Dolfijnen!!!

Er is afgelopen nacht een Amerikaanse boot achter ons komen liggen. Als we de boot klaar maken voor vertrek komt de Coastguard aanvaren. We maken ons klaar voor het bezoek en leggen alle papieren klaar. Maar nadat ze bij onze achterburen zijn geweest varen ze weer weg. Ok dan niet.

Rond het middag uur gaan we anker op. We hebben een tocht van ongeveer 130 mijl voor de boeg en zeilen de nacht weer door. Als we het anker op halen en wegvaren van de ankerplaats zien we Cabo de la Vela langzaam veranderen in een lichtbruine stofwolk. Jammer dat we het niet van dicht bij hebben kunnen zien.

De boom zit er weer in en we zeilen alleen op het voorzeil. We hebben veel wind en de golven zijn indrukwekkend hoog. Als we achterom kijken zien we regelmatig een reuze golf op de boot afkomen en het is prachtig om te zien hoe de kont van de Blabber zich opricht om de golf onder zich door te laten gaan. De windpilot werkt perfect, hij heeft totaal geen moeite met deze voor de windse koers & hoge golven. Alleen de bemanning, of beter ik, ben in het begin een beetje katterig. Maar na een kort hazenslaapje is dat ook weer weg. Ik heb van te voren gekookt en hoef ’s avonds alleen nog maar alles op te warmen. Heerlijk.

Tijdens deze tocht krijgen we veel bezoek van dolfijnen. Ze bestaan nog! Het is lang geleden dat we ze gezien hebben en het is een prachtig gezicht om te zien hoe ze in een golf als een soort grijze torpedo op de Blabberboot af komen stormen en dan net voor de boeg afwijken. Er zwemt zelfs een kleintje mee en die heeft er de grootste lol in om te springen en met zijn staart op de golven te slaan. Een prachtig schouwspel waar ik uren naar kan kijken. Daar heb ik geen televisie voor nodig!

De aanloop van Taganga

’s Avonds draaien we ons wachtsysteem van 3 uur op en 3 uur af en in de ochtend zeilen we voor de kust van de vijf baaien. Op de achtergrond zien we de contouren van de hoge bergen, waarvan de hoogste 5000 meter hoog is. Vlak voor we de baai van Taganga invaren ruiken we een kokoslucht. Huh? Kokos aan de bomen ruikt toch niet? Wat blijkt. Taganga is naast een klein vissersdorp ook een groot toeristisch dorp met 3 stranden bommetje vol mensen die zich allemaal insmeren met… juist ja, zonnebrand! En dat is wat we buiten op zee al ruiken. Bizar.

De baai van Taganga

Het is zo onwerkelijk als we de baai binnenvaren. Overal om ons heen zien we mensen op de stranden liggen, zwemmen, peddelen in kajaks en met snelle bootjes naar buiten varen om te duiken. Het is een drukte van jewelste om ons heen en het geroezemoes van het strand komt ons tegemoet. De golven zijn weg en de wind is een stuk minder. we geven een kajak met twee meisjes een lift naar het strand en varen naar een ander strand waar we aan de zuid west kant van de baai, vlak voor het strand, naast een gele boei ons anker laten zakken op ongeveer 4 meter waterdiepte. We kunnen de bodem niet zien.

We zijn wederom de enige zeilboot. Naast ons ligt een groot oud vissersschip, waarvoor we al gewaarschuwd zijn. Ze schijnen ‘s avonds met de sterke valwinden nog al eens los te raken… We blijven bij ze uit de buurt.

Spotlights op de Blabberboot

Op het strand staan een paar enorme palen met schijnwerpers. Deze gaan ‘s avonds aan. Blabber drijft in de schijnwerpers. We hebben genoeg licht, ons ankerlichtje hoeft niet aan! De muziek gaat tot diep in de nacht door.