Onze schoenen worden met de hand genaaid!
Schoenen… het is een drama in de Tropen. Of het nou gymschoenen, wandelschoenen of flipflops zijn, duur of goedkoop, merk of geen merk, bij allemaal laat de zool los! Veels te snel! We hebben verschillende soorten lijm en zelfs kit gebruikt. In elk land kochten we weer een nieuwe wondertube die zijn belofte niet na kwam. Allemaal even waardeloos. Binnen no-time staan we weer naast onze zool! Hierdoor staat menig schoen ongebruikt in de kast. Is er dan he-le-maal geen lijm die onze zool bij de schoen kan houden in de Tropen?
Overal staan schoenen!
In San Andres komt de oplossing voor onze schoenen die nog veels te goed zijn om weg te doen. Een schoenmaker. Een echte oerrrrrr degelijke schoenmaker!! Aan de buitenlant zien we nauwelijks wat het is. We stappen de kleine pijpela binnen. Er zijn 5 mannen aan het werk in een ruimte waar wij nauwelijks onze kont kunnen keren. Overal staan enorme stapels schoenen! “Wat voor systeem zouden ze er op na houden Ben? Er liggen wel heel veel schoenen. Zoveel inwoners telt het eiland toch niet? Of halen mensen de schoenen niet op? Misschien geld gebrek?” De schoenmaker haalt ons snel uit de droom. Ze hebben wel degelijk een systeem. Op de zool staat de naam van de eigenaar van de schoen. En er wonen heel veel mensen op het eiland. En ze zijn de enige schoenmaker. Ok. Vol vertrouwen overhandigen we hem drie paar schoenen. Verschillende soorten. Een test, om te kijken of dit de oplossing tegen losrakende zolen is. Hij legt ze zonder onze naam boven op een stapel. No problema, morgen zijn ze klaar!
Un demi hora
Twee dagen later halen we ze op. Er stond veel wind en we zijn niet eerder naar de kant geweest. De mannen zijn druk aan het werk en begroeten ons hartelijk. “De schoenen? Ehhh, hoe zagen ze er uit?” Tja, het waren wandelschoenen en gympen en slippers…. “Deze?” De man houdt een paar slippers omhoog. “Nee, ze waren oranje” Ok, hij zoekt verder. Van links naar rechts gaat hij alle stapels door. Af en toe houdt hij wat omhoog. Wij zoeken inmiddels mee en betasten de vele stapels met schoenen. We vinden een wandelschoen…. Maar waar is de andere? Nog meer stapels worden doorzocht. Uiteindelijk zijn we een half uur verder als alle schoenen zijn gevonden. Tot zover het waterdichte systeem 🙂 En wat denk je? Alleen de gymschoenen zijn klaar! ‘Un demi hora’ en dan zijn de andere ook klaar. Ok, gaan wij even boodschappen doen.
Een demi hora later komen we terug. Hij pakt gauw onze schoen als hij ons ziet binnen komen. Hij moet nog beginnen! En dan snappen we het systeem. Je moet niet weg gaan, maar plaatsnemen op het bankje bij de ingang. En wachten. Ze gaan dan meteen voor ons aan de slag. Geen mens kan dan tussendoor. Want we zitten daar en kijken… Gaan we weg, dan leggen ze onze schoenen aan de kant voor een klant die staat te wachten!
Op het vragenbankje
Terwijl we op het bankje plaatsnemen worden we bestookt met vragen. Waar komen jullie vandaan? Waar woon je? Hoe lang zijn jullie onderweg? Wie is de schipper? Als Ben zegt dat ik het ben, kijken ze verbaasd op van hun werk. “Verdad?” Ja echt, ik stuur ook! Ze schudden hun hoofd. Ondertussen stellen wij ook de nodige vragen. De meeste komen van het vaste land. Cartagena, Bogota en Medellin. En een jongen komt uit Italy. Als we spontaan Italiaans tegen hem beginnen te praten kijkt hij ons een beetje ondeugend aan. Italy is een wijk op San Andres! Op de achtergrond speelt lekkere spaanse muziek, we geven de rode kater (die daar loopt vanwege de muizen) een aai en zien hoe de mannen onze schoenen met de hand een voor een in elkaar zetten. Eerst smeren ze lijm tussen de zool en de schoen. Daarna wordt de hele schoen rondom met de hand genaaid. Het ziet er stevig uit!
Ready!
Proef geslaagd. Morgen brengen we de andere schoenen! Deze keer laten we ons niet afleiden door ‘un demi hora’. We nemen plaats op het houten bankje en wachten terwijl we een praatje maken met de jongens. Prachtig systeem!