Een faul trog in St. Thomas, USVI

Een dubbele regenboog, dat dan weer wel!

De wind huilt door ons want. Zwelt aan. Harder en harder. De bimini klappert. Vallen slaan tegen masten. Het giert! We schieten met een noodgang van links naar rechts. Pok! Het Rocna anker blokkeert, de boot houdt stil. We liggen dwars op de wind. De boot helt. Door de plotselinge schok valt een potje van het aanrecht op de grond. Ergens horen we een schrijnend raspend geluid. We schrikken ons rot. Scheurt er een zeil? Is er een boot op drift? Het blijkt de windvaan op de boot naast ons, die subtiel met een noodstop laat weten dat het voor hem ook te hard waait. De windvlaag zet door en buldert inmiddels met veertig knopen over ons heen. Boten liggen schots en scheef. Dan zakt hij plotseling in. We schudden een beetje na. Het is oorverdovend stil. Golven klotsen tegen de romp. Onze door de wind gegeselde boot, trilt nog wat na en richt haar boeg weer langzaam naar voren… Tot de volgende aanval. Die volgt nog geen minuut later. We horen het monster dat wind heet alweer grommen. Al snel overstemt hij het geluid van de golven en duwt onze boeg vervolgens met een noodgang naar de andere kant. Zo ‘varen’ wij al een halve dag van links naar rechts, net als het hele veld boten om ons heen.

Een Trog*

We liggen nog steeds in Charlotte Amalie, de hoofdstad van St. Thomas. Voor de komende dagen wordt er slecht weer voorspeld. Veel wind, regen en squalls (buien met flinke windstoten). De baai is goed beschut, ruim en ons anker heeft hier al de nodige windvlagen doorstaan, dus we blijven liggen. De dinghy ligt vastgebonden op het voordek. De hele dag varen er boten binnen op zoek naar een veilige haven. Groot & klein, zeilboten & motorboten en superjachten. Zelfs Yacht Haven Grande ligt praktisch vol en dan weet je dat het slecht weer gaat worden.

Dit weer is vermoeiend. Angstaanjagend zelfs. Het voelt alsof ons drijvende huis continu onder vuur ligt. Ik zie visioenen van een paar mannen die met een stormram op de poort beuken. Keer, op keer, op keer. Tot de poort het begeeft. Machteloosheid heeft ons in zijn grip. We kunnen dit niet tegen houden of beschutting zoeken. We voelen letterlijk elke aanval, doordat de wind onze boot van 10 ton doet trillen als een espenblad. We worden er onrustig van. Bij elke windvlaag schieten we omhoog. Houd ons anker? Houden de ankers om ons heen? Tot de volgende windvlaag. Dit zijn de momenten dat ik onze drijvende kwetsbaarheid het liefst in zou ruilen voor een hoop stenen. Een solide dak boven ons hoofd. Ik moet gewoon vertrouwen hebben. In de boot, het anker, de ketting en de boten om ons heen. Buiten wordt het langzaam donker. De nacht treed in en ontneemt ons het zicht. Nu moeten we ons oriĆ«nteren op de geluiden en lichten om ons heen. Een motorboot houdt zijn deklicht aan. Da’s lekker en een mooi oriĆ«ntatiepunt. Bij de volgende vlaag wind schieten ankerlampjes achter onze boot langs. In mijn maag zit nog steeds een dikke knoop van angst. Ik probeer een boek te lezen ter afleiding. Het werkt niet. Bij elke nieuwe windvlaag schiet er een scheut door mijn lichaam. Het wil nog niet zo lukken met dat vertrouwen. Ik ga buiten zitten. We houden deze nacht voor het eerst sinds vijf jaar ankerwacht. Drie uur op, drie uur af. Het is een onrustige nacht.

*Een Trog is een uitloper van een lage drukgebied, ze veranderen snel van plaats, zijn kort van te voren waarneembaar en brengen meestal erg slecht weer met zich mee.

2 reacties op “Een faul trog in St. Thomas, USVI

    • Jaaaa, op een slapeloze nacht na, is alles goed gegaan. Ik had ook behoorlijk last van ‘knopen in mijn maag’… Gelukkig heeft het trouwe Rocna anker ons niet in de steek gelaten ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *