Barracuda Beach Party op Blanquilla, Venezuela

Een frontje naast de Blabberboot

Een frontje naast de Blabberboot

Vrijdagochtend 6 uur gaat het anker op in Grenada. Koers oost. De wind in de rug. We hijsen de genua en het grootzeil en gaan voor het lapje weg met ook nog een flinke stroom mee. Om zeven uur hebben we de eerste vliegende vissen voor de boot. De Sylfer en Bella Ciao volgen iets later (snellere boten). Het is heerlijk zeilweer. Er staat voldoende wind (rond de 10 – 12 knopen) om de zeilen bol te houden. Om 11 uur is de wind nog steeds vrij rustig en besluiten we over te stappen op de gennaker. Maar net als alles aan dek is gesleept en klaar ligt om te hijsen neemt de wind iets toe en staken we deze poging. We zeilen verder op de uitgeboomde genua en het grootzeil. De vislijn hangt uit, maar ze willen nog niet bijten. De Sylfer en Bella Ciao zijn inmiddels ook onderweg en melden al vrij snel dat ze een Barracuda hebben gevangen. De Bella Ciao zelfs 2!

Onweer en vallende sterren
Rond 13.00 uur zien we naast onze boot aan de noordzijde een donkere streep in de lucht, met een slurfje er onder. Net een tekstbalonnetje. Gek gezicht. Maar het zit een flink eind van ons vandaan en komt niet naar ons toe. En dan ineene belanden we in een enorme onweersbui die het voorzien heeft op de Blabberboot. De Sylfer zeilt inmiddels 6 mijl zuidelijker en heeft nergens last van. Wij krijgen de volle laag en wat we ook doen we raken de bui niet kwijt. Alle instrumenten, op de radar na, zetten we uit. Op de radar volgen we de bui. We hopen zo een uitweg te kunnen vinden. Als we deze gevonden hebben en gas geven naar het zuiden, vormt zich de volgende bui om ons heen … Al met al zijn we een uurtje aan het stoeien met deze buien. Gelukkig gebeurt er niets ergs. De boot is lekker schoongespoeld en daarna zeilen we verder en lopen zelfs 7 knopen!

Het verloop van de onweersbui op de radar:

Om 20.00 uur gaat mijn eerste wacht in. Het is een prachtige heldere nacht. De maan is op een a twee dagen na vol en verlicht het ‘waterpad’ voor ons. We hebben een machtig mooie sterrenhemel. En tijdens de hondenwacht zie ik zelfs 4 vallende sterren. Ondertussen lees ik een literaire thriller van Karin Slaughter en kom zo de nachtwacht lekker snel door.

Als je goed kijkt zie je de springende dolfijn! Wow

Als je goed kijkt zie je de springende dolfijn! Wow

Land in zicht
’s Morgens om 6 uur meld Sylfer zich op de marifoon met de mededeling dat hij land ziet. Yeah, wij zien het ook, het is de eilandengroep Los Hermanos. De vislijn gaat weer overboord. We doen nog een poging en vangen gelukkig ook een Barracuda! Een Tupperware doos vol gefileerde vis. Dat wordt een Barracuda Beach Party op Blanquilla met de Cobb! En, of het nog niet op kan, bij het passeren van de eilanden groep worden we getrakteerd op een dolfijnenshow. Ze springen als gekken en blijven zelfs een beetje stil hangen in de lucht. Ik heb zo’n moment kunnen vangen en als we weer internet hebben volgen de foto’s!

Barracuda Beach Party op de Cobb

Barracuda Beach Party op de Cobb

Moonlight shadow
Het laatste stukje zeilen we langs de zuidkant van het eiland en de daar gestationeerde coastguard, naar de ankerplaats Playa Yaque, voor de twee palmbomen op het strand. We laten het anker zakken naast de Sylfer op ongeveer 8 meter helderblauw water. De Bella Ciao volgt een uurtje later. We doen even een hazenslaapje en pakken daarna gauw de dinghy naar het strand. Daar steken we de Cobb’s aan en genieten van de lekkerste verse vis, salades, gepofte aardappels en een koud biertje & wijn. Het smaakt voortreffelijk. Ondertussen komt de bijna volle maan op en verlicht het strand. We zitten de rest van de avond in het maanlicht en zien op het strand onze schaduw. Het is een prachtige zwoele avond. Wow! Idyllisch. Een mooie afsluiting van een mooie tocht.

Een squall in Prickly Bay, Grenada

Om 01.00 uur worden we wakker van een geluid. Het is de bijboot die plotseling verticaal hangt door een enorme windvlaag… Daarna volgt er nog een en nog een. Het begint enorm te hozen en de wind loopt op tot meer dan 40 knopen! De boot zwaait als een gek. We stuiven naar buiten en zien geen hand voor ogen. We zijn even helemaal versuft… De bui is heftig. Zo heftig dat we niets kunnen op dit moment. Ons anker houdt gelukkig!

Een catamaran op drift
Terwijl Ben buiten zit en ik de marifoon en overige instrumenten aan zet zien we dat er een catamaran op ons afkomt… Er brandt geen licht. Zijn de mensen wel wakker? Weten ze dat hun boot verplaatst? Wij weten in ieder geval door de track op de iPad en het openwater anker alarm dat wij niet bewegen. Ondertussen komen ze akelig dichtbij. We zetten de motor aan (misschien kunnen we ze ontwijken als ze te dichtbij komen), ik ga naar binnen en gooi de dekverlichting aan zodat we goed zichtbaar zijn. Daarna pak ik de toeter en ga ik weer naar buiten. Eenmaal buiten zien we iemand achter het stuurwiel, ik hoef ze gelukkig niet wakker te toeteren. Er gebeurd wat, maar ze komen nog steeds dichterbij. Dan zit hij links van ons, dan weer rechts, hij blijft te dicht om ons heen draaien. “What are you doing” roepen we. “Praying” krijgen we als antwoord!!! Tja of dat helpt. We hebben liever dat hij weg gaat. Straks neemt hij ons anker nog mee tijdens zijn escapades rond onze boot. Ondertussen aait en regent et flink door. Als hij na een voor ons veels te lange tijd eindelijk weg is (hij gaat zee op om de storm af te wachten en daarna weer ankeren), begint catamaran 2 naast ons te krabben. Ook zij blijven maar rondjes om ons heen draaien en elke keer opnieuw ankeren.

Iets verder de baai in zien we lichten in de rondte schijnen en horen we mensen schreeuwen. Er blijkt daar een catamaran van zijn anker geslagen en op de rotsen gelopen. Hij wordt uiteindelijk naar de marina gesleept.

De squall was na een kwartiertje weg. Daarna volgde nog meer wind, regen en onweer. Uiteindelijk is de wind helemaal weg en komt de swell. Al schommelend op de golven vallen we ruim een uur later in een onrustige slaap.

Windstoten van 50 knopen
De volgende morgen horen we tijdens het Grenada cruisersnetje op de marifoon (kanaal 66 en als deze het niet doet 69) dat er windstoten boven de 50 knopen zijn gemeten (dat is windkracht 10!) en er zijn 8 catamarans van hun anker geslagen. Wij vonden het een bizarre ervaring. Vooral dat gevoel van machteloosheid in het begin. We zagen niets en konden alleen maar afwachten of ons anker deze windstoten zou houden. Communiceren was door de harde wind onmogelijk.

De man van de eerste catamaran kwam vanmorgen bij ons langs om zijn excuses aan te bieden. “Your boat was like a magnete!” vertelde hij. Wat hij ook deed, elke keer als hij achterom keek zag hij onze boot, te dichtbij! Ze waren gaan krabben, hadden de boot net en zijn vrouw kon hem niet besturen. Ze kwamen helemaal van de andere kant van de vaargeul en hadden zeker 100 meter gekrabd terwijl ze het anker niet hadden opgehaald! Ze hadden met een krabbende boot en anker wat ze achter zich aan sleepten over het ankergebied heel wat andere boten in gevaar kunnen brengen door ook hun anker uit de grond te trekken. Het is gelukkig allemaal goed afgelopen en we hebben er een hoop van geleerd. Dankzij ons Rocna anker en 50 meter ketting lagen wij zo vast als een huis. Maar we hebben wel geleerd dat dit geen garantie is. Andere boten om je heen moeten ook blijven liggen! Dus de volgende keer zitten we weer buiten met dit weer.

Pizza met de Grenada Coastguard

Heeee, een regenboog vis!

Heeee, een regenboog vis!

