Dit is dè dag van onze date met Sandra, de dame die we hebben ontmoet in de wasserette. We gaan schilderen en ‘ons canvas’ is een muur rond het Smith Bay Ball Park op St. Thomas. Het weer is een stuk rustiger, dus we kunnen weer van boord. De safari (taxi) stopt pal voor het park en samen met de bemanning van de Wright Away melden we ons om 9 uur. Er staat een politiewagen voor het baseball veld, dat betekent dat Sandra er al is. De dames van de catering zijn er ook. De tenten liggen klaar. Alles staat klaar en iedereen staat in de startblokken om op te bouwen. Wij helpen een handje.
Na het opbouwen van de tenten vraagt Sandra of ik met haar in de politie auto mee wil mee rijden naar de plaatselijke verfboer. Er is nog geen verf. Jaaaaa spannend! Ik neem plaats op de krappe achterbank, achter de tralies. De deur valt dicht en ik kan geen kant meer op. Boven me hangt een camera. Pffff, best benauwd. Terwijl Sandra spontaan vertelt wat we allemaal zien onderweg kijk ik lachend naar buiten met een blik van “niks aan de hand”. Dit is wel een hele bijzondere manier van rondleiden.
Naar de verfwinkel
Welke kleuren hebben we nodig?
“Zoek jij de kleuren maar uit” zegt Sandra terwijl we de grote verfwinkel binnenstappen. “Ik heb er totaal geen verstand van” voegt ze er aan toe. No problem… Maar uhhh ik heb geen idee hoeveel kinderen er komen en hoeveel verf we nodig hebben om een muur te beschilderen… Ik kies in ieder geval voor de primaire kleuren, zodat we alle kleuren kunnen mengen, en natuurlijk zwart & wit. Snel stoppen we er nog wat kwasten bij. Helaas moet alles op maat gemaakt/gemengd worden en moet een collega van Sandra later als het klaar is alles op halen. Met lege handen rijden we terug. De eerste vrijwillige hulptroepen, die voornamelijk uit kinderen bestaan, zijn gearriveerd. Uit de luidspeaker schalt muziek en de dames zijn druk bezig met het bakken van heerlijke Johnny cakes.
De eerste schetsen van USVI atleten staan er op
Het wordt al lekker warm. Wachten in de brandende zon is niet mijn hobby en terwijl Ben de kinderen bezig houdt, begin ik samen met anderen op de muur te schetsen met een dikke marker, zodat de kinderen later als de verf komt, alles in kunnen kleuren. Ik probeer me te houden aan het thema atleten uit de USVI’s. Sandra wil de kinderen graag inspireren en met deze atleten laten zien dat alles mogelijk is. Ze heeft me zelfs een paar namen gemaild. Ik heb van tevoren wat gegoogled en foto’s van Tim Duncan (basketballer), Cy Thompson (zeiler), Laverne Jones Ferette (hardloopster) en Julian Jackson (boxer) op mijn mobiel opgeslagen. Best leerzaam zo’n dagje schilderen.
Kennen jullie Tim Duncan?
Als eerste maak ik een schets van Tim Duncan, de nummer 21, een boomlange basketballer uit de USVI’s die nu in Amerika speelt. Tim Duncan heeft op de meeste foto’s een prachtige pose met basketball, die ik probeer te vangen in mijn schets. Een jonge vrijwilliger van de Civil Air Patrol kijkt gebiologeerd toe. “Wil jij hem inkleuren?” vraag ik. “Dat kan hij niet” reageren zijn vriendjes direct. Dat klinkt als een uitdaging. Ik maak hem verantwoordelijk voor het inkleuren van deze tekening. De rest van de dag zie ik hem zeer geconcentreerd stukje voor beetje de schets inkleuren. Hij vindt het prachtig en is zo trots als een pauw als ik hem een thumbs up geef! “Well done” roep ik aan het einde van de dag als het bijna af is. Uitdagend kijkt hij triomfantelijk naar zijn vriendjes.
Lekker kliederen met z’n allen op de muur
Ondertussen arriveren de potten verf en kwasten. Een paar mannen openen de potten met een kapmes. Sandra is nergens te bekennen en ik word overspoeld met vragen. Ze zien mij kennelijk aan als ‘de organisatie’ ehhhh… Ik leg ze uit wat de bedoeling is. Daarna storten de vrijwilligers, voornamelijk kinderen, zich op de verf. Ze gieten wat in een bekertje en vallen aan op de maagdelijke gele muur. Ben verdeelt de schetsen onder de kinderen. Ondertussen schets ik verder. Sommige kinderen kleuren netjes binnen de lijnen van de schets, anderen vergroten het canvas of verzinnen er iets bij. Eentje ontdekt zelfs dat verf op je handen een mooie afdruk geeft op de muur. Daarna is het hek van de dam en volgen velen … Het effect is leuk & speels. En zo kliedert iedereen wat aan. Er wordt met veel plezier hard gewerkt aan de muur!
LOL, we had so much joy together with the children!
Ondertussen wordt de inwendige mens ook niet vergeten. We krijgen naast Johnny cakes, ook kip met rijst en sla, onbeperkt drinken en na afloop zelfs een ijskoud biertje. De vrijwilligsters zorgen goed voor ons en het is een fantastische dag. Sandra is aan het einde van de dag ook heel tevreden. Lang niet alle stukken muur zijn geslaagd of conform opdracht. Sommige kinderen lieten hun expressie wel heel erg de vrije loop. Maar het ging vooral om de fun, aandacht voor- en samenwerking met de kinderen. “De verkeerde stukken schilderen we wel weer over” zegt ze na afloop “want er komt nog een vervolgdag.” Nou, als we dan nog in de buurt zijn komt team Blabber graag weer helpen!
Een impressie van de dag
Natuurlijk hebben we ook gefilmd:
Tot slot nog een rondleiding over St. Thomas
Na afloop brengt een collega van Sandra ons terug naar de boot. Deze keer in een auto zonder tralies. Als hij hoort dat we naast de routes van de taxi’s nog niet veel van St. Thomas gezien hebben, rijdt hij spontaan naar een uitkijkpunt op onze plek in de baai van Charlotte Amalie. Een mooie afsluiting van een geweldige dag. Waar een ontmoeting bij de wasserette niet toe kan leiden!
Onze ankerplek in Charlotte Amalie