Blabber staat in het zeilblad Zeilen met een artikel!

Zeilblad zeilen artikel

Yessss, we staan in het oktobernummer van het zeilblad Zeilen! Trots!

Jihaaa, we staan in het oktobernummer van het zeilblad Zeilen met het verhaal over onze tocht van Panama naar de Cayman Islands. Een tocht in vijf etappes, van maar liefst 780 mijl naar het Noorden. Ons nieuwe voorzeil kwam goed van pas en de tocht van het Colombiaanse eilandje Providencia naar de Kaaiman eilanden was een van onze mooiste zeiltochten. Man wat gingen we hard! Natuurlijk staan er nog veel meer verhalen en foto’s van deze tocht op onze website, maar hieronder alvast een paar linkjes naar filmpjes:

  • Bastimentos is een klein eco-eilandje in Bocas del Toro en bekend van de mega-kleine rode kikker met groot geluid.
  • Ook zo gek op bananen? Wij zijn op het vaste land bij Bocas del Toro op een Chiquita bananenplantage geweest.
  • Jaaaaa, we hebben ze al vaker geplaatst, maar dolfijnen blijven leuk om naar te kijken! Deze kwamen we tegen op weg naar San Andres.
  • Ok, niet echt het meest snelle vervoer, maar een super slow golfkarretje is wel het ideale vervoer om het Colombiaanse eilandje San Andres te verkennen.
  • Bij de schoenmaker op San Andres laten we onze schoenen maken. Ze hebben zo’n goed opbergsysteem in de smalle pijpenla, dat we onze schoenen bijna niet meer terug kunnen vinden. “Ehhhh, wat voor kleur hebben ze?”
  • Het eilandje Rocky Cay voor de kust van San Andres kunnen we alleen te voet, door het water bereiken… En dan kom je natuurlijk nog meer Colombianen tegen!

We zijn enorm trots op het artikel! Mocht je het willen lezen. Het oktober nummer ligt nu in de winkel en ons artikel “Noordwaards in de Carieb” begint op bladzijde 106. Veel leesplezier!

Opruimen! Een Marie Kondootje op de boot

Apotheek aan boord

Onze uitgebreide DIY apotheek aan boord is niet meer nodig

De opruimwoede is losgebarsten aan boord van Blabber. We zijn flink aan het ontspullen. Voorlopig blijven we op de boot wonen en hebben zwaar behoefte aan ruimte! Omdat de winkels niet altijd om de hoek zaten in de Caribbean en het lastig was om zelfs bepaalde spullen te vinden, hebben we door de jaren heen veel verzameld. Van stukken hout, snoeren, kabels, electriciteitsdraden, plastic buizen, kabelgootjes, slangen, oude lijnen, poetsdoeken, CD’s (wie gebruikt ze nog?), krabbertjes voor de onderkant van de boot, noodvuurwerk dat over datum is, (nood)verstaging tot niet gebruikte BBQ roosters. Hoppakee, het gaat nu allemaal van boord. We lopen meteen de data op oude voedselblikken na. En er kan nog veel meer van boord, zoals de wieltjes voor de dinghy, de vele reserve-onderdelen, cruising guides, navigatiekaarten, plattegronden, reisgidsen, haven gidsen, noem maar op. We sorteren, schuiven, gooien weg, brengen spullen naar de kringloop. Kastjes worden opnieuw ingedeeld, spullen die mogen blijven krijgen een nieuwe plek en we vinden zelfs spullen terug! Het geeft lucht”, haha, hoe toepasselijk, laat dat nou de slogan van Lelystad zijn!

Waterfles

Onze waterdrager, na vijf jaar trouwe dient gaat hij van boord

De spullen vertellen een verhaal
Terwijl we systematisch alle ruimtes van de boot nalopen, vertellen de spullen nog een keer het verhaal van onze reis. Weet je nog? Die plastic flessen, die we op de Canarische eilanden vlak voor onze Atlantische oversteek kochten? Ze waren bedoeld als extra water, in geval van nood. Uiteindelijk hebben we ze na de oversteek vijf jaar lang gebruikt om water mee te halen. Ze waren zo lekker handzaam en bezorgden ons geen rugpijn tijdens het tillen. Nu zenden we ze naar de flessenhemel. Of het het zwaar verroeste kapmes dat we in Suriname kochten om kokosnoten mee open te splijten. Een mes dat gewoon op de onderste schappen van een supermarkt op ‘kindvriendelijke hoogte’ lag. Aan het einde van de reis waren we volleerde kokosnotensplijters! En dan al die verschillende boodschappentassen, eentje van de Leaderprice en nog eentje van de Vreugdenhill in Curacao… Stuk voor stuk vertellen ze waar we geweest zijn en waar we flink voorraden hebben ingeslagen.

Kuna yala vlag bartering

We ruilen een duikbril tegen de vlag van de Kuna Yala in de San Blas eilanden

Gastenvlaggen
En wat dachten jullie van alle vlaggen? De gele inklaarvlag die we pas vanaf Colombia echt zijn gaan gebruiken. De driekleur van Nederland. Ik denk dat we in vijf jaar tijd, vijf vlaggen hebben versleten. Dat valt eigenlijk best wel mee, als je bedenkt dat ze 24 uur in de brandende zon stonden te wapperen. De oude hadden we bewaard om nieuwe gastenvlaggetjes mee te maken. Nu kunnen ze allemaal overboord. En dan alle gastenvlaggetjes. We hebben een vlaggenboekje aan boord waar we voor de reis al in weg zaten te dromen. Onze favoriete vlag was toen van Guam, vanwege het palmbomen eilandje. Maar dat land hebben we helaas niet gehaald. Het ligt in de Pacific. Maar we hebben wel de ‘We did it’-vlag van Suriname, die we na 16 dagen op de Atlantische oceaan mochten hijsen. Of de ‘doel gehaald’-vlag met de Quill (vulkaan) van Statia. Hij zat al vanaf het begin van de reis in ons vlaggendoosje. Na .. Dagen bereikte we Statia, het eiland waar mijn ouders wonen. En het bleef niet alleen bij een kopje koffie. Champagne! En dan de zelf gefröbelde vlag van Venezuela met een klein foutje… Ons vlaggenboekje was een beetje gedateerd. Er stond nog een vlag met 7 sterren in, maar de tijd heeft ons ingehaald en Venezuela heeft tegenwoordig 8 sterren. Chavez heeft er in 2006 een sterretje aan toegevoegd en die had ons boekje even gemist. Ach geen mens die dat ziet zo hoog in de mast. De zelfgemaakte vlag van Panama draagt sporen van een zeer lange ligtijd. En de meest bijzondere vlag tijdens onze reis was toch wel die van de Kuna Yala indianen in de San Blas eilanden. Geruild tegen een duikbril op het eilandje Los Piños. Bijzonder, omdat ze daar de vlag niet mogen verkopen, ruilen of weggeven. Heel sneaky, achteraf in een donker winkeltje kreeg Ben de vlag die hij meteen onder zijn t-shirt moest verstoppen, zodat niemand hem kon zien.