Terwijl Ben de ankerlier klus afrond en alles weer netjes wegwerkt maak ik een lure (lokaas) van een tube tandpasta. Een kadootje omdat we twee jaar getrouwd zijn. En het heeft potentie om nog beter te worden! Net als een Staatslot. Alhoewel, de kans dat we vis vangen groter is!

’s Middags gaan we naar de Tikibar. Ze hebben daar Wi-Fi en Pizza. Om 17.00 uur gaat de bel; Happy Hour. Biertjes kosten nu geen 5 maar 4 EC. De cruisers hebben duidelijk op de bel gewacht en vliegen in grote getalen naar de bar voor deze korting van wel 1 EC (dat is ongeveer 30 cent!). Ondertussen geeft de Coastuard van Grenada een lezing over hun werk en zamelen ze wat geld in. Na de toelichting lopen de mannen van de Coastguard langs. Ze zeggen gedag en gaan een tafeltje naast ons zitten. Dan komt er iemand naar ze toe die vertelt dat ze zich meer moeten mengen onder het publiek (ja echt) “Ok ok…” zeggen ze daarna schuiven de 5 mannen van de Coastguard door naar ons tafeltje. Lekker makkelijk en ze hebben aan hun plicht voldaan. Ze blijven de hele avond zitten en het wordt heel gezellig!

Pizzaaaaa! Ze zeggen geen nee!

Pizzaaaaa! Ze zeggen geen nee!

Als ze net zitten, wordt onze bestelde pizza op tafel neergezet en bieden we ze een stukje aan. Ze zeggen geen nee, ook niet tegen het tweede en het derde stuk. En voor we het weten houden we zelf nog twee stukjes over 😉 Ondertussen worden we bijgepraat over het Soca nummer Carnaval 2014 –in their honest opinion- Chain ft Mr Killer – WD. En als we met de locals willen stappen maken we de meeste kans op woensdag (“Walk close”) en vrijdag (“Payday”), de stapavonden van de locals. Wallstreet (de rotonde/straat waar de banken zitten), Doggy Dog naast True Blue Inn en/of Bananas zijn de Places to Be. Na de pizza trakteren we ze op een biertje. Caribe! Stag is voor vrouwen, ondanks de slogan “It’s a mens beer” vinden de mannen van dit eiland dat het bier van de buren (Trinidad & Tobago) een flauw aftreksel is. Wij proeven hier wat gezonde rivaliteit.

Klus: breuk in kabel ankerlier

De hele boot ligt overhoop. De kabel van het ankerlier loopt namelijk van de voor punt, langs kasten via de bank naar de ‘meterkast’. Alles moet worden uitgeruimd om er goed bij te kunnen. Ik geef als een goede assistente de tools, cleaner, vaseline tape etc. aan… verder kan ik niet veel doen. Het kleine klusje manifesteert zich tot een Grote klus. Omdat alles het verder doet moet het een breuk in de kabel zijn. Maar waar? Pas tegen zonsondergang vindt Ben de breuk in de kabel van de schakelaar van het ankerlier. En natuurlijk zit het op een plek waar je heel slecht bij kunt. Typisch voor boten. Tijdens een bezoek aan de Contest fabriek hebben we gezien dat tijdens de bouw het dek van een schip er nog niet op staat. Zo kunnen ze makkelijk overal bij. Veel elektrische kabels worden mooi uit het zicht achter schotten en kasten weggewerkt of in gelamineerd. Maar eenmaal met het dek er op, zijn het onmogelijke plaatsen. Nu het probleem getraceerd is moeten we een nieuwe kabel en kabelschoentjes halen. Daarna kan de kabel vervangen worden.

De oude kabel moet er uit, maar loopt door een veels te klein geribbeld (lees weerstand) elektriciteits pijpje. Er zijn een paar opties en bij optie twee slagen we. Met een kleine kunststof trekveer & zeepsop en wat heen & weer geschuif lukt het ons uiteindelijk om de nieuwe kabel door de pijp te krijgen. Opgelucht halen we adem. Dat scheelt weer het nodige boorwerk… Daarna sluit Ben alles opnieuw aan. Als ik voor de eerste keer op de dekschakelaar druk wordt het anker netjes opgehaald. Het ankerlier werkt weer!!!! Yessss. So Happy!

Het is onze dag niet

WIER!!!! Again....

WIER!!!! Again….

