Laatste stuk over de ICW in Florida naar St. Augustine, USA

Aan de mooring voor St. Augustine

Aan de mooring voor St. Augustine

Ok, we gaan het weer proberen. De nare ICW smaak is verdwenen. We kunnen tenslotte niet ons oordeel basseren op een slechte ervaring, toch? Op dit traject zijn niet al te veel bruggen, Waterway Guide geeft ook geen NAV alerts, dus we hebben groen licht! We moeten alleen scherp blijven bij de inlets en ondieptes. Via een stop in Titusville varen we verder over de ICW naar St. Augustin. De vorige keer hadden we het al over de huizen en de tuinen. Tijdens deze route vallen vooral de enorm lange en fraaie steigers op. We doen een greep…

“Sitting on the dock of the bay.” Een kleine bescheiden steiger, waarop je naar langkomende bootjes kunt staren…

USA ICW

Je hebt een iets grotere steiger, met op z’n minst toch twee jetski’s en een speedboot

USA ICW

En je hebt en steiger met daarnaast banden om de verschillende speeltjes mee uit het water te takelen, zodat je de bodem niet hoeft schoon te krabben.

USA ICW

En sommige wanen zich in Venetië

USA ICW

Verlekkerd kijken we naar deze bouwsels, die soms behoorlijk ver op de ICW gebouwd zijn. Goede ankerplaatsen zijn schaars op dit stuk. Wat zouden we graag een nachtje blijven liggen aan zo’n steiger. Maar ja, aan wie moeten we het vragen? Er is nooit iemand thuis! En met die ‘sew-cultuur’ gokken we het er niet op. Verder vallen de enorme kooiconstructies aan de huizen op. Een gemiddelde vogelkooi in Artis is kleiner. Soms zijn ze drie verdiepingen hoog! Ze hebben hier duidelijk last van Musquitos!

USA ICWEen onverwachtse vastloper…

We naderen een uur voor Hoog Water de Matanzas outlet en hebben drie knopen stroom mee. Volgens de Waterway Guide zit hier een hazard (risico op verzanding) in de binnenbocht. We nemen vaart terug. De boeien maken een vreemde slinger… “Give preference to the green buoys”, we volgen de aanwijzingen en volgen de vreemde buitenbocht, die flink afwijkt van de kaart op onze plotter.

USA ICWOp de kaart lopen we dan ook over land. Gespannen kijken we naar de dieptemeter, terwijl de dolfijnen vrolijk naast de boot zwemmen en overal motorbootjes geankerd liggen. Het gaat goed! Relaxt lopen we het laatste stukje naar St. Augustine en vlak voor de eindbestemming hebben we toch nog een onverwachte vastloper. In de buitenbocht notabebe, er is geen peil op te trekken. Sjips. Deze stond ook niet in de nav-alerts of op de kaart. Ik ga aan de zijkant van de boot hangen, Ben geeft gas en gelukkig wrikken we ons op eigen motor los.

USA ICWWe naderen St. Augustine

We varen langzaam langs de moorings. Waar moeten we ‘naar binnen’? Via kanaal 71 roep ik City Marina St. Augustine op. “Do you have a reservation…?” . Ehhh no, niet echt, we wilden gewoon een vrije mooring pakken. Is het systeem niet wie het eerst komt? Nee dus, normaal is het hier druk en verstandig te reserveren. Ok, die kennen we nog niet. Gelukkig is het rustig en zijn er nog moorings vrij. Wij krijgen nummer 16 en hij vertelt ons dat het tussen marker tien en acht door diep genoeg voor ons is! Hij volgt duidelijk onze handelingen want als we iets te ver doorvaren naar marker acht roept hij ons op via de VHF om te zeggen dat we een stukje terug moeten. Geweldig! We liggen pal voor de oude stad. De mooring kost ons 22 dollar per nacht en we mogen gratis gebruik maken van de dinghydock en andere faciliteiten. Dit is een prima plek om het naderende slechte weer uit te zingen.

We zijn Amerika-proof

Onze eerste actie is naar Westmarine (bootwinkel). We hebben alleen electronische kaarten van de Caribbean. Deze pakken een stuk van Amerika mee, maar hier houdt het echt op. Als we verder naar het noorden willen, en dat willen we!, hebben we echt nieuwe Navionics kaarten van Amerika nodig. Tot die tijd kunnen we niet verder. Onze pogingen tot dus ver zijn op niets uitgelopen. Zouden ze het hier wel hebben?De Westmarine ligt buiten het centrum en is een flinke trippel. Maar hoera ze hebben de kaarten. Alleen zijn de kaarten geen 2 gig meer, maar 16 gig! De processor op onze plotter (E80) kan dit waarschijnlijk maar net behappen, maar de beste man kan niet garanderen of het echt gaat werken. Hij verwacht van niet. Oude (kleinere) kaarten zijn niet meer te krijgen. Lekker dan. We mogen de kaart meenemen en uitproberen. Mocht het niet werken, dan kunnen we ze altijd terug brengen. Wat een service! Verder kopen we nieuwe vuurpijlen een brandblusser en 2 zwemvesten voor in de bijboot. Deze zijn naast een fluit en een wit licht in Amerika verplicht. De rest was verlopen. We kopen alles nieuw en kunnen er weer een paar jaar tegen.

Hitchhiking

Om niet terug te hoeven lopen spreekt Ben een man aan in de winkel met de vraag of we met hem terug kunnen rijden naar de stad. Verschrikt kijkt hij Ben aan en vraagt bloedje serieus “are you going to hitchhike me?” Ehhh nee, we willen alleen meerijden. “Can I see your wife? vraagt hij voor hij een beslissing neemt. Als ik tussen de schappen vandaan kom, geeft hij aan dat het ok is. Hij vertrouwt ons. Liften is duidelijk niet gebruikelijk in Amerika. We proberen het al niet eens meer op straat. Men is doodsbang dat er iets gebeurd. Ze kijken te veel foute films… Op de terugweg naar de boot ontpopt hij zich tot een ware tourleider en vertelt ons van alles over de stad waar hij woont. Het ijs is duidelijk gebroken!

Eenmaal terug op de boot blijkt de Navionics kaart gelukkig te werken. Missie geslaagd, we kunnen weer verder naar het Noorden!

Locatie mooring: 29.53.274 N / 81.18.354 W

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *