Volg de koeienpaadjes

“Loop naar de grote weg, ga daar rechtsaf en volg de weg richting Portobelo. Ga vervolgens links bij het hek naar boven.” Tot zo ver onze routebeschrijving naar La Loma, de heuvelrug bij Puerto Lindo. Zo gezegd zo gedaan. We leggen de dinghy bij Hans van Restaurante X voor de deur en lopen samen met de Rafiki bemanning naar de ‘grote’ weg. Nou ja grote, het is de enige geasfalteerde weg langs de Costa Arriba. Maar wel in uitzonderlijk goede staat.

We gaan rechtsaf richting Portobelo. Na de bocht zien we links in een tuin iemand werken en vragen of we via zijn tuin naar boven richting de bergrug mogen lopen. Niente probleem. Gewoon even daar over het prikkeldraad klimmen en dan de koeienpaadjes naar boven volgen. Deze zijn snel gevonden, herkenbaar aan de vele reusachtige flatsen. We volgen de smalle paadjes, dwars door de groene heuvels omhoog. Prachtig. Het is dat er palmen en bananenbomen staan, anders zou het zo maar Zwitserland kunnen zijn.

Onderweg zien we vele bloemetjes, vruchten, een prachtige oranje vlinder en groen/oranje lampionnetjes, waarvan ik de naam even ben vergeten. Deze hadden wij ook in de tuin. Je kunt de kleine vrucht in het lampionnetje eten. En guess what, het smaakt nu ook lekker! Tussen het vele groen ontdekken We ook een een soort wingert met oranje bloemen en rode zaden. Als de bloem nog dicht zit, ziet het er uit als een oranje geel bolletje. Waarschijnlijk vreselijk om te hebben in je eigen tuin, omdat het alles overwoekerd, maar hier ziet het er prachtig uit.

Eenmaal boven worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht. We kunnen ontzettend ver weg kijken. Wederom klopt mijn richtingsgevoel voor geen meter. Ik verwacht naar de Pacific te kijken, maar het blijkt onze ‘eigen baai’. Boven op de heuvel komen we ook de veroorzakers van al die flatsen tegen. Een loslopende kudde witte koeien. Ze gapen ons nieuwsgierig aan. Als we bewegen, bewegen ze mee. Zodra we een stapje dichterbij doen, gaan zij een paar meter naar achteren. Als we stil blijven staan, komen ze weer wat dichter bij. Totdat ze genoeg krijgen van deze koeiendans en en masse wegspurten. Wat een kabaal. De grond trilt onder onze voeten. Gelukkig lopen ze de andere kant op, stel je wel voor dat ze recht op je af stormen… Ik zou me geen raad weten. Misschien helpt mijn rode zakdoek?

Afdalen tussen de begroeiing

De weg naar beneden is snel, we roetsjen hoofdzakelijk in een nood tempo omlaag. Naar de uitweg moeten we even zoeken. “Volg de waterleiding, dat werkt altijd!” En zo waar, eenmaal beneden zien we de weg. We wurmen ons tussen het groen en het hek naar buiten en stappen weer op de geasfalteerde weg. We hebben wel een lekker koud Balboa biertje bij Hans verdiend!