Een frontje naast de Blabberboot

Vrijdagochtend 6 uur gaat het anker op in Grenada. Koers oost. De wind in de rug. We hijsen de genua en het grootzeil en gaan voor het lapje weg met ook nog een flinke stroom mee. Om zeven uur hebben we de eerste vliegende vissen voor de boot. De Sylfer en Bella Ciao volgen iets later (snellere boten). Het is heerlijk zeilweer. Er staat voldoende wind (rond de 10 – 12 knopen) om de zeilen bol te houden. Om 11 uur is de wind nog steeds vrij rustig en besluiten we over te stappen op de gennaker. Maar net als alles aan dek is gesleept en klaar ligt om te hijsen neemt de wind iets toe en staken we deze poging. We zeilen verder op de uitgeboomde genua en het grootzeil. De vislijn hangt uit, maar ze willen nog niet bijten. De Sylfer en Bella Ciao zijn inmiddels ook onderweg en melden al vrij snel dat ze een Barracuda hebben gevangen. De Bella Ciao zelfs 2!

Onweer en vallende sterren
Rond 13.00 uur zien we naast onze boot aan de noordzijde een donkere streep in de lucht, met een slurfje er onder. Net een tekstbalonnetje. Gek gezicht. Maar het zit een flink eind van ons vandaan en komt niet naar ons toe. En dan ineene belanden we in een enorme onweersbui die het voorzien heeft op de Blabberboot. De Sylfer zeilt inmiddels 6 mijl zuidelijker en heeft nergens last van. Wij krijgen de volle laag en wat we ook doen we raken de bui niet kwijt. Alle instrumenten, op de radar na, zetten we uit. Op de radar volgen we de bui. We hopen zo een uitweg te kunnen vinden. Als we deze gevonden hebben en gas geven naar het zuiden, vormt zich de volgende bui om ons heen … Al met al zijn we een uurtje aan het stoeien met deze buien. Gelukkig gebeurt er niets ergs. De boot is lekker schoongespoeld en daarna zeilen we verder en lopen zelfs 7 knopen!

Het verloop van de onweersbui op de radar:

Om 20.00 uur gaat mijn eerste wacht in. Het is een prachtige heldere nacht. De maan is op een a twee dagen na vol en verlicht het ‘waterpad’ voor ons. We hebben een machtig mooie sterrenhemel. En tijdens de hondenwacht zie ik zelfs 4 vallende sterren. Ondertussen lees ik een literaire thriller van Karin Slaughter en kom zo de nachtwacht lekker snel door.

Als je goed kijkt zie je de springende dolfijn! Wow

Land in zicht
’s Morgens om 6 uur meld Sylfer zich op de marifoon met de mededeling dat hij land ziet. Yeah, wij zien het ook, het is de eilandengroep Los Hermanos. De vislijn gaat weer overboord. We doen nog een poging en vangen gelukkig ook een Barracuda! Een Tupperware doos vol gefileerde vis. Dat wordt een Barracuda Beach Party op Blanquilla met de Cobb! En, of het nog niet op kan, bij het passeren van de eilanden groep worden we getrakteerd op een dolfijnenshow. Ze springen als gekken en blijven zelfs een beetje stil hangen in de lucht. Ik heb zo’n moment kunnen vangen en als we weer internet hebben volgen de foto’s!

Barracuda Beach Party op de Cobb

Moonlight shadow
Het laatste stukje zeilen we langs de zuidkant van het eiland en de daar gestationeerde coastguard, naar de ankerplaats Playa Yaque, voor de twee palmbomen op het strand. We laten het anker zakken naast de Sylfer op ongeveer 8 meter helderblauw water. De Bella Ciao volgt een uurtje later. We doen even een hazenslaapje en pakken daarna gauw de dinghy naar het strand. Daar steken we de Cobb’s aan en genieten van de lekkerste verse vis, salades, gepofte aardappels en een koud biertje & wijn. Het smaakt voortreffelijk. Ondertussen komt de bijna volle maan op en verlicht het strand. We zitten de rest van de avond in het maanlicht en zien op het strand onze schaduw. Het is een prachtige zwoele avond. Wow! Idyllisch. Een mooie afsluiting van een mooie tocht.