Onze volgende stop is de eilandengroep Coco Banderos. De tocht er heen is nog geen 5 mijl. De afstanden die we de laatste tijd afleggen zijn kleiner dan de tochten op het IJsselmeer! Bizar. En zo relaxed. De kaarten van Bauhaus loodsen ons moeiteloos van de de eene ankerplek naar de andere. Omdat we tussen allerlei riffen en eilandjes door zeilen hebben we weinig last van golven. De Coco Banderos eilandjes worden ook beschermd door zo’n rif van wel 4 mijl breed. Hierdoor is het water op de ankerplek lekker rustig en zijn er prachtige snorkelgebieden op dinghy afstand. We laten ons anker vallen op ongeveer 8 meter diepte tussen de twee eilandjes Olosicuidup en Guariadup. En dan kijken we eens goed om ons heen. Wow. We liggen zo waar op de voorpagina van het Eric Bauhaus boek (4^e editie)! Hoe bijzonder is dit? Op de foto’s zag het er al prachtig uit met al die kleine bounty eilandjes en het blauwe water,  maar om er zelf te liggen is nog mooier.

Positie: 009.30.625N / 078.37.002W

Een superlocatie
We vinden dit toch wel de mooiste ankerplek ooit. Het is boven en onder water een plaatje. Overal waar we om ons heen kijken zien we kleine eilandjes met witte stranden en kokospalmen boordenvol kokosnoten. Het water is blauw en kristal helder. Er staat weinig wind, het is overdag 34 graden, er staat geen swell en we blijven perfect liggen tussen de twee eilandjes. Achter de boot zwemmen ’s morgens twee dolfijnen langzaam voorbij, de bodem ligt bezaaid met kleine Conches (een zeeslak, Caracoles noemen ze het hier) & rode zeesterren en als we snorkelen zien we onder de boot een gracieuze Spotted Eagle Ray voorbij zwemmen. ’s Avonds in de kuip horen we vanaf de eilanden de Maria Mulata zingen.  En dat allemaal terwijl de zon langzaam onder gaat boven een van de onbewoonde palmbomen eilandjes. Krijgen jullie een beetje een beeld van onze locatie?

Backpackersboten
We liggen alleen op de ankerplek tussen de twee eilandjes. De andere 4 zeilboten liggen op de ankerplek iets verder naar het Westen bij het onbewoonde eilandje Dupwala. De tweede dag komen er wat boten bij, waaronder een aantal ‘backpackers boten’. Deze boten verzorgen een succesvolle one way verbinding voor backpackers tussen Colombia en Panama. Er is namelijk geen weg tussen Midden en Zuid-Amerika. De Darien Gap, een ondoordringbaar oerwoud, is hiervan de oorzaak. De Pan American Highway houdt gewoon 50 kilometer voor de grens op! Deze boten zitten vaak bommetje vol met backpackers, twintig opstappers is geen uitzondering. In Cartagena zagen we in een hostel een aankondigingbord hangen met daar op wel 20 namen van schepen die zich aan bieden. De kosten van deze trip liggen toch gauw tussen de 500 en 600 dollar (mind you enkele reis!). Inclusief eten & drinken (geen alcohol), voor ongeveer 5 dagen inclusief een stop op de San Blas. Lucratieve business. Zelfs de ‘oude bekende’  backpackersboot de Stahlratte (voor het eerst gezien in Cartagena de Indias) gaat hier voor anker en blijft twee dagen liggen. Alle backpackers springen meteen van boord en zwemmen naar het eiland. Het eerste wat ze doen is vol bewondering een handvol wit poederzand door hun vingers laten glijden… Prachtig om te zien. In de avond maken ze een kampvuur en eten ze met zijn allen op het strand. Als schipper kun je het in deze omgeving toch niet fout doen?!

Er zijn hier heel wat eilandjes te ontdekken. We blijven een paar dagen liggen en we snorkelen wat af… Onze watervoorraad slinkt…