Kruiwagen spullen

Daar gaat weer een kruiwagen vol overbodige spullen…

Niet gebruikte spullen gaan van boord
En dan hebben we het niet over alle veiligheidsmiddelen zoals het reddingsvlot en de epirb, of het noodvuurwerk dat nu over datum is. Nee ook niet over de medicijnen doos met daarin zelfs een nietmachine voor diepe wonden. We hebben voornamelijk paracetamol, jodium en pleisters gebruikt. Zonde dat de meeste medicijnen nu over datum zijn, maar het is een zegen dat we ze niet hebben hoeven gebruiken. We leveren ze in bij de apotheek. Nee we hebben het hier vooral over de hangmat (te warm in de zon), een XL plantenspuit (waarmee we zuinig met water wilden douchen op het achterdek), een luchtbed, groentenetje (slingerde altijd tegen ons hoofd aan) en natuurlijk de Cobb. De laatste hebben we in het begin nog wel eens gebruikt. Maar we kochten vanwege de lange warme ritten naar de supermarkt steeds minder vlees en het schoonmaken van de Cobb vroeg veel te veel schaars water. We pakten liever een koekepannetje en de Cobb bleef steeds vaker in de tas. Uiteindelijk zat de rits vastgeroest …

Einde zomerseizoen
Tenslotte wordt het ook tijd om afscheid te nemen van onze zomerkleding. Na vijf jaar komt er een einde aan altijd zomer. Onze korte broek, hemdjes en slippers gaan van boord om ruimte te maken voor dikke truien, wollen sokken, thermo onderkleding en een winterjas… Snappen jullie nu waarom we meer ruimte nodig hebben 🙂 Zakken vol spullen sjouwen we van boord. Het geeft lucht. Het voelt zelfs een beetje als lente! Langzaam krijgen we grip op ons nieuwe leven. Een opgeruimde boot, betekent een opgeruimde geest. Een goede start voor een nieuw begin.

Boxed! Blabber heeft weer een vaste ligplaats!

Spinneweb

Het web omsluit ons stap voor stap…

We zijn neergestreken en nog maar één stap verwijderd van volledige integratie. De eerste stap was een auto. Op de voet gevolgd door een sleutelbos. Om mijn pols vormt zich langzaam een witte band op de plek waar ik sinds kort een horloge draag. En de recentste ontwikkeling is een vaste ligplaats in de haven. Tijdens de reis lagen we voornamelijk voor anker en legden de boot alleen in een haven als we naar Nederland vlogen. En nu liggen we weer keurig op een rij, naast elkaar, aan vier lijnen, tussen twee palen, met stootwillen tussen de buren en onze boot. Bizar! Een voor een zetten we stappen in omgekeerde richting. Vijf jaar geleden lieten we los, nu bouwen we weer op in kleine stapjes. Maar met deze stap komt er wel een einde aan ons nomade leven en het ‘vrije’ ankeren. We wisten dat het zou gebeuren, maar het is best heftig. Pfff. De nèt geplukte bramen, die we als welkomsgeschenk van onze nieuwe buurmeisjes krijgen, maken er bijna een zoete herinnering van.

Als we ’s avonds in de kuip een beetje wezenloos voor ons uitstaren en de rij boten achter ons zien liggen, dringt het pas goed tot ons door… “We … hebben … een … vaste… ligplaats!” Het voelt zo onwerkelijk. Hiervoor moesten we een drempel over, want we geven een stukje vrijheid op. Er komt nu definitief een einde aan ons nomade leventje en de reis. Maar we krijgen er ook iets voor terug. Een vaste plek geeft rust. We hebben geen zorgen meer om de boot of het weer als we de wal op gaan. Daarnaast hebben we in de haven van Lelystad een douche met vloerverwarming (jaja als we het doen…), een wasmachine, droger, een plek om te strijken, gratis fietsen en we kunnen onze afval makkelijk kwijt. Op onze ligplaats ontvangen we wifi, voor de deur ligt een slang met toegang tot onbeperkt drinkwater en we hebben voor het eerst sinds vijf jaar weer walstroom. En dat betekent ’s morgens een kopje Senseo! Gemak voor een stukje vrijheid. Een goede deal.

Is er veel veranderd in Nederland?

Dogwash

Een hondenwasmachine!

Zo op het eerste oog niet. In ieder geval geen grote dingen. Maar als we iets beter kijken, blijkt er toch wel wat veranderd… Even een korte opsomming van de kleine dingen die ons zijn opgevallen na terugkomst… Om te beginnen het verkeer. De snelweg van Amsterdam naar Apeldoorn is weer eens behoorlijk veranderd en volgens ons verouderde navigatiesysteem rijden we dwars door het weiland. Qua rijden zijn we er trouwens helemaal even uit. Er zit met 30, 50, 70, 80, 90, 120 en zelfs 130 meer variatie in en waar we vroeger veel intuïtiever reden, moeten we nu een oog reserveren voor de snelheidsbordjes langs de kant van de weg. Op het treinstation is geen loket meer en als ik een fout maak terwijl ik een kaartje bij de automaat koop, krijg ik door 1 telefoontje naar de klantenservice en het noemen van het nummer op mijn kaartje het geld teruggestort op mijn bankrekening, als blijkt dat ik de volgende dag idd het kaartje niet gebruikt heb (wow!). We ontdekken een nieuw fietsenrek. Het ziet er uit als een soort carroussel waarin de fietsen verticaal i.p.v. horizontaal worden geparkeerd. Iedereen lijkt tegenwoordig op een e-bike te rijden en Scooters zijn the next big thing. En wat hebben we inmiddels een enorme hoeveelheid wandel- en fietsroutes in Nederland. Op elk kruispunt staat wel een bord met de naam van de route, knooppunten en uitleg.

