We leggen om 7.15 uur weer aan bij het steigertje voor de school. Het is vrij rustig op het schoolplein, alle kinderen zitten in de klas, maar uit een van de klassen roept een kindje al “Benardo”! We worden herkend. We steken het speelveld over naar de klasjes en eenmaal aangekomen bij ‘onze’ klas blijken we bevorderd. Fidel, de Engelse leraar is vanmorgen alvast naar Colon gevlogen om daar Semana Santa te vieren met zijn familie. Wij mogen zijn les over nemen. Alleen. Er zit niemand van de school bij! Duh…. Dat is best wel even spannend. In de eerste klas zitten al meteen 22 kindjes! Gelukkig kan Ben mij helpen met het Spaans! “Hello. Good moring. How are you”? Ik krijg geen antwoord. Ze papagaaien al mijn zinnen na. Dus ik zeg vervolgens ” Een, twee, drie, vier, vijf…” Ik kijk ze hoopvol aan, maar de klas valt he-le-maal stil. Daarna moeten we samen erg lachen. Ze hebben de grap begrepen.

Moonchild
In deze klas komen we ook de eerste albino tegen. Een meisje. We hadden er al bij anderen over gelezen. De Guna Yala’s mogen (op een paar uitzonderingen na hebben we inmiddels van Simon begrepen) in de traditionele dorpen niet buiten hun volk/dorp trouwen. Albino’s zijn door inteelt daarvan het resultaat. In Guna Yala schijnt de grootste groep albino’s voor te komen. Ze noemen ze hier ‘Moonchild’, volgens de Guna’s wordt het kind als albino geboren omdat de moeder tijdens haar zwangerschap is blootgesteld aan de maan.

We geven les aan maar liefst 3 klassen
Een andere lerares heeft nog een klas voor ons in de aanbieding. Of we deze ook willen overnemen? No problema. Leuk zelfs. Na drie lessen zijn we klaar. Met of zonder leraar het maakte voor ons eigenlijk niet uit, het was een groot feest om les te geven. De kinderen blijven van het begin tot het einde de volle 40 minuten geboeid. Ze stellen zelfs vragen en reageren enthousiast op onze vragen. Ze blijven keurig op hun stoeltje zitten, zelfs als de bel gaat en de volgende klas al marcherend komt aanzetten! En ja, dat van die films hadden we eigenlijk al eerder verteld, ze zijn er gek op. Als we er eentje hebben laten zien, horen we al snel “Otra, otra” … Ze krijgen er geen genoeg van!

Na de les halen we onze waterflessen op. Mister Green heeft de meeste al voor ons gevuld. We hebben de watervoorraad met 72 liter vers gefilterd water aangevuld. Heerlijk, dat is toch bijna goed voor een week water! En we scoren nog een Papaja uit de tuin van de school. Terwijl we naar de dinghy lopen zien we een grote groep moeders vrijwel allemaal in traditionele kleding bij de poort zitten, wachtend op hun kinderen. We zwaaien iedereen gedag en pruttelen terug naar de Blabberboot. Terug op de boot, maken we alles in orde voor vertrek. Om 12 uur gaat het anker op en varen we weg uit de baai van Sasardi & Mulatupu. Vissertjes zwaaien naar ons vanuit hun Ulu’s. Wat een geweldig dorpje. Als we ooit de kans krijgen komen we hier zeker terug!

Ankerop
De volgende bestemming is Isla Pinos of Tupdak (walvis) zoals de Guna Yala het noemen, omdat het eiland vanaf een afstandje de vorm van een walvis heeft. We laten na een geweldige tocht van wel 5 mijl ons anker vallen op 3 meter diepte voor een prachtig wit strand, palmbomen en een voetbalveldje. Ff bijkomen van een bijzondere ochtend.

Ankerpositie: 08.59.913N / 077.45.632W

In de middag klautert Ceferino aan boord. Hij komt het geld (10 dollar) ophalen voor het dorp. We drinken samen een glas sap. Betalen voor het dorp en om het papier te ondertekenen zet Ceferino Ben’s fluroriserende gele leesbril op, een prachtig gezicht maar ik mag helaas geen foto maken. Tenslotte ruilen we nog met hem een duikmasker voor 2 kokosnoten een ananas en een grote tros bananen. Morgen komt hij het vers van het land brengen!