De grot van Captain Morgan

Tijd om het eiland te verkennen. Met een golfkar deze keer, net als de meeste toeristen op dit eiland trouwens. Samen met de Sylfer-crew sjeezen we langs de kustweg het eiland rond. Onze golfkar is geen Ferrari en dat is maar goed ook. Anders zouden we met drie uur alles gezien hebben. Lekker slow dus. Het rijdt bijzonder relaxed. We hebben natuurlijke airco (wind). Het dak beschermd ons tegen de felle zon. En we hebben de tijd om heerlijk om ons heen te kijken met een volledig ingedrukt pedaal.

Even een klein stukje achtergrond over San Andres

Zodat jullie een beetje context krijgen. San Andres is een piepklein eilandje voor de Nicaraguaanse kust. En toch hoort het bij Colombia, dat hier ongeveer 700 km vandaan ligt. De kustweg is 30 km lang. En als ik op het kaartje kijk zie ik dat het eiland de vorm heeft van een zeepaardje. Hoe toepasselijk. San Andres heeft 70.000 duizend inwoners, waarvan een derde afstammelingen zijn van Afro-Caribbean slaven. Ze noemen zichzelf Raizals, spreken een eigen taal (Bende) en Engels & Spaans.

De golfkartoer over San Andres

Met de zee aan de rechterhand pakken we de kustweg naar het noorden. Het doet ons denken aan de noordkust van Bonaire, met het keiharde koraal en het blauwe water. We zijn te vroeg, de eerste attractie -een typisch oud huis- is dicht. Op naar de volgende attractie; Captain Morgan’s grot.

Henry Morgan. Daar is hij weer. De schurk die zich kaper mag noemen in plaats van piraat en o.a. ergens in de zeventiende eeuw Fort San Lorenzo aan de Rio Chagres plat legde. Daarna trok hij te voet naar Panama City, op zoek naar goud! De bewoners van Panama City kregen lucht van dit bezoek, verzamelden al hun schatten en vluchten, maar niet voor ze hun eigen stad in brand staken. Van de oude stad bleven ruïnes over. Morgan was niet zo’n lieverdje (duh, welke piraat wel, Ing? Jack Sparrow is een verzinsel van Disney!). Zijn bijnaam is dan ook Cutthroat Morgan. Naast kelen doorsnijden hield hij ook van vrouwen en verwekte maar liefst 120 kinderen!

Het museum is hilarisch. Niet door de medewerkers, die waren enthousiast en vertelden ons maar wat graag over die foute Morgan met zijn smerige praktijken. Maar door het park zelf. In het park is ‘de originele’ grot te zien waar Morgan ooit geschuild heeft tijdens een van zijn rooftochten en het gerucht gaat dat hij zijn schat hier ergens begraven heeft. Om de grot heen hebben ze van alles uit de piratentijd nagebouwd. Zo ook een kleine replica van het piratenschip van Morgan. Het is een piratenschip zoals een kind het zou tekenen. Gebouwd van restmateriaal, met een paar plastic kanonnen en ‘the go to hell barrel’ in top van de mast. Kneuterig. Ik kan het niet anders omschrijven. Maar ook aandoenlijk door het enthousiasme van de medewerkers. Het had voor ons een hoog pretpark gehalte en dan voornamelijk een pretpark uit het beginstadium! De Calypso dansers aan het einde van de toer maken het verhaal over kneuterigheid af! Of we mee wilden dansen (om 9 uur ’s morgens!!)… No way.

Terwijl we terug lopen naar de golfkar ontdekken we naast het museum met de grot van Morgan nog een klein dorp met zeven authentieke houten huizen in felle Caribische kleuren, een veranda en shutters. Voor de huizen staan groepen met beelden, taferelen uit vroegere tijden. Zoals een man met paard die suikerriet perst of een moeder die vanuit de schommelstoel het haar vlecht van haar dochter en een groep dominospelers, inclusief omstanders die vals spelen. Het zijn bondgenoten van de spelers aan tafel. Ze geven op slinkse wijze de stenen van de tegenspeler door. Mooi om te zien.

Het zwembad!

La Piscinita

Halverwege het eiland aan de westkant spotten we een bord met ‘Piscinita’. We hebben wel zin in een duik. De rest van de westkust nodigt nou niet bepaald uit tot zwemmen met die keiharde rotsen, dus ik parkeer de golfkar en we lopen naar het cafe/restaurant aan het water. Het hek zit op slot! We moeten eerst 1500 p.p. (dat is ongeveer 50 cent) betalen om naar binnen te mogen. Daarvoor krijgen we wel een stukje stokbrood voor de visjes die naast het cafe/restaurant in zee zwemmen. Het water is heerlijk verfrissend en helder. Zodra we het water instappen vallen de vissen aan op het brood. Alsof ze niets krijgen. Ik voel overal vissen en ben binnen no-time mijn brood kwijt. Daarna knabbelen ze gewoon verder aan mijn witte schildpad-hanger die ze voor brood aan zien.

Sunset – Sunrise

Eenmaal het zuidelijke puntje met zandzakken gerond beginnen de witte stranden, met hier en daar een rasta tent. In de National Geographic gids werd als tip gegeven een kerkhof te bezoeken, vanwege de vele oude graven. Opvallend vinden wij vooral de kruizen van PVC bovenop graven en bijzonder poëtisch is de tekst sunset & sunrise in plaats geboren/overleden. Op het laatste stuk rijden we naar La Loma, het dorp op de heuvel met houten huizen, waar voornamelijk Raizals wonen. Op het hoogste punt staat de kerk, met een uitzicht op de zee. Zodra we het hoofdstadje naderen wordt het weer drukker op de weg. Links en rechts schieten scootertjes voorbij. We krijgen weer te maken met eenrichtingswegen en doe een extra rondje als we de verkeerde afslag pakken… Whoeheeeeeee…gas! Het laatste rondje.

El mar de siete colores – De zevenkleuren zee

En dan hebben we het hele eiland gezien. De tocht met golfkar is een aanrader. Het geeft een goede indruk van het eiland. Maar het mooiste vinden wij toch wel het uitzicht op zee, met zijn vele tinten blauw. Ze vieren hier niet voor niets het feest van de zeven kleuren van de zee in september! Wow.