Regelmatig ligt de ‘Lakota’, een oranje vissersboot achter onze ankerplek. Ze varen heen en weer tussen een fish farm buiten op zee en de marina. Ze wassen o.a. de visnetten in de baai. Met een klein oranje bijbootje en 60 Pk buitenboord motor vervoeren ze heel wat materiaal van de marina naar de grotere vissersboot en andersom. Water. Visnetten. Betonblokken. De palen (enorme gevaartes) waarop de visnetten gedroogd worden. Een prachtig schouwspel, dat ons elke keer weer de adem beneemt, omdat ze toch wel met heel weinig middelen vrij dicht langs de Blabberboot manouvreren.

De vissersboot hoort bij de viskwekerij buiten op zee, een paar mijl vanaf Puerto Lindo. Het is de eerste Deep Ocean Fish Farm van Panama. De man achter dit enorme project is Brian O’Hanlon, Amerikaan en oprichter van Open Blue seafarms. Ze kweken Cobia, (Rachycentron canadum), dat wordt verkocht als Panacobia! Ik had er nog nooit van gehoord, maar als je dit interessante artikel in de National Geographic mag geloven is het ‘The fish of tomorrow’ Waarom? Het is momenteel een nog vrij onbekende vis, maar het heeft grote potentie. De vis groeit binnen een jaar van een eitje naar een 11 pond vis (de zalm doet daar drie jaar over), ze smaken niet zo ‘vissig’ (dhuh, is dat niet de bedoeling van vis?) en je kunt er sushi van maken (wat weer niet van de tegenhanger Tilapia kan). We hebben het jammer genoeg nog niet zelf gegeten. Cobia is niet te krijgen in Panama. Alles wordt naar het buitenland geëxporteerd, o.a. naar Europa. Dus misschien kunnen jullie ons vertellen hoe het smaakt!