We gaan om 8 uur anker op…. denken we… Maar hoe hard we ook op de knop drukken het ankerlier  doet niets…. Het blijft akelig stil op het voordek… We zetten wat schakelaars om, bewegen wat verbindingen etc. maar het ankerlier blijft zwijgen.

De Keltische achterburen hadden gisteravond aangegeven dat ze graag om 8 uur weg willen en wij liggen boven hun anker, dus we besluiten niet langer te dralen en het anker handmatig op te trekken. Althans, Ben doet dat terwijl ik rustig naar voren motor. De achterburen kunnen weg en het ankerlier moet maar even wachten tot in de volgende baai.

Al gauw kunnen we geweldig zeilen. De wind is oost, ongeveer 20 knopen en alle zeilen staan bij. We lopen meer dan 7 knopen. Eenmaal ‘buiten’ moeten we kiezen, langs de west- of oostkust van Grenada? De eerste route hebben we al twee keer gedaan. We nemen de onbekende oostkust – over de Atlantische zee-  naar Prickly Bay. Het is rustig, stabiel weer en er staan haast geen golven. Een uitgelezen kans!

NOT!! Grr##??....

NOT!! Grr##??….

No fish today
De vislijn hangt buitenboord. Plok! We hebben beet…. Toch? Of is het wier? We passeren namelijk enorme wiervelden… De lijn staat strak gespannen en is moeilijk binnen halen, cm voor cm… en dan zien we inderdaad een enorme berg wier achter de boot hangen. We passeren nog een streep wier…. Pats! De lijn knapt. Sjips, daar gaat 50 meter lijn en twee lokazen. Als we tussen de eilanden door zijn is er geen wier meer te zien… we hadden iets langer moeten wachten met de vislijn.

Halverwege het eiland, voor Birds Island beginnen de zeilen te klapperen… de wind is weg…. We zetten de motor bij en motorzeilen om de punt van het eiland heen. Aan de zuidkant staat beduidend meer wind en de motor kan gelukkig weer uit.

Een blik op Prickly Bay vanaf de oostkant

Een blik op Prickly Bay vanaf de oostkant

We vliegen het laatste stukje naar Prickly Bay en gooien het anker naast de Sylfer uit. Gelukkig hebben we voor het laten zakken van het anker geen ankerlier nodig. Dit gebeurd in ‘vrije val’. Ik zet de schakelaar om en haal het wiel over en hups daar gaat het anker en 40 meter ketting. Daarna plons ik te water om te kijken of we goed liggen, maar ik zie geen hand voor ogen. Ik zie zelfs de boot niet goed, moet de boot op 1,5 meter naderen om het onderwaterschip te kunnen zien. Waarschijnlijk te veel zand in het water. Ondertussen gaat Ben op zoek naar het defect van het ankerlier… het lijkt iets kleins… De voetschakelaar op dek is OK. Het relais werkt…. Morgen maar verder zoeken.

Barnacles oftewel hardnekkige zeepokken

Een onderwatertuin aan onze Blabberboot

De onderwatertuin aan onze Blabberboot!

Het is weer weekend. Dat betekent de boot aan de onderkant schoonmaken en zeepokken verwijderen, voordat de bevolking zich te veel uitbreid.

De foto hierboven laat zien hoe ons onderwaterschip er na 1,5 jaar zeilen op het zoute water uit zag, ondanks 4 lagen Jotun anti-fouling. Er huist een complete onderwater gemeenschap op onze boot! Als je op die grote rode bal drukt spuugt ie zelfs terug! Een prachtig kunstwerkje, even inlijsten en dan kan het zo aan de muur. Maar dit kunstwerkje zorgt er voor dat de Blabberboot een stuk langzamer vaart. Het heeft ons destijds heel wat dagen gekost om de onderkant weer schoon te krijgen. Daarna hebben we alles opnieuw in de anti-fouling gezet. Micron 66 deze keer.

Om te voorkomen dat er een nieuwe onderwatertuin onder de boot komt te hangen inspecteren we de onderkant van de boot wekelijks. We maken haar schoon en ontdoen haar van die hardnekkige zeepokken (barnacles). Ze zijn gelukkig in dit stadium nog klein en makkelijk weg te halen met mijn nagels. Hoe meer er zitten, hoe meer er bij komen en hoe sneller het gaat.In het Amerikaanse blad Wired lees ik waarom. Vergeet vooral niet te kijken naar het filmpje van CreatureCast, daar laten ze zien hoe ze het doen!

