Een hike van Puerto Perme naar Carreto

San BlasIk ben gestoken. Ze hebben hier een soort steekmug met de mooie naam “no-see-ums”. Nou I-do-see-ums. Het zijn kleine zwarte speldenknopjes, die venijnig hard steken. Ze komen in de avond als de wind weg valt en gaan doordat ze klein zijn dwars door alle horren heen. Ze laten geen bulten achter, maar het houd mij wel uit mijn slaap!

Vanuit Puerto Perme kun je een mooie hike maken naar de volgende baai en het dorpje Carreto. De baai bij Carreto is niet echt geschikt om te ankeren (lager wal), maar we vinden het wel leuk om het dorpje te zien. Dus we gaan hiken, samen met Lucy & John van het zeilschip Maraki. Kunnen we mooi het landschap van dicht bij zien! In het dorp wijzen twee mannen ons de weg. We vinden de vrij vlakke ‘highway’ naar Carreto. Het is alsmaar rechtuit. Splitsingen negeren we. We lopen dwars door het oerwoud, bananen plantages en onder de kokosnoten door. Een groep Guna’s passeren ons met manden vol met avocado’s. Het water loopt ons in de mond. Maar we zien ze onderweg niet hangen. De tocht is prachtig. We zien veel verschillende vlinders, waaronder de Morpho’s (grote blauwe vlinders), fluorescerende kikkers, een soort wandelende tak of boomkever, apen (ver weg hoor) en nog veel meer. We passeren ook de nodige plaatsen die in brand staan. Waarschijnlijk om de grond weer vruchtbaar te maken.

San BlasNa ongeveer twee uur flink doorstappen, komen we aan bij de andere baai. Aan zee is een soort open ruimte met alleen maar palmbomen. Eronder zien we wit zand, alles is netjes aangeharkt. Waarom ziet dit er zo netjes uit? Dat zijn we onderweg niet tegen gekomen. Het ziet er een beetje uit als een palmbomen park.

San Blas

Gieren

Als we het dorp naderen komt een man fluitend op ons af. Hij moet iets van ons… Hij heeft gezien dat we op het strand foto’s maakten van de gieren. En we mogen geen foto’s maken! Ok no problem, mogen we wel het dorp in? Dat moeten we eerst aan de chief (Sahila = een soort dorpshoofd) vragen. We lopen achter de man aan naar de Congresso. Een grote centrale hut waar de Guna’s elke dag samenkomen om de dag door te nemen en eventuele problemen te bespreken. Elk dorp heeft 3 Sahila’s (chiefs), deze liggen in het midden van de Congresso in een hangmat en luisteren naar de problemen en vertellen verhalen in een eigen soort taaltje. Er zit nog een vierde man bij die de vertaling naar de omstanders maakt. Als wij de hut binnen stappen is deze leeg. Links en rechts staan allemaal banken, sommige met een naam er op. In het midden hangen drie hangmatten. Aan het rieten plafond hangen lampen. De man laat ons alleen achter en gaat de Sahila halen. Wel vertelt hij ons nog even voor hij weg gaat dat wij de Sahila niet aan mogen spreken voor hij ons aangesproken heeft… Foto’s maken we uit respect niet meer, maar mijn handen jeuken!

Vrij snel komt de Sahila binnen. Een kleine magere man van in de 60 met een hoge hoed en verder westers gekleed. Hij vraagt waar we vandaan komen, waar we naar toe gaan en wat we willen. We willen graag in het dorp rondlopen, mag dat? Hij denkt even na. Het mag, maar we mogen geen foto’s maken. Als we dat willen moeten we 50 dollar betalen! Kassa! Onze camera’s bergen we meteen op. No photo’s. Daarna lopen we het dorp in, op de voet gevolgd door de man van het strand. Het traditionele dorp verschilt niet veel van het dorp dat we gisteren hebben gezien.

In een winkeltje, met aardig wat spullen, bestellen we een cola. En hup, daar is de Sahila met hoge hoed weer! Of we voor hem ook een cola willen kopen? Frio?!! Ja echt, die hebben ze! Er staat een enorme vriezer! Afrekenen  (1,25 dollar per blikje) doen we bij de vrouw in traditionele Guna kleding met het schriftje. Vrouwen regelen hier nl. het geld en de zaken! Samen met de Sahila drinken we in de schaduw van de winkel op een stoeltje een heerlijke koude coca cola! De Sahila spreekt naast Spaans ook Engels en hij vertelt ons dat in het dorp 1000 mensen wonen. “Is that your wife?”. De meest gestelde Guna vraag tot nu toe. Hij moet vooral lachen om onze vraag of vrouwen de been- en arm kettingen ook afdoen als ze gaan slapen of badderen. Nee dus, ze gaan nooit af! Als we weg gaan zien we zelfs een groot aantal volwassenen en kinderen met kleren aan badderen en de zittend de was doen in de zoetwater rivier naast het dorp.

We pakken dezelfde weg terug. En ik vind zo waar op het strand een puntgave teenslipper in mijn maat! (ik ben weer compleet Sylvia!). Het laatste half uur vertellen mijn benen dat ze genoeg hebben gelopen. Rond 16.00 uur zijn we terug op de boot. Het was een geweldige hike! Aanrader. Sylfer heeft bezoek gehad van een Guna familie, die meteen heel brutaal aan boord klauterde. Als wij ze aanzien komen zijn we voorbereid. We zijn nl. moe van de flinke wandeling en hebben even geen zin meer in bezoek.”Not today, manana”.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *