Tip van Blabber: Seafoodschotel bij Cafe Mariana Francisqui

Pattillas de MariscosHet is weekend en dat is te merken ook. Er komen nog meer grote Venezolaanse motorboten bij en ze houden wel van een feestje. Afgelopen nacht schaalde de spaanse nummers uit de speakers van onze buurman. Dat vonden we op zich niet zo erg, het was best lekkere muziek. Maar die dame die tot 5 uur ’s nachts mee zong hield ons toch wel een beetje uit onze slaap.

Uit eten met de Sylfer bij Café Mariana
De afgelopen twee dagen roken we heerlijke luchtjes uit de keuken en nu eten we een seafood schotel met wel 4 soorten inktvis, garnalen, gamba’s en verschillende schelpen. Het is langgeleden dat we zo lekker hebben gegeten. Ik meen dat de schotel Pirella des Mariscos heette (soort paella zonder rijst), maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Het was in ieder geval de enige schotel voor twee personen op de kaart. Een aanrader!

Met de watertaxi naar El Gran Roque

Uitzicht vanaf de vuurtoren op El Gran Roque

Uitzicht vanaf de vuurtoren op El Gran Roque

Om 10 uur Venezolaanse tijd (het is hier een half uur vroeger) worden we naast de Blabberboot opgehaald door een snelle lange watertaxi. We doen de verplichte reddingsvesten om en varen naar het hoofdeiland. Omdat we niet ingeklaard zijn, gaan we niet met onze eigen boot naar dit eiland. De douane zit namelijk met een kantoor op dit eiland en die willen we liever ontlopen. In Venezuela is inklaren een moeizame procedure, daarnaast heb je voor het Los Roques National Parque eigenlijk een permit a 200 dollar nodig. Als we in hun voortuin ankeren komen ze zeker op bezoek!

Eenmaal op het eiland passeren we een paar stevige mannen van de douane die gelukkig alleen maar oog hebben voor de passagiers die hier met het vliegtuig komen. Aan ons besteden ze geen aandacht en zo verkennen we ongemerkt het prachtige hoofdeiland met zandweggetjes, posada’s (soort hotel), een kleine supermarkt (hier kun je alleen betalen met Bolivars, de koers is nu tussen de 50 tot 70 Boliva voor 1 dollar), de Bella Mar Panaderia en nog veel meer. Het is een zeer fotogeniek eiland.

Uitzicht op Francisqui vanaf vuurtoren

Uitzicht op Francisqui vanaf vuurtoren

We beklimmen de berg naar de vuurtoren en hebben een prachtig uitzicht over het hoofdeiland en kunnen zelfs onze ankerplek zien. Op de terugweg met de watertaxi gaat de tweede motor ook aan en vliegen we terug naar de baai van Francisqui.

we worden weer netjes naast de boot afgezet.

We worden weer netjes naast de boot afgezet.

Snorkelen tussen de pinacles
Het water is helder, we zwemmen kruip door sluip door tussen grote bollen hersenkoraal. Om ons heen heel veel vissen. Ook grote Barracuda’s. Ik prefereer ze toch aan de lijn. Het zijn best wel enge beesten als je ze onder water tegenkomt. Ze hangen meestal een beetje stil in het water. Houden de boel goed in de gaten. Kijken me heel uitdagend aan met die gemene kop en bek met scherpe tandjes. Het zijn echte jagers. Ik ben toch liever de jager… We sluiten af met een ijskoud biertje bij Cafe Mariana.

Ing, heb je ze gezien? Zulke grote Barracuda's!

Ing, heb je ze gezien? Zulke grote Barracuda’s!

 

Kite les twee

Kiteles numero dos!

Kiteles numero dos!

De kite is weer gerepareerd. Met veel moeite hijs ik me in het veel te krappe wetsuit. Dat valt echt niet mee met deze warmte hoor. We dinghy’en naar het ondiepe water en prepareren de kite op het eilandje. Ik begin met het  oplaten van de kite en achtjes draaien. Dit gaat redelijk, dus ik word overmoedig en laat me naar het diepe slepen… Op het moment dat de grond onder mijn voeten verdwijnt verlies ik ook de macht over de kite. Ik krijg hem niet meer onder controle. De kite stort neer op het water en sleept mij nog verder het diepe water op. Gelukkig kan ik zonder problemen mijn bovenlichaam boven water houden terwijl de kite me voortsleept. Maar verder kan ik niets… Ik kan het proces niet meer stoppen… Ben en Frits springen in de dinghy om me te ‘redden’. Eenmaal bij mij lukt het ons helaas niet om de kite weer in de lucht te krijgen. Wat we ook doen, hij wil niet meer omhoog. Hebben we te weinig wind of zijn de tubes weer zacht? Het lijkt een combi. Einde oefening vandaag.

Snorkelen op Francisqui

Snorkelen op Francisqui

We pakken alles in en gaan terug naar de Blabber boot. Eerst schoon schip, want alles zit onder het zand. Daarna anker op, koers Francisqui. Een eilandje naast het hoofdeiland El Gran Roque. Al eye-ballend varen we tussen de twee riffen en alle ondieptes door naar de baai bij Francisqui. De vissen willen niet bijten. In de baai liggen voornamelijk grote Venezolaanse motorboten met minstens 3 verdiepingen. Op het strand is het druk. Er staan allemaal parasolletjes met daarnaast de welbekende koelbox. Deze mensen komen van het hoofdeiland El Gran Roque. Ze slapen in een posada en worden elke morgen weggebracht door een megasnelle watertaxi. Die dropt ze op een van de hagelwitte strandjes met stoelen, parasol en koelbox. Ze verblijven de hele dag op het eilandje. Zitten lekker relaxed met het stoeltje in het water een boekje te lezen en aan het einde van de dag worden ze weer opgehaald door de watertaxi. Café Mariana is eigenlijk al dicht (ze sluiten om 16.00 uur), maar we krijgen nog wel een ijskoud Polar biertje voor een dollar per stuk. Dat smaakt goed!

Kiteles in Blue Paradise

Kite les op Blabber island

Kite les op Blabber island

Ok, ik ga er aan geloven. We hebben gisteren de kite weer onder het stof vandaan gehaald en de tubes zijn gelijmd. Vandaag kiteles 1! Los Roques is de perfecte locatie om te oefenen. Vlak naast de boot een strandje net groot genoeg om de kite en de lijnen uit te leggen. Water tot kniehoogte, waardoor je niet hard valt maar nog steeds grond onder de voeten hebt. En je hebt alleen maar wit zand onder je voeten, geen koraal, geen schelpen, dus je kunt overal op blote voeten staan. We gooien de kite spullen in de dinghy en varen door helder bijna fluoriserend blauw water naar het kleine witte eilandje naast het rif, dat we Blabber eiland dopen en bij de eerstvolgende gelegenheid kopen bij hoog water (scheelt weer in de grondprijs).

Reinhilde als aangever

Reinhilde als aangever

Eerst gaat Frits even kiten en leer ik van Reinhilde hoe ik (als aangever van de kiter) de kite moet oplaten en neerlaten op de kant. Later doen we dit ook in de dinghy. Daarna pakt Ben het stokje over.

Les 1: de kite oplaten... (en overeind blijven staan!)

Les 1: de kite oplaten… (en overeind blijven staan!)

Tenslotte ben ik aan de beurt. Mijn uitdaging van vandaag is het oplaten van de kite, de kite onder controle krijgen op 12 uur en tijdens het sturen van links naar rechts en het weer neerlaten van de kite.