Plastic inzamelen in nederland

De nieuwe manier van plastic verzamelen & ophalen

Is Nederland ‘groener’?

Mwoah, geen idee, maar er zijn in ieder geval meer windmolens, we zien veel meer zonnepanelen op de daken van woningen en in de winkel krijgen we geen plastic zakjes meer. Daarnaast wordt in de verschillende huishoudens plastic fanatiek verzameld en hangt het tegenwoordig klaar om op te halen in een grote plastic zak aan een soort van haakje van een lantaarnpaal. Telt de elektrische auto Tesla ook mee in dit rijtje? We zien er veel. Heel veel. Of kijken we ‘gekleurd’ omdat we het zo’n een mooie auto vinden? O ja, en we zien zelfs een recyclebak voor luiers!

Bibliotheek apeldoorn

Lezen afwisselen met spelen in de bieb van Apeldoorn

Een uitstapje naar de moderne bibliotheek

Ik heb nog steeds een grote liefde voor bibliotheken en kan mijn nieuwsgierigheid bij terugkomst niet bedwingen. “Maar de bibliotheek is met al die e-boeken toch een uitgestorven concept?” hoor ik je denken. Ja, in sommige plaatsen wel, maar de nieuwe bibliotheek staat op. Het zijn geen saaie ruimtes meer met alleen maar kasten vol boeken. De eerste belevingsconcepten met een hoog fun gehalte doen hun intrede. De vernieuwde bibliotheken zijn nu ontmoetingscentra en kennis delen, op welke manier dan ook, staat centraal. Boeken worden gepresenteerd zoals ze dat in een retailwinkel zouden doen, wifi is gratis, er zijn natuurlijk veel studeerplekken met oplaadpunten voor smartphones en laptops, kinderen kunnen er ook spelen en ze hebben naast bijvoorbeeld ‘Freek Vonk-bijeenkomsten’ zelfs een 3D-printer laboratorium. In de bieb van Apeldoorn spot ik de Boekenbuis, een heuse glijbaan van de eerste verdieping naar de kelder, waar de speeltuin voor kinderen verder gaat. Maar het ultieme voorbeeld staat wat mij betreft in Oslo: de Deichmanske bibliotek Tøyen 

Kortom, er valt nog genoeg te ontdekken in Nederland en wij hebben alvast de Rozet bieb in Arnhem, de openbare bibliotheek Eemhuis in Amersfoort en de glazen Boekenberg in Spijkenisse aan onze ‘nog te bezoeken bucketlist’ toegevoegd.

Vlog academy hema

Vloggen met de HEMA

Verder nog iets veranderd in Nederland?

Nou, we kunnen er nog wel een paar noemen. Zoals het feit dat Whats app wordt ingezet bij buurtpreventie, zoals op de borden in de buurt staat vermeld. Of het nieuwe hippe drankje Radler. Iedereen lijkt het wel te drinken. Met een ‘gewoon’ biertje horen we er niet meer bij.

Febo buzzer

Een buzzer terwijl je wacht op een patatje met mayo!

En bij de Febo krijgen we zelfs een buzzer als we een patatje met mayo bestellen en er even op moeten wachten. Foodhallen zijn de nieuwe outlets. Als ik bij de servicebalie in een willekeurige supermarkt iets wil vragen, word ik onverwachts getrakteerd op een hele horde enge foto’s met ziektes op de sigarettenpakjes… Jikes! Gaan ze dat straks ook doen op alle ongezonde frisdranken en etenswaren? Dat wordt een gezellige boel in de supermarkt!

Karwei wasmachines

Wassen terwijl je inkopen doet bij Karwei

De was kun je doen bij Karwei. Er bestaat zoiets als een Dogwash. De webshops van toen (lees van voor ons vertrek) zoals Coolblue en Fonq hebben nu ook fysieke winkels en adverteren in bushokjes. In de Lidl worden voorbereidingen getroffen om te betalen met irisscan. Broodjes worden praktisch in elke winkel ter plekke gebakken en winkelstraten leven door middel van beleving weer op (hé werk!). Grolsh vertelt verhalen op het bierglas. Een lingeriewinkel gebruikt Instagram posts als reclame in de winkel. O ja, en de TV is nog steeds boring en rete-irritant met al die reclames. Jongeren kijken totaal geen TV meer. Als ze een avondje oppassen, laten ze de afstandsbediening voor wat het is en willen ze vooral de wifi code weten. Vloggers zijn hot, de HEMA heeft zelfs een vlogacademie in de winkel en YouTube is King. Daarnaast is Netflix een goede vervanger van de gewone tv zenders en kun je zelfs lekker binge-watchen. Van die dingen dus. Maar dat wisten jullie natuurlijk allemaal al…

Zijn we nog iets vergeten? Laat maar horen, we staan open voor nieuwe ontdekkingen in Nederland!

En? Hoe is het om terug te zijn in Nederland? En wat is jullie plan?

Enkhuizen ankeren

Mooi Hollands tafereeltje: voor anker in het kommetje van Enkhuizen

Een van de meest gestelde vragen sinds we terug zijn in Nederland. Eerlijk, het is vooral wennen en we weten nog niet wat het ‘grotere’ plan is. Nee, dit wordt geen klaagzang over het weer. Wij zijn gewoon Caribische watjes en niets meer gewend. Ons bloed is dunner en daardoor hebben we het sneller koud. Met de rillingen op onze rug kijken we naar de vele Nederlanders die in het (ijskoude) IJsselmeer springen. Brrrr. Genieten van de ‘Hollandse zomer’ zit er voor ons voorlopig nog niet in. Nee, het betreft een ander gevoel. We zijn geland, maar toch ook weer niet. We leven een beetje tussen twee werelden in.

