Ok, hier kunnen we dus niet blijven. We liggen midden in de vaargeul, voor de brug, niet ver van een gebied met kabels en het water stroomt ook nog behoorlijk. We hebben op de heenweg geen goede ankerplekken gezien om te blijven wachten tot 15 juni. De gemiddelde marina kost toch gauw 2 dollar per footh of meer. We gaan terug naar Fort Lauderdale. De enige plek waar we weer naar buiten kunnen. Zestien bruggen, 38 mijl varen, er zit niets anders op.
Linton Bridge broke down
In mineur varen we terug. Als we bij de Linton Bridge aankomen, blijkt deze weer kapot. Dat was hij gisteren ook, maar toen hadden ze hem net gerepareerd toen wij aankwamen. Nu hebben we minder geluk. Het is hetzelfde probleem als gisteren en het kan wel twee uur duren. Ze heeft voorlopig geen opening voor ons. Of we even ergens willen wachten… Tja, er zit niets anders op. Iets verder op, gooien we ons anker uit naast de vaargeul. Fingers crossed dat ze hem weer gerepareerd krijgen!
Ondertussen roept een werkschip de brug op. Op de achtergrond horen we een zware snelle motor. Hij vraagt om een brug opening. Maar zijn VHF werkt niet goed en hij hoort het antwoord van de brugwachtster niet. Dit levert bijna een soap op. De brugwachtster wordt steeds zenuwachtiger. Blijft de Ruby Two oproepen. De Ruby Two hoort niets… komt steeds dichter bij en blijft verzoeken om een opening. De dame op de brug begint inmiddels flink te zweten. “RUBY TWO STOP!” horen we hard via de VHF. De Ruby Two reageert nog steeds niet. Uiteindelijk weet ze hem via de mobiel, en het kantoor waar hij werkt, te bereiken. De Ruby Two stopt en keert terug. We horen de dame op de brug zuchten…
Even schuilen tijdens de bui…
Een uur later roept ze ons op. Ze hebben proef gedraaid. De brug werkt weer. We trekken het anker op en naderen de brug. Als ze hem openen, blijft deze meteen steken… “I’m sorry” roept de brugwachtster naar ons. “He’s still out of order.” In de verte komen de eerste pikzwarte wolken aandrijven. Onweer! Ben ziet een vrij plekje aan de steiger bij de Harbor Delray Marina vlak voor de brug. We beproeven ons geluk en vragen of we hier even mogen liggen. Als we gaan tanken wel, krijgen we als antwoord. Ik leg hem uit dat de brug stuk is en dat we op dit moment niet verder kunnen, maar dat er slecht weer op komst is. Hij kijkt naar boven, ziet de pikzwarte wolken en geeft aan dat het ok is, we mogen aan de verste steiger liggen. Als we de laatste lijn vastleggen, barst de bui los. De brug kunnen we niet meer zien. De brugwachtster ziet ook niets en waarschuwt alle schepen dat ze er niet door kunnen. Ze heeft een zware dag vandaag!
Als de bui voorbij is, blijkt de brug gerepareerd en kunnen we er door. Een man geeft antwoord, de brugwachtster is naar huis. Terwijl we door de brug varen, hoor ik een andere brug omroepen dat ze gesloten zijn i.v.m. twee ongelukken die net op de brug gebeurd zijn… Het zal toch niet? Ik zoek de brug op… Ja hoor, ook deze ligt op onze route, maar zit nog vijf bruggen verder. Dus met een beetje geluk is alles opgeruimd als we daar aankomen…
Yeah! Een free public dock!
Een public steiger
Terwijl we de Hillsboro Boulevard Bridge oproepen voor de volgende opening, zien we aan stuurboordzijde een prachtige steiger. Gedoneerd door Broward County. Met kikkers voor de lijnen en een waterkraan op de steiger! Zou dit een public steiger zijn? Wow. Dit kunnen we gewoonweg niet voorbij varen. Thank you, thank you! Dit is een heerlijke plek om de volgende ‘probleembrug’ en het slechte weer af te wachten. We cancellen de brugopening en leggen aan. Het hek op de steiger zit op slot. Deerfield Park blijkt een recreatie eilandje en de steiger is open van 10 tot 5. Er hangt ook een bordje bij de ingang dat we hier ’s nachts niet mogen liggen. Maar dat hebben we niet gezien…