De kite is er klaar voor, Frits (Bella Ciao) en ik gaan te water. Terwijl de pelikanen om ons heen neerstorten op het water om vis te vangen brengt Frits eerst de kite omhoog zodat ik de kunst kan afkijken terwijl hij dat doet. Daarna geeft hij de kite over aan mij. Binnen no time zet deze een duikvlucht in naar beneden die ik niet meer kan stoppen. De kite heeft een eigen willetje, stort neer en ik kukkel voorover in het zoute water. De toon is gezet! Uiteindelijk heb ik twee pogingen nodig om de kite netjes op te laten stijgen en neer te laten komen zonder neer te storten! Kicken!! Helaas gaat de hoofdtube lek, dus moeten we voor les 2 eerst weer plakken…

We rollen van links naar rechts en weer terug

Snorkelen bij Playa Yanque

Nog even snorkelen bij Playa Yanque

Blanquilla – Afgelopen nacht was er onverwachts een enorme lichtflits, gevolgd door een keiharde klap! Schrik, we zaten rechtop in bed. Het onweer zat boven het eiland. Tussen de volgende twee flitsen en klappen zat al meer tijd en de bui dreef gelukkig razendsnel voorbij. Daarna volgde er regen en hebben we 10 liter water opgevangen. Daar kunnen we ons mooi mee afspoelen na het snorkelen. de zoute kleding had ik aan de reling gehangen en is ook lekker afgespoeld. Dat scheelt weer een paar liter drinkwater uit de tank.

Rond 14.00 uur trekken we het anker op en worden uitgezwaaid door de Guarda Costa die een patrouille te voet houden en op het strand voor onze boten staan. Koers: Als eerste het militaire eiland Ochilla. Daar moeten we 5 mijl uit de kust blijven, daarna zetten we koers naar de de vuurtoren Sebastopol, die de ingang naar los Roques markeert. De totale tocht is zo’n 115 mijl en we moeten een nachtje doorvaren. De wind is oost, dus we varen pal voor de wind met de zeilen in ‘melkmeisje-stand’ naar het westen. Voor de genua gebruiken we de boom. Er staat niet al te veel wind en we rollen van links naar rechts en terug. Dit maakt vooral slapen lastig. De Sylfer en Bella Ciao zeilen op 5 mijl afstand van ons.

Tijdens mijn wacht van 23.00 uur zit er aan stuurboord een schip met heel veel licht. Het komt dichterbij… Wat is het? Na ingespannen getuur in de verrekijker kan ik ineene het rode stuurboord licht onderscheiden. Gelukkig ze varen ons voorbij. Als ze nog dichterbij komen zien we dat het een vissersboot is. ze zijn druk aan het vissen. Als we ze zijn gepasseerd horen we regelmatig de motor aan en uit gaan en we zien achter de boot schijnwerpers in het water. We horen de zware motoren van het schip nog zeker een uur nadat we ze zijn gepasseerd. Wat draagt geluid lang en ver over het water.

Tussen de ondieptes door naar Buchiyaco, Los Roques

Tussen de ondieptes door naar Buchiyaco, Los Roques

Aankomst Los Roques
’s morgens rond 8 uur zitten we voor Ochilla en 6 uur later naderen we Los Roques. We varen voor de tweede keer binnen bij de vuurtoren Boca de Sebastopol, maar het is weer retespannend. Ik sta op het achterdek, zodat ik de lichtblauwe ondiepe plekken goed kan zien, daarnaast hebben we de track van vorig jaar op de ipad er bij gepakt, ligt het kaartje van Doyle stand bye en zien we alles heel goed op de plotter. Het water is ongeveer 5 meter diep. Aan zowel stuurboord als bakboord zijde ligt een ondiep rif, de golven beuken op de rotsen en we zitten aan lager wal. Wij moeten hier tussen door. Spectaculair maar ook billenknijpend. Als we eenmaal binnen zijn en varen op het diepere gedeelte langs het rif kunnen we ontspannen genieten en varen we moeiteloos tussen de ondiepe plekken naar Buchiyaco, het groene mangrove bosje.