Stuck in the middle

Ons oude leventje in de Caribbean hebben we achter ons gelaten. De invulling van ons nieuwe leven is nog onduidelijk. We zijn doelloos. Onze dromen zijn uitgekomen en de bucketlist is leeg. De automatische piloot lonkt en ik moet me verzetten tegen een soort van ‘been there, done that’ gevoel. Torretjes in de pasta (ja zelfs torretjes!!) zuigen me terug naar de herinneringen en ik besef des te meer dat we in ons nieuwe leven worden gedwongen verder te kijken dan alleen maar het nu. We moeten kijken naar de toekomst. Jikes, dat klinkt eng na vijf jaar leven in het nu. Hoe gaan we ons leven inrichten? Willen we terug naar ons oude leven? Waar gaan we wonen en werken? Stukje bij beetje worden de contouren duidelijk en met de komst van een auto is de eerste stap naar integratie en mobiliteit genomen. De rest heeft gewoon tijd nodig.

Beetje zwerven

Ondertussen hebben we nog geen vaste ligplaats en zwerven van een ligplaats bij vrienden voor de deur naar ankerplaatsen rond het IJsselmeer. We trotseren de groene muggen, Fonteinkruid (waterplanten) en code rood. We zetten min of meer ons Caribische nomade leventje op het IJsselmeer voort. We varen met de dinghy naar de kant, doen onze boodschappen te voet en gaan op zoek naar een goede wifi plek. Onderweg kopen we eten en genieten van een lunch aan de waterkant! En soms, als we ergens voor anker liggen, komt een bekende boot langsvaren en genieten we van de onverwachtse ontmoetingen. We hebben zelfs een BBQ met de Dixbay en White Witch op onze favoriete ankerplek gehouden, het kommetje van het Buitenmuseum in Enkhuizen. Zo mooi om te zien hoe we ook hier onverwachts met meerdere boten bij elkaar komen. Iedereen neemt wat te eten en drinken mee, samen vormt dat een heerlijke maaltijd, doorspekt met leuke verhalen en anekdotes.

Haring

Hij is er weer… De Nieuwe Haring!

Terug naar de vraag hoe is het om terug te zijn in Nederland?

Vreemd dus. En onwerkelijk. De setting klopt nog niet helemaal in ons hoofd. Maar voor de dagelijkse gang van zaken best lekker. En dan praten we vooral over het gemak van alles bij de hand hebben. We hoeven niet meer te hamsteren. Reparatielijsjes zijn overbodig. En we kunnen weer ‘gewoon’ dagelijks boodschappen doen. Vanwege de prijzen al een groot feest, maar ook het assortiment. Jubel jubel, nu gaan we los… de groente-afdeling, de verschillende soorten kruiden, of gewoon zoiets als Zaanse mosterd, speculaas, rookworst, drop, nieuwe haring, augurken en ontbijtkoek. Ahhhhh, wat lekker allemaal.We zien zelfs een nieuwe rollator te koop bij de Aldi! Niet dat we die nodig hebben, onze benen zijn na al het gewandel in uitstekende conditie. En bij een bruin brood van 75 cent kan ik een glimlach niet onderdrukken. Vijf-en-zeventig cent!! Hoe is het mogelijk? En nog lekker brood ook. In Amerika lagen de prijzen tussen vier en zes dollar en dan was het een smakeloos zoet en lang houdbaar brood. Ohhh en als we toch bezig zijn met boodschappen. Wat dacht je van de zuivelafdeling? Oude kaas, smeerkaas, komijnekaas, kruidnagelkaas, melk, karnemelk, dikke griekse yoghurt. Het water loopt ons in de mond! Zoveel keuzes! Over de prijs nog maar te zwijgen. In Amerika betaalden we tussen de 4 to 5 dollar voor yoghurt. Hier scoren we al een emmertje voor 1,50! In Apeldoorn is zelfs een grote Turkse supermarkt gekomen met een fruitafdeling om van te watertanden. Snoeptomaatjes (kilo voor 1,50), mango’s voor 50 cent! Dat is zelfs goedkoper dan in de Caribbean! Hoe is het mogelijk. Tralala, hier worden we wel blij van. Sorry, we gingen even los. Qua boodschappen zijn we al aardig ‘geland’.

Een Sancerre date in Vinkeveen

In het kader van Nederland en vriendschappen (her)ontdekken maken we afspraken. Geen grootse dingen, gewoon quality-time en lekker bijpraten. Als eerste een Sancerre-date, bij Norma in Vinkeveen. Norma is een zeilvriendin die we voor het laatst hebben gezien in Curacao. Ze lag daar met haar bootje voor ons geankerd op het Spaanse Water. Zij is alweer een paar jaar terug in Nederland, een B&B begonnen en wij zijn uitgenodigd in haar ‘Fischermans Home’ vlakbij de Vinkeveense Plassen. Met Norma kletsen we heerlijk bij, herbeleven we de mooie momenten op Curacao en door haar ontdekken we ook nog heel nieuw fiets- en voor kleine motorbootjes- vaargebied.

Vinkeveense plassen hollandMet een motorbootje varen op de Vinkeveense Plassen

Het is machtig mooi weer. Een betere dag om de Vinkeveense Plassen per boot te ontdekken is er niet. En zo belanden we al varend tussen de vele legakkers in de natte wereld van baggerbeugels en turf steken. In de Middeleeuwen werd hout schaars en vond men in turf de nieuwe brandstof voor oven en/of kachel. Het turf werd gestoken vanaf bootjes (baggerbeugel) en werd daarna op een legakker te drogen gelegd. De meeste plekken in Nederland zijn na het verdwijnen van turfwinning dichtgestort, maar in Vinkeveen wilde ze de plassen behouden voor recreatie. Een goede keuze, hierdoor is er een groot recreatiegebied ontstaan met nog steeds legakkers en een paar zandeilanden, waar wij heerlijk tussendoor ploffen. We vergapen ons aan de optrekjes die mensen hebben gecreëerd op de vele legakkers, die onlangs zijn geveild aan particulieren.