Gek, ik heb meteen een heel ander beeld bij die statisch aandoende zeepokken!

Het regent in Paradise

Fikse regenbui!

Fikse regenbui!

Het regenseizoen is begonnen. We worden wakker met een fikse bui. Windstoten, niet normaal. De boten vliegen van links naar rechts en trekken behoorlijk aan hun anker. We kunnen door de regen de kant bijna niet meer zien.

Regen heeft twee kanten
Het is heerlijk verfrissend, we kunnen water opvangen en de boot wordt lekker schoon. Alhoewel het wateropvangscherm deze bui niet zou hebben overleefd. Het eiland Carriacou heeft het ook hard nodig. We horen in de marina dat we geen water kunnen tanken. Het water is op! Ze hebben nog wel wat water, maar dat behouden ze terecht voor eigen gebruik. Het is maar een klein eiland en ze hebben geen rivieren om water uit te halen. Ze moeten het vooral hebben van regenwater. We horen dat ze ook wel systemen hebben om drinkwater te maken, maar deze zijn door slecht onderhoud stuk. Geen idee op welke andere manieren ze aan water komen. De boatboy Warrior had in ieder geval een fles drinkwater van de AH bij zich!! Als we hem goed begrijpen wordt dat geschonken door Nederland.

Wij redden het nog wel even met het water. Er zit nog wat in de tanks en we hebben daarnaast nog een goede 80 liter in waterflessen, maar we kunnen wel wat gebruiken. Je kunt maar beter het moment voor zijn dat je leeg bent, zoals een Engels stel dat speciaal naar dit eiland was gevaren om water te tanken…. Vandaag vangen we in ieder geval iets op met de teilen, hier kunnen we ons prima mee wassen.

Maar de keerzijde van de regen is dat ons leefwereldje zo klein wordt. We blijven op de boot vanwege de windstoten. Het water komt horizontaal de kuip in en alle ramen en het toegangsluik moeten dicht. Als we niet nat willen worden moeten we zelfs naar binnen. Maar binnen is het bedompt, donker en er waait geen lekker windje omdat de ramen dicht zitten. Nu wordt onze Blabberboot opeens wel erg klein.

Avondrood

Avondrood

Gelukkig duurt het nooit lang en schijnt ’s middags weer de zon! We plonsen te water en genieten daarna in de kuip van het uitzicht en de horizon terwijl de lucht rood kleurt. Op dit soort momenten beseffen we weer hoe goed we het hebben. We zijn de regen vergeten.

We gaan de boot leeg lezen

Dwarsliggers

Dwarsliggers

Watte? Horen we jullie denken… Dit vraagt wat uitleg. Vanuit Nederland sjouwen we een flinke hoeveelheid fysieke boeken mee aan boord. Niet echt nodig, omdat we daarnaast ook maar liefst 4000 boeken aan epubs bij ons hebben. Genoeg leesvoer voor de komende jaren! Maar we konden (nog) geen afscheid nemen van de fysieke boeken, gewoon omdat we ze nog niet hadden gelezen. De slaapruimte in de voorpunt staat vol met marketingboeken, waar ik eindelijk tijd voor dacht te hebben en in de achterkajuit staan voornamelijk leesboeken.

We zijn nu bijna twee jaar onderweg en de boeken staan er nog! Het excuus? Geen tijd of andere verleidingen die er voor zorgen dat de voorraad aan boord niet slinkt, zoals die eene epub waar iedereen het over heeft eerst lezen, een boekenkast vol met leuke boeken op de jachtclub die je echt niet kunt laten liggen of een boek van een medezeiler. En zo nemen we ongemerkt heel wat extra kilootjes met ons mee. Het wordt tijd dat er weer wat ruimte komt in de Blabberboot. Dus vanaf nu lezen we alleen nog maar fysieke boeken. De kaart met epubs blijft voorlopig onaangeroerd. En we lezen van alles door elkaar…. een literaire thriller van Herman Koch, Haantjes van Kluun, Doorzakken bij Jamin van Hanneke Groenteman, lovestories, dwarsliggers, fictie en non fictie, maar ook stapels magazines, vakliteratuur, gratis blaadjes van- en over de Caribbean (allemaal digitaal te krijgen) en uitgescheurde artikelen uit de Zeilen over plaatsen waar we langs dachten te komen.

