Een nieuw land, een nieuw gastenvlaggetje
Ayamonte (Spanje) / Rabat (Marokko) – We konden pas rond 3 uur met hoog water de Guardia rivier af. De Tara ging als eerste richting Cadiz. Wij moesten eerst nog even tanken bij Vila Real aan de Portugese kant. Helaas hebben ze aan de Spaanse kant (waar het in principe goedkoper is) geen tankstation. Je moet wel cash geld meenemen want je kunt niet met een kaart betalen.De koers was bijna 170 graden, zuid, recht naar beneden, richting Rabat. De wind kwam uit het zuidwesten en we liepen in het begin mooi aan de wind. Het werd uiteindelijk een pittige tocht naar Rabat. Met veel meer wind dan ze voorspeld hadden. We liepen ruim 7 knopen en vlogen er over. Uiteindelijk moesten we de rolgenua binnen halen en het grootzeil reven om niet midden in de nacht Rabat binnen te lopen. Onderweg hebben we contact gehouden met de Nostress via de marifoon. Zij lagen ongeveer 10 tot 15 mijl voor ons. De AIS deed goed werk. Ik kreeg het nog wel even benauwd bij een groot vrachtschip. Op het oog lag ie stil, de AIS gaf aan dat hij in de wacht lag (voor Tanger) en 1,1 knoop liep. Ik kon dus voor langs, maar was blij toen ik eindelijk het groene lampje aan bakboord zijde zag.
’s Morgens rond 7 uur motorden we heel langzaam naar de haven van Rabat, toen het licht werd hebben we de marina opgeroepen voor begeleiding vaan binnen. De pilot was een beetje verwarrend. Er werd namelijk verteld dat er een geul is die minimaal 3,5 meter diep is (wij kunnen dus naar binnen), maar er werd tevens geadviseerd rond hoog water binnen te lopen. Dat laatste moet je dus aanhouden. Het bleek dat wij moesten wachten tot 12 uur voor dat we naar binnen kunnen lopen. Dat betekende motor uit en hobbelen op de swell voor de ingang van de marina. We waren maar liefst 3 mijl afgedreven toen het marina bootje ons kwam halen.
De binnenkomt was bijzonder. De minaretten gaven net het gebed aan. Rechts ligt Rabat, links Sale (waar is uitverkoop?). Je kijkt je ogen uit.
Het pilot bootje leverde ons netjes af aan een steiger voor de marina, daar stond de snuffelhond al klaar. Het arme beest durfde eerst niet bij ons aan boord (te hoog) maar kreeg een hardhandig kontje en een duwtje bij de trap. Na de snuffelhond moest de skipper mee met de papieren en Ben moest 3 kantoortjes langs: de douane, de politie en de marina. Bij binnenkomst hadden ze een foto van ons en de boot gemaakt. Alles staat nu geregistreerd. Het duurde al met al een uurtje en Ben heeft het verder niet als vervelend ervaren. De gebouwen lagen gelukkig naast elkaar, dat wordt straks in de Carieb wel anders.
Eenmaal ingeklaard werden we naar onze plek gebracht. Daar stond de bemanning van de Gaia ons op te wachten om te helpen bij het aanleggen. Borreltijd! Dat hadden we wel verdiend na deze oversteek. Op de kant in Marokko gaat dat wat lastiger, maar aan boord hebben we heerlijke koude biertjes en wijn.
Het grote verschil met de overtocht tijdens de Golf van Biskaje zijn de lange nachten. Toen was het maar 8 uur donker, nu beginnen de nachten om 20.00 uur, tot 8 uur de volgende morgen. Dat is wel wennen.