Twee dagen Nueva Gerona worden er uiteindelijk vier, vanwege het slechte weer. We mogen zonder problemen blijven liggen van de grenspolitie. Ondertussen bezoeken we nog een keer de Presidio Modelo gevangenis, de familie van Yayima, doen we de nodige boodschappen en laten ons rondrijden in de omgeving met een taxi. Isla Juventud is een bijzonder eiland, met ontzettend vriendelijke bewoners die ons gastvrij als ze zijn uitnodigen voor voor een kopje echte Cubaanse koffie bij hun thuis. Ok, we hebben dan een officiële waarschuwing opgelopen, maar uiteindelijk heeft het ons iets moois gebracht!

Modelo Presidio

Samen met de bemanning van de Puff vergapen we ons nog een keer aan de prachtige overblijfselen van de Modelo Presidio. De ziekenboeg is deze keer ook open en daar kunnen we beter zien hoe de gevangenis er ooit van binnen uit zag voor deze werd gestript van bruikbare materialen.

Op de terugweg regelt Ben een lift in de bus van het nationale boksteam en worden we na een stop bij Yayima’s moeder om afscheid te nemen praktisch voor het centrum afgezet.

Eeeeeee-clairs…. Een man loopt voorbij met een handkar vol chocolade broodjes

Boodschappen

Varkensvlees, Cubaanse broodjes, courgettes, waterkers, bieslook, kouseband, guave, peppertjes, papaya, kokosnoten, tomaten, komkommer, paprika, eieren, eclairs! Alles is te krijgen. Soms komt het naar je toe (marktkoopmannen met handkar) en soms moet je er even naar zoeken. ‘Gewoon winkelen’ is er in Cuba niet bij.

Vers geperst rietsuikersap!

Voor beginnen drinken we eerst een Guarapo (rietsuikerdrankje) voor de nodige energie. Daarna lopen we de hele stad door om onze voorraden ‘vers spul’ aan te vullen. Op een klein marktje vlak bij de haven vinden we tomaten, komkommers, kokosnoten en peppertjes. De bakker zit in de winkelstraat. In een achterafstraatje loopt een man met handkar. Onder zijn doek ligt groente, een soort sla, courgettes en kouseband. Bij de kar staat een Cubaanse met krulspelden van een oude pvc pijp. Ik vraag haar wat voor groente ik heb gekocht. Ik ken het woord niet en vraag het haar op te schrijven, zodat ik het kan opzoeken. Ze nodigt ons uit voor een kopje koffie bij haar thuis. Daar schrijft ze de naam op van de groente die we zojuist hebben gekocht en als ik het opzoek in de app blijkt het waterkers te zijn. We vragen waar we vlees kunnen kopen. Ze pakt de telefoon en belt. Ze stelt een paar vragen en legt weer neer. Drie blokken verderop zit de slager. Hij is open. Hij heeft ‘vers’ vlees en we kunnen er nu heen.

Stukje vlees nodig? Het wordt gehakt waar we bij staan. De spetters vliegen ons om de oren!

We volgen de aanwijzingen en inderdaad er zit een slager. In een kleine ruimte liggen op de grond hompen vlees, voornamelijk halve varkens. Terwijl we naar binnen kijken hakken een paar mannen er lustig op los. Ben en Leon houden het al gauw voor gezien. De dames houden het langer vol. Maar als bij de volgende hakbeurt de spetters in de rondte vliegen, trek ook ik met terug. Frieda houdt vol, ze heeft vlees gezien en laat niet meer los! Ze vraagt om koteletjes en gebaard naar haar ribben.

Koteletjes! Frieda gaat er voor!

Ze komt terug met een homp karbonaatjes, die we zelf nog in plakjes moeten snijden. Het ziet er goed uit en ruikt ‘fris’. Een paar straten verderop ontdekken we een klein winkeltje. We kijken naar binnen en spotten dozen vol eieren. Maar het hek zit op slot en de winkel is donker. Ze zijn gesloten. Achter het hek zien we gelukkig een vrouw. Druk bezig met de inventaris. We geven door het hek aan dat we graag eieren willen kopen. Ze gooit gauw het hek los. Handel is handel!

Met de taxi van David

Ok, de boodschappen zijn binnen. De gevangenis hebben we gezien. Nu willen we nog wat van de omgeving zien. We spreken een taxichauffeur aan. ‘Vamos!’ roept David de taxichauffeur en trots houdt hij de deur open van zijn zwarte Lada. Veiligheidsgordels heeft hij niet. Op de oude binnenlampjes heeft hij ledlampjes geplakt. Hij start de motor en snoeiharde moderne Cubaanse muziek komt uit de luidspeakers. Hij beweegt zijn hoofd mee op het ritme van de muziek en kijkt Ben tevreden aan alsof hij wil zeggen “ken je deze muziek niet?”. Ondertussen sjeezen we met open ramen over de smalle wegen rond Nueva Gerona.

Rustmomentje met taxichauffeur David, op de steile trap

Pfffff, we beklimmen de steile trap naar een uitzichtpunt als David ons ineens voorbij stuift… “Una vez y nunca mas” roept onze taxichauffeur. Het valt inderdaad niet mee. De trap gaat recht omhoog en de ondergrond is soms erg glad. Eenmaal boven valt het uitzicht tegen. Ze zijn vergeten te snoeien. Nee, wij hoeven ook niet meer…

De watermeloenen worden net aan de achterkant uitgeladen

Quires melon?

“Vraagt hij nou of we meloenen lekker vinden?” Siiiii! We watertanden al bij het idee. David stopt op de terugweg bij ‘El Rabano’, een kleine groetemarkt, waar veel meer te koop is dan de watermeloenen die op het moment dat we binnenstappen net van een vrachtwagen worden afgeladen. Heeeerlijk!

Zelfs de knoflook wordt gewogen!

Achter een klein bureautje met een oude roestige weegschaal en gewichten zit een oduere man die stuk voor stuk alles afweegt. Naast hem hangt de prijslijst. Zelfs onze ieniemienie knoflookbolletjes worden gewogen. Daarna kiepert hij de knoflook, koriander, tomaten en zwarte boontjes bij elkaar in de door ons meegebrachte tas.

David zet ons af voor de deur en voor we afscheid nemen kopieer ik nog snel zijn Cubaanse muziek! Een mooie herinnering!