Gaat Blabber voortaan boekloos door het water?
Nou nee niet echt. Hebben we het al gehad over de boeken in de kajuit? Daar hebben we nog de nodige nautische boeken staan. Voornamelijk vaar- reis- en Doyle gidsen, een EHBO boek, weerboeken, woordenboeken… allemaal voor het grijpen. Erg nuttig, nodig en handig als fysiek item aan boord. Maar digitaal maakt ook op dit soort boeken een inhaalslag. Ons fysieke knopenboekje heeft het af moeten leggen tegen de 3D app op de iPhone. Veel beter, door 3D duidelijker en het neemt minder plaats in.

Ruilhandel
En boeken zijn nog steeds een leuk ruilmiddel onder zeilers. Zo krijgen we nog eens boeken die we zelf niet eentweedrie zouden uitkiezen, maar waar we wel door worden verrast.

Langzaam komt er weer lucht in de Blabberboot. Maar als er net wat extra ruimte op de boekenplank in zicht komt, krijgen we van een medezeiler een pareltje van maar liefst 850 pagina’s (6 cm dik). Het boek ‘Alaska’ van James A. Michener, de man die ook het boek ‘De Antillen’ heeft geschreven. Een aanrader als je geïnteresseerd bent in de geschiedenis van de Caribbean. Tja, die kunnen we echt niet weerstaan. En we zetten hem op met moeite verkregen vrije ruimte!

Voor de zeilers
De edities van de gratis blaadjes over de Caribbean zijn ook digitaal te downloaden:

Internet en boatboys

He, ze hebben internet in Tyrell Bay. Dit is van de Carriacou Childrens Foundation. Tegen een vrijwillige bijdrage krijgen we het wachtwoord in het Slipway restaurant naast de marina. Hierna kunnen we internetten zoveel we willen. Het is niet altijd even snel, maar wel slim opgezet. Stoppen we even, dan raken we de connectie kwijt en moeten we opnieuw inloggen. Zijn we langer bezig, dan moeten we zo nu en dan ook opnieuw inloggen. Op deze manier gaan ze tegen dat mensen ingelogd blijven als ze niets doen en grote bestanden of nog veel erger films downloaden. Daarnaast brengen ze op een mooie manier hun Foundation onder de aandacht. Het is perfect om je mail te checken (als je dat hebt ten minste… en nee we hebben nog steeds geen mail) of de website bij te werken. Dat winkels als Island Waterworld en Budgetmarine dit niet hebben. Ze bereiken de perfecte doelgroep (bootjes mensen) en ze krijgen een mooi platform om hun spullen en aanbiedingen onder de aandacht te brengen. Slimme combi!

Boatboys

Warrior de filosoof

Warrior de filosoof

Boatboy 1 “Need any wine?” … No sorry man, we have enough. “Fish?” Ahhh, we have fish for at least three days in the fridge. “What did you do with the head?” Hij had hem graag voor de soep willen hebben. Ik heb hem twee ziplock zakken met Wahoo moten meegegeven, wij hebben toch te veel. Een andere doos breng ik naar de Noordhinder, die net voor anker is gegaan iets verderop in de baai.

’s Avonds komt Warrior, de filosofische boatboy die we nog kennen van vorig jaar, langszij. We willen geen oesters uit de mangrove, want we hebben zeker nog voor twee dagen vis. “What did you do with the head?” Ok, ok, sorry, de volgende keer bewaren we de kop. Als we er zelf niets mee doen zijn er genoeg mensen die we er blij mee kunnen maken! We spreken af dat we hem weten te vinden als we wat nodig hebben. Ok? “No, not ok. An agreement is a fools comfort”. Zijn pocket is leeg en aan afspraken heeft ie niks. Biertje dan? “Ohhh, I came to the right boat.” Daarna moet hij gauw verder, want het wordt al donker en hij heeft nog cash nodig. Maar morgen komt hij terug, en maakt hij tijd voor een praatje! Cheers man!

Catch of the day: A Wahooooooooo

De Wahoo is binnen!

De Wahoo is binnen!

