Dolfijnen onderweg naar Martinique

St. Pierre is een klein levendig Frans dorpje aan de voet van de slapende vulkaan Mont Pelée in het Noord Westen van Martinique. We varen er vandaag heen met een heerlijke oostelijke wind en hebben een machtig mooie zeiltocht waarbij we recht op ons doel af kunnen lopen. Onderweg komt er door de golven een groep dolfijnen op ons afstormen, maar eenmaal bij de boot hebben ze geen zin om te spelen en gaan ze snel door. Binnen no-time zijn ze niet meer te zien, helaas. En de vissen willen ook niet bijten. Als we door enorme velden met een soort wier varen halen we de vislijn (met wier en al) binnen.

Wier…. no fish!

Voor de kust met zandstranden zoeken we een ankerplaats. We mogen niet binnen de gele boeien ankeren of liggen. Dit is beschermd gebied, hier liggen scheepswrakken van schepen die zijn getroffen door de vulkaan uitbarsting in 1902. We vinden een mooie plek aan de zuidkant van de (niet meer in gebruik zijnde) pier. Ik plons te water om het anker te checken en we liggen ok. Daarna gaan we gauw naar de kant om in te klaren bij het VVV gebouw. Het dorp ziet er leuk uit!

Beeld Madeleine Jouvray, leerlinge van Rodin

Het VVV is al dicht. Dus we doen een rondje stad. St. Pierre was ooit de flamboyante hoofdstad van Martinique en door zijn haven en talrijke distilleerderijen ook de hoofdstad van de rum. Er lagen hier heel wat schepen voor anker om o.a. Rum te laden. De stad was groot en levendig en had een paar imposante gebouwen. Totdat na een paar eerder genegeerde waarschuwingen op Hemelvaartsdag (8 mei) in 1902 de stad werd overvallen door een enorme vulkaanuitbarsting van de vulkaan Mont Pelée. Binnen een paar minuten werd de stad, omgeving en de schepen die er voor anker lagen totaal verwoest. Maar liefst 30.000 mensen kwamen bij deze uitbarsting om het leven. Slechts 1 persoon heeft het overleefd; Louis Cyparis. Hij zat een levenslange straf uit in het cachot (kerker) in de kelder van de gevangenis. De enorme dikke muren hebben hem beschermd tegen de hete lavastromen. 4 dagen later werd hij gevonden en werd hem gratie geschonken. Hij was al genoeg op de proef gesteld. Daarna is hij in het circus bij het Amerikaanse Barnum een attractie geworden waar hij voornamelijk zijn brandwonden liet zien.

Na de uitbarsting werd Ford de France de hoofdstad van Martinique. St. Pierre werd weer opgebouwd, maar heeft niet meer dezelfde grandeur als voor de uitbarsting. Er wonen nu ongeveer 4500 mensen. Wij vinden het een leuk stadje, er staan nog steeds mooie gebouwen en er zijn her en der verspreid ook nog heel wat verlaten gebouwen en ruïnes te vinden zoals het theater (met destijds 800 zitplaatsen), de gevangenis, de kerk, het Figuier Quartier (de huisjes aan het water aan de voet van het Fort, voornamelijk winkeltjes), het kerkhof en het hospital.