De onderwatertuin van Buchiyaco, Los Roques

De onderwatertuin van Buchiyaco, Los Roques

Sprookjesachtig
Lichtblauw, donkerblauw, helblauw, turquoise, ijsblauw, korenblauw, hemelsblauw… wow, kan het nog blauwer? We laten het anker zakken in een prachtige blauwe wereld op 8 meter diepte achter het mangrove bosje Buchiyaco bij het Half Moon Rif in Los Roques. We zijn er stil van… laten de omgeving even op ons inwerken en gaan dan weer over tot actie. Snorkelen bij het mangrovebosje! Duizende en nog eens duizende kleine visjes zwemmen op ondiep water tussen de wortels van de mangrove. Als we langs ze zwemmen en stil blijven liggen zwemmen ze zelfs in zwermen om ons heen. Onder ons liggen vele behuisde concheschelpen, als je stil boven ze blijft hangen komen er twee oogjes uit die controleren of het safe is. Als ze niets zien komt er een zwart aanhangsel naar buiten, een soort stempel waarmee ze de grond aftasten. Een prachtig gezicht…

De Nelly Rose die op dit moment nog in Los Roques ligt verteld op een prachtige manier over de bewegingen van de vissen, wij hebben daar niets aan toe te voegen, alleen een filmpje:

Terug aan boord plakken we de tubes van onze kite. Morgen kiteles! We sluiten de dag af met een heerlijke curry schotel met verse kouseband!

Blanquilla: It’s a blue, blue world…

Volg de ezespaadjes

Volg de ezespaadjes

Laat ik de dag beginnen met het omschrijven van de wereld waarin we nu voor anker liggen. Playa Yaque. Alles om ons heen is blauw, de lucht, het water… ontzettend veel tinten blauw, die allemaal om aandacht vragen. De camera en onze ogen kunnen het niet registreren. Voor ons ligt een spierwit strand met 2 palmbomen. En het is stil. We liggen voor anker met drie Nederlandse boten en afgelopen nacht is er een Franse catamaran naast ons komen liggen. Verder is er niets.

Dead end

Dead end

Volg de ezelspadjes
We starten de dag met een snorkel expeditie bij het dichtsbijzijnde rif. Het water is fris, maar de onderwaterwereld is prachtig. We spotten de nodige ‘aquarium’ visjes. Eenmaal terug aan boord, trekken we de wandelschoenen aan en gaan op wandelexpeditie naar de Americano Bay. Via het strand volgen we de ezelspadjes tussen de enkelhoge cactussen door. Ze zijn gemeen, haken aan menig kuit, sok of schoen en zijn lastig te verwijderen door de weerhaakjes. We ontkomen er bijna niet aan. Langs het roze meer, gaan we heuvel op en komen uiteindelijk aan bij de baai met een wit strand, 2 natural bridges, helder blauw water en een bouwval waar ooit een Amerikaan heeft gewoond.

De verlaten baai Americano

De verlaten baai Americano

De muren staan nog overeind, er zit geen dak meer op en de rest is vergaan. In de baai staat een behoorlijke swell die niet uitnodigd voor een nachtje ankeren in de baai. Verderop zien we een vissersboot. Verder is hier ook niets. We volgen de ezelspadjes weer terug naar het strand.

De kite ontwarren in de schaduw van de palmboom

De kite ontwarren in de schaduw van de palmboom

Op Los Roques gaan we weer kiten. Eens even kijken of alles nog in orde is.

Een lift van de aardige kustwacht mannen.

Een lift van de aardige kustwacht mannen.

Barracuda Beach party, part 2
Eenmaal terug op het strandje voor onze boten komt er een open boot met zes mannen op ons af. De Guarda Costa. Ze varen naar onze boten (daar is niemand), komen richting strand, zwaaien en gaan door. Mooi dat scheelt weer een aantal formulieren invullen. Als ze weg zijn varen we terug naar de boot, pakken gauw de Cobb en BBQ spullen en keren terug op het strand voor de volgende BBQ party by Moonlight! Het is tenslotte volle maan vandaag!

