Floating … Ehhhh ja what?
“Despacho?” We staan weer boven op de rots van de Commandante en vragen aan de M-2 man om ons uitklaarbewijs. “No Commandante, kom om 12 uur maar terug!” Het is niet te geloven. We hebben hem gisteren nog verteld dat we vandaag weg willen en onze Despacho nodig hebben en nu is hij hem gesmeerd naar Puerto Plato. Zou het de taalbarrière zijn of bespeuren we hier een kleine pesterij? Wie zal het zeggen. Gelukkig wil de M-2 man wėl de benodigde papieren invullen en spreken we af dat ze om 12 uur naar onze boot komen met de Despacho. We boeken vooruitgang, we mogen in ieder geval weg! Twaalf uur wordt uiteindelijk half 2 en een half uur later zijn we in het bezit van het langverwachte Despacho naar de Samana baai, een baai aan de noordkust van de Dominicaanse Republiek, 24 uur varen verder naar het oosten. Mochten we pech krijgen onderweg, dan kunnen we daar altijd zonder problemen en met de juiste papieren stoppen. Gaat het goed en blijft het weer rustig, dan gaan we in een keer door naar Puerto Rico. Ons despacho speelt daar geen rol. All set! Ready to go. Jihaaaa! We hijsen de dinghy aan boord, maken de boot zeilklaar en om 4 uur trekken we het anker uit de blubber. Via de smalle doorgang en boeien sturen we de boeg richting zee. Buiten staan pittige golven. De boot maakt heftige bewegingen van voor naar achteren op de golftoppen. Het voelt alsof ik op een wip zit. ZES uur lang! Daarna nemen de wind en golven af en motorzeilen we samen met de Antares en Wright Away langs de noordkust, van kaap naar kaap, langs de toeristische trekpleisters Puerto Plata, Sosua en Cabarete, verder naar het oosten.
Floating whales?
De eerste nacht verloopt moeiteloos. Het weer is rustig. We passeren Rio San Juan en de oude kaap San Frances. In de middag liggen we voor de Samana baai en zien we, na een opgewonden oproep van Hedda op de VHF, een humpback whale op ‘gepaste’ afstand springen uit het water. Wat een geweld en opspattend water! We zijn blij dat hij wat verder weg zit. Ons vier uurtje, lees opkikkertje, bestaat uit een blikje cola en een Mas-Mas reep! Daarna komt er wat meer wind en golven en volgen een paar uurtjes ‘schommelen’ op de golven. Tegen de avond wordt het weer rustiger en ligt de beruchte Mona-passage, de zeestraat tussen de Dominicaanse Republiek en Puerto Rico, aan onze voeten. Berucht omdat het hier behoorlijk kan spoken. Mits je het juiste weer afwacht, zoals wij gedaan hebben. We varen eerst naar een waypoint in het noorden om de Hourglass shoaling heen. Dit is een ‘ondiepte’ van 200 meter. Dat klinkt nauwelijks als een ondiepte, maar als je weet dat de rest van het water tussen de eilanden veel dieper is en al het water zich hier door wil persen, kun je je voorstellen dat het water zich kan gedragen als een wasmachine. Iets wat we liever vermijden door eerst naar het noorden, om de ondieptes heen, te varen. De volgende morgen bij Desecheo Island gaat de boeg richting het zuiden, naar Boqueron aan de zuidwest kust van Puerto Rico. In het water zien we een grote groep drijvende … ja wat is het eigenlijk? Het is te groot voor een dolfijn en het spuit. Daarnaast is het zwart… Nee het is zeker geen dolfijn, maar bestaan er kleine zwarte walvissen? We hebben geen idee. We hebben ze in ieder geval nog niet eerder gezien. Ze drijven in grote groepen, relaxed aan de oppervlakte en hebben geen last van ons als we wat dichter langs ze sturen.
Tegen het einde van de middag zeilen we na 48 uur de baai bij Boqueron in Puerto Rico binnen. De gele vlag zit in het want, we kunnen hier alleen niet inklaren. Daarvoor moeten we naar Mayaquez (in het noorden) of Ponce, verderop aan de zuidkust, varen. We slapen er een nachtje over… Met een tevreden gevoel vallen we in slaap. Het moeilijkste stuk van dit seizoen hebben we gehad, de noordkust van de Dominicaanse Republiek en de Mona-passage zijn probleemloos bedwongen! Vanaf hier kunnen we in daghopjes verder naar het oosten.