstad. Op deze website vind je alle routekaartjes. De meeste starten al om 6.30 uur en ze rijden tot ongeveer tot 11 uur ’s avonds.

Met de gratis trolley naar het Wynwood en Design district

Een andere gratis trolley die we pakken gaat naar het Wynwood Art District, een populaire bestemming in Miami. In 2009 gestart door Tony Goldman. Hij kocht de lege pakhuizen en oude gebouwen op en maakten daar dit creatieve centrum van met op elke hoek streetart, designwinkels en restaurantjes.

Wil je meer info:

Metrovover miami

De Metromover zonder bestuurder

In de Metromover

En natuurlijk kunnen we de verleiding niet weerstaan om in het centrum ook even in de gratis metromover te stappen. De Metromover is een volautomatische elektrische trein, die 4,4 mijl boven de stad heen en weer rijdt, zonder bestuurder! Vooral dat laatste voelt een beetje surrealistisch.

MiamiMet de gratis Trolly door Miami Southbeach

Zelfs in Miami Southbeach pakken we een gratis trolley (keuze uit 4 loops) en kunnen we zelfs nog kiezen voor een Local bus, die ons voor 25 ct per trip langs de hele kust rijdt.

Art deco southbeach miami

Art Deco spotten in Southbeach met de bemanning van de Twentse Meid & Antares

Maar het leukste is toch gewoon om daar te voet door het Art Deco Historic District te wandelen, met fantastische Art Deco gebouwen uit de jaren ’30.

  • Miami Beach Trolley: http://www.miamibeachfl.gov/transportation/default.aspx?id=80881

Dit was een greep uit de verschillende vervoersmidden die Miami rijk is. O ja en er zijn natuurlijk ook apps voor de iphone en Android toestellen: de Miami-Dade Transit Tracker en Miami Trolley App. En als het je ondanks deze keuze aan vervoersmiddelen toch niet lukt om ergens te komen, dan pak je toch gewoon een Uber! Een machtig mooi concept en je hoeft niet te wachten. Have fun!

Kotsmisselijk over zee naar Florida, USA

Southbound over zee...

Southbound over zee…

Om 9 uur gaan we met hoog water door de ijzeren dame, de Ladies Island Swing Bridge van Beaufort. Direct na de brug tanken we nog snel diesel & water en daarna spuiten we met een dikke twee knopen stroom mee naar buiten. We worden letterlijk de Beaufort rivier afgeduwd. Eenmaal op zee zetten we het voorzeil, de windpilot en gaat de motor uit. Rust. We zijn onderweg van Beaufort (SC) naar de inlet bij Jacksonville in Florida. We hebben een lekker windje in de rug. Maar het is alles behalve een relaxte tocht. Door de golven. Daar hadden we even geen rekening mee gehouden. Ze zijn hoog en rollen van linksachter naar rechts voor onder het schip door. Hierdoor zwiept de boot als een gek van links naar rechts. En door de hoogte van de golven ook nog eens op en neer. Blabber lijkt een dol geworden stier. Normaal betalen we voor dit soort kermisattracties. En als het heel veel fun is maken we nog een extra ritje. Maar nu duurt de rit lang. Veels te lang. De eerste uren zijn we kotsmisselijk. Een unicum, dat wel. Toch zouden we liever ‘uitstappen’.

Andere toplichtjes

De route over zee is 120 mijl. Bij gemiddeld 5 knopen lopen we precies met hoogwater de inlet (zeeingang) bij Jacksonville aan. Na hoog water kunnen we een steeds hardere stroom naar buiten (lees tegen) verwachten, dus we moeten alle zeilen bij zetten om voor die tijd aan te komen. We monitoren onze voortgang nauwlettend. Kakt de wind in, dan zetten we zelfs de motor bij. Dat doet ‘zeer’, want we willen liever zeilen. Met vier knopen maken we nog steeds genoeg vooruitgang, maar we komen nooit op tijd aan…. In de nacht dansen voor ons de toplichtjes van andere schepen. De Antares en twee Amerikaanse schepen. De golven zijn gelukkig een stuk rustiger en de katerigheid is verdwenen. Precies met HW lopen we ’s morgens de inlet bij Jacksonville binnen. We schieten de boeien voorbij met een dikke 3 knopen stroom mee. Eenmaal binnen stuiven we af op de ingang naar de ICW. De navigatiekaart klopt voor geen meter. Gelukkig kunnen we op het zicht de boeien goed volgen. Bij gebrek aan een goede ankerplaats besluiten we door te varen naar Pine Island, 20 mijl verder op de ICW. Een ankerplaats in de middle of knowhere, tussen de moerassen. Maar met genoeg diepgang en swingruimte. Een rustig plekje om bij de komen.

We zijn weer terug in Florida! Dat betekent dat we ook weer elke beweging (van ons schip) telefonisch moeten melden bij de CBP (Custom & Border Patrol).

Back in Beaufort, SC

De gevolgen van Hirricane Matthew...

