Maandag wasdag. Sommige tradities houden stand. Alleen de setting van deze wasdag is wel heel bijzonder. We gaan net als de locals wassen in de zoete Diablo Rivier! Met twee overvolle Ikea tassen met vuile was, een regenton, waspoeder, shampoo en twee flessen die we kunnen vullen, tuffen we met onze eigen dinghy de rivier op. We volgen de Sylfer.

Riviermonding

De monding is net als twee dagen geleden weer spannend. We pruttelen op de laagste snelheid langs alle uitstekende takken. Bij de ondiepte krijgen we twee enorme golven achter in de dinghy. We zijn kletsnat! Gelukkig moeten we nog wassen en maakt het nu niet zoveel uit.

Eenmaal op de rivier vergapen we ons wederom aan alle mooie vergezichten. De vele ulu’s met grote blauwe plastic tonnen, waterflessen en bergen was bevestigen dat dit wat we nu aan het doen zijn heel normaal is! Ondertussen lopen de tubes van onze dinghy langzaam leeg en moeten we er met de hand wat lucht in pompen. Gelukkig maar een keertje. Na een half uurtje varen vinden we een mooi strandje bij ondiep water en kunnen we de was doen.

Ben plonst meteen te water. Ik pak de eerste vuile was en ga met regenton en al in het verkoelende water zitten! De visjes en donderkopjes zwemmen om me heen! Het moet niet gekker worden. Zijn we nu iets te veel aan het inburgeren? Of kan het jullie lezers ook niet gek genoeg? Eenmaal schoongeboend gooi ik de was naar Ben, die iets dieper in de rivier staat. Daar spoelt hij alles uit. Perfecte samenwerking. Naast ons strijkt een hele familie met ulu neer. Ook zij gaan wassen, maar ze maken er tevens een dagje uit met de kinderen van. De kinderen liggen meteen lekker naast de ulu te spartelen. Na het zwem- en speeluurtje worden ze ingesopt & schoongemaakt en krijgen ze na afloop een ijsje. Moeders zit ondertussen achter de wastobbe op de kant.

Een begrafenis
Terwijl we de derde ton met was weg werken, varen er een tweetal boten met een grote groep mensen richting onze wasplaats. Ze stoppen bij de ondiepte. De mensen stappen uit en lopen verder over het strand achter ons. Ze zijn allemaal heel vrolijk, hebben eten, drinken, stoelen en tafels bij zich. Het lijkt wel of ze onderweg zijn naar een picknick. Maar dat blijkt toch niet zo te zijn. Ze gaan naar de begraafplaats in de jungle. Is het dan een herdenking? Een naderende grote zwarte boot maakt een einde aan al onze vragen. Het is een begrafenis. Moeders ligt in de boot en wordt door een aantal mannen links en rechts naar haar laatste rustplaats gebracht. Ondertussen soppen wij door….

Als de vierde en laatste was klaar is nemen we zelf een duik in de rivier. Het is heerlijk! Verfrissend en super helder. We wassen ons haar en de kleren die we aan hebben voor we retour boot gaan. De terugtocht is prachtig. Bij de monding krijgen we weer water binnen, maar de tassen houden de was gelukkig zoutvrij. De hele Blabberboot hangt inmiddels vol met drogende was! Althans dat laatste hopen we, want we krijgen deze middag het ene kleine buitje na het andere!

In het dorp doen we nog wat inkopen. We hebben dringend behoefte aan meer verse groente & fruit en kopen naast brood, avocado’s, ananassen, tomaten, wortels, watermeloen, uien, tomaten en mango’s. Er is hier inderdaad van alles te krijgen. We nemen tevens een kijkje op het andere eilandje Corazon de Jesus (Akuanusatupu), aan de andere kant van de brug die de twee eilanden met elkaar verbind. Hier hebben ze zelfs een gevangenis en een rechtbank! De enige in Guna Yala. Terwijl we bij iemand naar binnen kijken zien we een grote muurschildering. Het is door de man des huizes gemaakt. Op de muurschildering, die de hele muur beslaat, staan zijn overleden vader en nog levende moeder. Hij is er een maand mee bezig geweest. Ze zijn heel open en ik mag zelfs een foto maken. Ondertussen kijk ik snel de kamer rond. Zo vaak krijg ik niet de kans om naar binnen te kijken… In de kamer staat niet veel meer dan een paar meubels, een grote stereotoren en een hangmat.

Tranquillo, tranquillo!!

Ben verdwijnt onder de Guna Yala kinderen
Terug in Nargana halen we nog even de laatste boodschappen en berichten op via de wifi op school. Voor de school ligt een groot speelplein en wemelt het van de spelende kinderen. Zij zijn heel open en nieuwsgierig en willen graag zien wat Ben allemaal uitspookt op zijn mobiel. Ben pakt er een spelletje bij en de kring om hem heen wordt groter en groter. Ze hangen zelfs over hem heen en ik kan hem niet meer zien. Alleen maar horen… “tranquillo, tranquillo”. Het is een prachtig gezicht!