Maar zo makkelijk komen we niet van de kustwacht af. Ze komen ons op de terugweg halen op het strand. De Sylfer, Ben en ik klimmen in hun snelle boot. Hilarisch. We habla wat gebrekkig espanjol, over muziek, WK voetbal en ik word al snel Mamacita genoemd en Ben Papito. De voornamelijk jonge knullen komen uit Isla Margarita, zien er goed uit, sommige hebben beugelbekkies en ze dragen allemaal mooie verzorgde kustwacht kleding. Ze zijn uiterst correct, vriendelijk en zien er behoorlijk gespierd uit (komt vast door het sportveldje dat ze naast het kustwachtstation hebben). Wat vooral opvalt is de lol die ze uitstralen. De houten boot is groot & snel en er hangen twee zware buitenboordmotoren achter. In het vooronder zien we dat ze bij een zeilboot al 6 blikjes icetea hebben gescored. De jongens zitten 30 dagen op het eiland, met totaal 7 mannen, 1 vrouw en een hond. Daarna hebben ze dertig dagen vrij. Ze zijn hier nu net een week. We worden bij onze boot afgezet. Ze willen vooral de papieren zien die aantonen dat deze boot van ons is. Maar wat ze eigenlijk graag willen zien is rum… en sigaretten, zodat ze Fin de Semana kunnen vieren, oftewel het einde van de werkweek. Als ik deze geef hoeven we alleen nog de bootnaam en naam van de eigenaar op te geven en dan is alles in orde. Daarna worden we weer netjes op het strand afgezet en uitgezwaaid met de vraag wanneer we weer terug komen.

De BBQ kan beginnen. De Barracuda van de Cobb smaakt wederom voortreffelijk! Op de achtergrond schijnt de maan en balken de ezels.

Barracuda Beach Party op Blanquilla, Venezuela

Een frontje naast de Blabberboot

Een frontje naast de Blabberboot

Vrijdagochtend 6 uur gaat het anker op in Grenada. Koers oost. De wind in de rug. We hijsen de genua en het grootzeil en gaan voor het lapje weg met ook nog een flinke stroom mee. Om zeven uur hebben we de eerste vliegende vissen voor de boot. De Sylfer en Bella Ciao volgen iets later (snellere boten). Het is heerlijk zeilweer. Er staat voldoende wind (rond de 10 – 12 knopen) om de zeilen bol te houden. Om 11 uur is de wind nog steeds vrij rustig en besluiten we over te stappen op de gennaker. Maar net als alles aan dek is gesleept en klaar ligt om te hijsen neemt de wind iets toe en staken we deze poging. We zeilen verder op de uitgeboomde genua en het grootzeil. De vislijn hangt uit, maar ze willen nog niet bijten. De Sylfer en Bella Ciao zijn inmiddels ook onderweg en melden al vrij snel dat ze een Barracuda hebben gevangen. De Bella Ciao zelfs 2!

Onweer en vallende sterren
Rond 13.00 uur zien we naast onze boot aan de noordzijde een donkere streep in de lucht, met een slurfje er onder. Net een tekstbalonnetje. Gek gezicht. Maar het zit een flink eind van ons vandaan en komt niet naar ons toe. En dan ineene belanden we in een enorme onweersbui die het voorzien heeft op de Blabberboot. De Sylfer zeilt inmiddels 6 mijl zuidelijker en heeft nergens last van. Wij krijgen de volle laag en wat we ook doen we raken de bui niet kwijt. Alle instrumenten, op de radar na, zetten we uit. Op de radar volgen we de bui. We hopen zo een uitweg te kunnen vinden. Als we deze gevonden hebben en gas geven naar het zuiden, vormt zich de volgende bui om ons heen … Al met al zijn we een uurtje aan het stoeien met deze buien. Gelukkig gebeurt er niets ergs. De boot is lekker schoongespoeld en daarna zeilen we verder en lopen zelfs 7 knopen!