De gevolgen van Hurricane Matthew…

Als we de Factory Creek bij Ladies Island Marina opvaren zien we de eerste sporen van Hurricane Matthew. De boten van longstayers, die aan een mooring lagen bij de ingang van de creek, liggen voor oud vuil op de kant. Achtergelaten. Verlaten. Van niemand. Met stukgewaaide zeilen en bimini’s. De 15pk buitenboordmotor nog gewoon achterop de boot!

Ook in de creek liggen boten op de kant

Ook in de creek liggen boten op de kant

Een treurig gezicht. De haven ligt vol met boten uit andere (door Matthew) verwoeste marina’s, dus wij laten ons anker zakken op de kreek. Het blijft weer blijft rustig de komende dagen, dus we liggen goed. In de haven zijn de sporen van Matthew ook zichtbaar. Boten met schade. De palen dragen sporen van de plek waar de steiger heeft lopen schuren bij hoog water. Nog 1 foot was er over… Was het water verder gestegen dan waren de steigers over de palen geschoven en weggedreven. Maar liefst wind van 120 mph hebben ze gehad. Zelfs de betonnen vloer van het havenkantoor kwam door het rijzende water omhoog. Overal liggen gevelde life oak trees. Vele reuzen hebben de orkaankracht niet overleefd.

Beaufort SCDingen zijn veranderd

Maar er is meer veranderd in Beaufort. De temperatuur is aangenaam met een gemiddelde van 25 graden. Dat is wel wat anders dan een heatwave! We kunnen de korte broek weer aan. En we hebben geen airco gekoelde lounge meer nodig. De coutesy car van de marina is helaas net in de prak gereden. En de Best Buy besloot er mee te stoppen. Gelukkig is de ontvangst van Steve & Gloria en de vaste bewoners van de Ladies Island Marina weer net zo hartverwarmend. Alsof we niet zijn weggeweest.

Beaufort SCThe Fillin Station, no kids allowed under 21

De eerste avond belanden we direct in de Fillin Station. Steakavond. “We only have to dissapoint your friends from the Antares” meldt Gloria als we er net heen willen lopen… Huh? Ik denk nog ze maakt een grapje. Maar al snel blijkt dat kinderen er niet worden toegelaten. At any time! Zelfs niet onder toezicht van de ouders. Mmmm, dat is in Nederland toch wel anders… Ik heb vaak samen met mijn ouders een ‘daghap’ in een kroeg gegeten, zonder problemen… Balen zeg, hadden we Hedda en Walewijn net lekker gemaakt met verhalen over sappige steaks… Sorry jongens! Maar ‘it’s the law…’ Gelukkig was er ook niks aan… De steaks waren he-le-maal niet lekker. En ach, aan de Karaoke avond hebben jullie ook niets gemist… De afval-chinees was vast een beter alternatief!

Krokodillen!

Krokodillen!

Beestenboel

Naast onze hamsteractiviteiten (voor de Bahama’s) was er ook nog tijd voor fun. Deze keer spotten we we Alligators in de Cypress Wetlands loop trail. Maar liefst 3!

Haaientanden op het strand!

Quirijn van de Antares vindt haaientanden op het strand!

En vinden we haaientanden op het strand. Als vanouds kijken we Formule 1 in de loungeruimte, terwijl de wasmachines overuren draaien. En we bakken 200 poffertjes voor de potluck met kinderen met afsluitend een enorm bonfire. Er blijft niets over van de enorme life oak tree!

We kunnen zeilen, ICW Southbound Dag 4

ICW SouthboundBrrrr. Het is nog maar 17 graden. Dat scheelt dik 10 graden met een paar dagen geleden. Door de wind is het zelfs koud. We trekken de joggingbroek, zeilbroek & dikke trui weer aan! We zeilen! De hele tocht van Camden Point naar Oriental. We lopen 5,5 op fok.

Pungo River, Pamlico River, Bay River, Neuse River. We passeren heel wat rivieren…!

Een korte impressie van onze laatste tocht op dit gedeelte van de ICW

Reflecties op de ICW, Southbound

Als een spiegel...

Als een spiegel…

Om 6.30 gaat de wekker. Voorzichtig gluur ik naar buiten. Ik zie geen dode vliegen of vliegenpoep. Het dek is gewoon schoon! Yesssssss. We verlaten de ankerplaats bij zonsopgang. Er staat geen wind.

MIST!!! Die hebben we nog niet gehad onderweg...

MIST!!! Die hebben we nog niet gehad onderweg…

Het water is warmer dan de bovenlucht en dat betekent MIST!! Precies boven de Albermarle Sound die we moeten oversteken. Aan de overkant trekt de mist op en hebben we weer zicht. Door het extreem hoge water hebben we geen last van ‘de drempel en lopen we moeiteloos de Alligator River op.

