Keuzestress!

Na alle uitlaatgassen zijn we toe aan frisse lucht. We gaan de bergen in, naar het platteland. We overnachten in Jarabacoa. Een rijk bergplaatstje dat in ze zomermaanden veel bezocht wordt door mensen uit Santo Domingo omdat de temperatuur in de bergen zo aangenaam is. Het is bekend vanwege raften op de rivieren, paardrijden, watervallen en wandelingen. Maar daarvoor zijn we een beetje gammel (last van verkoudheid), dus we gaan op zoek naar een boot die ergens in de bergen geparkeerd staat, sigaren & vers fruit. Het eerste wat we langs de kant van de weg tegen komen zijn Mazorca standjes met grote ronde Torta’s. Arepa Dominicana. Een soort maistaart. Er staat niet een zo’n standje, niet twee of drie, maar wel 100 dezelfde standjes. Van je zelf onderscheiden hebben ze duidelijk nog niet gehoord. Alles lijkt op elkaar en het aanbod is gelijk. Goed voor een dosis keuzestress, want waarop baseren we nu onze keuze als we een stukje taart willen proeven? “Mammi Arepa” klinkt roept de buurman hard als we twijfelen en vaart minderen. Uit een hutje rent een vrouw naar haar standje. We mogen een stukje proeven. En dan durven we geen nee meer te zeggen.

Verse aardbeien!

Ja echt het klimaat is zo goed in de bergen dat er aardbeien groeien! Ongelofelijk, dat is lang geleden, doe ons maar twee dozen! Als is super vers en ongekoeld. Dat betekent dat we het langer kunnen bewaren en we slaan flink in. Een paar pina’s, bananen, verse koriander, wortels en aardappelen. We laden de auto vol. Bij de bakker halen we brood en cake. Voor de lunch zitten we gebeiteld!

Van vers fruit naar de sigaren van Davidoff

En dan rijden we langs de eerste typische drooghutten voor tabaksbladeren. We moeten gewoon in de buurt van een sigarenfabriek zijn. We passeren in de buurt van Navarette/La Vega een groot wit gebouw. Davidoff staat er in grote letters op het gebouw. Iiiieeeehhhhhhh, Ben trapt op de rem. Draait de auto en rijdt via de berm tegen het verkeer in terug naar de fabriek. Wat de lokalen kunnen, kunnen wij ook. Het is tijd voor een sigaar.

Davidoff komt oorspronkelijk uit Cuba, maar zit sinds 1990 in de Dominicaanse Republiek. Veel Cubanen zijn gevlucht uit Cuba en zetten hier de sigarentraditie voort. “Kunnen we daar parkeren” Ben wijst naar het parkeerterrein achter de gesloten slagboom.

Met wie heeft u een afspraak? “Fernandez” reageert Ben snel. Ahhh, ze kennen haar en gaan bellen. Daarna komt hij tevoorschijn met een visitorpas en de slagboom gaat open.

We worden verwacht en mogen doorrijden! In de ontvangsthal moeten we wachten. Het ruikt naar sigaar. Aan de muur hangt een schilderij van oprichter Zino Davidoff. Uit zijn borstzak steken een paar Davidoff sigaren. Dan komt er een dame van marketing. Helaas kunnen we geen tour krijgen. Daarvoor moeten we bespreken, want er moeten mensen vrij gemaakt worden voor de tour. Plausibel. Ze overhandigt ons een document waarop alles wordt uitgelegd, inclusief haar emailadres, waar we de aanvraag kunnen indienen. Ik lees snel wat er op staat. Het is een print van een internet pagina met daarop de tours en de PRIJZEN! De goedkoopste rondleiding kost maar liefst 70 dollar! Ja, maar dat was niet de bedoeling. We willen graag een gratis tour waarover we een artikel kunnen schrijven en op z’n minst een gratis sigaar proeven. Maar hoe we ook proberen (“we are famous writers from Holland”), we komen er niet in!

Teleurgesteld gaan we retour auto. Echter naast het kantoor spotten we de fabriek. En hij is open! Met ons visitorspasje goed in zicht betreden we de fabriek en gluren naar binnen. Voor ons zitten rijen sigarenrollers. Ben vertelt met royale armgebaren een onzinverhaal terwijl ik snel een paar foto’s schiet. Het is blijkbaar overtuigend, want er komt niemand naar ons toe. Ok, een sigaar hebben we niet gescored, maar de fabriek hebben we toch mooi gezien & geroken. Mmmmmm.

Cacoa! Alles wordt verscheept naar een chocolade fabriek in Zwitserland

In de bergen in op zoek naar een zeilboot, deel 1

Niet de meest logische plek om naar een zeilboot te zoeken, maar Hedda en Walewijn hebben over deze boot in de bergen gehoord van een Amerikaans stel. Een bijzonder verhaal. Dat willen we wel eens met eigen ogen zien. ‘Bij Navarette de berg op’ is de enige aanwijzing die we hebben. Nou is Navarette een behoorlijk grote plaats. Gelukkig gaan er niet al te veel wegen de bergen in en wij pakken de eerste smalle slingerweg omhoog. “Donde es el velero?” Vragen we aan een tegenligger. Zijn hoofd is een groot vraagteken. Barco? Daarvoor moeten jullie in Puerto Plata zijn, een plaats aan de kust. Niet erg bemoedigend.

Waar zijn de sigaren?

We rijden door, nog steeds tussen de tabaksvelden. Verder barst het van de bananenbomen en velden vol papaya’s. Het water loopt ons in de mond. Helaas is niets plukrijp. Er moeten hier ook veel avocadobomen staan, maar die zien we nergens hangen. We vragen nog een paar keer naar de boot aan een paar mensen langs de kant van de weg, maar niemand kent een boot. Bovenop de berg staan inderdaad huizen ‘van gringo’s’, maar ze reageren niet en we zien ook geen boot…

We geven het op voor nu en rijden aan de andere kant van de berg naar beneden. De slingerweg verandert in een dirtroad. Komt onze 4-wheel drive toch nog goed van pas! De huizen worden schaarser, armoediger en kleiner. “Dirrecion Imbert” vragen we aan een man op een ezel. Si si, en hij wijst dat we rechtdoor moeten. De kuilen in de weg worden groter en groter. We schudden van links naar rechts. Als we bij een kruispunt oversteken kijken een paar mannen ons zorgelijk aan. Jullie kunnen hier niet verder! Ook niet met een 4-wheel drive? Nee, dat gaat niet, jullie moeten terug. Oops, toch niet over de hele berg, het is al behoorlijk laat en wordt snel donker? Nee, er komt nog een afslag, die kunnen jullie pakken en leidt ook naar Imbert. We zien de afslag. Schudden nog een stuk naar beneden en rijden dan onderaan de berg weer de snelweg weer op! Pfff we made it!