Het verloop van de onweersbui op de radar:

Om 20.00 uur gaat mijn eerste wacht in. Het is een prachtige heldere nacht. De maan is op een a twee dagen na vol en verlicht het ‘waterpad’ voor ons. We hebben een machtig mooie sterrenhemel. En tijdens de hondenwacht zie ik zelfs 4 vallende sterren. Ondertussen lees ik een literaire thriller van Karin Slaughter en kom zo de nachtwacht lekker snel door.

Als je goed kijkt zie je de springende dolfijn! Wow

Als je goed kijkt zie je de springende dolfijn! Wow

Land in zicht
’s Morgens om 6 uur meld Sylfer zich op de marifoon met de mededeling dat hij land ziet. Yeah, wij zien het ook, het is de eilandengroep Los Hermanos. De vislijn gaat weer overboord. We doen nog een poging en vangen gelukkig ook een Barracuda! Een Tupperware doos vol gefileerde vis. Dat wordt een Barracuda Beach Party op Blanquilla met de Cobb! En, of het nog niet op kan, bij het passeren van de eilanden groep worden we getrakteerd op een dolfijnenshow. Ze springen als gekken en blijven zelfs een beetje stil hangen in de lucht. Ik heb zo’n moment kunnen vangen en als we weer internet hebben volgen de foto’s!

Barracuda Beach Party op de Cobb

Barracuda Beach Party op de Cobb

Moonlight shadow
Het laatste stukje zeilen we langs de zuidkant van het eiland en de daar gestationeerde coastguard, naar de ankerplaats Playa Yaque, voor de twee palmbomen op het strand. We laten het anker zakken naast de Sylfer op ongeveer 8 meter helderblauw water. De Bella Ciao volgt een uurtje later. We doen even een hazenslaapje en pakken daarna gauw de dinghy naar het strand. Daar steken we de Cobb’s aan en genieten van de lekkerste verse vis, salades, gepofte aardappels en een koud biertje & wijn. Het smaakt voortreffelijk. Ondertussen komt de bijna volle maan op en verlicht het strand. We zitten de rest van de avond in het maanlicht en zien op het strand onze schaduw. Het is een prachtige zwoele avond. Wow! Idyllisch. Een mooie afsluiting van een mooie tocht.

De Dutch Armada is onder weg naar Bonaire

We hebben de gennaker weer tevoorschijn getoverd!

We hebben de gennaker weer tevoorschijn getoverd!

Mijn iPhone geeft een half uur vroeger aan! Wat is hier gebeurd? In El Gran Roque heb ik even contact gehad met een Venezolaans netwerk en toen is de tijd aangepast naar de Venezolaanse tijd. Ze hebben deze een half uur vroeger gezet, omdat ze niet dezelfde tijd als Amerika wilde hebben! Bizar!

We moeten vandaag 40 mijl zeilen en vertrekken op tijd. Er staat niet veel wind, dus alle Nederlandse boten halen de spinnakers en gennakers onder het stof en vanuit het vooronder vandaan. Het is een geweldig gezicht al die zeilen. Er staat soms maar 4 knopen wind en toch lopen we 4,5 knoop (komt door de stroom mee ;-)! Kicken. De vislijn hangt weer uit! Nog 35 mijl te gaan.

Aankomst Bonaire
Het duurt even voor we Bonaire daadwerkelijk zien liggen. Het eiland is op een berg in het westen na behoorlijk vlak. Als het land eenmaal in zicht is worden we ook al gauw getrakteerd op de zoutbergen, prachtige spierwitte piramides die mooi afsteken tegen het blauw van de lucht. We zeilen met de gennaker tot bijna op de ankerplek en lopen met 7 knopen aardig op de Rafiki in. Helaas moet het laatste stukje i.v.m. valwinden de gennaker toch naar beneden en zetten we de sokken er in op de motor. Via de VHF/Acapella hoorden we dat er niet zo heel veel vrije moorings meer zijn en wij willen er niet net naast grijpen. Achter ons komt immers nog een zeilschip aan stormen…

In Bonaire lig je verplicht aan een mooring, dit doen ze om de onderwaterwereld te beschermen. De moorings liggen voor de kust van Kralendijk. Wij liggen uiteindelijk bijna voorKarel’s Bar en krijgen er vanaf nu gratis muziek bij! Voor de mooring betalen we 10 dollar per dag. Dat is op zich goed te doen (al blijft onze voorkeur naar gratis ankeren uitgaan), maar de lijnen van de mooring naar je boot zijn slecht en we moeten een papier ondertekenen dat STINAPA en de Marina niet verantwoordelijk zijn als er iets met onze boot gebeurd (doordat bv. de lijnen doorslijten). Beetje vreemd als je geen keuze hebt, het minste wat ze dan kunnen doen is goede spullen leveren voor dat geld. Echter klagen heeft geen zin, want de Marina stuurt ons naar STINAPA en STINAPA stuurt ons naar de Marina. Deze zeggen dat de nieuwe lijnen besteld en onderweg zijn, maar we horen later dat ze dat al 2 maanden zeggen! Daarnaast gebruiken ze de goedkoopste lijnen. Verkeerde zuinigheid, een beetje duurzaamheid kan met al die dure jachten geen kwaad. Maar we hebben geen keuze en vanaf nu controleren we dagelijks de lijnen waarmee we aan het blok zitten.

We liggen overigens geweldig. Een paar meter van de kant op 3 meter helderblauw water en op de kant is veel bedrijvigheid.

PS weer geen vis gevangen….

Wandelende conch schelp op Aves de Sotavento

We zijn vroeg op en vertrekken om 8 uur naar de volgende en laatste bestemming voor Boanire; Aves de Sotavento. We zeilen voor de wind, zetten de genua en boom uit aan bakboordzijde en lopen rond de 5 knopen. Het is ongeveer 13 mijl zeilen naar het volgende eiland. De Bella Ciao vertrekt als laatste maar komt al gauw als een speer voorbij op de gennaker. Een mooi fotomomentje. We gaan voor een laatste avond sushi met verse vis, maar ondanks de velden met vissen en daarboven vogels, willen de vissen niet bijten.

Idyllische anker locatie op Aves de Sotavento
We gooien het anker uit op 3 meter diep helderblauw water. Maar we liggen precies oven en met het anker in een paar koraalrotsen en besluiten opnieuw te ankeren. Deze keer letten we beter open ankeren op eht zand. Als ik te water duik zie ik da

We zijn vroeg op en vertrekken om 8 uur naar de volgende en laatste bestemming voor Boanire; Aves de Sotavento. We zeilen voor de wind, zetten de genua en boom uit aan bakboordzijde en lopen rond de 5 knopen. Het is ongeveer 13 mijl zeilen naar het volgende eiland. De Bella Ciao vertrekt als laatste maar komt al gauw als een speer voorbij op de gennaker. Een mooi fotomomentje. We gaan voor een laatste avond sushi met verse vis, maar ondanks de velden met vissen en daarboven vogels, willen de vissen niet bijten. We gooien het anker uit op 3 meter diep helderblauw water. Maar we liggen precies oven en met het anker in een paar koraalrotsen en besluiten opnieuw te ankeren. Deze keer letten we beter open ankeren op het zand. Als ik te water duik zie ik dat het anker door koraalsteen nog niet goed ingegraven is dus Ben geeft nog wat gas achteruit en het anker pakt.

De locatie waar we liggen, Palm Tree island, is ronduit idyllisch. Het is een verlaten eiland, met een oude vissershut en een paar palmbomen. Verder is het strand oogverblindend wit en het water mooi helder aqua blauw. We kunnen de bodem weer zien.