Vinkeveense plassen patatboot

Een patatboot!

Op de zandeilanden mag je (gratis) kamperen. Er zijn toilet faciliteiten en als je geluk hebt ligt de patatboot voor de deur!

Vinkeveense plassen holland

Rustmomentje

Duiken op de Vinkeveense Plassen

Op eiland 4 kun je zelfs duiken. Wij hadden er nog niet eerder van gehoord, maar het blijkt een van de beste duikspots in Nederland te zijn vanwege het heldere water en het is er wel 50 meter diep. Dit enorme gat is ook eerst ontstaan door turfwinning, maar vooral zo diep geworden door zandwinning voor de ondergrond van de Bijlmermeer en de aanleg van de A2. Nu liggen er op de bodem een baggerschuit, kotter, speeltoestellen en natuurlijk een bus om te bewonderen en met een beetje geluk kom je er een baars, snoek of witvis tegen. Tja, je moet wat doen om het Nederlandse water interessant te maken, het is nou eenmaal geen Caribbean met duizende gekleurde tropische visjes.

App VaarWater

En natuurlijk is er ook een app voor dit gebied! De VaarWater app, met informatie over vaarroutes, regels, locaties en voorzieningen in de omgeving Amsterdam, de Ronde Venen en de Gooi- en Vechtstreek.

Vinkeveense plassen turf

Bakkerij Out

Op de fiets naar Ouderkerk aan de Amstel

En als we dan toch Nederland aan het herontdekken zijn, pakken we meteen een dagje de fiets. Bij Nederland hoort een fiets, toch? O ja en polders! Over de Winkeldijk fietsen we dwars door de polders langs het riviertje De Winkel en later de Waver naar Ouderkerk aan de Amstel, een klein dorpje aan de De Amstel in Noord Holland. Bekend van Bakkerij Out, die als specialiteit Ouderkerker Turfjes verkoopt. En zo zijn we weer terug bij de turf in dit verhaal. De cirkel is rond.

HOME! Blabber drijft weer in Nederland

Dachten we toch stiekum Nederland binnen te glippen, stond de AIS niet uit en worden we tóch gespot! (Foto Lilian)

Ok, het weer is goed. Daar gaan we dan. Het is tijd voor onze laatste etappe naar Nederland. De zon komt op terwijl we de lijnen losgooien. Langzaam varen we achteruit in de krappe haven. Eenmaal op het kanaal naar buiten zien we de Sotirius voor ons. Samen varen we richting Nederland. Het is mega-koud. Ik heb Mijn thermohemd, t-shirt met korte en lange mouwen, dikke trui en zeiljack weer aan. Op mijn hoofd een fleece muts en om mijn nek een sjaal. Ergens daartussen kun je nèt mijn ogen zien. Een Michelin mannetje is er niets bij. Het is een lange tocht langs de Zeeuwse kust, Rotterdam en aan het einde van de middag komen ein-de-lijk de Hoogovens van IJmuiden in zicht. Vijf jaar geleden gingen we hier links af richting het sui-je. Het avontuur tegemoet. Nu komen we thuis. Tranen schieten in mijn ogen.

Gesnapt! (Foto Lilian)

Tot ziens zilte zee. Hallo zoet water

Voor ons slaan de zeearmen van IJmuiden zich verwelkomend open. We varen naar binnen. Ahhhhh, dit voelt goed. Veilig. Voor de openstaande sluis zwaaien we nog een keer naar de Sotirius. Zij slaan rechtsaf, naar de haven van IJmuiden. Wij profiteren nog even van het lange licht en gaan door. De sluis zuigt ons naar binnen, we staan even te klunsen en binden dan de lijnen vast. Daarna is het wachten tot we aan de andere kant weer worden uitgespuugd. Ik sta op de voorpunt met de lijn in mijn hand. Op de kant zie ik twee mensen zwaaien. Ik kijk tegen het zonlicht in en zie het niet goed. Zijn dat…?

Martin en Lilian van de Indian Summer staan op de kant als we de sluis van IJmuiden binnen varen…

Ja hoor, het zijn Martin & Lilian! “Maar hoe weten die nou dat we hier zijn, we hadden onze AIS toch uitgezet?” vraag ik aan Ben. Zijn gezicht is ook een groot vraagteken. Maar Lilian helpt ons snel uit de droom. Hij stond niet uit! Wat we verkeerd hebben gedaan weten we niet, maar ons plan om stiekum Nederland binnen te piepen is mislukt. De AIS stond aan en zond al die tijd onze voortgang uit. Martin en Lilian hebben ons via Shipfinder gevolgd en zijn de eerste die ons spotten en verwelkomen in Nederland terwijl we in de sluis liggen. We zwaaien terug terwijl de sluisdeuren aan de andere kant open gaan.

Cheers! (Foto Lilian)

Snel leggen we de boot tegen de kant en drinken samen een Caribisch biertje op de behouden thuiskomst. Daarna varen wij door via het Noordzee kanaal naar de warme moederschoot die IJsselmeer heet.

Op het Markermeer komen we onze oude buurman tegen!

Als we de volgende morgen vroeg op pad zijn voor de laatste etappe, komen we de volgende bekende tegen. Onze oude buurman uit de Houtribhaven van Lelystad. We gooien de motor uit, binden de schepen aan elkaar vast en drijven tussen de groene waterplanten terwijl we bijkletsen.

Man oh man, wat een waterplanten op het Markermeer. Het spuit er uit. Zou het daarom Fonteinkruid heten?

Na een uurtje gooien we los. We liggen bijna op de kant, zouden we nu nog even vast komen te zitten. Dat laten we niet gebeuren. We moeten verder naar Hoorn, waar we hebben afgesproken met Martin & Lilian. “Slow down niet te snel, kijk om je heen” lijken de waterplanten te roepen, terwijl ze ons omringen en wij een weg door ze heen naar het noorden moeten ploegen. Menig schip om ons heen verliest zijn vaart door dit hardnekkige Fonteinkruid!

