O jee, er komt een weergaatje aan…. Veels te vroeg natuurlijk, want we zijn nog helemaal niet uitgekeken op het eiland Providencia. Sterker nog, we liggen er net! Er valt nog zoveel te ontdekken en vooral te hiken. Maar als zich mooi zeilweer aandient voor drie achtereenvolgende dagen op zee, moeten we als goed zeilers dat weerwindow pakken! De schaduwzijde van reizen met een zeilboot. Soms komt het afscheid te vroeg. Er liggen momenteel vier andere zeilboten in de baai die al drie weken op een mooi weergaatje wachten. Nog drie weken wachten op het volgende weergaatje duurt voor ons te lang. We moeten doorrrrrrr. We willen graag naar Cuba, verder naar het Noorden. Wachten we te lang, dan wordt de tijd om Cuba te verkennen ook steeds korter, vanwege het naderende hurricane seizoen. En zo is er altijd wel wat. Helaas pindakaas. We moeten dus sneller vertrekken dan de bedoeling is en dat betekent dat we nog maar een dag over houden om het hele eiland te zien…. De scooter is daarvoor het uitgelezen vervoersmiddel! We gaan via de westkant het eiland rond.
Almond Bay
De weg is prima. Achterop zitten is geen probleem en zo hard gaan we niet. We toeteren en zwaaien wat af naar de locals die relaxt voor hun huisjes zitten. First stop is bij de grote cementen octopus. Er loopt een paadje naar Almond Bay. Momenteel is de zee wat ruiger dan normaal, er is weinig strand en ligt veel wier. Mister ‘Robinson’ heeft er een klein restaurantje gebouwd en schenkt vers kokoswater. Hij droomt van een zeilreis met een boot.
De volgende stop is Bahía Aguadulce (Freshwater Bay)
Hier speelt het beperkte toeristische leven op Providencia zich af. Zo toeristisch is Providencia eigenlijk niet. Het is heel wat anders dan San Andres. Maar hier zitten voornamelijk de hotels, resorts en hostels en aan het strand verschillende barretjes en restaurantjes. Het is een stuk drukker in dit dorpje.
Hoe leuk kun je een bushokje maken?
Hoe leuk kun je een bushokje maken?
Onderweg passeren we langs de kant van de weg bushokjes in de vorm van een Krab, Albatros, Octopus en een rog. Toch bijzonder voor een eiland waar naast de schoolbus geen enkele bus rijdt! Ze kennen hier alleen de motortaxi. En zoals een meisje wachtend in een bushokje vertelt, je moet maar afwachten of er eentje langskomt en de goede kant op gaat.
Paardrijwedstrijden op Bahía Suroeste (South West Bay)
In Southwest Bay worden normaal op zaterdag paardrijwedstrijden gehouden op het strand. Maar vandaag niet. Er is weinig strand en er ligt veel troep. De wedstrijden worden voornamelijk in juni gehouden. We rijden weg van de kust het ‘binnenland in’ en pakken de weg naar ‘El Pico’, The Peak, oftewel de hoogste berg op Providencia die bovenaan een mooi 360 graden view over het eiland geeft. Deze berg hadden we graag beklommen en verschillende toerguides van jong (6 jaar) tot ouder (de bouwvakker die aan het begin van de weg een terras bouwt) bieden zich aan om ons naar de top te begeleiden. “Manana”, another day.
Lobster eten in Manzanillo Beach
Tussen de middag belanden we op de zuidpunt in Manzanillo Beach bij de Roland Roots Rasta Bar. Onze timing is goed, want je kunt hier lekker eten. Bij de bar bestellen we wat te drinken en voor het eten moeten we een hokje verder lopen naar de keuken.
We gaan voor de zwarte krab, maar die blijken ze niet te hebben. Geen seizoen? Het wordt ons niet helemaal duidelijk. Dan gaan we voor de lobster. Terwijl we wachten op ons eten neemt een man met zijn bordje lobster plaats in een hangmat. Dit is wel een hele relaxte laidback manier van je lunch eten! De lobster was trouwens fingerlicking good!
De trek van de Zwarte Landkrab
Providencia is bekend vanwege de trek van de Zwarte landkrabben. Deze krab leeft voornamelijk op het land. Maar in april/mei gaan de dames naar zee om te broeden. Ze leggen hun eieren vlak bij zee. Na twee weken wordt de larf losgelaten op zee en drijft en ontwikkelt zich op de stroom. Alleen de ‘gelukkige en sterke’ larven komen uiteindelijk na 20 dagen met de stroom terug en gaan dan aan land. De trek is dus twee keer te zien! Een bijzonder fenomeen, wat wij helaas niet kunnen meemaken. We zijn net te vroeg. Maar tijdens deze rondtocht op de motor worden we wel overal herinnerd aan de krab.
De oostkant van Providencia
Aan de oostkant passseren we nog een klein plaatsje waar veel georganiseerde boottochten naar Cab Cay vertrekken. Verder passeren we het vliegveld en het powerstation en dan zijn we weer terug in Santa Isabel. Tja, de totale lengte van de weg is nog geen 20 km. We hebben nog wat tijd over en rijden terug naar Fresh Water Bay voor een Coco Loco en Pina Colada bij Miss Elma. Om 18.00 uur leveren we onze scooter weer in. We hebben een leuke indruk gekregen van het eiland. Jammer dat we niet meer tijd hebben om te hiken. Maar zo houden we wel nog wat te wensen over.