Bequia – Om 7 uur halen we het anker op en varen weg uit de Admiralty Bay. We worden uitgezwaaid door twee grote schildpadden, verder is iedereen nog in diepe rust. De vislijn hangt uit. Terwijl we de zeilen uitrollen varen we weer door enorme wiervelden heen. Ben voelt eens aan de vislijn… deze staat zo strak als een snaar. Met moeite haalt hij de lijn stukje bij beetje binnen. We verwachten een enorme klomp wier… hij voelt geen beweging, het lijkt ook wier… maar ik zie een vin boven het water uit. We hebben een vis! Niets geen wier. Nu komen we echt in actie. Ben gaat door met het binnen halen van de vis, terwijl ik de spullen voor deze ‘operatie’ bij elkaar zoek; rum, hamer, puts, fileermes, bord om op te snijden en mijn oude ‘viskloffie’. Als ik naar achteren loop hoor ik Ben zeggen “het is een Barracuda”, mmmm jammer, die kun je hier beter niet eten… Als ik op het achterdek sta heeft Ben hem al achter de boot half om hoog hangen. Dit beest is GROOT en zeker geen Barracuda, hij heeft strepen! Ik giet wat rum in zijn bek om hem te kalmeren, dat helpt en Ben tilt hem moeiteloos tussen de reling door op het achterdek. Wow, wat een mooi beest. Zeker een meter lang. In onze kajuit hangt een overzicht met grote vissen die je in de Atlantic kunt vangen, onze wishlist zeg maar, en deze staat er op: het is een Wahoo. VINK! De grootste vis die we totnutoe gevangen hebben. We zijn diep onder de indruk.

Hoe fileer je een Wahoo?

Hoe fileer je een Wahoo?

Wahoo fileren… hoe doe je dat?
Ben geeft hem een paar tikken op de kop en dan is de beurt aan mij. Maar hoe ga je een vis van een meter fileren? Waar begin je? En dat ’s morgens vroeg. Het lijkt wel of die beesten het er om doen. We hadden de zeilen nog niet eens goed staan, zo snel hing ie er aan! Ik ga er bij zitten, dit wordt een lange klus… Ok, laat ik beginnen met het wegschrapen van de schubben …. Huh…?? Hij heeft helemaal geen schubben. De prachtige gestreepte huid is zo glad als een aal. Dat scheelt weer een hoop troep.

Onze 'wishlist'

Onze ‘wishlist’

Ik snijd de buik open om alle ingewanden er uit te halen. Daarna begin ik te fileren op de graat, terwijl Ben alle tupperware bakken die we aan boord hebben bij elkaar zoekt. We halen er 6 dozen vol grote moten vis af. Er moeten wat blikjes bier uit, maar dan past het allemaal in de koelkast. Het aas moet nog verwijderd worden uit zijn bek, maar die zit stevig vast en dit klusje bewaren we voor later. We zetten de kop en staart in een emmer. Hij is zo groot dat hij boven de emmer uitsteekt met zijn gevaarlijke bek en scherpe tandjes. Wij weten wat we de komende dagen eten: Wahoo!!

Daar komt regen aan!

Daar komt regen aan!

Is er verder nog wat gebeurd deze tocht?
De zeiltocht is geweldig. Er staat lekker veel wind uit het oosten en we lopen gemiddeld 5,5 knopen, met uitschieters naar 7 knopen en meer. Terwijl we richting Carriacou zeilen bouwen de donkere wolken zich boven Canouan, Mayreau en Union Island, een paar eilanden die we aan stuurboord passeren, op. We zien bijna de eilanden niet meer. Het plenst! Het water is dus niet een uurtje, maar een volledige dag te laat! Wij varen tussen de meeste buien door, maar krijgen ook een flinke plens regen op ons dek. En dat vinden we heerlijk, alle visresten worden lekker weggespoeld. Beter kunnen we niet hebben.

Inklaren is super easy

Inklaren is super easy

Inklaren in Carriacou
’s Middags om 14.00 uur lopen we Tyrell Bay van Carriacou binnen. Ruim op tijd om in te klaren. We zijn hier eerder geweest en toen moesten we nog in- & uitklaren in de hoofdstad Hillsborough. Sinds eind vorig jaar hebben ze nu ook een kantoortje naast de marina en kunnen we tot 16.00 uur inklaren. Kosten 65 EC. We mogen een maand in Grenada blijven. Willen we langer blijven, dan kunnen we voor 50 EC verlengen met een maand. Voorlopig denken we het hier wel mee te redden!

Drie keer raden wat wij eten vanavond? O ja, de kop hebben we overboord gezet, want er kwamen vliegen en meeuwen op af.