Om 01.00 uur worden we wakker van een geluid. Het is de bijboot die plotseling verticaal hangt door een enorme windvlaag… Daarna volgt er nog een en nog een. Het begint enorm te hozen en de wind loopt op tot meer dan 40 knopen! De boot zwaait als een gek. We stuiven naar buiten en zien geen hand voor ogen. We zijn even helemaal versuft… De bui is heftig. Zo heftig dat we niets kunnen op dit moment. Ons anker houdt gelukkig!
Een catamaran op drift
Terwijl Ben buiten zit en ik de marifoon en overige instrumenten aan zet zien we dat er een catamaran op ons afkomt… Er brandt geen licht. Zijn de mensen wel wakker? Weten ze dat hun boot verplaatst? Wij weten in ieder geval door de track op de iPad en het openwater anker alarm dat wij niet bewegen. Ondertussen komen ze akelig dichtbij. We zetten de motor aan (misschien kunnen we ze ontwijken als ze te dichtbij komen), ik ga naar binnen en gooi de dekverlichting aan zodat we goed zichtbaar zijn. Daarna pak ik de toeter en ga ik weer naar buiten. Eenmaal buiten zien we iemand achter het stuurwiel, ik hoef ze gelukkig niet wakker te toeteren. Er gebeurd wat, maar ze komen nog steeds dichterbij. Dan zit hij links van ons, dan weer rechts, hij blijft te dicht om ons heen draaien. “What are you doing” roepen we. “Praying” krijgen we als antwoord!!! Tja of dat helpt. We hebben liever dat hij weg gaat. Straks neemt hij ons anker nog mee tijdens zijn escapades rond onze boot. Ondertussen aait en regent et flink door. Als hij na een voor ons veels te lange tijd eindelijk weg is (hij gaat zee op om de storm af te wachten en daarna weer ankeren), begint catamaran 2 naast ons te krabben. Ook zij blijven maar rondjes om ons heen draaien en elke keer opnieuw ankeren.
Iets verder de baai in zien we lichten in de rondte schijnen en horen we mensen schreeuwen. Er blijkt daar een catamaran van zijn anker geslagen en op de rotsen gelopen. Hij wordt uiteindelijk naar de marina gesleept.
De squall was na een kwartiertje weg. Daarna volgde nog meer wind, regen en onweer. Uiteindelijk is de wind helemaal weg en komt de swell. Al schommelend op de golven vallen we ruim een uur later in een onrustige slaap.
Windstoten van 50 knopen
De volgende morgen horen we tijdens het Grenada cruisersnetje op de marifoon (kanaal 66 en als deze het niet doet 69) dat er windstoten boven de 50 knopen zijn gemeten (dat is windkracht 10!) en er zijn 8 catamarans van hun anker geslagen. Wij vonden het een bizarre ervaring. Vooral dat gevoel van machteloosheid in het begin. We zagen niets en konden alleen maar afwachten of ons anker deze windstoten zou houden. Communiceren was door de harde wind onmogelijk.
De man van de eerste catamaran kwam vanmorgen bij ons langs om zijn excuses aan te bieden. “Your boat was like a magnete!” vertelde hij. Wat hij ook deed, elke keer als hij achterom keek zag hij onze boot, te dichtbij! Ze waren gaan krabben, hadden de boot net en zijn vrouw kon hem niet besturen. Ze kwamen helemaal van de andere kant van de vaargeul en hadden zeker 100 meter gekrabd terwijl ze het anker niet hadden opgehaald! Ze hadden met een krabbende boot en anker wat ze achter zich aan sleepten over het ankergebied heel wat andere boten in gevaar kunnen brengen door ook hun anker uit de grond te trekken. Het is gelukkig allemaal goed afgelopen en we hebben er een hoop van geleerd. Dankzij ons Rocna anker en 50 meter ketting lagen wij zo vast als een huis. Maar we hebben wel geleerd dat dit geen garantie is. Andere boten om je heen moeten ook blijven liggen! Dus de volgende keer zitten we weer buiten met dit weer.
Hoi Ben & Ing,
Fijn om te lezen dat jullie reis goed verloopt, en dat jullie niet teveel last hebben
van omstuimig weer.
Welke Karin Slaughter heb je net gelezen? Ik ben verslaafd op haar boeken.
Hebben jullie inmiddels email verkeer?
Groetjes en tot horens, L & M