Wat een feest. Martin & Lilian staan klaar met Champagne! Hik!

In Hoorn staat de Champagne klaar en worden we nog een keer warm onthaald door Martin & Lilian. Wat een geweldige ontvangst. Niets meer aan toe te voegen. Plop!

We worden door de Into The Blue-crew warm onthaald met champagne, haring en aardbeien! Wow.

De volgende dag zeilen we door naar mijn geboortestad Enkhuizen. Daar ligt de Into the Blue met Cees & Marianne. De hele morgen hebben ze boten moeten afhouden en als we binnenvaren is de plek naast hun nog steeds vrij. Met vlaggen, mutsen en slingers, champagne, haring en aardbeien worden we binnengehaald. Wow! Weer zo’n warm ontvangst en nog meer Champagne. Waar hebben we dit aan verdiend? We worden er stil van!

En dan realiseren we ons dat we er zijn. Terug in Nederland. Veilig! We hebben elkaar en onze Blabber zonder kleerscheuren thuisgebracht. Daarnaast hebben we een waanzinnig avontuur beleefd. Met alleen maar mooie memories! Dat is iets om trots op te zijn. Proost! Op dromen die uitkomen. Als ik op bed lig hoor ik nog net het vertrouwde carillon van Enkhuizen. Met een brede glimlach en tevreden val ik in slaap. We zijn thuis! Zzzzz…

In vier stappen zeilen we van Engeland naar Nederland

Curieuze vrachtschepen passeren ons als we de shippinglane tussen Engeland en België oversteken

Vanuit Engeland is het nog maar zo’n 270 mijl naar huis. Het is bloedje mooi weer en de lucht is strakblauw. Helaas staat er ook een ijskoude oosten wind die ons doet klappertanden. De temperatuur is vreselijk wennen en we besluiten niet langer ‘vakantie’ te houden. We gaan zo snel mogelijk naar Nederland. De komende dagen blijft het mooi weer. Het lange daglicht is onze vriend (wat is dat trouwens fantastisch!) en maakt het mogelijk om in flinke daghoppen, samen met de bemanning van de Sotirius, snel naar Nederland te zeilen. We verruilen onze Caribische outfit voor t-shirts, een sweater, dikke trui, zeiljas, jogginbroek, zeilbroek, dikke sokken, muts, sjaal en sloffen en zijn klaar voor de trip van Gosport naar Brighton, via the white cliffs of Dover, over de shipping lane (een waterweg voor grote vrachtschepen tussen Engeland en Frankrijk/België) naar België, waar we via Nieuwpoort en Zeebrugge terug zeilen naar Nederland. Volgens de buurman ga je met Laag Water (LW) naar het oosten en met Hoog Water (HW) naar het westen om de stroom zoveel mogelijk mee te pakken. Wij vertrekken met het eerste daglicht en stroom mee.

Twee uur na Laag Water kunnen we Brighton pas verlaten…

Maar het valt niet mee…

We moeten weer wennen aan het zeilen in Europa. In de Caribbean was het wachten op een mooi weergat, we berekenden de tijd die we nodig hadden om voor het donker op de volgende plek aan te komen, zetten de koers uit en dan was het gaan. Hier bestuderen we stroom kaarten, hoog en laag water en kunnen we niet zo maar een haven in- en uitvaren. Onderweg komen we obstakels tegen zoals hoovercrafts, de submarine cut, een gat voor duikboten tussen twee zandbanken die we maar even links laten liggen, windmolenparken en de Boulder bank, een zandbank. De VHF, die bijna 5 jaar gezwegen heeft, is al een paar keer afgegaan i.v.m. een alert en noodkanaal 16 wordt vooral door de Britten gebruikt voor een radio check. Zelfs de AIS komt tot leven en het wemelt van de bootjes op ons scherm. Ik zie meeuwen aan voor visboeien en ontwijk een plastic zak, die bij nadere bestudering een Portugees oorlogschip (soort kwal) blijkt te zijn. Ankeren kunnen we aan de zuidkust wel vergeten. Om te overnachten moeten we een marina binnen varen. Maar lang niet alle marina’s kun je zo maar aanlopen. Door verzanding kan het zo maar zijn dat we de haven alleen tot 1,5 uur voor Laag Water (LW) kunnen binnenlopen en 2 uur na LW weer kunnen verlaten. De vele baggerswerkzaamheden ten spijt. Tot zo ver onze vrijheid …

We vliegen langs de zuidkust van Engeland

Springtij

Langs de krijtrotsen glijden we verder langs de zuidkust van Engeland terug naar het oosten. De stroom duwt ons met een bloedgang voort. We lopen dik 8 knopen en komen razendsnel in Dover aan. Voor de haveningang worden we verwelkomd door dolfijntjes en voelen ons eventjes ‘weer thuis’. We hebben in de binnenhaven een mooie ankerplek gezien en willen daar graag overnachten en dan de volgende morgen vroeg door. We roepen de portcontrol op en vertellen ons plan. De man happert. De binnenhaven is alleen voor noodgevallen. Wij moeten door de sluis naar de marina. “Maar we willen alleen maar slapen en morgen vroeg door naar België”, vertel ik hem via de VHF. “We willen liever geen gedoe met schutten via de sluis, wat weer extra tijd kost.” De man aarzelt nog steeds, maar stuurt wel even een haven control bootje naar ons toe voor overleg. Het bootje komt een kwartiertje later langszij. Ondertussen hebben wij de diepgang in de binnenhaven bekeken en het is krap. We krijgen toestemming om te ankeren, maar het wordt springtij. Hierdoor is het water vanavond extra laag en kan hij niet garanderen dat we genoeg water onder de kiel houden. Oops. Helaas kunnen we door onze diepgang ook niet meer door de sluis naar binnen. Er zit maar een ding op; we moeten door vannacht. Naar de overkant van het kanaal.

Na dit vrachtschip steken we de Shipping Lane over

Naar België

We staan niet echt te trappelen, maar hebben weinig keus. Gelukkig is het rustig weer. Zodra de binnenkomende ferry ligt, gaat voor ons het licht op groen en varen we samen met de Sotirius weer naar buiten. We maken het schip klaar voor de nacht. Stellen de wekker in op de nachtwachten en varen richting de Shippinglane, een van de drukste ‘snelwegen’ onder de waterwegen. We steken haaks over, eerst achter de zuidgangers langs, daarna de noordgangers. Het is een kwestie van timing. Maar die zeeschepen varen zo hard, dat het altijd weer spannend is om over te steken. We zijn de snelweg net voor het donker wordt. Daarna varen we de nacht in. De volgende morgen vroeg, horen we voor de kust bij Nieuwpoort in België de vertrouwde stem van de Nederlandse kustwacht via de VHF. Wow! Dat momentje komt wel even binnen. We komen dichter bij! Nog een stap en dan zijn we in Nederland!

Sevenstar brengt Blabber in 9 dagen over de Atlantische oceaan naar Southampton, Engeland

Daar komt onze Blabber weer aan!

Ik sta te stuiteren op de vaste wal. Daar komt de Schippersgracht van Sevenstar!! Na negen rustige dagen op zee. Precies op tijd. We worden als eerste gelost en zijn er klaar voor. Zodra de Schippersgracht vastligt aan de kade en de trap hangt bestormen we het schip op zoek naar onze Blabber. Ze staat er netjes bij en heeft zo op het eerste oog niets te lijden gehad van de ocean-crossing. De douane geeft een go en Blabber wordt gehesen. Zodra ze ter hoogte van het gangboord hangt kunnen wij ook aan boord en worden samen met het schip te water gelaten. Daarna gooien we los. Yesssss we drijven weer. We starten de motor en varen Southampton uit. De Solent op richting Gosport, waar we nog een paar dagen blijven liggen voor we samen met .. en Theo van de Soterius naar Nederland vertrekken.


In een box bij Gosport marina

Bij het binnenlopen van Gosport marina gaat het even mis. Het is laag water en onze dieptemeter loopt behoorlijk terug. En dan zitten we ineens vast! Oops, da’s een goed begin van ons vaarseizoen in Europa! Gelukkig kunnen we ons loswrikken door voor- en achteruit gas te geven. We varen dezelfde route terug en leggen de boot aan bij het fuel dock. We roepen de haven op. Ze snappen er niks van, met onze diepgang moeten we makkelijk met laag water binnen kunnen lopen. Niet dus! De meter gaf 1.70. Dat is echt te weinig voor ons zeilbootje. We wachten een uurtje en houden de dieptemeter in de gaten. Binnen een uur staat er 60 cm meer water onder de kiel. Dat is voldoende. We doen een tweede poging en varen deze keer vlekkeloos naar de opgegeven box. De lijnen en fenders liggen klaar. De buurman staat klaar om de lijnen op te vangen en dan liggen we weer in een box.

De Suhaili van zeilheld Robin Knox Johnston ligt een steiger achter ons

Gosport blijkt een leuk havenplaatsje. De Aldi (!!!), waar we lekker kunnen inslaan, zit om de hoek en het is tevens de thuishaven van de bekende Britse solo zeiler Robin Knox Johnston. In 1969 (!!) zeilde hij als eerste solo en non-stop de wereld rond in zijn zeilschip Suhaili, die hier in de marina ligt. Non stop? Ik moet er niet aan denken. Geef mij maar iets te zien onderweg. En het is altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Dat is de basis reden van ons avontuur. Maar het blijft wel een bijzondere prestatie en hij mag zich dan ook ‘Sir’ noemen! Een paar steigers verder liggen in het kommetje een aantal 68 ft Clippers. Deelnemers van de Clipper around the World Race. Gestart in 1995 door … natuurlijk Robin Knox Johnson! Ik meen dat de volgende race ergens in augustus weer van start gaat. Maar dat maken wij niet meer mee. Morgen gaat onze boeg naar het oosten, richting Nederland.

Couchsurfen! We zijn homeless en gaan surfen van bank naar bank

Als we St. Thomas verlaten vliegen we nog één keer over de Blabber op de Schippersgracht van Sevenstar. Bye, bye, tot aan de andere kant van de grote plas!

We zijn bootloos. Wacht eens even, dat betekent óók dat we geen bed meer hebben. Eigenlijk zijn we de komende tien dagen, terwijl de Schippersgracht van Sevenstar onze boot naar de overkant brengt, gewoon HOMELESS. Natuurlijk kunnen we in een hotel, of varianten daarop zoals Air B&B, maar we kiezen voor het avontuur en gaan voor het eerst Couchsurfen. We vinden we ‘een bank om op te slapen’ in St. Thomas USVI’s, Miami, Nederland en Engeland, tot Blabber weer aankomt in Engeland en we weer in ons eigen bedje kunnen slapen.

To the Full Moon Party with Steph, our hospitable Couchsurfing host in Charlotte Amalie, St. Thomas

Wat is dat eigenlijk Couchsurfen?

Letterlijk betekent het bij iemand thuis op de bank slapen. Het is eigenlijk een soort van gratis internationaal gastvrijheidsnetwerk van mensen die een slaapplaats thuis aanbieden of zoeken. Soms is die slaapplek niet meer dan een bank, maar een eigen kamer en/of zelfs badkamer kan ook. En hoe kom je aan deze adressen? There’s an app for that: Couchsurfen. Hoe werkt het? Ik heb de app Couchsurfen op mijn mobiel geladen en geef de stad in waar wij een bed zoeken. In dit geval Charlotte Amalie op St. Thomas. Mijn scherm staat meteen vol met profielfoto’s van mensen die een slaapplek aanbieden op St. Thomas. Mannen, vrouwen, stellen, jong, oud, noem maar op. Wij kiezen uiteindelijk voor Steph. Waarom? Ze heeft een hoge response rate (ze reageert 100 %), door de enthousiaste reacties op haar profiel (referenties over maar ook door haar), ze heeft een huis met zwembad en mooi uitzicht op St. Thomas en ze heeft nog niet zo lang geleden ingelogd op de app. Dus dikke kans dat ze op deze korte termijn ook ons verzoek leest. We sturen haar via de app een verzoek met een motivatie en voor het vertrouwen sluiten we een link naar onze website bij (wij hebben immers nog geen referenties opgebouwd). Binnen een dag krijgen we enthousiast antwoord. We zijn welkom! Daarnaast komt ze ons halen bij de boot èn ze nodigt ons uit voor onze laatste Full Moon Party in de Caribbean. Daar kunnen we gewoon geen nee tegen zeggen. Wow!