Een wandelende conch schelp
Frits is ondertussen op verkenning met de dinghy. Op het rif aan de andere kant van het eiland ligt een gestrande boot. Ik ga daar even later samen met Frits en Reinhilde snorkelen langs het rif. Wederom een super plek. Het rif hebben we omgedoopt tot Angelfisch Paradise. Zo veel Queen- en French Angel vissen hebben we nog niet bij elkaar gezien.

En een ander noemenswaardig fenomeen was de wandelende conch schelp. We zagen sporen in het zand, maar pas als je boven ze gaat hangen en wacht, zie je ze ‘lopen’ over de bodem. Eerst komen er twee oogjes onder de schelp vandaan en dan beweegt ie zich met horten en stoten naar voren. Het gaat nog best snel ook. Soms gaan ze samen op met de andere schelpen. Dat zou een leuk spelletje zijn onder water, wie heeft de snelste conch schelp… weer eens wat anders als een marmotten race! Heel bijzonder.

Curry visschotel op de Bella Ciao
Onze laatste avond komen we samen op de Bella Ciao. De laatste (verse) spullen worden uit de koelkast getrokken en samen hebben we weer een mooie maaltijd met rumpunch & omelet met aubergine vooraf, een curry visschotel van Merlijn als hoofdmaaltijd en koffie met heerlijke cocoscake toe.  Als dit geen feestmaal is!

Voor de eerste keer Freediving op Aves Barlovento

Na een heerlijke nachtrust neemt Frits, onze verkenner, ons mee op snorkelexpeditie naar een rif om het eiland heen. We gooien het anker uit op mooi helder water en duiken vanaf de dinghy zo de onderwaterwereld in. Naarmate we naar het westen varen lijkt het water met de dag helderder te worden. Wat we als eerste te zien krijgen is een bodem die lijkt bezaaid met watten. Zo mooi. Vandaar zwemmen we naar een prachtig rif, met prachtig koraal, sponzen en ontzettend veel (grote) tropische vissen.

Freediving op Aves Barlovento
Ik heb een interessant artikel over freediving gelezen in het juli nummer van de Caribbean Compass (gratis krant boordevol artikelen over de Caribbean & zeilen). Een sport die onder andere wordt beoefend door de Hollander Leo Hoogenboom die op Bonaire woont. Hij duikt samen met zijn vrouw tot wel 100 feet diep en er komt geen perslucht aan te pas. Alles wat ze gebruiken zijn extra grote flappers, een duikbril en snorkel. En toch maakt zijn vrouw de mooiste onder water foto’s. Dit lijkt ons wel wat en ik heb vandaag eens geprobeerd wat meer naar beneden te duiken om de vissen dichterbij of van onderen te fotograferen. Ik oefen o.a. op de papegaaivis, die toch wat schuw zijn en snel weg zwemmen. En een French Angelvis, deze is na een paar pogingen aardig gelukt. En ik heb zelfs een filmpje kunnen maken van een porcupine. Meestal zitten deze onder een steen en zie je alleen hun brede bek met daarboven de grote ogen die je nauwlettend in de gaten houden.

Dit freediven smaakt naar meer. Het is zo relaxt en vergt haast geen voorbereiding. Je pakt je flappers, duikbril, snorkel en dinghy en duikt te water. Alhoewel de meeste vissen er toch anders over denken, deze schrikken zich elke keer rot als je op ooghoogte met ze komt… Het artikel over freediving kun je ook online lezen via www.caribbeancompass.com.

Het is vandaag trouwens wat drukker geworden in de baai en er liggen nu naast de 4 Hollandse boten ook een Belg, een Fransman en 3 Venezolaanse motorboten. We liggen nu zo’n 58 mijl van Bonaire. Morgen gaan we naar Aves de Sotavento, een eiland 13 mijl verderop. Daarna hebben we nog zo’n 45 mijl te gaan naar Bonaire.