Reflecties

Op de Alligator River staat ook geen wind. Het water is spiegelglad en de reflecties van de wolkenluchten zijn oneindig. Putlucht en dennelucht wisselen elkaar af op het Pungo – Alligator Kanaal. Aan het einde van deze vaardag krijgen we nog een klein kadootje van moeder natuur; we kunnen zeilen op de Pungo River! We laten het anker vallen bij Belhaven, de ‘thuishaven’ van Little Eva.

En dat is 100!

We passeren maar liefst drie Mile Markers. En dat is 120!

 

Een korte impressie van onze tocht vandaag

Follow the snowbirds, ICW Southbound

ICW SouthboundWe moeten wachten tot de opening van Turnpike Bridge. Deze ligt maar 2,5 mijl verderop en is gesloten tot half 9, dus eerder vertrekken heeft geen zin. Het is saai om te sturen…

ICW SouthboundIk ben niet geschikt om in een smalle geul te varen en kijk liever om me heen naar de mooie natuur. Maar dan wijken we al snel af van de ideale lijn en veel ruimte om af te wijken is er niet. Naast de geul wordt het snel ondiep. Opletten geblazen dus.

ICW SouthboundOnderweg spotten we volgevreten aalscholvers (ook hier), een vissersbootje tot de nok gevuld met lobsterkooien, 3 Bald Eagles de nationale vogel van Amerika en we worden opgelopen door ‘Chief’, een machtig mooi motorjacht.

ICW SouthboundHet is voor Ebijmar een beetje billenknijpen bij de bruggen, maar alles gaat goed. We laten het anker vallen bij Camden Point, op een meer. Al snel horen we de vliegen zoemen en gaan we naar binnen. Met een hor voor de ingang. Morgenochtend zien we wel of de boot net als de vorige keer groen is van vliegenpoep en bezaaid ligt onder de vliegen lijkjes.

Ankerlocatie Camden Point: 036.12.369 N / 075.55.871 W

Een korte impressie van onze tocht

We duiken de ICW weer in, Southbound dag 1

De ICW begint bij de '0-marker' voor Hospital Point, Portsmouth/Norfolk

De ICW begint bij de ‘0-marker’ voor Hospital Point, Portsmouth/Norfolk

Het is koud en dat vinden we maar niks. Het is vanaf nu Southbound. Op zoek naar de warmte en korte-broeken-weer. Buitenom over zee staat wind en stroom tegen. Dus we duiken de ICW weer in. De ICW is tot Miami zo’n 1100 mijl. Deze afstanden worden langs de ICW gemarkeerd met witte borden en zwarte rand. Wij zoeken ons rot naar de eerste, de 0-marker. Deze moet ergens bij de ankerplaats van Hospital Point staan… De Amerikanen weten elk punt groots te markeren, maar er staat nergens een bord met ‘Welcome op de ICW’… De nul marker is ‘gewoon’ een rode ton, de nummer 36 om precies te zijn.

De Gilmore liftbrug

De Gilmore liftbrug

Uitdagingen op dit traject van de ICW:

  • De liftbrug Gilmore Bridge
  • Onze enige sluis op de ICW
  • Een gratis plekje aan de free dock van Great Bridge (gisteren was deze nog besproken en VOL!)

We varen dit gedeelte van de ICW op met het Nederlandse zeilschip Ebijmar van Edwin & Margo. Zij hebben met hun zeilship qua diepte (2.10) en hoogte (19 meter en een beetje) een extra uitdaging op de ICW en volgen in ons kielzog. Waar we geen rekening mee hebben gehouden is hun anker… Koppig als hij is, heeft hij zijn tanden in de blub van Norfolk gezet. Niet van plan de ankerplaats op te geven. Muurvast. Edwin moet met duikspullen te water om een extra lijn te bevestigen, zodat hij met deze lijn het anker op de ankerlier kan kantelen. Het werkt! Het koppige anker geeft toe en komt los. Pfew. Dat was even spannend. Tot zover de ontgroening op de ICW voor de Ebijmar!

USA ICW SouthboundBunkeren in Great Bridge

Eenmaal onderweg blijken wij niet de enige die naar het zuiden gaan. Als we bij de errste brug aankomen, liggen er 15 schepen te wachten. We varen verder in colonne langs de bruggen naar de Great Bridge sluis. de enige sluis op de ICW. En die ligt meteen aan het begin van het traject. Na de sluis ligt de brug Great Bridge, met aan de Noord – en Zuidzijde een 24 uurs gratis dock! Deze keer pakken we het wat oudere dock aan de noordzijde. Stapelen doen ze hier niet, vanwege de grote vrachtschepen die hier 24 uur doorheen varen. Wel worden boten aan de overkant gedoogd, met lijnen naar de bomen! Het water staat extreem hoog en we leggen de boot tegen een paar palen. Aan de kant komen is een uitdaging 🙂 En dan gaan we BUNKEREN! De winkels en wasserette liggen op loopafstand! Morgenvroeg verder. De wekker staat op 7 uur. Om 8 uur gaan we door de brug voor een traject van 50 mijl. De kop is er af!

Een korte impressie van de tocht: