Snowcones met de Blabberboot op de achtergrond
Tegen de avond en in de nacht hebben we last van valwinden. De boot zwiept van links naar rechts en ligt te rukken aan het anker. Soms liggen we zelfs met de kont naar de rotsen en daar wil je niet heen drijven als het anker gat krabben. Maar het Rocna anker geeft geen krimp en de boot blijft liggen waar ze ligt. Het valt ons mee, we zien uiteindelijk 25 tot 30 knopen op de windteller.
’s Morgens is de wind minder. Alsof hij nooit zo hard heeft gewaaid en wij alles gedroomd hebben. Ik word om 6 uur gewekt door een paar stemmen naast de boot. Twee jongens zijn naar onze boot gezwommen en eentje hangt aan de ketting. Ze verontschuldigen zich wel een paar keer als ik mijn hoofd buiten de kajuit steek. Daarna zwemmen ze weg en geen elkaar een high five “we did it!”. Ach, ik heb lekker geslapen en ben nou toch wakker, dus geniet meteen maar van de mooie zonsopgang . Op het strand is het alweer aardig druk. Veel backpackers hebben met hun tentje op het strand geslapen. Om ons heen peddelt een meisje op een SUP board (Stand Up Peddle) en vraagt of Ben een foto van haar wil maken met zijn mobiel. Ze geeft haar email adres en vraagt of we de foto willen doorsturen.
Overal verse fruitdrankjes
We gaan nu eindelijk eens keer naar de kant. Yeah! Door de harde winden hebben we het elke keer moeten uitstellen en we laten ons niet langer terroriseren. We lanceren de dinghy en pruttelen met onze 4 pk naar de kant. Daar klappen we de wieltjes uit en rollen de dinghy op het strand tussen de vissersbootjes. Daar komen net een paar mensen aangelopen die gedoken hebben. Een van de mannen zegt ongevraagd tegen ons “Don’t leave your dinghy here. They take everything”. KLETS! Een klap in ons gezicht. Weg onbevangenheid en open blik. Onze eerste minuten aan land, staan we op een afstandje met de hand op onze buidel te kijken wat er gebeurd en of iemand onze dinghy wil meenemen… Op zich is het goed bedoeld en een beetje gezonde alertheid kan geen kwaad, maar zo’n opmerking zet meteen de toon. En deze toon beviel ons niet. We moeten even resetten. Beetje jammer van onze eerste kennismaking met Colombia.
De fietsende bakker
Gelukkig kunnen we het snel van ons afzetten en daarna alsnog genieten van de drukte in Taganga. Eerst maar eens naar een ATM om pesos te halen. Maar hoeveel? We gaan weer terug in de (Italië) tijd en pinnen voor duizenden pesos… Hier moeten we nog even aan wennen. Met de pesos op zak pakken we een terrasje aan het strand en bestellen een Colombiaans biertje (een biertje kost 2500 pesos, dat is ongeveer 1 euro). Daarna is het met volle teugen genieten van het uitzicht en alles om ons heen. Taganga is een klein vissersdorpje. Er liggen heel wat vissersbootjes, maar we hebben ze niet zien vissen. Daarnaast is het ook een echt backpackersoord, met vele hostels en er heerst een beetje een flower power sfeertje.
Met baby op de bromfiets
Op het strand en in het water ziet het zwart van de mensen. Langs de autoloze boulevard staan tussen de bomen kleine lokale restaurantjes met rieten dakjes, kraampjes met sapjes van vers fruit, er rijd een man voorbij op een fiets met een soort glazen vitrine voorop met broodjes, er wordt van alles verkocht (hoeden, neusfluiten, zonnebrillen, tatoos), op het strand loopt een ouderwetse ijscoman met een belletje en sjeest een scooter voorbij met een man een vrouw en een baby en overal liggen (zwerf)hondjes. Het is een prachtig schouwspel en iedereen is even aardig. Hola! Que tal? En als je niets wilt kopen. No problem, relaxe!
Lomo. Yummie!
Voor we naar de boot gaan eten we een heerlijke lomo met salade en frietjes. Het is veel, mals en heerlijk! En de salade is uitgebreid: sla, avocado, paprika, courgette, aubergine en radijsjes. Heerlijk! Op de terugweg naar de boot kopen we nog wat vers fruit en grote flessen Aguila bier (750 ml a 1 euro per stuk). De dinghy ligt er prima bij. Ben pruttelt terug en ik ga zwemmen. Het water is koud, maar wel heerlijk verfrissend.