Couchsurfen is gratis

Ja, het is gratis en dat komt natuurlijk mooi uit voor low-budget reizigers. Maar je geeft er altijd wat voor terug: Tijd! Het is niet netjes om er alleen maar te slapen. Het draait tenslotte om de ontmoeting, nieuwe mensen leren kennen, samen iets leuks doen en verhalen uitwisselen. En het mooie is dat de host ook nog veel kennis van de omgeving heeft! Het fijne van de app Couchsurfen vind ik de reviews. We gaan toch slapen bij een vreemde in huis en dat is een beetje spannend. De reviews helpen daarbij. Zo kunnen we iets meer lezen over de persoon en waarom het zo leuk is om bij haar/hem te slapen. Dat geeft vertrouwen! Ik zou dus ook niet zo gauw bij iemand gaan slapen zonder reviews? O ja en naast bij iemand slapen kun je via de app Couchsurfen ook andere reizigers ontmoeten. Via de knop Hang Out zie je wie er in de buurt is en kun je een afspraak maken om bv. ergens wat te gaan drinken.

On the Full Moon Party with Steph we also meet crazy sing & songwriter Susannah!

Onze eerste Couchsurf experience

Ok, genoeg uitleg, terug naar onze eerste ervaring met Couchsurfen! We zijn ‘virgins’ op het gebied van Couchsurfen en vinden het rete spannend. Hoe is de persoon die we gaan ontmoeten IRL (in real life)? Hoe werkt het? Wat wordt er van ons verwacht? Mega spannend, maar Steph blijkt een geweldige dame uit Amerika, die net een jaar in St. Thomas woont. Ze woont op de berg van St. Thomas met uitzicht op Charlotte Amalie, de universiteit, het vliegveld en de baai waar ons bootje op de boot staat. Vanaf haar balkon kijken we uit op de vliegtuigen van American Airlines die achter elkaar wegvliegen. Morgen vertrekken we zelf met zo’n vliegtuig voorgoed uit de Caribbean… Raar idee. Nog maar even niet aan denken. Uiteindelijk is er niets spannends aan deze blind date. We hebben een lekker bed, kunnen douchen, maken in de keuken ontbijt (tot Stephs vreugde natuurlijk ook voor haar!) en hebben gewoon een leuke en veel te korte tijd samen met onze gastvrije host Steph.

Our terrific hosts and peacock hunter Gail & David

Couchsurfen bij zeilvrienden van zeilvrienden

Maar het kan ook anders… We hebben niet altijd een app nodig. Soms zijn zeilvrienden van zeilvrienden ook voldoende om aan een slaapplaats te komen. Dit gebeurde in Miami, onze volgende stop onderweg naar Europa. Via de Panache, kregen we een adresje van zeilvrienden in Miami, die zij onderweg hebben ontmoet. Voor ons dus volslagen onbekenden. En dat maakt het ook weer spannend. We hebben in ieder geval twee dingen gemeen: zeilen en dezelfde vrienden! Dus dat moet gewoon goed komen. Met een adres op zak maken we in Miami gebruik van het super efficiente openbaar vervoer en een uur later zitten we bij Gail en David thuis. Onze ‘couch’ is een geweldige eigen slaapkamer, met riant bed, tig kussens en een eigen badkamer. Wat een luxe!

Ze geven ons een tour door de fantastische omgeving, we eten samen en de volgende morgen gaan we zelfs op peacock hunt met Gail. Peacock hunt zie ik jullie denken? Eh ja hier is een beetje uitleg wel handig. In de omgeving waar Gail en David wonen lopen pauwen vrij rond. Waarschijnlijk ooit tijdens een orkaan ontsnapt uit de dierentuin. Inmiddels zijn ze uitgegroeid tot een grote club en hebben de buurtbewoners er een beetje een haat-liefde verhouding mee. Ik vind het geluid van de pauwen wel leuk. Het doet me denken aan het dierenparkje in Enkhuizen, waar ik als kind kwam. Memories. Ook dit bezoek had langer mogen duren, maar het volgende vliegtuig naar Nederland staat alweer klaar.

A traditional English Breakfast, Ale, lamsrack, Christmas pudding… John introduced us to the great pub life in England

Couchsurfen via Facebook

Na een tussenstop van een paar dagen bij de zus van Ben in Nederland (wat ook een soort van Couchsurfen is 🙂 is onze laatste stop Engeland. In afwachting van onze boot hebben we een slaapplek in de buurt van Southampton nodig. En nu komt onze laatste troef, Facebook, om de hoek kijken. Daarop had ik gelezen dat een zeilvriend die we tijdens de zeilreis ontmoet hebben in Panama, nèt verhuisd is naar Engeland en vlakbij Southampton woont. Over toeval gesproken! We hebben hem meteen een berichtje gestuurd. Hij had een bank (!!!) voor ons in de aanbieding. We hebben bij John dus ècht gecouchsurfed! Tevens heeft hij ons geintroduceerd in het het leven van de Britse pub. Man, man, man, een Ale (halve pint) voor 2,50 pond. Traditional Breakfast voor 4 pond inclusief onbeperkt koffie, pubmeals voor 7 pond inclusief een halve pint. Deze prijzen zijn we niet meer gewend. En het smaakte nog goed ook!

Tot zo ver ons Couchsurf experiment. Morgen komt de Sevenstar aan met onze boot en worden we als eerste gelost. Daarna slapen we weer in ons eigen bedje. Maar voor de avonturiers onder onze lezers: Couchsurfen is een aanrader! Probeer het zelf eens! We zijn benieuwd naar jullie ervaringen.