De openlucht kapper in Puerto Lindo
Al vijfentwintig jaar knip ik Ben’s haar. Deze keer draaien we de rollen om. Mijn haar is te lang en het is veels te warm in mijn nek. Och, denk ik dapper, als het mislukt groeit het zo weer aan… En ik draag toch meestal een haarband, dus niemand die het ziet. Ik knip eerst een pony, daarna knip ik een stuk van de zijkant om Ben de gewenste lengte aan te geven. Control freak als ik ben geef ik nog wat instructies… “niet te kort en zeker geen Kuna kapsel” (is Ben nogal van gecharmeerd). Daarna geef ik hem de schaar. Is dit een goed idee?
Ben valt aan op mijn haar als een stier op een rode lap. Hij hakt en hakt en hakt… Hij leeft zich helemaal uit in zijn nieuwe rol als kapper. Hij houdt ook niet van half werk. Ik zie enorme plukken haar op het dek vallen. Hellup, ik wilde er maar een klein stukje af hebben… “Pas je op mijn oor?” De schaar vliegt alle kanten op. Ik zweet peentjes. Ben heeft het reuze naar zijn zin. Ik begin het echter steeds benauwder te krijgen. Ik pak de iPhone en kijk… Dit is veels te kort. En niet recht. Ik probeer het te redden door hem te vertellen hoe je het beste recht kunt knippen. Het is aan dovemansoren gericht. Hij pakt de volgende pluk en jast de schaar er van onder naar boven doorheen. Ik zie weer een pluk van een paar centimeter op het dek vallen… Het haar aan de rechterkant zit nu boven i.p.v. onder mijn oor! Ja maar dat was niet de bedoeling… Ik kan het niet langer aan. Mijn rechterkant is korter dan mijn linker kant. De achterkant kan ik niet zien, maar voelt ook kort. We stoppen er mee voor ik gemillimeterd word… En de volgende keer knip ik Ben’s haar in een hanenkam!
Later blijkt mijn haar goed op te drogen. Het zit zelfs leuk, moet ik toegeven. Ben heeft het goed gedaan, alleen ik ben gezakt voor dit experiment. Ik kon mij toch niet zo goed overgeven…